'Komen jullie naar hier met jouw mama, dan zitten we gezellig in de schaduw in de tuin', hadden onze vrienden Lily en Roger voorgesteld toen ik hen onlangs aan telefoon vroeg of ze vandaag met ons mee wilden naar Nany.
Nany herkende me eerst weer eens niet. Toen ik haar later vertelde dat we naar haar Matadi-vrienden zouden rijden, wist ze even niet wie ik precies bedoelde. Onderweg echter herkende ze alles en ze wees zelfs de weg aan.
We zaten niet in de prachtige tuin (lang geleden nog door mijn vader ontworpen toen wij daar woonden) maar wegens de hitte verkozen we binnen te blijven, met alle gordijnen dicht. Bij een kopje koffie (en een glas fris water) en heel lekkere taart haalden we herinneringen op... die Nany zich niet herinnerde. Plotseling vroeg ze me stilletjes of we bij de "echte" Lily en Roger waren? Lily verzekerde haar dat zij het wel degelijk waren en herinnerde haar aan de tijd dat ze zelf dat huis bewoonde. Toen leek Nany zich ineens alles te herinneren.
Al rond 15:30 uur werd ze zenuwachtig: ze was bang dat ze te laat zou komen voor het avondeten in het rusthuis. We hebben haar (met veel moeite) kunnen geruststellen maar vertrokken toch voldoende op tijd zodat ze iets voor 17 uur aan tafel kon schuiven bij haar medebewoners, na wat ze zelf bij het afscheid "een heel gezellige middag" noemde.
In het naar huis rijden zei Roger me: 'Het gaat niet goed met jouw moeder!' Inderdaad, ze gaat fel en snel achteruit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten