We kwamen om 14 uur aan op de parking van het rusthuis waar broertje al op ons wachtte met een tas vol gewassen en gestreken kleren van Nany. Schoonzusje is immers zo vriendelijk voor de was van mama te zorgen. Broertje wilde echter niet naar haar kamer wegens "risico"-contacten de vorige dagen.
Ik overhandigde Nany haar propere kleren en vroeg haar waar haar vuile kleren waren (broertje wachtte daarop beneden, op de parking). 'Dat weet ik niet,' zei Nany. Eigenaardig. Ik keek rond, zag een hoopje kleren liggen in een hoek van de kamer (maar ze zagen er op het eerste gezicht niet vuil uit) en vroeg aan mijn moeder: 'Zijn dat ze?' 'Nee, dat zijn gewoon kleren!'
Ten einde raad belde ik broertje op (soms toch gemakkelijk, die huidige telefoons!). Hij legde me uit waar ik die vuile was normaal moest vinden en ja hoor, dat "hoopje kleren" bleek enkele kleren te zijn die uit een tas vol vuile kleren puilden. Roger bracht de was naar de parking en Nany en ik praatten wat. Ik moest nog eens uitleggen waarom broertje dit weekend niet zou komen en toen ik haar de doodsbrief van haar neef ("kozijn") E. uit Hoksem overhandigde, was haar eerste reactie: 'Wie is dat?'
Toen dacht ik even 'Oei, nu wordt het wel heel erg: eerst niet weten waar die was ligt en nu E., met wie ze zo'n goede relatie had, niet herkennen!' Maar meteen daarna zei ze: 'O ja, ik herken hem wel, het is E.! Ik weet het, ik vergeet heel veel de laatste tijd! Ik heb het aan de dokter gezegd en die zei me dat het op 90 jaar gewoon is dat je af en toe iets vergeet!'
Roger kwam terug, we babbelden nog wat en omdat bleek dat ze niet zoveel fruit meer had, reden we daarna samen naar de Delhaize. Ik weet niet of ze het echt geapprecieerd heeft maar terwijl ze daar in haar rolstoel rondreed, leek ze toch met veel plezier alle fruit te keuren en koos ze mandarijntjes, kiwi's, druiven en bananen uit. Terug op haar kamer was er nog even tijd om te keuvelen, toonde ze me het weekmenu (allemaal lekkere spijzen, vond ik, wat ze beaamde), namen we afscheid en beloofde ik morgen te bellen.
Roger en ik reden naar Hendrik en Debby. Nadat we een halfuurtje later bij aankomst enkele spullen hadden afgezet, reden Roger en Hendrik naar Ikea om er iets te kopen waarvoor onze kinderen vervoer nodig hadden. Debby en ik bleven thuis keuvelen en vooral kijken naar haar mooie foto's van hun vele uitstappen en reizen. Ondertussen was het al over 18 uur geworden, Debby en ik aten een broodje met omelet (heerlijk, en dat eet ik hier nooit !) en dronken wat, keken naar nog meer foto's, haalden wederzijdse herinneringen op, en vertelden elkaar wat meer over toen we elkaar nog niet kenden. Tot, iets voor 21 uur, Roger en Hendrik eindelijk thuiskwamen.
Nadat de auto was uitgeladen, vertrokken Roger en ik meteen terug naar Haspengouw waar we nog snel zuurkool klaarmaakten en aten (Debby had wel voorgesteld dat we bij hen zouden blijven eten maar ten eerste had ik de medicijnen die Roger slikt na het eten niet bij - ik weet het, fout van mij - en ten tweede, dat zou ons nog tot veel later hebben gebracht).
Ik voel me wel heel moe na deze lange dag maar, eigenaardig genoeg, Roger niet terwijl hij degene is die rijdt (sorry, ik rijd ook maar "mee", ik bedoel dus eigenlijk "stuurt"). Ik moet toegeven dat het opmerkelijk rustig was vandaag op de 313, zo rustig dat ik in het terug naar Haspengouw rijden soms de neiging kreeg in slaap te vallen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten