Ik luisterde nog even naar Sadhguru

Nadat ik daarstraks voldoende heimwee had beleefd bij het overtikken van vroegere dagboeken en na Rogers thuiskomst keek ik nog even naar de raadgevingen van Sadhguru die ik geregeld raadpleeg. Deze keer ging het over opvoeding. Ik merkte dat ik onbewust de meeste van zijn raadgevingen heb toegepast met onze kinderen (misschien omdat ik  "Uw kinderen zijn uw kinderen niet" in "De profeet" van Kahlil Gibran had gelezen toen ik zwanger was van ons eerste kind?). 

En ik merk, met veel voldoening, dat dochterlief en schoonzoon ook (onbewust?) de "kindjes" zo opvoeden door (onder andere): ze over eender wat vragen te laten stellen, ze niet in een bepaalde rol te duwen, hen geen vooroordelen aan te praten,  ze op tijd en stond los te laten (daar heb ik zelf een beetje moeite mee gehad, ik geef het toe, maar ik was echt een kloek) en vooral: door zelf authentiek te zijn.

Huishoudtaken

Voor vandaag stond op mijn programma, na wat opruimwerk, het poortgebouw eindelijk onder handen nemen. Het was heel koud, maar het moet er toch eens van komen?

Tegen dat we daaraan zouden beginnen, kregen we een telefoontje van achterbuur P., de vader van L. Of het paste als hij vandaag onze wei kwam maaien. Dat moest inderdaad snel gebeuren en eerlijk gezegd, ik ben echt blij dat hij ons daarmee helpt. Dus ging Roger hem helpen in de wei. Het poortgebouw is dan maar voor morgen, dacht ik. Maar... het werk in de wei is niet klaar geraakt, dus daar wordt morgen door P. en Roger verder aan gewerkt. En in m'n eentje kan ik niets doen in het poortgebouw, vermits de rommel, die er moet weggewerkt worden, van Roger afkomstig is.

Ik heb in mijn programma dan maar dat poortgebouw verschoven naar maandag en wat ik maandag wilde doen naar morgen verplaatst. Alleen komt me dat veel minder goed uit!

Terwijl Roger deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers was, heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en daar word ik soms zo weemoedig van!

Een "Nova"-classificatie voor levensmiddelen?

Voor we vandaag naar het Leuvense reden, had ik iets gelezen over een mogelijk andere classificatie van etenswaren dan de "Nutriscore". 

Omdat het mij interesseerde, zocht ik deze avond laat waar die "Novaclassificatie" voor staat. Wel, dat soort classificatie (namelijk: rekening houden met de mate van verwerking van levensmiddelen) lijkt me al veel beter dan enkel rekening te houden met de hoeveelheid vet, suiker of zout zoals de "Nutriscore" doet! Omdat te fel bewerkte levensmiddelen zouden zorgen voor meer hartproblemen, diabetes, kanker en andere "beschavingsziekten".

De kindjes opvangen

We vingen de "kindjes" nog eens op na school vandaag. Vieruurtje, huistaken en daarna spelletjes (behalve voor Elena die, na een snel vieruurtje, tot ongeveer aan het avondeten ging studeren: de eerste examens naderen immers).

Terwijl we speelden bedacht ik hoe jammer het is dat ik niet meer zoals vroeger kan ravotten met hen: tikkertje of verstoppertje spelen en zo... Maar kom, mijn gewrichten laten het niet meer toe en die gezelschapsspelen zijn ook gezellig.

Roger, die weer naar zijn zus L. was gegaan ondertussen, kwam binnen, kort daarna gevolgd door dochterlief. Samen gingen ze nog boodschappen doen terwijl ik zorgde dat de spaghettisaus, die aan het opwarmen was, niet aanbrandde.

Toen werd er aangebeld. Matthias (die mij toen net zijn laatste verwezenlijkingen in Minecraft toonde) ging opendoen, kwam me vertellen dat het iemand was die stofzuigers verkocht en dat hij hem toch maar had binnengelaten, want het was geen onbekende. Ik had natuurlijk beter moeten weten, maar ik was weer zo naïef dat ik hem even geloofde... Natuurlijk was het Zeger die vlak na Matthias de living binnenkwam!😄

Roger, dochterlief en schoonzoon kwamen ook thuis en we gingen aan tafel. Dat werd weer smullen, nieuwtjes uitwisselen, grappen, plannen maken voor de nakende verjaardagen (we verjaren praktisch allemaal vlak na elkaar - Eva is de volgende jarige, op 3 december) en genieten van nog een kopje koffie, thee of ... chocomelk die Eva omstootte! 'De familie Knoeiers is weer bezig', grapte Matthias.

 Iets over 20 uur reden Roger en ik terug naar Haspengouw. Het regende niet maar het was heel koud!

Parlementaire vraag

Ik hoorde vandaag Florian Philippot vertellen dat er onlangs in het Europees parlement door onder andere Virginie Joron en Marcel de Graaff (en anderen die ik niet ken) een vraag werd gesteld over de "intrekking van de vergunning voor het in de handel brengen van bepaalde vaccins". 

Deze keer (vermits ik toch tijd genoeg had) besloot ik zelf eens op zoek te gaan naar die vraag en inderdaad: hier is ze.

Zal ik daar iets over lezen in de media? Ha ja, hier is wel iets, maar achter een betaalmuur. 

Dochterlief verjaart vandaag

Na een telefoontje naar dochterlief die vandaag 44 jaar wordt (proficiat, meisje!), terwijl ik de wasmachine aan het werk zette, laadde Roger zijn foto's van gisteren op:

Engels en improvisatie

Vandaag kwam buurjongen L. nog eens af, deze keer voor hulp bij zijn Engelse lessen. Wat theorie betreft kon ik hem wel helpen maar ik was verplicht de hulp van Roger in te roepen zodra ik zelf iets in het Engels moest zeggen! Ik vind die Engelse uitspraak zo moeilijk (voor zover ik de goede uitspraak al ken en er niet volledig "naast" improviseer)!

Deze avond werd er volop geïmproviseerd door De Reizende Reiger (met Zeger dus) in Leuven. Roger en ik gingen eerst Elena afhalen en reden dan naar het zaaltje in de Pleinstraat. Het werd weer een heel aangename avond, vol fijne humor. Roger heeft veel foto's gemaakt (ik dus niet, ik heb alleen genoten en tranen gelachen, samen met Elena) maar ik heb de kiekjes nog niet gezien. Zodra Roger ze heeft geüpload, kies ik er enkele uit.

Na het optreden dronken we nog even iets met Zeger en zijn vrienden en daarna brachten we Elena naar huis... waar dochterlief me een prachtig zelfgemaakt cadeau overhandigde:

Nog even over Jeannine...

Liliane vertelde me deze avond ook dat in "Het Belang van Limburg" een artikel stond over Rogers nicht Jeannine. 

Ze had gelijk: ik heb het deze avond laat nog gevonden. En zelfs nog gretig gelezen voor het slapengaan (ik merk, terwijl ik verifieer of mijn link wel werkt, dat die pagina eigenlijk enkel voor abonnees is. Hoe komt het dan dat ik het artikel wel kon lezen?). 

Maar kom, ik kon het dus lezen en ik herkende daarin heel goed Rogers nicht die ik graag zag... al ging ik niet steeds akkoord met haar (en zeker niet wat haar wijze van overlijden betreft, omdat ik weet dat ze die ziekte en ademnood had kunnen vermijden als dokters haar meer uitleg hadden gegeven over bepaalde bijwerkingen van medicijnen). 

Roger vertelt me dat Ludo V. hem zopas ook een link naar dat artikel stuurde! 

Een rustige dag

We lieten vandaag eindelijk nog eens onze schouw vegen door onze "verwarming en sanitair installateur". Ondertussen keek ik naar een documentaire (maar ik vind die niet meteen terug en kan er dus geen link naar serveren) over de ervaringen van mensen tijdens een (kunstmatige of niet) coma. Vooral mensen die in een kunstmatige coma lagen vertelden vreselijke verhalen over alles horen, willen duidelijk maken dat ze nog "aanwezig" zijn maar niet kunnen bewegen (door toediening van curare? Ik stel de vraag omdat ik zelf lang geleden tijdens een operatie wakker ben geworden en de curare verhinderde dat ik, op welke manier dan ook, duidelijk kon maken dat ik alles voelde). Zeggen dat die mensen die "marteling" weken hebben moeten ondergaan! 

Daarna heb ik wat opgeruimd en schoongemaakt (al moet ik benadrukken dat onze installateur de plek telkens opvallend proper achterlaat), een wasmachine aan het werk gezet en gezorgd voor ons avondeten. 

Vlak voor we aan tafel gingen, kreeg ik een telefoontje van vriendin Liliane (met verjaardagswensen). We hebben vrij lang gepraat, over de verkiezingen in Nederland natuurlijk maar ook over de uitvaart van Jeannine, over vroeger, over de aanpak door de overheid van de covid-crisis, waar we allebei hetzelfde oordeel over hebben... met dit verschil echter dat ik, in tegenstelling tot haar, de lockdown als rustgevend heb ervaren (zij is dan ook veel socialer dan ik). 'Kom toch nog eens af!' herhaalde Liliane. Heel graag maar de volgende dagen worden nog iets te druk daarvoor (na die fameuze lockdown had ik mezelf immers beloofd mijn leven niet meer zo druk te laten worden als het daarvoor was geworden). 

Maar... de vraag is natuurlijk of ik zal kunnen weerstaan aan de lekkere taarten en ander gebak van Liliane?  😉

Keuvelen met Greet

Ik heb vandaag nog eens mijn Antwerpse vriendin Greet vrij lang aan telefoon gehad. Ze vertelde me familienieuwtjes, haalde herinneringen op aan vroeger, toen wij nog in Antwerpen woonden, herhaalde enkele keren hoezeer ze terugverlangde naar die tijd, en vertelde ook dat zij en haar echtgenoot nu praktisch nooit meer op stap gaan 's avonds. Ze wordt volgende maand immers 71 jaar en haar man is er al 76! 

Greet praatte dus vrij lang en ik voelde goed hoe "onleuk" zij dat "oud worden" vindt. Dat is iets dat ik bij vrij veel mensen van onze leeftijd opmerk (niet bij iedereen: Maj bijvoorbeeld vertelt in het interview  - verschenen na haar columns in "De Standaard" - waarom zij wel kan genieten van het oud worden, hoewel het leven haar zeker niet gespaard heeft).  

Toch deed het deugd nog eens te "keuvelen" met Greet! Ze vertelde ook dat haar broer onlangs van Antwerpen naar Sint-Truiden is verhuisd ("zo ver!"). Af en toe gaat ze hem nog bezoeken... misschien kunnen we dat eens combineren met een ontmoeting?   

Nee, ik ga geen romans meer schrijven!

Vandaag kreeg ik nog eens van iemand de vraag of ik nog ooit "creatief" zal schrijven. 

Nee dus, hoewel ik soms heel veel zin heb de scenario's, die zich in mijn hoofd afspelen terwijl ik naar mensen luister of kijk, in een verhaal te gieten. 

Soms zou ik willen dat ik nog kon schrijven zoals Elena het doet: gewoon genieten van wat je zelf verzint zonder je echt af te vragen wat er daarna met je schrijfsel gebeurt (hoewel... zij heeft het geluk dat haar mama telkens zorgt dat er een boekje van komt, wat niet mijn geval was: mijn ouders vonden die "hobby" van mij eerder tijdverlies). 

Komt daarbij dat ik echt graag schrijf maar niet graag "bekend" ben en dat is tegenwoordig een echte belemmering in de uitgeverswereld. En... daarbij komt ook nog dat ikzelf romans lezen eigenlijk verloren tijd begin te vinden!?

Mijn antwoord is dus nee, en dat legde ik blijkbaar al uit vijf jaar geleden. 

Verjaardag

Eindelijk een droge, vrij zonnige dag. We deden echter niet echt iets speciaals, want ik heb letterlijk uren aan telefoon doorgebracht (en buiten was het koud). Ter gelegenheid van mijn 74ste verjaardag uiteraard! Nog enkele kaartjes gevonden in de brievenbus maar veel meer berichten, mails, elektronische kaartjes. En als "troost" van dochterlief mogen horen dat ik eigenlijk maar een dagje ouder ben geworden ten opzichte van gisteren (en ze heeft gelijk). Bedankt voor al jullie lieve wensen, vrienden en familieleden!

Enkel ons glaasje Amontillado en enkele olijven terwijl ik voor ons avondeten zorgde (het werd nog eens zuurkool - ik eet dat graag) maakten de dag een beetje "anders". Er gebeurden immers belangrijkere zaken vandaag, waaronder de verkiezingen in Nederland. 😉 

Natte herfstdagen

Het zijn nog steeds rustige, natte dagen. Deze middag brachten we boeken terug naar de gemeentelijke bibliotheek (maar namen er geen andere mee naar huis, onze zin in fictie blijkt immers weer voorbij). Omdat het eindelijk even niet regende, besloten we nog wat rond te rijden (onder andere naar Mettekoven waar we steeds aan Boudewijn zaliger moeten denken).

Eigenaardig hoezeer de hier anders zo mooie herfsttinten inboeten aan schoonheid door die druilerige  lucht! 

Deze avond, na ons avondmaal en het beantwoorden van een paar mails, nog een interessante uitleg gevonden over natuurlijke middelen om ontstekingen af te remmen. Het voornaamste is, zoals ik al wist, buiten het vermijden van suiker, zorgen voor zoveel mogelijk omega 3-vetzuren en zo weinig mogelijk omega 6-vetzuren. Ik leerde echter ook dat het probleem met granen niet alleen de suiker (snelle koolhydraten) is maar dat ze ook vrij veel omega 6-vetzuren bevatten (eigenlijk had ik het moeten weten, vermits ik wist dat enkel kippen die vrij rondlopen en niet voornamelijk met granen worden gevoerd eieren met veel omega 3-vetzuren leggen). Maar kom, ik eet zelden meer dan twee "spelt-boterhammetjes" per dag en meestal zelfs geen. Op het gebied van "granen" is mijn probleem vooral pasta en taart! 😀 

Dat melk te vermijden is, wist ik, maar ik hoorde nu dat het niet enkel omwille van de lactose is. Ik ben de naam vergeten van die tweede component (ik zal eens opnieuw naar die video moeten kijken) en ik weet dus niet of ik gelijk heb als ik denk dat yoghurt en kaas wel oké zijn wegens gefermenteerd.

Naar "Welkom India"

Binnenkort komen de kinderen en kindjes nog eens allemaal tegelijkertijd naar hier. Ik wilde ze trakteren op een etentje in "Welkom India": het is daar lekker en niet te duur. Vandaag besloten we eens te gaan kijken of het er ook niet te druk is op een zondagavond. 

Het was heel lekker, niet duur... maar heel druk! 

Ik denk dat het dus verstandiger is onze gerechten af te halen die dag. 

Voor ons restaurantbezoek kreeg ik een telefoontje van onze vrienden Lily en Roger Beeckman. Zomaar voor een babbeltje. Weer een eigenaardig toeval, want gisteren bedacht ik nog dat ik mijn telefoonfobie moet overwinnen om eens naar hen te bellen (ze mailen niet zo graag meer). 

Deze avond, na ons etentje in "Welkom India", een chatmomentje met de oudste zus van René Steurs zaliger. Ze heeft een ongelukje gehad. En ze vertelt me ook dat T., de echtgenoot van C., een buurvrouw en goede (maar veel jongere) vriendin van Nany, onlangs is overleden en volgende donderdag in alle intimiteit wordt begraven. Ik had T. en C. het laatst gezien op de uitvaart van Nany!

Hij komt, hij komt...

Je raadt nooit wat ik (op mijn leeftijd!) deze avond, na een rustige en weer heel regenachtige dag, aan het doen ben! Ik kijk op mijn scherm naar de intrede van Sinterklaas deze middag in Antwerpen! (de video is jammer genoeg slechts beschikbaar tot 6 december). 

Herinneringen (al zijn wij met onze eigen kindjes slechts één keer gaan kijken toen we in "het stad" woonden: eigenlijk veel te veel volk), nostalgie naar mijn en hun kinderjaren, humor, blijdschap en vooral die kinderlijke magie die jammer genoeg zo kort duurt! 

Ergens begin december (maar wel na 6 december) komt hij hier ook even langs, heeft de sint mij in een mail beloofd, Elena, Matthias en Eva! 😃

Het is allemaal "commercie", zegt Roger. Ik weet het.

In vino veritas

Deze ochtend reden we naar Tongeren met de ouders van L. die ons hadden gevraagd deel te nemen aan een onderhoud over de verdere scholing van hun zoon (het einde van zijn middelbare opleiding nadert immers). 

Onderweg hadden we het over de fratsen van Rousseau en ineens zegt M., onze Italiaanse buurvrouw, de moeder van L., me: 'Wij Italianen zeggen "la verita è nel vino"'. Inderdaad! Dat argument heb ik nergens gezien of gehoord in de media!

Buurjongen L. heeft nog geen beslissing genomen voor zijn toekomst maar daar heeft hij uiteraard nog wat tijd voor. Ikzelf heb hem ook nog geen Franse lessen gegeven: hij heeft zo al voldoende werk, vind ik.

We moesten vrij ver lopen van de parkeerplaats tot aan ons doel en, omdat de ouders van L. trager liepen dan hij, "sleurde" Roger me deze keer niet mee (ik had uit voorzorg mijn wandelstokken bij maar heb toch maar aan zijn arm gehangen). Amai, wat een verschil gaf dat! Jammer dat hij dat tragere ritme niet echt lang kan volhouden (hoewel, ik herhaal het, hij al veel trager loopt dan vroeger). 😒

Waarom liegen tegen ChatGPT?

Ik heb inderdaad "gelogen" tegen ChatGPT: ik vroeg een recept met ingrediënten die "ik in huis had". Waarom ik gelogen heb (want in feite somde ik de ingrediënten op die ik sowieso wilde gebruiken)? Omdat ik wilde weten of ChatGPT mij een voorstel zou doen met meer ingrediënten dan ik had voorgesteld.

En dat deed die inderdaad. Nu vraag ik me af of ik een ander voorstel zou gekregen hebben als ik had gepreciseerd dat ik echt enkel die ingrediënten in huis heb?  Misschien moet ik dat morgen eens proberen? 

Herfstwandeling

Roger had vandaag in het Leuvense afgesproken met zijn broer en twee van zijn zussen om nog een familiezaak te regelen. Ik bleef thuis omdat ik nog wat werk had. Maar ik nam ook de tijd om deze prachtige (virtuele) ASMR- herfstwandeling te maken.  Wat mis ik dat soms (hoewel, het regent zo vaak de laatste tijd dat een wandeling me nu helemaal niet aangenaam lijkt)!

Ik heb ook iets getest. Hoewel ik precies wist wat ik zou klaarmaken voor deze avond (namelijk, buiten een groentesoepje, gegrilde zalm met in olijfolie gebakken oesterzwammen en look), vroeg ik ChatGPT mij een idee te geven voor een gerecht met de ingrediënten die ik zogezegd in huis had (in feite de ingrediënten die ik wilde gebruiken). ChatGPT stelde een gerecht voor dat ongeveer hetzelfde was als wat ik van plan was te maken, maar voegde daar witte wijn aan toe (een ingrediënt dat niet op mijn lijst stond dus). Ik vond dat geen slecht idee en, omdat daarvoor een fles witte wijn openen me overdreven leek, deed ik een goede scheut droge sherry in mijn bereiding. Ons avondmaal was heel lekker! 

Over nieuwtjes en pijntjes

Gisterenavond vertelde Roger me dat hij van zijn zus L. iets heel ergs had gehoord over ons ziek familielid in Spanje. 

Vandaag spoorde ik hem aan naar Madrid te telefoneren en blijkbaar heeft schoonzus L. het verkeerd begrepen. Het "heel erge" waar ze het over had, is slechts een (normaal gezien) heel tijdelijk gevolg van een behandeling. 

Schoonzus L. had het dus gewoon verkeerd begrepen maar stel je voor dat ik "dat heel slechte nieuws" al had rondgebazuind! 

Ik denk dat dit een van de redenen is waarom Roger en ik meestal zo weinig "vertellen" in gezelschap: we zijn bang onwaarheden te verkondigen. En Roger nog meer dan ik, vermoed ik! 

We deden vandaag onze wekelijkse boodschappen en na de drie winkels die we aandeden, had ik heel fel pijn in mijn kniegewrichten! Ik moet echt veel beter op mijn "dieet" letten, want ik heb helemaal geen zin om opnieuw medicamenten te slikken!

Drukke, natte familiedag

Het heeft praktisch de hele dag pijpenstelen geregend (gelukkig met minder erge gevolgen dan in de Westhoek). 

Kort na de middag reden we (met moeite, je zag slechts enkele meters voor je uit door de stortregens) naar het Leuvense, waar we Matthias en Eva oppikten terwijl ze braaf samen van school naar huis liepen, de gietende regen trotserend in hun warme regenkleren. Samen reden we naar het centrum van Leuven waar we Elena, die met zulk weer met de auto naar school was gebracht 's ochtends, oppikten vlak bij haar school (ik had haar onderweg gebeld waar we op haar zouden wachten).

En dan reden we "naar huis" waar Roger ons afzette om zelf meteen verder te rijden naar zijn zus L. Ik zorgde voor een vieruurtje, de kindjes maakten hun schooltaken en we speelden en praatten tot dochterlief thuiskwam, kleddernat.

Kort daarna kwam ook Roger terug van bij zijn zus, een beetje later gevolgd door schoonzoon en Zeger die ook meer dan druipnat was geworden op zijn fiets.

We aten, praatten, lachten veel, maakten plannen, vertelden over school en het werk, over onze bezigheden. Terloops vroeg dochterlief me of ze me zou plezieren door nog een trui (zelfde model als de trui die ik droeg, een geschenk van haar) voor mij te naaien. Uiteraard! 'Of heb je liever dat ik een nieuwe handtas maak?' vroeg ze. Na enige aarzeling, besloot ik dat ik voldoende handtassen heb (en eigenlijk steeds dezelfde gebruik).

We reden terug naar Haspengouw (eindelijk zonder regen) en thuis haalde Roger plotseling een mooi lederen handtasje uit de koffer van de auto:

Het is een handtasje dat hij 51 jaar geleden had meegebracht uit Ierland voor zijn zus L. Nu gebruikt ze het niet meer en ze gaf het hem terug... waarop Roger het mij cadeau gaf! Toch weer een handtas bij dus! 

Nog over Jeannine

Ik heb tijdens het afscheid van Jeannine constant zitten denken aan wat haar dood eigenlijk heeft veroorzaakt. 

Oké, ze heeft zelf beslist een einde aan haar leven te (laten) maken maar de ademnood, die daar de aanleiding toe was, was een (zeldzaam voorkomend) gevolg van een medicijn dat ze zeker tien jaar lang heeft geslikt. 

Datzelfde medicament dat ik na een jaar, met toestemming van de reumatoloog, heb gestopt. Weliswaar goed wetende dat ik kans liep opnieuw een serieuze opstoot van RA te krijgen. 

Ik had dan beslist zoveel mogelijk alle voedingswaren te mijden die ontstekingen kunnen veroorzaken zoals onder andere: suiker, snelle koolhydraten, melk, olies met te veel omega 6-vetzuren en dus onder andere frieten en chips, charcuterie, transvetten. 

Zulk dieet is echter bijna niet vol te houden in Limburg, en zeker niet in deze streek. Ik heb zelf op drie dagen tijd al twee keer serieus "moeten zondigen" (omdat er gewoon geen alternatief was en je niet onbeleefd wilt zijn)! 

Ik vermoed dus dat Jeannine weinig keuze had: wees maar een Haspengouwer die een stukje taart weigert op een feest! En toch blijf ik me vragen stellen. Met die Ledertrexate mocht ze al die jaren verder taart enzovoort à volonté eten op feestjes maar... tegelijkertijd pijnigde het medicijn, buiten haar longen, ook haar lever (een orgaan dat ook al niet gediend is met te veel suiker)!

En jawel, mijn reumatoloog kreeg gelijk: ik begin het gevolg te voelen van te veel toegevingen aan "onze manier van eten", die dus helemaal verkeerd is voor mij! 

Deze avond deden mijn kniegewrichten weer fel pijn (en toch was Roger deze middag heel attent - we vonden enkel een parkeerplaats vrij ver van de aula maar hij probeerde mij zijn wandelritme niet op te dringen). Ik heb dus waarschijnlijk te "ongezond" gegeten de laatste tijd!

Medicamenten of een natuurlijke aanpak? Ik zou gaan voor het laatste maar... dat is soms heel moeilijk in onze maatschappij! 

Afscheid van Jeannine Leduc

Het was een mooie uitvaartdienst waar het nichtje N., volgens haar tante Jeannines wensen, had voor gezorgd. Mooie foto's, mooie, zinvolle  teksten, mooie muziek. Heel veel familie, vrienden en vrij veel politici in de aula. Herman De Croo hield een toespraak over de sterke liberale vrouw die Jeannine was en de "vrouwvriendelijkheid" van de Open-VLD.

Daarna was er de koffietafel waar ik weer een stuk taart at (ik had geen keuze) en waar we, buiten de naaste familie van Jeannine (haar schoonzus, neven en nichten - in de betekenis van "nephew" en "niece"), de broer van Roger en een tiental van zijn (en Jeannines) neven en nichten (in de betekenis van "cousin") ontmoetten. Jammer genoeg was er zoveel volk en zoveel geroezemoes dat we elkaar amper verstonden. Ik begreep wel dat we bijna allemaal beginnen last te hebben van ouderdomskwaaltjes. En uiteraard beloofden we elkaar opnieuw niet te wachten op de volgende begrafenis voor een volgende ontmoeting.  

Iets over 17 uur waren we terug thuis waar ik iets later de nieuwe post van Sanctorum las: over Gwendolyn Rutten en de "vrouwonvriendelijkheid" van de Open-VLD!?

Mirakels

Toen ik schreef dat "een mirakel niet zo maar iets is dat plotseling uit de hemel valt", had ik blijkbaar ongelijk: volgens auteur Didier Van Cauwelaert zijn ze juist meestal wel gekenmerkt door dat "plotselinge", dat "brutale" zelfs.

Roger stuurde me deze middag naar een interview met die schrijver (die ik niet kende), over zijn boek "L'insolence des miracles" (De brutaliteit - eerder in de betekenis van onbeschoftheid - van mirakels).

Echt boeiend! Ik vertaal hieronder de Franse samenvatting onder de video: 

"Is de beste manier om te onderzoeken wat buiten onze grenzen ligt niet onze kritische geest te verzoenen met ons vermogen tot verwondering? Een mirakel onder ogen durven zien betekent durven nadenken over onszelf, onze grenzen in twijfel durven trekken. 

Als we nu eens allemaal in staat waren wonderen te verrichten?

Niets is "onbeschofter" dan een mirakel. Het "spot" met gekende natuurwetten, tart religieuze autoriteiten, provoceert sceptici... Als Émile Zola, die het heiligdom van Lourdes in een roman wilde demystificeren, twee stervende tuberculosepatiënten uitkiest om er de personages van zijn roman van te maken en verbaasd toekijkt hoe ze in Lourdes op slag genezen, als de bruisende Pater Pio, die door het Vaticaan was geschorst wegens "mystieke oplichterij", een kind, dat zonder pupillen was geboren, het zicht geeft, als een verzetsheldin een gebombardeerd schip redt terwijl ze door de Gestapo wordt gemarteld in een Parijse gevangenis, als een hostie live begint te zweven tijdens een op televisie uitgezonden mis of de vorm aanneemt van een hartspier in aanwezigheid van de toekomstige paus Franciscus, mag ons verstand daar terecht aanstoot aan nemen. 

Vooral omdat al deze gevallen werden geverifieerd door getuigen, wetenschappers, historici en controle-instrumenten. Maar is er echt telkens sprake van een goddelijke tussenkomst of zijn mirakels soms ook te danken aan nog onbekende menselijke vermogens?

In een tijd waarin geloof lijkt te buigen voor angst, biedt Didier van Cauwelaert ons een diepgaande reflectie en een formidabele boodschap van hoop."

Pientere negentigjarigen

Met enkele leden van de werkgroep WO I-II gingen we vandaag een vijftal oudere mensen (waaronder een vroegere overbuurvrouw) interviewen in het rusthuis. Ze bleken zich nog opvallend veel te herinneren van de tweede Wereldoorlog, die mensen van meer dan 90 jaar (tussen de 91 en 94 jaar).   

Ik voelde me als "buitenstaander" eigenlijk overbodig: ik merkte wel dat die mannen en vrouwen zo gemakkelijk praatten en zich zoveel details herinnerden omdat de andere interviewers (eigenlijk vooral Elie) precies wisten over welke mensen en plekken ze het hadden en daardoor het gesprek konden sturen en aanmoedigen. Toch heb ik absoluut geen spijt dat ik ben meegegaan: ik heb heel veel kleine details geleerd over het leven als kind in oorlogstijd, over het dorpsleven in het algemeen... en ik  stond gewoon in bewondering voor die pientere negentigjarigen!  

Normaal gezien volgen er nog interviews met enkele groepjes van telkens ongeveer vijf negentigjarigen en ik vraag me af of die allemaal even helder van geest, bijdehand en schrander zullen blijken en of ze allemaal zo'n opvallend goed geheugen hebben. 

Uiteraard heb ik me weer laten verleiden door de taart die we na ons interview kregen aangeboden!

Het regent weer!

Wekelijkse boodschappen vandaag. Niet te sterke wind, niet te koud en geen regen gehad ondanks de zware lucht. Gelukkig, want voor een bepaalde aankoop moesten we van winkel tot winkel lopen voor we "het" vonden. 

Ik heb Rogers ritme nooit kunnen volgen tijdens het wandelen maar vandaag hing ik, zoals meestal sinds mijn RA, weer aan zijn arm. Vreselijk was dat voor mijn gewrichten: hij "sleurde" me verder terwijl hij zelf vond dat ik hinderlijk "aan hem trok" (natuurlijk, ik kon hem sowieso nooit volgen, laat staan nu) en hij begreep na de boodschappen niet waarom ik weer zo'n pijn had in al mijn ledematen 😀! Dat Roger niet is gemaakt voor een job in de zorg, dat wist ik al langer! 😉

En dan, we waren pas thuis, begon het weer te regenen en kwam er een meer dan lichte wind op. En het regent nog steeds nu: ik hoor het tokkelen op de metalen vensterbank achter mijn rug. 

Ik kijk ondertussen naar de jongste aflevering van "Les Pionniers" met Céleste (van "Bunker sauvage") en zijn Charlotte.  Zij hebben ook heel veel last van de herfstregens en -wind in Italië. En... ze stellen ons aan het einde van de video een spin voor die al een hele tijd met hen mag meereizen (omdat die spin zorgde dat ze niet te veel last kregen van muggen)! 👍

Nieuwtjes

De dagen blijven rustig voortkabbelen: naast de steeds terugkerende huishoudtaken, veel lectuur... en, buiten de gebruikelijke dagelijkse mails, veel telefoonverkeer. Vooral in verband met het nakende afscheid van nicht Jeannine (ze heeft de datum zelf gekozen) en ons ziek familielid in Spanje. 

En vandaag werden de bomen in de wei (en ook enkele in de tuin) gesnoeid. We hadden weer geluk: het was niet te koud, we kregen geen regen en amper wind! 

Ik kreeg ook een telefoontje van buurvrouw V. die onlangs haar 85 jaar vierde en in een mail vertelt Chantal, de weduwe van vriend André zaliger, ons dat haar oudste kleinzoon is teruggekeerd uit Israël waar hij met zijn gezin woonde en werkte. 

Rustige zondag

Iemand mailde me dat het echt niet verantwoord was, waar ik gisteren over schreef. Natuurlijk was dat niet verantwoord maar we waren jong en onbezonnen, en het verkeer was echt niet te vergelijken met vandaag. Eigenlijk waren we helemaal geen fuifbeesten in onze vriendengroep (de meesten dansten niet graag) en dat was dan ook een van de zeldzame fuiven uit die periode. 

Vandaag werd weer een rustige, regenachtige zondag. Gelukkig spaarde de storm Domingo ons land. Ik heb gelezen (nog steeds "Het einde van de standaardtaal"), mails beantwoord en... gekeken naar een debat dat Roger me had aangeraden. Heel interessant, al zou ik het eerder een gesprek noemen, en heel humoristisch!

Over een feest in de jaren 70

Ik was deze avond nog vroegere dagboeken aan het overtikken en ik las, een beetje verder dan waar ik was geraakt bij het overschrijven, een relaas over een feest begin jaren 70 van vorige eeuw. 

Ik leefde toen al in Leuven (want zulke party had ik nooit mogen meemaken toen ik nog bij mijn ouders woonde!). Het feest werd georganiseerd door Karel en zijn ex-vrouw, het was te doen in een kelder van een café in Rotselaar, alle vrienden - of toch bijna alle- waren aanwezig en we reden er vanuit Leuven naartoe in de auto's van de enkelen onder ons die al zo'n vehikel hadden. Uiteraard werden die auto's volgepropt (het is niet zo dat er één auto was per vier of vijf personen, daarvoor waren de meesten onder ons te arm)! 

Er was veel ambiance, er werd (door sommigen, waaronder ik) veel gedanst maar de meeste jongens dansten niet en dronken dus des te meer. Dat betekent dat we de volgende ochtend terug naar Leuven werden gereden in auto's bestuurd door chauffeurs die meer dan serieus boven hun theewater waren. Een "Bob", dat kenden we toen niet! Maar we zijn allemaal veilig thuisgeraakt (misschien ook omdat er toen veel minder verkeer was?).

O ja, nog even raden in welke auto ik (met vier andere mensen) terug naar Leuven werd gereden? "Onze" chauffeur was een "stille" jongen, die helemaal niet had gedanst (!) en hij heette Roger! Nee, hij was toen nog helemaal niet mijn lief, dat gebeurde veel later!

Wat zijn de tijden toch enorm veranderd! Zulk feest kun je je nu niet meer voorstellen! En... ik zou het niet meer aankunnen, maar dat ligt aan het oud worden! 😄

Nutriscore

Vandaag deden we dus eindelijk onze wekelijkse boodschappen. Onderweg zag ik enkele afgerukte uithangborden maar geen ergere schade (krijg echter zo'n uithangbord op jouw hoofd en je zult niet meer lachen, vrees ik). In Frankrijk en Italië lijkt het veel erger te zijn als ik de sociale media mag geloven! Ik vind het vaak ongelooflijk hoeveel geluk wij hier hebben!

Op mijn boodschappenlijst stond onder andere "olijfolie van eerste persing". Ik had er vroeger nooit op gelet, maar die olie krijgt slechts een "nutriscore" C! 

Ha, natuurlijk, als je weet hoe die letters worden toegekend, en je ook weet hoe het werkt, besef je dat olijfolie inderdaad, omdat het "veel olie" (vet dus) bevat, die "score C" krijgt! 😊 En dat een wit broodje met "nutriscore A" uiteraard veel minder vet bevat. Misschien wel een beetje toegevoegde suiker maar niet voldoende om er een "B" van te maken.

Het probleem is echter dat de meeste mensen, als ze al letten op die zogezegde "aanmoediging om gezond te eten", niet precies weten hoe het werkt en gewoon voortgaan op de zichtbare "scores" en bijvoorbeeld te veel ongezonde witte broodjes zullen eten en te weinig gezonde olies. 

Eigenlijk vergelijkt die "Nutriscore" dus "appelen met peren"!

Storm Ciaran

Vandaag zouden we onze uitgebreide boodschappen doen maar omwille van de storm besloten we die uit te stellen. Voor deze avond maakte ik dan maar een maaltijdsoep met restjes, diepvriesgroenten, kikkererwten en speltrijst (en het was lekker! 😋)

Ik heb me wel de hele dag zorgen gemaakt over de bomen in de wei en... de kinderen, vooral Zeger die op de fiets naar en van zijn werk moest. De wind is nu echter gaan liggen en we werden blijkbaar weer gespaard!

Deze avond wel weer een onaangenaam telefoontje, van Rogers jongste zus, over weer een ernstige zieke in de familie (die we niet zullen kunnen bezoeken, want die persoon woont in Madrid).

O ja... en wat een geluk dat ik ons poorthuis niet had kunnen schoonmaken, want ik zou al moeten herbeginnen!