Het was fris vandaag: we konden dus een jasje verdragen tijdens onze korte wandeling van Rullingen naar Berlingen en terug. Tussen de wijngaarden van Rullingen en de perenplantages sloegen we deze keer een wegje in dat we niet kenden en dat ons door een bosje voerde. Maar nog voor we dat bosje inliepen, zei Roger ineens tegen mij: ‘Hier, kies maar uit!’.
Ik had het weer eens niet opgemerkt: ik was aan het luisteren naar de specht die in de verte lachte en aan het watertanden bij peren die rijpten aan de bomen. Het is lang geleden, maar echt: Roger wees deze keer… nee, niet naar één schoen, maar naar een hoop schoenen!
Daarna liepen we dat bosje in en het pad bleek steeds meer overwoekerd: ik droeg een short en reken maar dat mijn benen werden geneteld, “gedoornd”, “gedisteld” en “geberenklauwd” . Toch was het decor heel mooi!
Op een open plek zagen we een “contraptie” (woord van de “kindjes”) bedoeld om wild te voederen. Zaten we misschien in een jachtgebied?
Maar helaas, na een klein half uurtje bleek het pad dood te lopen vlak bij een boerderij. We moesten dus op onze stappen terugkeren.
Nee, we zijn daarna niet nog iets gaan drinken in het “Jachthuis”. Uit ondervinding weten we dat je in dat café veel te lang moet wachten op je consumptie… En daarbij: het was te fris om op een terras te zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten