Telefoon- en internetstoringen

Roger had vandaag gebeld naar zijn broer, naar een van zijn zussen, en daarna wilde ik naar Nany bellen.
De telefoon deed het niet meer.
En ineens was de verbinding met het internet ook verbroken.

Dat gebeurt wel meer de laatste dagen, dus wachtten we een poosje voor ik naar Telenet belde met de gsm. Ze bevestigden me dat er over heel Heers een probleem was.

Ik liet de wasmachine nog eens draaien, las wat op papier, typte nog enkele bladzijden over uit mijn vroegere dagboeken en zorgde uiteindelijk voor het avondeten (pompoensoep, roodbaars en prinsesboontjes met mayonaise - misschien een rare combinatie maar heel lekker). Geen wandeling, want weer praktisch de hele dag regen.

En dan was de verbinding met het internet ineens hersteld. Ik zorgde even voor de jongste monografie van de KVLS  (nadat ik een mail had gevonden van Jan Gerits over enkele zaken die nog moesten aangepast worden in de tekst), beantwoordde een paar mails, probeerde naar mijn moeder Nany te bellen... maar de telefoon werkte nog steeds niet (op dit moment trouwens ook niet).

Ik stuurde Nany een berichtje dat ik haar niet kon bereiken per telefoon maar kreeg daar nog geen antwoord op.

En ineens besefte ik hoe gemakkelijk we het tegenwoordig meestal hebben... maar ook hoe druk ons leven daardoor is geworden!

Voor we naar Congo vertrokken, hadden mijn ouders geen telefoon. Ik weet niet hoe ze toen afspraken met vrienden en kennissen.
In Congo hadden we ook geen telefoon. De heel dringende boodschappen ontving mijn vader via  telefoon op zijn werk... en, herinner ik me plotseling, zelfs de gewone correspondentie kwam via dat kantoor aan. Mijn moeder en ik vernamen de nieuwtjes uit België (die er ongeveer 14 dagen over deden om tot bij ons te geraken) pas na de thuiskomst van vader.

Later, in België, hadden we nog jaren lang geen telefoon en in mijn studententijd bestonden er nog geen gsm's! Ik weet echt niet meer hoe, anders dan via klassieke brieven, we contact met mensen ver weg onderhielden. Ik weet (herinneringen en uit mijn dagboeken) dat ikzelf heel veel brieven schreef. Maar wat met mensen die niet graag schreven of gewoon niet konden schrijven (want die waren er nog toen)? Geen idee! Wat ik wel weet, is dat mensen zoals Nany, zodra ze vlot overal konden telefoneren, heel snel de vroeger aangeleerde gewoonte brieven te schrijven, afleerden.

Ik trouwde met Roger, we kregen kinderen, maar ook wij hebben een hele tijd geen telefoon gehad. Er waren toen wel telefooncellen op bijna alle straathoeken en ik herinner me dat ik daar bijvoorbeeld soms gebruik van maakte om een dokter te bellen voor een ziek kind.

De eerste jaren dat we onze weekends hier in Haspengouw doorbrachten, bestonden er ook nog geen mobieltjes. En een vaste telefoon hadden we hier ook niet (wel al in Antwerpen). Ik herinner me dat ik mocht gebruik maken van de vaste telefoon van buurvrouw Marie-Claire voor dringende (ook voor minder dringende!) oproepen... en dat als bijvoorbeeld Hendrik ons later dan op vrijdagavond zou vervoegen, we soms tevergeefs op een bepaald uur zaterdagavond in het station van Hasselt stonden en geduldig wachtten tot de volgende trein uit Antwerpen zou aankomen.

Op het eerste gezicht verloren we toen veel tijd... maar nu worden we constant verplicht te antwoorden op zoveel sollicitaties dat ik het gevoel heb dat ik mijn tijd op een heel andere manier verlies.

Dat bedacht ik allemaal en ik besloot me dus geen zorgen te maken over het feit dat Nany niet zoals gewoonlijk meteen antwoordt op mijn sms. Wellicht had ze andere, veel interessantere bezigheden!

O ja, deze avond, vermits we opnieuw internet hadden, gekeken naar nog een aflevering van die "enquête". De film heet "A Confession", mysterieuze correspondent!