Ik kreeg vandaag een telefoontje van onze dochter. Na een poosje eiste onze “grote meid” het toestel op, en ik werd bedolven onder een spraakwaterval. Sommige woorden herkende ik, naar de betekenis van de andere moest ik raden. Ze hield maar niet op, onze Elena: blijkbaar was ze iets heel interessants aan het vertellen! 
Nadat ik eindelijk haar mama weer aan het toestel kreeg (telkens als ik vroeg: ‘Meisje, kun je me je mama eens doorgeven?’, antwoordde Elena heel kordaat ‘Nee!’. Ik weet niet of dat toeval was. Of zou ze echt begrepen hebben wat ik vroeg?), vertelde die me dat Elena de hele tijd dat ze me van alles vertelde, wees naar wat ze me wilde duidelijk maken: de bomen in hun tuin, de lucht, de vogels, een vliegtuig, enzovoort. En, naar het schijnt stapte ze ondertussen zelfbewust door de tuin, net zoals de meeste mensen die een gesprek voeren via hun GSM. Grappig hoe een peuter grote mensen nabootst!
Na afloop van dat lange “gesprek” deden we onze boodschappen en daarna gingen we op ziekenhuisbezoek.
Geen wandeling dus vandaag, hoewel de temperatuur ideaal was (rond de 25°C)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten