Toen Chantal me vorig weekend dat boek aanraadde, vond Roger het in Nederlandse vertaling in onze bibliotheek.
Sindsdien probeer ik het te lezen, begrijp ik waarom Chantal (die het in een Franse vertaling had gelezen) het goed vond... maar besefte ik vrijwel meteen dat ik moeite zou hebben om het uit te lezen. De conversaties vooral hinderen me.
Kan het echt zijn dat men in bepaalde kringen ooit op zo'n vormelijke toon met elkaar sprak, ellenlange zinnen vormde in een gewone conversatie? Waarschijnlijk wel (al vermoed ik dat de auteur met opzet een beetje overdreef).
Vandaag vertelde Karel me dat hij zo had genoten van de verfilming van de roman. Reden genoeg voor mij om deze avond nog te proberen verder te lezen... maar nee, ik kan echt niet tegen die eigenaardige stijl (ik bedoel die conversaties, want voor de rest apprecieer ik heel fel dat de auteur het verhaal niet vertelt vanuit te diverse standpunten). Deze avond heel laat (nu dus, vlak voor het slapengaan) nam ik een besluit. Het resultaat is dit.
Het resultaat (klik hierboven op de link) is dus dat ik nu het volledige verhaal ken, de personages nog beter ken dan ik ze dacht te doorgronden na de iets meer dan 150 bladzijden die ik al had gelezen... en dat ik het boek opzij ga leggen.
Eigenlijk zou dit boek moeten herschreven worden naar onze tijd (want ik vermoed dat de thema's nog steeds actueel zijn en dat daarom Chantal en Karel het verhaal zo goed vonden).
Misschien moet ik eens uitkijken naar een Franse vertaling: wordt de lectuur daarvan ook zo vervelend door die ongelooflijk formele conversaties?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten