... zo voelde ik me een hele poos vandaag!
Nadat we de boeken (gisteren van bij Nany meegebracht), die we nu dubbel hebben, naar de kringwinkel hadden gebracht en na nog een korte wandeling in Sint-Truiden (het was niet echt koud maar wat een wind weer!) heb ik vrij veel tijd besteed aan het sorteren van de doodsbrieven die mijn moeder had bijgehouden.
Ik heb ze alfabetisch gerangschikt, "vrienden" van "familieleden" gescheiden, nagekeken van wie Nany ook een doodsprentje had bijgehouden, al meteen gemerkt dat ik vaak dezelfde doodsbrief heb maar wel minder doodsprentjes... en het gevoel gekregen dat ik omringd werd door dode mensen!
Bij bijna elke doodsbrief kwamen er immers herinneringen aan die persoon naar boven. Op zich niet onprettig maar je wordt wel telkens weer geconfronteerd met je eigen eindigheid.
Morgen werk ik daar verder aan.
Deze avond, na onze gevulde paprika's, het beantwoorden van enkele mails en een telefoontje met Nany, nog even bezoek gekregen van de aannemer.
We vragen ons immers af of het niet verstandiger is de laatste varkensstal ook te laten afbreken in plaats van die te laten voorzien van een nieuw dak. In feite gebruikt Roger die stal enkel om rommel (nee, oké, niet alleen rommel, maar hij gebruikt niets meer van de inhoud ervan) op te stapelen.
Betalen voor een (duur) nieuw dak waaronder je spullen kunt verzamelen die je kinderen later zullen laten verwijderen in dure containers voor ze de stal laten afbreken lijkt mij eigenlijk al te gek!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten