Weer maakte Elena mij (en daarna dus ook Roger en Matthias) wakker om 6 uur ‘s ochtends. En weer kon ik de kindjes tot 8 uur in bed houden, waarbij zij en Roger af en toe voor een poosje insliepen. Alleen ik kreeg daar de kans niet toe. Onnodig te vertellen dat ik, na een heel mooie maar drukke dag, heel moe ben!
Tijdens het ontbijt hoorden we dat Dimitri van Toren is overleden. De zoveelste van onze vroegere vrienden en kennissen die al op 74 jaar heengaat!
Ons eerste werk was mijn bril te gaan halen (ik had gisteren een sms gekregen dat hij klaar was). ‘Hij valt mee, jouw nieuwe bril’, oordeelde Elena terecht (het is dus wel geen nieuwe, alleen de veren – “poten” of “benen” in de volksmond - zijn vervangen). Daarna reden we naar de kringwinkel en liepen daar rechtstreeks naar de speelgoedafdeling. Daar staken een tent en een speelgoedstrijktafel de kindjes (ja, ook Matthias) de ogen uit. Ze mochten ze hebben en kozen er nog vier auto’s of poppetjes bij.
En dan werd het de hele dag buiten spelen met de auto’s en de poppen, “kamperen”, eten, geheimpjes vertellen, luisteren en kijken naar een paar winterkoninkjes (‘Grappig, koning van de winter en nu is het bijna zomer’, was de commentaar van Elena), met opa de schapen voederen, boterbloemen plukken (en uitleggen waarom je die niet mag opeten), uitleggen waarom onze (opgeschoten) rabarber zulke mooie bloemen heeft en rollenspelletjes spelen.
Het was heel warm, dus liet ik Elena in onderbroek en hemdje rondlopen en, na een poosje, ook Matthias in zijn “pamperbroek” en T-shirt. Hij is immers aan zindelijkheidstraining toe en op deze manier is dat veel gemakkelijker dan wanneer je telkens een spijkerbroekje moet uittrekken. Ik had om die reden trouwens ook het potje naar buiten gebracht.
Toen het tijd was om te koken (een gewone maar lekkere spaghetti bolognaise), kreeg ik een vertaling aan. Dat betekent dat, nadat onze dochter en schoonzoon met de kindjes terug naar huis waren gereden na het avondmaal, ik in plaats van neer te ploffen in de relax, nog moest werken. Het ging wel veel vlotter dan gisteren toen ik dat moest doen met mijn zonnebril op mijn neus!
Nu is de vertaling geleverd maar ben ik wel héél moe!
O ja, nog even dit: Elena zei op een bepaald moment dat ze wel eens graag naar die lieve vriendin van mij wilde gaan: ‘Hoe heet ze nu weer?’ ‘Bedoel je die mevrouw die hier even op bezoek kwam de laatste keer dat je hier was?’, vroeg ik. ‘Ja! En nu weet ik het, ze heet Liliane, een beetje zoals “Jan”! Gaan we daar niet eens naartoe?’
Liliane en Paul, het heeft niet veel gescheeld of we belden bij jullie aan… Alleen is die zindelijkheidstraining zo veel omvattend dat ik dat nu te lastig vond, voor jullie en voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten