De herinnering aan die droom bleef me eigenaardig genoeg (omdat zulke herinneringen meestal heel snel vervagen) de hele dag achtervolgen! Er doken zelfs steeds meer en soms pietluttige details op (zoals een schilderij dat ik bewonderde in de inkomhall van de patiënt, mijn bedenking dat ik Roger moest zeggen hoe eigenaardig het is dat we dat tentendorp nooit hadden opgemerkt, de tak die ik van een boom afbrak om gemakkelijker te lopen, de futiele conversaties tijdens de autorit, ...). Een heel vreemd gevoel en ik vroeg me even af of mijn moeder Nany misschien hetzelfde voorheeft. Of voor haar dromen even reëel zijn als de werkelijkheid maar dat zij het verschil niet meer kan maken.
Vandaag klonk ze weer heel verward aan telefoon, vond ze haar woorden dikwijls niet, besefte dat en zei heel vaak: 'Ik weet het niet meer maar het heeft geen belang.'
Ik verstond letterlijk niets van wat ze vertelde (behalve die recurrente zin) en vond dat heel erg, want ik wist gewoon niet wat ik moest antwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten