Roger, waarschijnlijk bewogen door te veel herinneringen en slecht nieuws vandaag, laat mij deze avond fado’s beluisteren, en vooral Alfredo Marceneiro!
En… ik word in-droevig en denk aan vroeger, toen onder andere Ad, Els, Dirk Lambrechts, Roger (en zovele anderen, waaronder ik) echt onder de invloed waren van die muziek!
We geraakten toen echt in een soort “trance”!
En… nu heb ik hetzelfde voor!
Ik heb echt goesting om te zeggen (sorry, Hendrikje!): sterven betekent niks. We zien elkaar weer en gaan het samen nog beter maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten