Sinds maanden eten we niet meer buitenshuis. Ik denk dat we na het feest van 29 februari nog één keer op restaurant hebben gegeten (met vriend Karel) en een paar keer bij dochterlief.
Ik merk al sinds tientallen jaren dat, als ik bij iemand anders of op restaurant eet, ik telkens wat te veel eet. Uit beleefdheid of "omdat het betaald" is. De laatste tijd begon Roger dat ook bij zichzelf vast te stellen. We merkten de laatste jaren ook dat we "onze nieuwe manier van eten " (koolhydraatarm) niet kunnen volhouden zodra we buitenshuis eten.
Maar die maanden lockdown zorgden dat we (praktisch) altijd thuis aten. En het valt echt op hoe weinig een mens in feite hoeft te eten om zijn honger te stillen.
Vermits we nu ophouden met eten zodra we ons voldaan voelen, eten we echt opvallend minder. Roger is trouwens een viertal kilo's vermagerd (ikzelf slechts een paar maar meer hoefde echt niet, én ik blijf nu constant op hetzelfde gewicht - tussen de 52 en 53 kilo). Wat meer is: de overtollige kilo's zaten bij ons op de buikpartij en we merken echt (aan onze kleren bijvoorbeeld) dat ze daar verdwenen zijn.
Maar... soms zorgt dat "net voldoende" eten ook voor problemen. Gisteren had ik butternutsoep gemaakt en wilde ik daarna zalm met groentjes serveren. Wel, de soep was zo lekker (bedankt, Liliane en Paul!) dat we er twee dikke borden van aten... en daarna helemaal geen honger meer hadden. Met als gevolg dat de zalm verschoof naar vandaag en wat ik vandaag wilde klaarmaken verschuift naar morgen.
Deze avond stond dus op het menu nog eens butternutsoep. We letten wel op dat we er slechts één bord van aten deze keer. Daarna zalmfilets, in de oven gegaard samen met paprika, broccoli, ui en look, gekruid met zout, peper, rozemarijn en basilicum, dat alles (vrij rijkelijk) overgoten met olijfolie. Het was heerlijk... maar weer hebben we een kliekje over! Wat moet ik morgen weer verzinnen om dat kliekje te verwerken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten