Vandaag heb ik haar zoon kunnen bereiken, die me vertelde dat zijn moeder het echt niet goed maakte. Na onze wandeling (waarover meer in een volgende post), belde ik haar zelf nog eens op in het ziekenhuis, en viel eerst op een (heel vriendelijke) verpleegster die me vroeg of ik een kwartier later kon terugbellen. Anny was nu even niet goed, maar tegen dan zou ze weer op adem zijn!
En dat bleek zo. Anny stelde me gerust: ze had immers zwakke longen, maar daaraan sterf je niet! 
‘Is het zo dat mijn kinderen mij zien?’ antwoordde ze. ‘Plezant! Nee hoor, ik geraak wel in Sint-Truiden met de trein! Als jullie mij daar willen komen afhalen?’
Uiteraard zouden we dat dan wel doen, maar wat moet ik daarvan denken? Kan ze dat nu wel of niet aan? Haar zoon had me wel gewaarschuwd: ‘Ze beseft gelukkig zelf niet hoe erg ze er aan toe is!’ .
Ik zal haar dus best maar geregeld weer opbellen om te zien hoe haar gezondheidstoestand evolueert zeker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten