Persoonlijk telefoneer ik niet zo graag maar vandaag hadden we met dochterlief afgesproken dat ik haar rond 18 uur zou opbellen, zodat ik nog eens met de kindjes kon praten (met hen kan ik immers nog geen mails uitwisselen).
Daar keek ik wel naar uit. Helaas, de verbinding tussen onze mobieltjes (dochterlief en schoonzoon hebben geen vaste telefoon meer) bleek heel slecht vanuit onze keuken, zoals zo vaak. En vanuit "dieper" in huis hoefde ik het al helemaal niet te proberen!
Voor 18 uur hebben we het vrij druk gehad (nee, "druk" is overdreven maar ons leven is over het algemeen zo rustig geworden door dat virus!).
Eindelijk Lily Beeckman kunnen bereiken aan telefoon. Ze leek zo blij dat ik belde... dat we heel lang praatten.
Ik nam me weer voor een beetje vaker mensen op te bellen... al is het wel niet gemakkelijk te onthouden wie daar wel of niet van gediend is.
Ik weet van sommige mensen dat de telefoon bij hen enkel dient voor een dringende afspraak of bericht, niet om te keuvelen (Zeger is daar een goed voorbeeld van, die eigenschap heeft hij trouwens van zijn ouders geërfd).
Dus belde ik naar mijn moeder Nany (ik weet dat zij heel graag babbelt). Weer had ze veel te vertellen, een halfuur lang.
Daarna kregen we zelf een telefoontje. Van vriend Karel. Hij lijkt niet te veel af te zien van de "opsluiting", vertelde mij Roger (die een klein halfuur met hem sprak).
Ikzelf kreeg een tekst voor Oostland aan ter nalezing. Tof verhaaltje en weer die uitdaging waar ik van hou: een tekst corrigeren zonder mijn eigen stijl op te dringen (oei, niet dat ik hoog oploop met mijn stijl, ik bedoel: zonder de zinswendingen te fel te veranderen).
Ook een wandeling gemaakt nadat ik was uit de wasmachine te drogen had gehangen. Weer gewoon rond ons mooie dorp, want die voor mij pijnlijke ijskoude aanhoudende wind wilde ik niet weer trotseren in open veld.
Deze keer leek heel ons dorp wel op wandel. Uiteraard overdrijf ik weer: we hebben een vijftiental mensen ontmoet, wat echter niet weinig is voor een dorp met ongeveer 300 inwoners! We begroetten elkaar telkens maar probeerden allemaal duidelijk afstand te houden. De straten/wegen rondom ons dorp zijn echter soms zo smal en zonder voetpad dat, als bijvoorbeeld twee stellen elkaar kruisen, de aangeraden anderhalve meter nauwelijks kan in acht genomen worden. En... eerlijk gezegd, ik vraag me al een hele poos af of een virus één à twee meter niet gemakkelijk overbrugt!
De wandeling voerde ons weer even langs kasseien en dat voel ik weer aan mijn voet!
En dan aten we linzensoep (een kliekje, maar toch twee volle borden elk). Na het telefoontje met dochterlief, schoonzoon en de kindjes, wilde ik nog rauwkost en koud varkensgebraad serveren maar noch Roger noch ik hadden nog honger.
Dan maar verder gekeken naar dit. Een interview met een fysicus die zegt wat ik al jaren denk: dat onze hersenen een (deel van?) "eeuwig bewustzijn" capteren.
Interview dat ik in "deeltjes" heb bekeken door al die telefoontjes. Nu ook alle mails zijn beantwoord, ga ik rustig naar het einde van dat interview kijken!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten