Boudewijn Knevels, een kinderbedje en vakantiegevoel

Al een poosje zat ik te denken dat we misschien een kinderbedje moesten kopen, zodat Elena ook onverwachts hier kon blijven logeren. Nu moeten haar ouders altijd het reisbedje meebrengen. Maar ja, er kwam altijd zoveel tussen, een kinderbed kost niet niets, en daarbij, ik vroeg me ook af of we ons vroeger kinderledikant niet meer liggen hadden op zolder – ik geraak maar niet op die rommelzolder, en toch zou ik er ook naar het vroeger speelgoed van de kinderen willen gaan zoeken.

Boudewijn Knevels had ons onlangs verteld dat zijn kleinkinderen hun kinderbed ontgroeid waren, en of we dat niet wilden hebben.

Vandaag belde hij ons op: of hij het mocht brengen. Natuurlijk! Het staat al opgesteld, met matrasje en al, op de kamer van Elena en haar ouders. Daarna vroeg hij ons mee bij hem thuis (Roger zou daar een paar afgedankte kasten afhalen – ik weet wel niet waar we die zullen kwijt geraken: alles staat hier al zo vol). En onder een prachtig bewolkte lucht dronken we samen een fles rosé op zijn mooie terras dat uitgeeft op zijn al even mooie (maar alles behalve strakke) tuin en op de heuvel tussen zijn dorp en het onze. Het was daar heel aangenaam zitten, niet te warm, aangename conversaties, en die mooie lucht! Die ineens wel heel donker en dreigend werd.
Maar de regen is pas deze avond gekomen, heel hevig maar kort, net terwijl we nog eens via Skype met Elena en haar ouders aan het praten waren.

Ondertussen was er een prijsaanvraag binnengekomen. Als de vertaling (meer dan 240 bladzijden) doorgaat, zal mijn vakantiegevoel wel eventjes voorbij zijn!