Er lag al een dun sneeuwtapijt toen we opstonden deze ochtend en het sneeuwde nog steeds toen we rond de middag naar Hasselt vertrokken om afscheid te nemen van Roger zijn achternichtje zaliger.
Familie, vrienden, collegae, klasgenootjes van haar kinderen: de aula van het crematorium zat bomvol. Veel betraande gezichten, emotionele herinneringen, ontroerende toespraken: de ceremonie was zeker even “pakkend’ als een kerkelijke dienst. Alleen een verwijzing naar een vorm van voortbestaan na de dood werd vermeden… al gingen sommige toespraken toch een heel eind in die richting. Zonder de eigenlijke woorden uit te spreken, zodat het allemaal als “symboliek” kon opgevat worden. Want, zo staat er op het doodsprentje: ‘We weten waar je nu bent: diep in ons hart’.
Ik weet dat ik een van de weinigen ben die nog wel gelooft in een hiernamaals. Misschien maak ik mezelf wat wijs? Maar met het idee dat iemand alleen voortleeft in “ons hart” kan ik niet leven. Wat dan als ons hart ook verdwijnt?
Na de ceremonie praatten we even met familieleden… En vernamen dat de kleinzoon van een andere nicht van Roger (die we veel minder vaak ontmoeten) onlangs zelfmoord heeft gepleegd op 22 jaar! Hij werd in alle intimiteit begraven.
Waarom vertrekken zoveel jongeren tegenwoordig vrijwillig uit dit leven? Kunnen ze deze materialistische wereld niet aan? Eerlijk gezegd, als ik ervan overtuigd was dat we enkel leven om te sterven, ik zou het ook niet aankunnen. En zeg niet dat je dan nog altijd voor je kinderen en vrienden kunt leven! Die sterven dan immers ooit ook voorgoed! En idem voor die hun kinderen en kleinkinderen!
Deze avond sneeuwt het nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten