Al heel de dag horen we de wind gieren, takken zwiepen, poort, golfplaten en deuren kletteren. En tussendoor kregen we geregeld regenbuien. Uiteraard gingen we niet wandelen: we zijn al bang genoeg dat er een tak van een es zou afwaaien in de wei, dus gingen we zeker niet riskeren een tak op ons hoofd te krijgen.
Normaal gezien zouden we vandaag het poorthuis schoonmaken maar dat heeft geen zin: tegen morgen heeft de wind er opnieuw volop takjes, bladeren en stof in geblazen. Misschien dat werk dus beter tot zondag uitstellen, terwijl de osso bucco op mijn manier, die ik dan wil klaarmaken, suddert.
Ja maar, Roger kreeg dus wel niet voldoende beweging. Ikzelf heb enkele huishoudtaken verricht, enkele keren de wasmachine laten draaien en eindelijk nog eens met mijn moeder Nany gebeld. Ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl ik telefoneer en dat heb ik precies 41 minuten gedaan vandaag: zo veel had Nany weer te vertellen. Eigenlijk was ik oorspronkelijk ook van plan naar onze straatgenote V. te bellen: onlangs belde zij ons om onder andere te vertellen dat ze ziek was maar vooral omdat ze al zo lang niets van ons had gehoord. Mijn euro was gevallen: zoals zoveel mensen kijkt ze dus uit naar een telefoontje af en toe. Dus zou ik daar vandaag tijd voor maken... maar na die bijna drie kwartier babbelen met Nany had ik helemaal geen zin meer om nog te telefoneren. Dat is werk voor een van de volgende dagen.
Terwijl ik later zat te lezen, stelde Roger ineens voor naar de Action te rijden, kwestie van daar onze benen even te strekken. Ik ging uiteraard akkoord, al is die winkel gevaarlijk voor onze portemonnee. We hebben daar ongeveer een half uur rondgelopen (en ach, uiteindelijk hebben we slechts enkele blikken kikkererwten gekocht).
Deze avond aten we dan onze gerookte zalm met witloof en daarna las ik verder terwijl Roger de vaatwasser vulde. Ik heb "De verborgen glimlach" van Nicci French bijna uit (straks lees ik de laatste bladzijden) en vind het boek nog steeds erg spannend.
Telkens als ik geniet van een echt goed geschreven boek heb ik heimwee naar de tijd dat ik zelf romans produceerde. Ik ging zo fel op in elk stadium daarvan: het verzinnen, het schrijven, het herschrijven, het fatsoeneren, het schaven, het schrappen en het uiteindelijk een laatste keer herschrijven en herlezen. Dat is jammer genoeg voorbije tijd. Omdat ik - paradoxaal genoeg - te weinig tijd heb tegenwoordig maar ook en vooral omdat ik ontgoocheld ben door die kleine uitgeverijen. En in eigen beheer uitgeven lijkt me in mijn geval helemaal geen goed idee.
Ik lees nu verder... en de wind raast ondertussen voort!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten