Belbus

Toen mijn vader mij vlak voor mijn 18 jaar leerde auto rijden, begreep ik al snel dat dit niets voor mij was. Veel te bang, te zenuwachtig en te onzeker achter dat stuur! Ik besloot dat ik nooit zou gaan voor een rijbewijs. Later kreeg ik herhaaldelijk nachtmerries waarin ik uiteindelijk dat bewijs wel had behaald en ik, de eerste keer dat ik alleen reed, een vreselijk ongeval (met verschillende doden) veroorzaakte.  Hoe zeer sommige mensen mij nadien ook pushten om dat rijbewijs alsnog te halen, ze kregen resoluut nul op hun rekwest.  Wellicht is het bijgeloof, maar misschien waren die dromen toch voorspellend? Ik zal het nooit weten, want sinds niemand mij meer lastig valt met dat rijbewijs, en ik dus zeker weet dat ik het nooit zal hebben (ook al omwille van mijn slechte ogen), blijven die akelige dromen achterwege maar besef ik ook dat ik nooit zal weten of die vroegere nachtmerries ooit uitgekomen zijn in een “parallelle wereld”.

Uiteraard werd ik vaak uitgelachen, het vaakst zelfs door mensen die me het dierbaarst zijn. Daar tegenover neem ik echter een zeer “christelijke” houding aan. Ik laat ze lachen en onderdruk mijn neiging om met de spotter te spotten omdat hij/zij niet kan koken/ zonder fouten schrijven/luisteren/naaien/strijken/breien/haken enzovoort (ik weet het, ik haal zaken aan die voor de meeste mensen onbelangrijk zijn… maar iemand die bijvoorbeeld zijn geschilde aardappelen uren op voorhand in het water legt, beseft die dat hij/zij zijn disgenoten bijna alle vitaminen uit die aardappelen ontzegt?) . En ik bedenk ook bij mezelf dat meer mensen zouden moeten doen zoals ik: als ik zie hoe sommige chauffeurs zich gedragen in het verkeer!!!

Natuurlijk ben ik niet zo mobiel als autobestuurders. En vele wandelingen in deze buurt zouden we niet gemaakt hebben, dacht ik tot gisteren nog, als ik Roger en onze auto niet had.

Vroeger, in Antwerpen, en nog daarvoor in Leuven, was niet kunnen rijden echt geen handicap. In een stad ben je vaak sneller ter plaatse met de benenwagen.  Hier echter leek het me wat moeilijker te zijn.

Maar… Vandaag moest ik in Sint-Truiden zijn en ik kon voor een keer niet rekenen op Roger en onze auto. Ik belde vorige vrijdag dus naar De Lijn en reserveerde mijn “reis” heen en terug. Grotendeels met een belbus, vandaar die reservatie, want die kleine bussen rijden alleen op bestelling. Het was ongelooflijk hoe vlot dat ging, hoe duidelijk me werd uitgelegd waar ik om welk uur precies moest zijn, hoe lang ik op een aansluiting moest wachten (in feite heb ik nergens lang moeten wachten).

Een voorbeeldje: aan het “Speelhof” in Sint-Truiden nam ik in het terugkomen om 19:14 uur een bus, naar het station, die er precies 2 minuten over deed. Daar wachtte een bestelde beltaxi (het was ‘s avonds na 19 uur en dan werkt De Lijn samen met een taximaatschappij) die met mij vertrok om 19:25 uur en nog iemand anders ging ophalen aan een andere halte, die man daarna deponeerde in Heers en mij precies om 19:40 uur afzette aan de hoek van onze straat, hier in dit “verloren gat”! Ik heb de indruk dat Roger er slechts iets korter zou over gedaan hebben… en het zou ons veel meer gekost hebben! Akkoord, ik stond al wel om 19:00 uur aan de eerste bushalte, omdat ik vreesde dat die eerste, gewone lijnbus, misschien te vroeg zou aankomen. Terwijl ik daar stond, bestudeerde ik wel even de uurroosters: je kunt bijna overal geraken met die belbussen! Ik ben verkocht! Je hoeft ze alleen te bestellen!

Daarbij kwam nog dat mijn chauffeur een heel lieve en mooie… dame was met wie ik onder weg gezellig heb zitten keuvelen! Nee, niet alleen keuvelen was het: we praatten ook over diepzinnigere dingen, en nu al kijken we allebei uit naar de volgende keer dat ik zal moeten beroep doen op een belbus van Sint-Truiden Station naar hier na 19 uur!