Zopas heb ik op een van mijn favoriete blogs een ontroerend verhaal gelezen over een oude, eenzame vrouw op het platteland in Frankrijk, en haar hondje. Het enige wat mij hinderde was dat auteur constant “het hondje” laat volgen door een vrouwelijk persoonlijk voornaamwoord (zo van “Het bruine hondje op haar kromme pootjes kwispelt zacht. Ze verstaat al net zo lang als haar baasje geen woorden meer…”).
Ik heb een sterk vermoeden dat de auteur een Nederlandse is. En het verwondert me dus dat die zulke fout (herhaaldelijk) maakt. Of mag dat misschien in het Nederlands: het vervolg van een verhaal min of meer aankondigen door een grammaticaal verkeerd persoonlijk voornaamwoord te gebruiken?
Toch vond ik het al bij al een heel ontroerend verhaal! Het is hier te lezen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
hallo Jessy, wat leuk dat je mijn column zo ontroerend vond. Dank voor je complimenten!
BeantwoordenVerwijderenEn wat betreft het "haar". Het hondje is een teefje, een vrouwtje dus en daarom spreek ik over "haar".
Ik doe dat bewust omdat ik het hondje niet als een ding wil beschouwen en met het woord "haar" betrek ik de lezer meer bij het hondje. Het is minder afstandelijk.
Dichterlijke vrijheid.
En ja, ik ben Nederlands. Meer info zie www.RoosBoum.nl
salut, Roos Boum.
Hé, fijn dat je zelf mijn vraag beantwoordt, Roos! Bedankt!
BeantwoordenVerwijderenIk ben ondertussen even gaan kijken op jouw website: heel interessant!