Herinnering aan een mooie dagdroom

Ik dacht deze avond terwijl ik aan het koken was (heel eenvoudig avondmaal, wegens gebrek aan tijd) aan een dagdroom die ik had rond mijn 15 jaar (heel precies weet ik het niet meer, maar het was na de geboorte van mijn broertje in april 1963, maar voordat we van Schoten naar ‘s Gravenwezel verhuisden, ik denk  einde 1965).

Mijn moeder was huisvrouw en deed dat werk goed, ontzettend veel beter dan ik. Mijn vader ging uiteraard uit werken. Als hij ‘s avonds thuiskwam, stond de tafel al mooi gedekt, mocht hij, na een aperitiefje, meteen genieten van een zorgvuldig bereide maaltijd en een lekker glas wijn of bier in een goed opgeruimd en schoongemaakt huis. Na de koffie kon hij kiezen: een beetje knutselen in zijn garage-atelier, of in de salon, in de winter bij de door mijn moeder aangestoken haard, gaan zitten en met nog een door mijn moeder (die ondertussen afwaste, met de hulp van mijn zus en mij) ingeschonken glas wijn genieten van het een of ander boek, of de ene of andere film.

Wij, de meisjes genoten niet van die privilegies: na school (én helpen de tafel dekken, afwassen, enzovoort) moesten we nog huistaken maken en lessen leren.

Op een avond, het moet in de zomer zijn geweest, want we aperitiefden in de tuin, vergat ik in mijn dagdromen (ik ben altijd al een dromer geweest) helemaal wie ik was. Ik “voelde” mezelf ook na een dagtaak thuiskomen in een netjes onderhouden huis, een glaasje drinken in de wetenschap dat ik daarna aan een mooi gedekte tafel zou kunnen aanschuiven, goed wetende dat ik achteraf zou mogen lezen zoveel ik wilde (en dus geen lessen meer hoefde te leren of zou moeten afwassen). Papa – die dagdromen niet gezond vond - haalde mij uit mijn dromerij: ‘Ben je weer aan het dromen?’

En ik besefte ineens weer dat ik van het vrouwelijke geslacht ben en dus nooit de zaligheid zou genieten waarvan ik aan het dromen was!