Ik had het gisteren al gevoeld, tijdens de wandeling, dat ik mijn voet weer forceerde door te proberen het ritme van Roger bij te houden. Op een zeker ogenblik heb ik trouwens mijn nordic walking stokken niet meer gebruikt en ben ik aan Rogers arm gaan hangen (eigenlijk in de hoop dat hij iets trager zou stappen, maar dat gebeurde niet - typisch voor hem😉). Daarbij trok hij mij soms nog dichter naar hem toe (hoe romantisch hé!) waardoor ik soms op kasseien (die aangelegd zijn midden op het wandelpad) liep.
Deze ochtend wist ik het zeker: ik had mijn voet serieus geforceerd. Dus weer geen wandeling vandaag ondanks het relatief mooie weer.
Wel hebben we de vroegere kamer van Zeger schoongemaakt (die wordt zelden meegenomen bij de schoonmaakbeurten maar vermits heel binnenkort Nany hier logeert...). Dus toch een dik uur beweging gekregen (ik stof af, Roger stofzuigt en ik dweil) en dat voelde ik weer aan mijn voet.
Terwijl ik later, na de avondsoep, onze uienstamppot klaarmaakte, vroeg Roger me wanneer ik nog eens naar onze straatgenoten V. en T. zou bellen. Ik beloofde dat zo snel mogelijk te doen, ondanks mijn reticentie tegenover telefoneren.
En... je gelooft het niet: net op dat moment ging de telefoon over! V. die zich al lachend afvroeg of we nog leefden!
Na een poosje nieuwtjes uitwisselen, beloofde ik dat we begin mei bij haar en T. op bezoek zouden komen.
Mei belooft al even vol te geraken als april wat afspraken betreft (en, vriendin Liliane, ik denk dat wij ook best pas begin mei afspreken: de week na Pasen is zo al bijna overbezet)!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten