Een lange pauze genomen vandaag

Ik ben dus klaar met de vertaling, op het nalezen (van het tweede deel dus) na, maar dat doe ik morgen (het is altijd beter even te wachten zodat je enige afstand hebt genomen van een zelf geredigeerde tekst en dus objectiever bent).

Dat betekent dat we vandaag tijd hadden voor een pauze en dus ook een wandeling vlak voor de schemering. Het werd weer eens een lus van het klooster van Colen naar de kerk van Kerniel en terug via de spoorwegzate.
Wat hebben we toch een mooie herfst dit jaar! Roger maakte enkele foto's:

Foto's Roger

Na de wandeling kreeg ik een telefoontje van mijn moeder Nany. Ze zei dat ze al heel de week wilde bellen maar het heeft uitgesteld omdat ze wist dat ik het heel druk zou hebben (ik had vorige zondag, bij Hendrik en Debby, verteld over de vertaling).

Weer had ze veel te vertellen, onder andere over haar vriendin van bijna 103 jaar!

Ik vertelde haar dat wijzelf deze ochtend het overlijden vernamen van de moeder van een van onze buren. Ze was 91 jaar en half (uiteraard plannen we naar de uitvaart te gaan: we lijken de laatste tijd wel een abonnement op uitvaarten te hebben!).

Nany vroeg zich af of het aangenaam is "zo oud te worden" (ze voelt zich, ondanks haar 87 jaar, amper een klein beetje ouder worden de laatste tijd😉).

Wat dat betreft, stel ik me heel andere vragen. Als ik gelijk heb wanneer ik denk dat ons bewustzijn slechts een deel is van een "algemeen" bewustzijn, "verliezen" we na onze overgang ons "ik-gevoel" om op te gaan in dat "hele bewustzijn".
En... is het niet dat "ik-gevoel" of "zelfbewustzijn" dat we in dit leven zoveel mogelijk koesteren?

De enkele keren dat ik een "mystieke" ervaring had (en dus het gevoel op te gaan in een "algemeen" bewustzijn), vond ik dat echter ongelooflijk aangenaam. En, al voelde ik me boom, grassprietje, kikker, koe, hond, kat, paard, mensen in oorloggebieden, mijn eigen ouders, kinderen, Roger, enzovoort, toch bleef ik bewust van mezelf.
Echter op een andere manier dan in gewone tijden. Ik was bewust van mezelf maar die "ik" maakte maar een heel klein deel uit van mijn bewustzijn.
Die "mystieke" momenten duurden telkens heel kort maar waren heel intens: waarschijnlijk omdat het met ons beperkt bewustzijn (nog steeds volgens mijn theorie) niet mogelijk is zoveel te vatten.

Deze avond had ik ook meer tijd om te koken: na een tomaten-groentesoep aten we nog eens "coliflor rebosada" met zalm. Heel lekker!