Nee, ik ben niet echt aan de lenteschoonmaak bezig, zoiets is niet echt voor mij! Al heb ik soms geprobeerd te doen zoals iedere huisvrouw!
Maar we konden bijna niet meer door onze ruiten kijken, en zelfs de regen loste het vuil niet meer op. Dus vond ik dat we daar iets moesten aan doen, al ben ik daar echt niet goed in. Roger stelde onmiddellijk voor de buitenkant voor zijn rekening te nemen. En ondertussen zorgde ik voor de binnenkant. Eigenlijk ging het vrij snel op die manier. Maar… ik moet weer toegeven dat de binnenkant van de ruiten er echt nog niet glanzend uitziet. De buitenkant glanst wel, op enkele spoortjes van druppels na. Ik had zoiets van ‘Tja, het is gebeurd hé’ en vermits ik weer geen vertaling had, vond ik een wandeling, ondanks het grijze weer, meer op zijn plaats.
Roger koos weer voor Kerniel. Maar de wandeling op zich vond ik deze keer niet zo aangenaam: we volgden even een wandelpad door de plantages maar kwamen uiteindelijk op de steenweg terecht. Waar we zeker nog een half uur hebben moeten klimmen naast voorbijrazende auto’s.
Van al dat klimmen waren we allebei zo moe en bezweet dat ik vond dat we een bezoekje aan Colen hadden verdiend. Waar we weer allebei kozen voor een Trappist in plaats van taart en koffie (en nochtans is die plek vooral voor dat laatste bekend).
Later, tijdens het koken, had ik Nany (mijn moeder) aan telefoon. Over de lenteschoonmaak. En over mensen die niet tevreden zijn over hun ‘poetsvrouw’ omdat die ‘de deuren niet een grote beurt geeft’. Terwijl ik dacht ‘tja, dat doe ik ook niet, daar heb ik de tijd niet voor’, knikte ik (bij wijze van spreken) maar van ‘ja’ aan telefoon. Ik heb immers geen zin in een discussie over wat ‘proper zijn’ is.
En inderdaad, ik geef de deuren nooit een ‘grote beurt’. Zou een man dat doen? Ik denk van niet. En ik heb het gevoel dat mannen beter weten dan huisvrouwen wat echt moet gedaan worden in een huishouden. Ze hechten (althans de mijne toch) veel minder belang aan wat de ‘mensen zeggen’ (en gaan dus niet na elke maaltijd krampachtig de tafel proberen volledig etensvrij te krijgen, na elk bezoek aan de badkamer proberen de badkamer ‘proper’ te hebben, na elk koken proberen daar de sporen van uit te wissen: dat is voor ons, vrouwen die zoveel belang hechten aan die details!).
Maar ze zien het wel als er echt iets moet ondernomen worden (en doen het niet alleen uit menselijk opzicht, wat, denk ik, wij vrouwen, nog wel doen: wij willen rekening houden met onze moeders, zussen, buurvrouwen, enz.).
Tja, Nany (als je dit ooit leest, want je wilt geen pc, en kunt alleen via jouw vrienden iets opvangen van wat ik hier post), kan het niet zijn dat het ‘huishouden’ ons als vrouw ooit werd opgedrongen als een soort ‘bezigheidstherapie’?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten