Nostalgie

Ik heb deze avond toch nog op een heel fijne manier geëindigd.

Nadat ik mijn  vroegere dagboek had gesaved, viel ik in mijn map "dagboeken" op verschillende "familiefilmpjes" (bedankt, Hendrik!). En daar koos ik het vormsel van dochterlief uit en herbekeek ik na zoveel jaren het document. Het is zwaar beschadigd, af en toe zie je niets meer... maar voor mij was er nog voldoende te zien om heel nostalgisch te worden.

28 jaar geleden (in 1991 dus) was Oma, de moeder van Roger, er nog (ze is wel in december van hetzelfde jaar heengegaan), leefde de echtgenoot van zus Bie ook nog, was "onze" zieke nog in topvorm, mijn broertje nog piepjong, waren onze kinderen nog kinderen en wij allemaal nog heel mooi en jong.

Ons huis in Antwerpen was niet "af" (maar dat is het nooit geraakt en als ik de Joden mag geloven, is dat goed, want, heb ik eens gelezen, Joden beweren dat als je huis klaar is, het tijd is om deze wereld te verlaten) maar toch slaagden we erin iedereen gezellig te ontvangen en vooral: al dat volk in de (vrij grote) living te laten plaatsnemen. Hier zou dat onmogelijk zijn.

Er werd ook gefilmd in de kerk, tijdens de plechtigheid zelf en toen ik dat zag, kreeg ik heimwee naar onze pastoor aldaar, Soetewey, met zijn steeds overvolle kerk en zijn prachtige plechtigheden waar ik geregeld mocht aan mee schrijven.

Het is kwalitatief echt geen goed filmpje waar ik naar keek maar ik zal het zeker bijhouden. Je kunt zelfs soms de emoties of gedachten van de gasten aflezen van hun gezicht.
Herinneringen en nostalgie: ik kan niet zonder maar tegelijk word ik er zo weemoedig van!