Deze nacht droomde ik van een kennis die overleden was. Ik werd half wakker en probeerde me te herinneren over wie het ging. Half in slaap nog dacht ik dat het een vriend van Hendrik betrof. Een zekere Frank die ik destijds nog als leerling heb gekend toen ik op college Franse les gaf.
Ik viel weer in slaap en droomde verder (ja, ik weet het, wat dromen betreft, heb ik eigenaardige gewoontes: ik kan ze zelfs bijsturen als ze mij echt niet aanstaan).
Nu droomde ik van de uitvaart. En, vermits (ik weet het, Nederlands vraagt hier “omdat” in plaats van “vermits”, maar zelf vind ik dat de twee woorden een verschillende nuance uitdrukken) ik voor mezelf had uitgemaakt dat het over Frank ging, droomde ik van alle kansen die sommige leerkrachten van het college die jongen ontnomen hadden.
Daarna werd ik echt wakker. En hoorde ik hoe de wind gierde door de bomen in de tuin. Wat een storm! Die de hele dag heeft aangehouden! Terwijl we naar de post reden om enkele facturen voor de KVLS te laten frankeren, vroeg ik aan Roger of we onze voor vandaag geplande boodschappen niet beter zouden uitstellen. Weliswaar had ik niet veel meer in huis, maar desnoods zou ik mijn fantasie wel de vrije loop laten met voedsel uit blik en bokaal, eieren, enzovoort.
Maar Roger durfde het te riskeren. En het is ons gelukt ondanks het feit dat ik op zekere momenten bijna omver werd gewaaid op de parking van het grootwarenhuis.
Na ons avondeten ging ik even tijdschriften doornemen en verder lezen in “Chanson” in de relax. En toen rinkelde de telefoon. De broer van een bijna vijf jaar geleden overleden vriendin van ons, Els Baeten.
Haar weduwnaar, Ad Van der Ven, blijkt nu ook pas overleden te zijn! Zou mijn droom daar iets mee te maken hebben gehad?
Ik was niet echt droevig: wij hadden Ad niet meer gezien sinds de uitvaart van Els. Omdat vrienden uit het Leuvense ons steevast vertelden dat het geen zin meer had: Ad herkende niemand meer. Hij leed al tientallen jaren aan een ziekte die hem eerst zo goed als verlamde en hem opsloot in zijn eigen droomwereld. Hij is nu, op 74 jaar, van zijn eenzaamheid verlost en ik hoop dat hij weer bij Els is (en bij onze gemeenschappelijke vriend Dirk Lambrechts).
Hoewel we het voor Ad het beste vonden dat hij was overgegaan, dachten we toch even terug aan vroeger, toen hij nog heel beweeglijk was en de gekste feesten organiseerde, en aan onze reisjes met Ad en Els (en baby Hendrik)!
Het “toeval” (?) maakte dat op het ogenblik dat de broer van Els belde, Roger net aan het kijken was naar foto’s van het echtpaar toen ze eens bij ons op visite waren in Antwerpen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten