Nany verhuizen

Het eigenlijke verhuizen, daar zorgde zus Bie deze ochtend voor. Wij vertrokken hier om 10 uur en via een niet te drukke 313 reden we naar het rusthuis in het Antwerpse.
Bie en Nany wachtten er op ons (broertje moest werken).

Het rusthuis is een vrij aangename residentie met veel zithoekjes, een ruime cafetaria, enkele eetkamers, een terras (waar we nu niet konden van genieten) maar weliswaar vrij kleine kamers. Nany (die me nochtans had gewaarschuwd dat de kamers vrij krap waren) leek ze nog kleiner te vinden nadat ze haar gerief had opgeborgen. Tja, ze komt dan ook van een vrij grote flat.

Nadat zusje, die andere verplichtingen had, ons verliet, gingen wij samen eten in de cafetaria.
De waterkerssoep en het varkensgebraad met tijmsaus en knolselderie waren heel lekker (al proefde ik de tijm niet en was Roger deze avond zo boosaardig om de soep te vergelijken met de soep die wij maken)😏. De yoghurt die we als toetje kregen heb ik niet geproefd (want aan Nany gegeven).

Dat eten viel dus al heel goed mee. Het was ook opvallend hoeveel mensen van buiten het rusthuis daar zaten te eten, en hoeveel Nany er van kende!

Ik stelde daarna voor te rijden naar het allereerste huis dat we in het Antwerpse bewoonden. In Schoten, op de grens van Sint-Job, aan de rand van een bos.

Daar was niet veel veranderd... behalve dat wij de weg niet meer vonden naar een kapel midden in de bossen, waar we destijds naar de mis gingen.

Van daar reden we naar onze Matadi-vrienden Beeckman die jammer genoeg niet thuis waren. Dan maar naar de begraafplaats waar mijn vader rust.

En daarna naar het appartement van Nany, want ze had er enkele spullen vergeten. Onder andere drie fotoalbums die ze aan mij wilde geven. Over de bruiloften van Nononc zaliger met (tante) Françoise, van mijn oom Ludo zaliger met mijn pas overleden tante Mathilde en van mijn aangetrouwde oom Paul met mijn tante "Bibi" zaliger (Béatrice is de echte naam van die zus van mijn vader).

Omdat het toch te koud was voor een wandeling, besloten we daarna iets te gebruiken in de cafetaria van het rusthuis. Helaas, daar was het een ware overrompeling. Alle tafels bezet en ook alle zithoekjes waren ingenomen door drinkende en druk pratende bezoekers en bewoners. Dus reden we maar terug richting flat van Nany om daar vlakbij, in brasserie Ciconia, iets te gebruiken.

Om 17 uur moest Nany terug in het rusthuis zijn voor het avondeten... En dat vindt ze eigenlijk veel te vroeg. Ze drong aan om samen ergens anders (en later) te gaan eten. Roger en ik vonden dat echter iets te veel van het goede, twee keer per dag op restaurant gaan. Plus dat, naar onze mening, Nany zo snel mogelijk moet wennen aan het ritme van het rusthuis.

Ik vrees echter dat dit tijdelijk verblijf niet definitief zal worden. Behalve dat ze er veel mensen kent en dat het eten lekker is, vindt Nany nog te veel gebreken aan het rusthuis: te kleine kamer, het verplicht om 17 uur avondeten, het op voorhand moeten waarschuwen als je niet komt eten, ...

Plus dat ze eigenlijk nog "te goed" is om opgenomen te worden. Blijkbaar moet je al echt dement zijn of helemaal niet meer voor jezelf kunnen zorgen voor je de toelating krijgt om (veel) te betalen voor een kamertje.

We waren maar net op tijd terug voor dat avondeten en, nadat we Nany hadden geïnstalleerd in de eetzaal, namen we afscheid van haar.

In het naar huis rijden, deze keer via een héél drukke 313, viel ik in slaap in de auto. Ik was echt moe. En toch heb ik van de hele middag praktisch geen woord moeten zeggen!
Maar... ik kreeg de hele middag te maken met veel drukte... en daar word ik blijkbaar heel moe van!