Tijdverlies?

Onlangs hoorde ik op het VRT-journaal van 16 uur dat verschillende artsen door de orde der geneesheren werden geschrapt omdat ze aan bepaalde patiënten het vaccin hadden afgeraden. Het merendeel werd "verraden" door collega-artsen. Ik zei tegen Roger dat het nieuws me op zich niet verwonderde (omdat ik al maanden geleden had gehoord dat zoiets mogelijk was én omdat een paar dokters dat tegenover mij hadden toegegeven) maar dat het mij wel verwonderde dat onze media daarover berichtten. 'Ik durf te wedden dat we daar niets meer van horen in het volgende journaal', zei ik nog. En inderdaad, om 17 uur, 18 uur en later op het televisiejournaal hoorde ik niets meer zeggen over dat item. 

Dat verwonderde me dus ook niet en eigenlijk was ik zelfs niet boos op mezelf omdat ik "weer" mijn tijd verloren had door telkens opnieuw naar het nieuws te luisteren/kijken. 

Tegenwoordig chat ik praktisch elke dag even met Elena. Ik heb al vaak gezegd dat chatten in feite niet mijn ding is maar ik moet toegeven dat ik er nu anders begin over te denken. Vroeger dacht ik dat de mensen verlangden dat je meteen zou antwoorden op hun bericht (omdat het woord "chatten" volgens mij die betekenis inhoudt én omdat iemand me ooit had verweten dat ik pas na heel lange tijd antwoordde op haar klagend chatbericht, zo lang dat ze "ondertussen wel zelfmoord had kunnen plegen"). Ik vermoed nu echter dat veel mensen dat chatten zien als een alternatief voor mails.  

Ik verkies nog steeds e-mails (maar voor mij vervangen ze eigenlijk de vele brieven die ik destijds schreef) maar ik begin te begrijpen dat voor bijvoorbeeld een korte "goedendag" een chatbericht handiger kan zijn. Als tenminste niet van mij wordt geëist dat ik constant online en paraat ben om even "terug te wuiven".

Ik kijk zelfs echt uit naar het eerste chatberichtje van Elena morgen!  

Blijkbaar is dus niet alles wat ik eerst spontaan zou bestempelen als dusdanig echt tijdverlies!