Praten of schrijven?

Ik zei onlangs dat ik de indruk heb dat spreken weer de overhand gaat krijgen op schrijven en lezen. Voor mij is dat natuurlijk niet goed, want ik ben geen prater.

Maar, bedacht ik deze avond, terugdenkend aan sommige telefoongesprekken, die trend zorgt ook voor een objectief probleem.

Hoe vaak heb ik al niet opgemerkt dat mensen gewoon niet luisteren, dat ze, terwijl je praat, eigenlijk met hun eigen zaken bezig zijn en wachten op een "opening" in jouw betoog om er tussen te komen (jawel, Zeger, ik weet het, ik doe dat ook soms, maar let er eens op: ik doe dat meestal als ik het woord, waar de spreker duidelijk naar zoekt, nog voor hem gevonden heb).

Hoe vaak is het al niet gebeurd dat ik tegen dezelfde persoon drie, vier, tot vijfmaal toe hetzelfde moest uitleggen (natuurlijk niet in éénzelfde telefoon- of ander gesprek)!

Terwijl, als de boodschap schriftelijk werd overgebracht, je aan het (liefst schriftelijk) antwoord meteen merkt of de bestemmeling begreep wat je bedoelde.

En nee, soms (nee, vaak) merk je ook dat jouw boodschap slechts diagonaal werd gelezen!

Daar hadden we het over, Jan Gerits en ik, tijdens ons jongste  telefoongesprek gisteren (na zijn oogoperatie).

Ik had hem immers (per mail) aangeraden kortere mails te schrijven naar een bepaalde auteur met wie hij een meningsverschil had aangaande de Limburgse monografieën van de KVLS.
Mijn argument was dat ik de indruk had dat die auteur zijn (heel uitvoerige) mails slechts diagonaal leest en dat dus zijn antwoord daardoor nooit "to the point" is, omdat hij slechts reageert op sommige details. Details die niet echt ter zake doen trouwens, maar, en dat begrijp ik, gevoelig zijn voor de auteur in kwestie.

Jan wilde me onder andere bedanken omdat de zaak nu lijkt opgelost.

Dus, zelfs "schrijvers" beginnen minder (aandachtig) te lezen (maar dat wist ik al lang)!

En dat is geen goede trend voor mij!