Hoe een dag gevuld geraakt

Voor, tijdens en na onze brunch telefoneerde Roger vandaag met zijn zussen en broer (ik spreek altijd over een "brunch" omdat we vrij laat ontbijten en Roger dat uitgebreid doet maar voor mij betekent dat enkel een potje volle yoghurt met een klein beetje abrikozenmoes, tenminste als Roger niet zorgt voor een lekker gebakken ei).

Er moeten immers belangrijke familiale beslissingen worden genomen en inderdaad, daarvoor is een telefoon heel praktisch. Voor de vorige beraadslagingen moest Roger telkens naar het Leuvense rijden (meer dan 120 kilometer heen en terug) en verloor hij veel meer tijd dan de bijna drie uur die hij vandaag heeft besteed aan telefoneren.

Terwijl ik ondertussen en daarna zorgde voor enkele huishoudtaken, keek Roger zijn mails na en las hij de kranten online.

Dan reden we naar Sint-Truiden voor onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Er stond heel veel wind, het was nog heel fris en we waren bijna drie uur zoet met die taak.

We waren pas terug thuis en ik was onze aankopen aan het opbergen toen het begon te hagelen en te donderen. Roger ging even naar zijn houtbewerkingsatelier. Daar hebben de rukwinden immers een tiental dagen  geleden (nee, dus niet tijdens de laatste storm) dakplaten verschoven en Roger moet de toestand echt in het oog houden, want een lek zou daar helemaal niet welkom zijn. Ik denk trouwens dat we binnenkort een dakwerker zullen moeten aanspreken... maar eerst wil ik wachten op een antwoord van de man die onze stallen zou afbreken (morgen is het twee weken geleden dat hij op bezoek kwam en we wachten nog steeds op een telefoontje van hem).

Het werd 17 uur en ik belde naar Nany. Ik vond immers dat ik gisteren te weinig tijd voor haar had uitgetrokken. Nany heeft altijd veel te vertellen: het werd weer een telefoontje van meer dan een halfuur en het was daarna hoog tijd om te beginnen koken.

Ondertussen nog even over en weer gemaild met zusje Bie, een berichtje beantwoord van Matadi-vriendin Anne over onze bijeenkomst in april en een mail van Roger Beeckman beantwoord.

Na het avondmaal maakte ik tijd voor een uurtje lectuur in dat boek dat ik gisteren cadeau kreeg. Wat is dat mooi zeg! Ongelooflijk subtiele woordkeuze, mooi opgebouwde zinnen en een poëtische inhoud die tot dromen aanzet!

Roger stelde daarna voor nog eens samen te kijken naar een aflevering van Wallander. Uiteraard stemde ik toe: ik vind die momenten altijd zo gezellig!
En het was een heel goede aflevering, vond ik!

Maar... als ik zo mijn dag naga, zat die blijkbaar weer vol met verplichtingen (behalve dat uurtje lectuur en Wallander dus).

Hoe deed ik dat vroeger toch, om tussen de zorg voor kinderen en echtgenoot, het onderhouden van een immens huis en veel meer vertalingen dan nu, nog tijd te vinden om meer te schrijven dan wat ik tegenwoordig aan mijn dagboek toevertrouw? Ja, ik weet het, toen was ik nog jong... en had ik minder verplichtingen vermits Roger nog werkte en zelf minder vrije tijd had.

Uiteraard, als ik vandaag een vertaling had gekregen (nee dus: weer niets; het wordt weer een magere maand!), dan had ik geen tijd gestoken in bepaalde werkjes die ik nu wel verrichtte en misschien zelfs niet naar mijn moeder Nany gebeld.

Maar toch: het is ongelooflijk hoe snel een dag vol geraakt zonder dat je tijd krijgt om met je eigen zaken bezig te zijn!

O ja, op mijn "te doen-lijst" stond vandaag ook "even bellen naar straatgenote V.".  Dat heb ik echter niet gedaan: er was al genoeg getelefoneerd, vond ik. Morgen misschien?