Ik telefoneer niet graag: ik ben immers veel te bang mensen lastig te vallen. Sorry, vrienden die graag telefoneren: ik beantwoord jullie oproepen wel graag als ik tijd heb, maar... ik verkies een berichtje.
En toch belde ik vlak voor het verjaardagsfeestje van vorige zondag naar Hendrik rond 12 uur (we bellen gratis met elkaar via Mobile Vikings).
Aan het station in Leuven is er praktisch geen parkeerplaats en helemaal geen gratis parkeerplaats (wel betalend aan de achterkant van het station). Ik vroeg aan Hendrik om mij op te bellen zodra hij, Debby en Nany met de trein waren aangekomen in Leuven zodat wij, vanuit onze tijdelijke parkeerplaats in die buurt, naar het station zouden rijden.
'Oei, is dat vandaag, dat feestje?' antwoordde Hendrik, 'Debby en ik liggen nog in bed en ik was dat helemaal vergeten!'
Ik werd zenuwachtig, want ik wist dat mijn moeder Nany op hen zou wachten in het station van Antwerpen om samen de trein te nemen. Ik denk dat ik (na enkele verwijten? en omdat het scenario me niet ongeloofwaardig leek omdat zij ook pas een feestje hadden gehad de vorige dag) zoiets antwoordde als: 'Zorg dan dat jullie zo snel mogelijk in Leuven geraken en laat dan iets horen, en nu zal ik even bellen naar Nany die in het station op jullie aan het wachten is.'
En... vlak daarop zei Hendrik me: 'Mama, we zitten al op de trein, met Nany!' en hoorde ik duidelijk mijn moeder Nany lachen op de achtergrond.😊
Die hadden me goed te pakken!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten