Weer begon Elena met mij van alles te tonen bij Lutti. Maar het eerste waar ze mijn aandacht op vestigde, was de pop van Elien, waar ze pas mee had gespeeld. Ik wist dat Elien altijd haar eigen pop, Lulla, meebrengt en antwoordde: ‘Heb je met de pop van Elien mogen spelen?’ . Op dat moment zag ik Elien glunderen! Omdat ik liet merken dat ik wist dat het haar pop is? Of omdat ze fier was omdat ze de pop even had uitgeleend? In elk geval, ze leren hun speelgoed met anderen delen, bij onthaalmoeder Lutti!
“Thuis” heeft Elena druk gespeeld nog voor ze een dutje ging doen. Zij wilde dat wij ook met “haar poppen” speelden maar toen ik met haar “slapende” baby bezig was, keek ze eerst heel aandachtig naar wat ik deed, maar begon weldra op het hoofd van de pop te kloppen. Daarvoor werd ze toch echt even terechtgewezen! Eigenaardig genoeg legde ze even later spontaan de pop op mijn schoot en begon de “baby” te aaien.
We hebben ook samen met haar “vliegtuig” gespeeld en ze toonde me hoe goed ze al blokjes met bepaalde vormen in de passende openingen kan laten glijden. Telkens als het haar lukte en ik “bravo” deed, begon ze zelf ook enthousiast in haar handen te klappen.
Op de foto is Elena druk aan het zoeken naar de vormpjes die ze pas in de openingen van haar vliegtuig heeft doen glijden. Omdat ze haar prestatie wilde overdoen natuurlijk: nog meer “bravo’s”!
We hebben ook naar kinderliedjes geluisterd en “gedanst”. En kusjes aan elkaar gegeven. Nu geeft Elena, voor ze haar wang tegen die van ons legt, “luchtkusjes” (dat hebben haar ouders haar geleerd). Ze tuit haar mondje dan zo grappig!
Op bovenstaande foto kreeg haar mama een “luchtkusje” omdat ze Elena sinaasappelpartjes had gegeven. Nadat ze haar fruitpap weigerde te eten, probeerde onze dochter haar immers op die manier toch een beetje vitamine C te doen binnenkrijgen.
Onze vrienden van Herzele hadden ons vorige zondag een knuffeltje gegeven voor Elena. En ze leek er blij mee: het moest mee aan tafel voor het vieruurtje. Maar ja, heel gemakkelijk is dat niet op zo’n hoge kinderstoel, dus “propte” ze de knuffel naast haar.
En de sinaasappel (die veel lekkerder werd bevonden dan een fruitpapje) wilde ze blijkbaar wel delen met haar nieuwe vriend: op een zeker ogenblik zag ik haar de vrucht tegen het gezichtje van het diertje wrijven.
Ze kan zo’n lieve en soms grappige smoelen trekken!
Alleen vlak voor het avondeten heeft ze even geweend. Met tussenpauzen, maar wel heel fel. Als ik over haar buikje wreef, ging het huilen telkens meteen voorbij, daarom vermoed ik dat ze krampen had (er dwaalt een buikgriepje rond in haar omgeving).
Ze is, na haar “toilet” en het avondeten (vrij veel aardappelpuree en stoofvlees dat ze van mijn bord pikte vanop m’n schoot, en een flesje melk dat ze nog niet half opdronk) half in slaap gevallen, afwisselend op Roger zijn schoot en op de mijne. We zaten toen op de sofa in de salon en ik merkte aan haar kronkelen dat ze dat heel gezellig vond. Maar telkens als ze bijna in slaap was, deed ze met moeite haar ogen weer open en keek ons aan met een gelukzalige glimlach. Was ze bang dat we haar in haar bedje zouden leggen?
Dat hebben we toch maar gedaan nadat ze echt in slaap was gevallen!
Hé Fiere Oma,
BeantwoordenVerwijderenIk heb de indruk dat je het wel graag doet zo "Baby-Sitten", maar het ziett er ook een aangenaam kind uit ! Mooi kindje trouwens, vind ze altijd schattig !
Kusje,
Françoise
Wel ja, ik geniet ervan, Françoise!
BeantwoordenVerwijderen