Onze auto moest naar de garage voor een onderhoud. Vermits de garage aan de rand van Hasselt is gelegen, besloten we nog eens in die stad rond te lopen. Terwijl ik Hasselt vroeger niet zo sympathiek vond, merk ik, sinds de vorige keer dat we er langer waren, dat ik van die stad begin te houden. Een gezellige drukte, maar niet zo dat ik mij er door ongemakkelijk voel.
Een beetje regen vandaag, oké, maar die kregen we terwijl wij – tegen mijn gewoonte in – net in een winkel waren waar ik aan halve prijs (tja, het is “solden” hé!) een paar schoenen vond zoals ik er al lang (nogal passief, gezien mijn shopfobie) zocht. Dus, ja, Françoise, Jessy heeft er weer een paar schoenen bij!
Het regende ook weer eventjes terwijl wij op een overdekt terras respectievelijk genoten van een Trippel Trappist en van een donkere (eigenlijk meer amberachtige) Herkenrode. De ober was niet die hyperkinetische van vorige keer. Deze had het moeilijker om het talrijke volk te bedienen. Roger en ik vonden wel dat hij heel fel leek op een van onze Leuvense vrienden. Zijn zoon misschien? Voor zover onze vrienden kinderen hebben (en de man in kwestie heeft zeker een zoon), kennen wij die niet: het is in de periode van wel of niet kinderen krijgen dat we elkaar allemaal een beetje uit het oog waren verloren!
We hebben daar zeker een uur zitten genieten van onze pint, en ik natuurlijk van mijn hobby. De voorbijgangers waren niet allemaal opgedirkt en arrogant zoals ik vroeger (waarom?) de indruk had gekregen in Hasselt. Integendeel, er kwamen verschillende pluimages voorbij!
Op de hoek van dat plein (waar we dus onder een afdak zaten) werden ijsjes verkocht, en die bleken veel succes te hebben! Wij echter vonden ze een nogal plastic-achtige uitzicht hebben!
Er kwam nog een accordeonspeler-bedelaar langs. Roger had wat geld voor hem over: waarschijnlijk voelde hij zich ook eventjes met vakantie?
Rond 17 uur wandelden we terug naar de bushalte.
Ik weet niet of Roger onder weg bovenstaande foto maakte omdat hij al honger had? Mogelijk, want hij had zoals gewoonlijk niets meer gegeten sinds onze brunch (ik integendeel heb altijd wat brood bij me).
Aan de overdekte bushalte moesten we nogal lang wachten. Er lag een man te slapen op de bank. Een clochard? Roger stelde vast dat hij heel de tijd dat we daar stonden niet bewoog: we vroegen ons even af of we niet moesten nagaan of hij niet dood was. Maar andere wachtenden leken hem te kennen, die indruk had ik toch. Gewoon een bekende dronken landloper?
Toen we moesten betalen in de garage verdween mijn vakantiegevoel! Weer zoveel geld!
Thuis aten we zuurkool, en terwijl ik na het eten even in de relax aan het lezen was met een stukje bittere chocolade op mijn tong, belde onze dochter om voor morgen af te spreken.
Morgen komt Elena even logeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten