Terwijl ik vandaag het poortgebouw aan het vegen was, hoorde Roger (die aan zijn pc zat maar net klaar stond om mij te komen helpen) de telefoon rinkelen. Hij nam op en kwam me de telefoon geven.
Greet was aan de lijn.
Ik heb haar ontmoet in Antwerpen, aan de poort van de school waar onze kinderen naartoe gingen.
We praatten soms met elkaar en omdat ze werkte in onze buurt, liep ze op de duur met mij mee naar ons huis. Ik nodigde haar een paar keer thuis uit voor een kopje koffie nog voor ze naar haar werk zou verder lopen, en stilaan werden we vriendinnen.
Ze vertelde me over haar problemen, ze hield soms onze twee en later drie kinderen bij als Roger en ik echt niet konden ontkomen aan een afspraak; wij hielden haar zoon bij om dezelfde redenen én als ze ziek was.
Want ze is serieus ziek geworden, nadat wij wel eens samen met haar, haar echtgenoot, zoon en onze kinderen een prachtig weekend in hun huisje aan zee meemaakten, heeft een echtscheiding "ondergaan" rond dezelfde periode en heeft kort nadien haar huidige echtgenoot ontmoet.
Wij verhuisden naar Haspengouw, zij ging wonen bij haar tweede echtgenoot in Deurne (in het Antwerpse). Met haar nieuwe echtgenoot kwam ze enkele keren op bezoek en wij aten een paar keer bij hen.
Maar... Greet schrijft niet graag en dus "verwaterde" onze vriendschap (want ik ben dan weer iemand die niet graag telefoneer).
Daar had ze het onder andere over vandaag aan telefoon.
Ze haalde zoveel herinneringen op aan de tijd toen onze jongens (haar zoon en "onze"Hendrik) in dezelfde klas zaten, ik werd er zo nostalgisch van dat ik met veel plezier drie kwartier naar haar luisterde en pas veel later dan voorzien verder begon te werken aan het poortgebouw en haar spontaan zei: 'Bel nog maar eens gauw... en we zullen binnenkort afspreken'.
Maar wanneer afspreken met ons zo drukke leven???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten