Kinderen van de kolonie

Gisteren was ik vergeten naar "Kinderen van de kolonie" te kijken maar vandaag haalde ik mijn schade in (op mijn pc-scherm).

Deze keer vond ik het echt interessant.

Vooral omdat mijn moeder, mijn zus Bie en ik al op 17 juni 1960 Matadi verlieten (mijn vader bleef daar) en ik dus geen persoonlijke herinneringen heb aan de "Onafhankelijkheid van Congo" (in tegenstelling tot vriend Lieven die toen veel meer heeft meegemaakt dan ik: ik zou zo graag willen dat hij al zijn herinneringen opschrijft - ik weet het, hij is ermee bezig).

In Leuven (waar we toen bij mijn "marraine" - zijnde mijn grootmoeder van moederskant - woonden) kreeg ik als kind van 10 jaar en half weinig te horen over de evenementen in Congo. Af en toe ving ik wel een bang gesprek op (dat eigenlijk niet voor mijn oren was bestemd) over het lot van mijn papa.

En dan, ik denk in augustus 1960, kregen we, via onze Matadi-pastoor pater Inghels het bericht dat papa (samen met vele andere Matadiciens) in september in Brussel zou aankomen.

Ik weet dat de meeste blanken niets moesten hebben van Lumumba... maar mijn vader leek daarop een uitzondering.

Hij vertelde ons, na zijn aankomst in Brussel (met een trein vanuit Marseille), dat, toen hij, met veel andere bedienden van Otraco, gevangen zat in het "Hôtel métropole" in Matadi, Lumumba daar aankwam en hen voorstelde meteen een boot naar Pointe-Noire te nemen (zonder over huis te gaan en dus absoluut zonder bagage) en van daar een boot naar Marseille.

De reis heeft vrij lang geduurd en papa had zelfs geen propere onderbroek bij zich! Maar mijn vader heeft van die bootreis genoten... en bleef Lumumba heel zijn leven dankbaar voor de kans die hem gegeven werd vrouw en kinderen ongedeerd te vervoegen.