Gemiste ontmoeting!

Weer regen vandaag! En zelfs de enkele wenskaarten, die ik nog wilde posten, niet op de post gedaan! In ons dorp hebben we immers geen postbus meer, dus moeten we ofwel twintig minuten lopen naar een postbus ofwel de auto nemen.

Eigenlijk een rustige zondag dus... ik vrees zelfs te rustig voor Roger. Ikzelf heb hopelijk voldoende beweging gekregen dankzij enkele huishoudtaken... en telefoneren (ik wandel altijd rond tijdens een telefoongesprek).

Het eerste was met mijn moeder Nany. Wat klinkt die ongelooflijk enthousiast over dat rusthuis! Over het eten, de activiteiten, de mensen die ze er ontmoet, het feit dat ze weer veel leest. Deze keer verstonden we elkaar heel goed en Nany legde mij uit dat een verzorger op een knopje van haar vast toestel had gedrukt waarna alles in orde bleek!

Ze vroeg me of we haar na het kerstfeest op tijd terug konden brengen om het avondmaal in het rusthuis te gebruiken (blijkbaar heeft de heel sociale Nany daar weer een vriendin gemaakt).

Dat betekent dus, lieve Debby en Hendrik, dat we die dag hier nog uitgebreid zullen brunchen en daarna terug naar het Antwerpse rijden.

Ik had eigenlijk alles in huis gehaald voor een avondmaal, waaronder "nepvlees" voor jou, Debby. Maar vermits alles, behalve die vleesvervanger, nog in onze (tegenwoordig vrij kleine) diepvriezer zit, is dat voor ons geen enkel probleem... behalve voor die "veggie-burger". Maar kom, ofwel serveer ik die bij de brunch, ofwel eten Roger en ik een van de volgende dagen vegetarisch.

Vlak nadat Nany had ingelegd, kreeg ik een telefoontje van vriendin Liliane. En dat deed me ontzettend veel plezier!

Liliane, je zegt dat je weet dat ik niet graag telefoneer maar mijn verhouding tot de telefoon is eigenlijk ingewikkelder dan dat.
Om te beginnen ben ik altijd heel bang mensen lastig te vallen als ik zelf telefoneer voor een praatje. Voor een zakelijk telefoontje vertoon ik dus veel minder schroom.

Ten tweede ben ik destijds in Antwerpen in bepaalde periodes elke dag verplicht geweest minutenlang aan telefoon te hangen met klagende mensen uit de buurt. Toen hadden we nog geen toestel waarmee je kon rondwandelen, dus ik hing daar in ons "telefoonhoekje" vast, luisterde en kon meestal geen oplossing geven voor de problemen waarover ze me spraken maar blijkbaar was mijn luisteren genoeg.
Ondertussen liep mijn huishouden (in dat immense huis) enorm veel vertraging op...en later ook mijn lesvoorbereidingen en zo.
Zeg me niet dat ik die personen gewoon had moeten negeren: dat kan ik blijkbaar niet!

Als echter een goede vriend me tegenwoordig belt, en het past echt niet voor mij, durf ik dat nu echt te zeggen, hoor! En een ander tijdstip voor te stellen om even bij te praten via dat toestel!

Dus, echt, Liliane, ik was heel blij dat je belde: ik heb al zo vaak met de telefoon in mijn handen gestaan... en dan gezegd tegen Roger: 'Nee, nu zijn Paul en Liliane zeker aan het eten', of  'Nee, ik vermoed dat ze nu televisie kijken'.

Liliane vertelde me dat de twee laatste nonnen uit het klooster in Sint-Truiden (die we soms samen bezochten, omdat zij er verschillende kent en "mijn" zuster Godwine zaliger uit Congo ook daar verbleef) eind dit jaar naar een rusthuis in Bertem verhuizen. Sic transit weer...

Ze vertelde me ook dat ze gisteren ook op de "Warmste zaterdag" was in Batsheers! Dat vond ik pas heel erg (niet dat zij er was, integendeel. Ze heeft zelfs taarten gebakken voor het evenement!) maar dat we elkaar gewoon niet opgemerkt, noch ontmoet hebben!

Eigenlijk was het dus te druk gisteren (maar dat was uiteraard de bedoeling: heel veel volk lokken!).