Voor we op reis vertrekken, twijfelt Roger altijd of we wel zouden gaan. Hij treuzelt dan ook telkens heel lang om zijn eigen spullen in te pakken terwijl ik al ongeveer een week op voorhand alles klaar heb staan.
Als we thuiskomen, ben ik het die een gevoel van overrompeling krijg. Spullen uitpakken is veel minder aangenaam dan spullen inpakken (vind ik) en de relatieve rommel in huis, voor alles weer op zijn plek ligt of staat, hindert me vreselijk (nu, met Roger als echtgenoot ben ik wel aan rommel gewend geraakt, maar na het thuiskomen ligt er voor mij net te veel van).
Komt daarbij dat ik dan meteen moet beginnen wassen (ik lieg: dat doet de wasmachine, maar ik moet wel was sorteren, was te drogen hangen, was plooien en een beetje strijken - dat moet ik nog doen, en eigenlijk vind ik het eigenaardig dat ik op reis niets strijk en hier vind dat sommige kledingstukken wel moeten gestreken worden, al zijn het er heel weinig).
Ik moet opnieuw elke dag koken (op reis heb ik nooit gekookt). Koken is wel wat ik het liefste doe in het huishouden maar bij onze thuiskomst is dat net te veel voor mij. Ik moet eerlijk zijn: toen ik deze ochtend een boodschappenlijstje maakte, aan Roger vroeg wat hij deze avond wilde eten en hij spontaan antwoordde: 'mosselen', ging ik meteen akkoord, want hij is het die dat gerecht klaarmaakt. Deze avond hoefde ik dus niet te koken en de mosselen waren lekker.
We moesten dus wel boodschappen doen (hier proberen we dat slechts eenmaal per week te doen, wat betekent dat ik telkens een menu voor een hele week uit mijn duim moet zuigen).
En... ik merk bij ons thuiskomen telkens dat ons oude, stoffige huis een schoonmaakbeurt nodig heeft maar de eerste dagen heb ik helemaal geen tijd om daar aan te beginnen.
Ook moet ik telefoneren naar bepaalde mensen. Eigenlijk wilde ik gisteren nog bellen naar mijn zus Bie, maar voor ik het doorhad was het al 22 uur voorbij (hetzelfde gebeurde vandaag). Met mijn moeder Nany heb ik vandaag wel getelefoneerd: ze leek heel blij mijn stem te horen en vertelde me langer dan een half uur over al haar bezigheden. Naar dochterlief belde ik ook even (om over het babysitten af te spreken) en ik kreeg Elena aan de lijn die uitgebreid vertelde over school.
Kortom, ik vind het thuiskomen altijd gepaard gaan met een gevoel van overrompeling en zou dan meteen weer willen vertrekken. Ach, het is daar eigenlijk te koud voor geworden (hoewel het hier vandaag heel aangenaam was qua temperatuur) én we hebben verplichtingen op ons wachten.
We gingen ook mijn sleutel halen bij buurvrouw Marie-Claire en daar werd ik wel heel rustig tijdens onze gezellige babbel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten