Toen ik bij Lutti Matthias wilde oppakken, begon hij te wenen. Dat ging pas over toen ik hem aan zijn opa doorgaf. Lutti, en later onze dochter, vertelden me dat het typisch is: Matthias is liever bij mannen!
Elena was al thuis, haar papa was haar gaan afhalen. Zodra we met Matthias aankwamen, vertelde ze me fier dat ze mooie tekeningen had meegebracht van school en moesten we die natuurlijk bewonderen. Ondertussen had Matthias een prulletje vastgepakt waarmee Elena daarvoor aan het spelen was. Prompt trok Elena dat uit zijn handen, waarop Matthias begon te huilen. Onze grote meid werd berispt en liep mokkend naar haar kamer, waar ze op haar bed ging liggen. Onze schoonzoon vertelde ons dat Elena vaak spullen van Matthias afpakt als ze ervan uitgaat dat die van haar zijn, en dat Matthias soms al “preventief” begint te wenen. Dat hebben we kort nadien kunnen vaststellen: na een poosje kwam Elena terug uit haar slaapkamer, en zodra Matthias haar zag verschijnen, begon hij bang te huilen. Eigenlijk heel grappig!
Onze schoonzoon vertrok naar zijn werk en kort daarop kwam onze dochter terug van lesgeven. We aten, legden Matthias te slapen, en terwijl haar moeder aan haar lesvoorbereidingen begon, speelde ik wat met Elena. Ze had ons verteld dat er in de klas “een pop ziek was”, en nu vond ze dat haar eigen poppen ook medische verzorging nodig hadden. Daar is ze een hele poos druk mee bezig geweest… Met mijn hulp, maar ook met die van haar mama.
De verbouwingswerken aan hun huis maken dat onze dochter haar werkkamer een hele tijd niet kan gebruiken. Ze werkt dus in de living, en Elena lijkt niet te begrijpen waarom, als haar moeder toch bij ons is, ze geen tijd heeft om met haar te spelen. Telkens weer deed ze een beroep op “mama”. Wel vervelend voor “mama”!
Afijn, na een tijdje viel Elena (die had verklaard dat ze pas zou gaan slapen als het donker was – blijkbaar, dat zag ik ook aan haar “kunstwerkjes”, leren ze op dit ogenblik op school over “dag en nacht, licht en donker”) in slaap op de sofa.
Ik had beloofd dat we na het dutje van Matthias en na het vieruurtje zouden gaan wandelen en kijken naar de paarden in de buurt: het was immers niet koud, de wind woei matig, en ondanks de donkere wolken in de verte had ik niet de indruk dat het gauw zou regenen.
Elena sliep een dik uur, Matthias (die zich nu aan alles probeert recht te trekken, die veel “brabbelt”, die nog altijd graag “kiekeboe” speelt terwijl hij zich bijvoorbeeld verbergt onder de tafel, en nee, die niet meer weende telkens als ik hem oppakte om hem bijvoorbeeld nieuwe Pampers aan te doen) heeft geslapen tot na 16 uur. Hij at weer zonder probleem zijn fruitpap, Elena liet zich weer smeken om een beetje fruit te eten, waarna we haar een yoghurtje gaven zodat haar maag toch een beetje vol zou zijn. En dan maakten we ons klaar voor de wandeling. Helaas, nadat de kinderen vastgesnoerd zaten in hun buggy, ik een sigaret had gerold voor onderweg, deed ik de voordeur open… En zag dat het pijpenstelen regende.
Dan maar terug naar boven (ze wonen nu helemaal op de eerste verdieping van hun huis), waar Elena nog wat filmpjes heeft gekeken, Matthias nog gespeeld heeft met van alles en nog wat, waar Elena na het vertrek van haar mama “juf Elena” heeft gespeeld, en ook weer eens spullen van Matthias heeft afgepakt. Met als gevolg weer de nodige berispingen en dezelfde reactie van haar kant: kwaad weglopen en gaan mokken op haar kamer.
Als Matthias echt iets wegkaapte waarmee Elena op dat ogenblik bezig is, zou ik anders reageren, lieve Elena! Maar het gaat zo (ik geef een voorbeeld): Matthias heeft het duwkarretje ontdekt. Natuurlijk kan hij dat nog niet voortduwen, maar er zich proberen aan recht te trekken, of het een beetje, al zittend, te doen rijden, is heel prettig. Elena, die ondertussen bezig is met Legopoppetjes tot leven te brengen, krijgt dat in het oog, en vindt ineens dat zij absoluut dat duwkarretje nodig heeft, pakt het van haar broertje af en begint ermee rond te rijden! Gekrijs bij Matthias en bij Elena een heimelijke glimlach (ze denkt dat ik het niet opmerk! ).
Gelukkig duurt haar mokken nooit echt lang, en probeert ze daarna superlief te zijn voor haar broertje (maar dan moet je dubbel oppassen natuurlijk, want bij het omarmen en kussen vergeet ze soms dat haar broertje nog klein is hoewel ze in andere omstandigheden constant hamert op dat “klein zijn”).
Tegen 18 uur had ik ons avondmaal klaar (en terwijl ik kookte heeft Roger de kindjes bezig gehouden) maar de papa van Elena en Matthias liet op zich wachten. Ik weet dat de kindjes gewoon zijn eerst te eten en daarna in bad te gaan, ik wist dat Elena wilde eten met haar papa, en heb dus geduld geoefend tot 19:30 uur. Omdat ik vond dat ze minstens bedklaar moesten zijn, heb ik een wedstrijd voorgesteld: Elena moest zich uitkleden met de hulp van opa, en ik zou proberen te zorgen dat Matthias in adamskostuum was daarvoor. Ondertussen had ik een bad laten vollopen (nee, verkeerd woord, alleen de bodem was vol).
Matthias heeft gewonnen, maar Elena kwam er heel snel ook aan in haar blootje. Maar oei, blijkbaar had ik een oude en door Elena niet geapprecieerde gewoonte toegepast: terwijl Matthias nog luider begon te kraaien in bad toen zijn zusje erbij kwam zitten, vond Elena: ‘Nee, Matthias niet in bad met mij!’.
Die kindjes zijn niet echt smerig, dus deed ik zoals bij mijn “kindjes” die we meestal alle drie samen in bad zetten ‘s avonds: plezier verzekerd, water gespaard en veel tijd gewonnen (en als ze echt heel vuil waren, kwam er een spuit van de douche aan te pas). Maar deze keer leek dat dus niet zo’n goed idee! Elena heeft toch nog even moeten wachten voor ze alleen in bad zat!
En net terwijl ik Matthias afdroogde en Roger Elena, kwam hun papa binnen. Eten snel opgewarmd, flesje voor Matthias gemaakt en gegeven door zijn vader, gegeten (Elena vond het lekker, denk ik). En dan was het echt bedtijd. Eerst zou ik een verhaaltje moeten voorlezen, maar uiteindelijk besliste Elena dat haar papa dat moest doen.
Roger en ik zijn daarna naar huis gereden. Roger heeft thuis nog enkele uren gewerkt in de bibliotheek. Hij herinnerde me er immers al lang aan dat er nog boeken stonden op zijn boekbindersatelier. Ik dacht dat we die allemaal gevonden hadden, maar achteraf bleek dat ik niet goed gekeken had: de honderden boeken die Roger deze avond naar de bibliotheek heeft gebracht lagen immers verborgen in de donkerste hoeken van ons huis!
Het wordt duidelijk dat de “bibliotheek” alleen de “fictieboeken” zal kunnen bevatten. En dat er in onze werkkamer geen plaats genoeg is voor al de non-fictieliteratuur, heb ik ook al lang door.
Voor de rommel in de tuin hadden we natuurlijk helemaal geen tijd vandaag. Ikzelf heb wel Oostland verder nagelezen. Maar geen mails kunnen beantwoorden! Te druk, ons leven! Soms heb ik echt zin om in een klooster te treden!
De meeste bezoekers van deze blog melden zich immers niet aan (en dat doe ik zelf ook niet op de meeste blogs die ik volg!). Natuurlijk: hoe meer aangemelde “leden”, hoe meer een nieuwe bezoeker de indruk krijgt dat de blog in kwestie druk bezocht wordt… Maar iedereen die er iets van afweet, weet ook dat zelfs een blog met geen enkel “lid” druk bezocht kan worden (en jawel hoor, er zijn veel meer dan 8 mensen die “mij volgen”! 
En van sommige van die boeken wist ik zelfs niet meer dat we ze hadden!) maakten we tijd voor een wandeling. 
Dat wordt weer een gezellig weerzien!
)
- op de bergen, en echt, ik heb al enkele jaren gezocht naar dat boek). Geen wonder dat ik het niet terugvond; het bleek verscholen achter andere, in Vlaanderen meer bekende, poëzie.
). Oei! Ik spreek niet graag over mezelf (schrijven des te liever, maar dat verplicht niemand tot lezen, terwijl spreken de anderen wel verplicht tot luisteren). Daarna werd Frans Vandueren om dezelfde reden “geïnterviewd”. 
!
