Weer leidde Roger mij deze avond naar een stukje dat ik heel interessant vond:
Zelf beweer ik immers constant (en dat zou in dat boek waar ik met zoveel aarzelingen aan verder schrijf uitgebreid aan bod komen) dat Franstaligen zich echt superieur voelen.
Langs de andere kant beweer ik ook dat Vlamingen daar voor een deel zelf schuld aan hebben. Ze verzorgen hun taal immers te weinig, en blijven vasthouden (nee, niet allemaal doen ze dat natuurlijk!) aan hun zeer plaatselijk dialect.
Soms doet mijn volk (tja, ik heb op een zeker ogenblik beslist dat ik, ondanks mijn familiegeschiedenis, Vlaming ben) me denken aan kinderen die bang zijn om het ouderlijk nest te verlaten. Het lijkt toch zo veilig bij papa en mama, je kunt je kronkelen in de gezelligheid, en desnoods zelfs spinnen in je eigen dialect. Maar in de “grote wereld” wordt er niet gekronkeld of gespind. Daar moet je serieuze taal spreken. En dat doe je het liefst in een taal die iedereen van dezelfde taalgroep begrijpt!
Nu ben ik te oud, maar als ik veertig jaar geleden had geweten wat ik nu weet, dan had ik mijn vader een heel groot plezier gedaan door voor Frans te kiezen!
Niet omdat ik die taal superieur vind, maar omdat Vlamingen er maar niet toe komen hun taal te verzorgen!
Oei, stel je voor dat ik die keuze had gemaakt: dan was ik waarschijnlijk nooit met Roger getrouwd, en waren onze “kindjes” er niet!
Of bestaat er in een parallelle wereld een Jessy die nu Franstalig is? 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten