Vermits die karwei veel acrobatiewerk vergt, drong ik, ondanks het prachtige weer, niet aan op een wandeling toen ik daarna Roger achter zijn pc zag verdwijnen.
Ik belde ondertussen even met mijn moeder Nany (dat "even" werd wel iets meer dan een halfuur: ze had weer zoveel te vertellen).
Een uurtje later stelde Roger echter zelf voor nog eens in Kerniel te wandelen. Deze keer werd het de lus rond het klooster van Colen (voor een groot deel een vlonderpad waar ik een soort hoogtevrees op heb en waarop Roger dus mijn hand moet vasthouden! Echt gezellig!😉).
De middag liep op zijn einde, we waren daar helemaal alleen, we haalden de 18°C, de zon begon stilaan onder te gaan en we hoorden vogels fluiten. Het was zalig!
 |
| Eigen foto's |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten