Elena-dag vandaag. Toen we haar afhaalden bij Lutti, de onthaalmoeder, merkten we al meteen dat ze even verkouden was als ik. Ze voelde zelfs een beetje warm aan, maar omdat ze zo druk begon te vertellen en verder deed in het naar “huis” rijden, weet ik dat aan te warm gekleed zijn en niet aan koorts.
“Thuis” heeft ze heel veel met mij en haar opa (ja, het is definitief “opa” geworden) gespeeld maar ze at wel weinig. Nadat we nog boodschappen hadden gedaan, wilde ik haar fruit te eten geven maar nu wilde ze daar zelfs niet van proeven. Omdat ze in haar oogjes wreef, legde ik haar maar in bed. Ze liet begaan en sliep nog voor ik de kamer had verlaten.
Iets over 17 uur kwam Zeger eraan. Hij had immers nog een paar dagen vrij na een reisje naar Malaga. Elena’s mama had net opgehouden met werken en we hebben dus samen even gezellig zitten keuvelen rond de keukentafel. Vlak voor ik het avondeten zou beginnen klaarmaken en onze dochter zou gaan les geven, ging ik even kijken of Elena niet wakker was. In feite zou ik haar sowieso voorzichtig gewekt hebben, omdat, als ze bleef doorslapen, ze haar ouders deze nacht zeker zou wakker maken. Toen ik de slaapkamer binnenkwam, kroop Elena net recht en zei: ‘Elena wakker!’. Ik vertelde dat “Nonkel Zeger” op haar wachtte, en voor de tweede keer zag ik Elena letterlijk “sidderen van geluk”. De eerste keer, lang geleden – je kon haar toen zelfs nog geen peuter noemen - was toen ze eens hier logeerde en ik haar in elke hand een zouten koekje had gegeven (Elena houdt, net zoals ik, meer van zout dan van zoet). Ze bekeek toen de koekjes en even trilde ze – met een brede glimlach op haar gezicht - over heel haar lichaam, waarna ze afwisselend in het ene en in het andere koekje begon te bijten.
Precies dezelfde reactie had ze nu!
Maar nu voelde ze wel heel warm aan, ondanks het feit dat ik haar veel lichter gekleed in bed had gelegd. We maten haar koorts: 39,25°C! Die temperatuur vroeg om een beetje Perdolan, vond ik. En die koortsremmer hielp heel snel, want na ons avondeten (onze dochter was toen al gaan les geven) en een “babyfruitpapje” voor Elena (dat ze volledig opat), speelde Elena nog heel druk met haar oom. Die ze deze avond een paar keer “Eger” (of toch iets in die aard) noemde.
‘Vorige keer zei ze dat veel beter’, merkte Zeger op. En hij heeft gelijk: toen zei ze duidelijk “Nonkel Zeger”. Maar zulke terugval lijkt me heel normaal in de taalontwikkeling.
Tijdens het avondmaal had Elena, buiten dat fruitpapje, weer niets willen eten. Iets over 20 uur wilde ik haar een flesje melk geven, maar daar moest ze ook niets van hebben. Dan heb ik haar maar in bed gelegd. Deze keer moest Zeger, aan wie ze ook haar “mooie kamer” wilde laten zien, een verhaaltje voorlezen (en ondertussen ben ik een sigaret gaan opsteken).
We keken daarna nog naar een drietal afleveringen van “Friends”, Zeger en ik (Roger had geen zin om mee te kijken en hield zich dus bezig op onze netbook).
Vlak voordat onze dochter en schoonzoon van hun les (respectievelijk gegeven en gevolgd) terug zouden komen, vroeg ik aan de mannen wie de rommel van Elena wilde opruimen. Zeger vroeg nog: ‘Moet Elena dat in feite niet doen?’ en hij heeft gelijk. Maar onze grote meid was een beetje ziek, dus vond ik dat ik haar vandaag daar niet mocht mee belasten!
Uiteindelijk was het Zeger die de klus klaarde. Terwijl ik nog een sigaret rookte, zag ik hoe hij al dat speelgoed op een deskundige manier opruimde! Bedankt, jongen!
We bleven nog een beetje napraten toen de ouders van Elena thuiskwamen (en ik raadde hen aan hun meisje toch nog even dat flesje proberen te geven voor ze zelf gingen slapen) en daardoor kwamen we pas iets voor 24 uur thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten