Blogje lezen (onder andere)

Deze avond heb ik enkele uurtjes doorgebracht op deze per toeval ontdekte blog van een Nederlandse vrouw (van Spaanse afkomst? Die indruk heb ik toch). Ze spreekt over haar zeldzame kanker, de behandeling ervan, en haar gevoelens en emoties. Natuurlijk is het “maar” een blog - dus geen “echte literatuur”(?) - maar wat is die goed geschreven!

Ik merkte er enkele taaldetails op die ik in een van de laatste teksten in Oostland ook had gelezen, komende van een Nederlands lid van de KVLS. De andere leden van de redactieraad wilden die verbeteren (lees “vervlaamsen”), maar ik zei tegen Edith dat volgens mij die manier van schrijven typisch Nederlands was. En inderdaad, nu vond ik dus diezelfde kleine afwijkingen tegenover ons Zuid-Nederlands terug op die blog! Wij, Vlamingen, hebben nog veel te leren!

Dat doet me terugdenken aan toen de redactieraad lang geleden van dezelfde auteur een bijdrage nalas en de andere redactieleden zich stoorden aan “aan het einde” in plaats van ons “op het einde”. Ik was toen de enige die ervan overtuigd was dat ons Vlaamse “op het einde” niet correct is. Maar in het boek “Chanson” (weliswaar geschreven door een Vlaming, maar verspreid door een uitgever die zich echt wel een serieuze corrector kan permitteren) las ik ook constant “op het einde”. Zijn ze dan misschien allebei goed?

“Chanson” heb ik nu uit, en het was echt de moeite waard. Alleen helemaal aan (op?) het einde had ik de indruk dat de auteur nog even zijn werkbeurs moest verzilveren: waar hij in zijn verhaal daarvoor nergens een oordeel velde en alleen chansons verbond met de geschiedenis van Frankrijk, voelde hij zich blijkbaar in het laatste hoofdstuk wel verplicht – tussen de regels – de politiek correcte toer op te gaan.