Matthias houdt van appelen... "uit de winkel". Dat laatste weet ik pas sinds zondag. Ik wist wel dat hij van zoete appelen houdt (Elena heeft ze liever iets zuurder, vertelde ze me) en dus ging ik er van uit dat de appelen die Roger onlangs bij een van onze buren kocht Matthias zouden aanstaan. Ik weet niet welke soort het is maar ze zijn minder knapperig dan onze "ijzerappelen" (die nog niet plukklaar zijn) maar wel veel zoeter met toch een lichte zuurtjestoets die (net zoals hun als door kleurpotlood bewerkte rode schil) herinnert aan "sterappelen".
Helaas, Matthias lustte ze niet, merkte ik zaterdag (hij deed het dan maar met mandarijntjes en abrikozen).
Toen ik hem gisteren, vlak voor ons vertrek naar Nany, vroeg welke soort appelen hij dan wel graag at, was zijn antwoord "appelen uit de winkel". 'Ach, die hebben we niet,' antwoordde ik, 'wil je nog een mandarijntje dan?' Die leek hij toch niet zo erg te lusten. 'Een banaan?' Die lust hij ook niet (wist ik niet maar ik zag toch graag de kindjes nog wat fruit eten). 'Appelen uit de winkel hebben we jammer genoeg echt niet', herhaalde ik en toen verscheen Roger in de keuken, die ons gesprek had gehoord.
'Wij hebben wel appelen uit de winkel,' zei hij, 'ze liggen in de koelkast!' Hij haalde er een (het was een rode appel), schilde die en gaf die aan Matthias (Elena en Eva aten toch nog liever mandarijntjes) en Matthias heeft die appel met heel veel smaak opgegeten.
Probleem opgelost natuurlijk maar ik vond het heel vreemd dat ik (die deze dagen heel veel in en uit die ijskast heb gehaald of gedaan, en die constant van alles daarin herschikte) niet wist dat we appelen "uit de winkel" in huis hadden! Eigenlijk maakte het me zelfs een beetje bang! Word ik dan echt zo oud?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten