Over wat er door mijn hoofd spookt

We gingen vandaag dus niet naar Herentals, zoals andere jaren, voor de Nestor-uitreiking. We maakten wel een korte wandeling in Borgloon (ik wil Roger elke dag minstens een half uur doen bewegen) en Roger probeerde de belastingaangifte voor Heemkunde Groot Heers in te dienen via de computer.

Dat lukte niet. Naar het schijnt moeten vzw's nu verplicht via de website van de overheid gaan voor die aangifte. Roger (penningmeester van Heemkunde Groot Heers) probeerde in te loggen maar zijn identiteitskaart werd nooit herkend. Ik liet hem zelfs een nieuwe (ja wat was dat, wat ze aanraadden op die site: een app, een toepassing?) afijn, "iets" downloaden, daarna zijn pc herstarten en toch werd zijn identiteitskaart niet herkend. Ik probeerde hetzelfde op mijn pc met mijn eigen identiteitskaart en kreeg hetzelfde ontgoochelend resultaat (en ik moest mezelf verplichten nog niet te denken aan mijn btw-lijst die ik in maart volgend jaar moet indienen. Hopelijk komt daarvoor een van de kinderen nog eens af, zodat die ons probleem kan oplossen!).
Wat Heemkunde betreft: we zullen maandag een beroep doen op de bankier van Heemkunde.

En... ondertussen bleven we de hele dag denken aan wat gisteren is gebeurd. Ik kreeg enkele telefoontjes van Nany (die duidelijk de uitvaart naar haar eigen hand wil zetten: of ik wilde die en die neef opbellen of er contact mee opnemen om adressen te verkrijgen van die en die andere nichten, ooms en tantes, terwijl ikzelf vind dat Bie zelf moet beslissen wie ze op de uitvaart wil). Ik heb uiteindelijk, op aandringen van Nany,  neef Yves (met wie ik het meeste contact heb) gemaild die me al snel enkele adressen doorgaf, die ik zelf doorstuurde naar Bie en mijn broertje. Goed preciserend dat zij moet beslissen wat ze er wel of niet mee doet.

Deze avond eindelijk een mail van Bernadette beantwoord (die het ook niet gemakkelijk heeft deze dagen).
Maar... ik schreef haar spontaan iets waar ik de voorbije dagen niet aan dacht (behalve gisteren dus).

Het gaat hierover:

Ik heb de voorbije week constant gedacht aan de dood en aan de mogelijkheid van een leven daarna (in feite ben ik daarvan overtuigd, maar dat leven is volgens mij wel helemaal anders dan hier,  daarover misschien later meer).
In feite heb ik al vaak zulke periodes gekend en telkens eindigden die met het slechte nieuws over het overlijden van een dierbare.

Deze keer dacht ik pas aan die andere keren toen ik gisteren het nieuws kreeg van mijn broertje. Toen kwam pas de gedachte in mij op: 'Ha, daarom dus dat de dood heel de tijd door mijn hoofd spookte!'. En... zeer  eigenaardig: na het slechte nieuws verlaten mij telkens die gedachten over de dood (deze keer ook). Terwijl de anderen misschien nu pas beginnen erover na te denken?

Ik moet duidelijk meer aandacht besteden aan wat er door mijn hoofd spookt!