Regen, bijna constant vandaag

Na onze brunch wilde ik vandaag naar de post: ik had mijn facturen klaar en moest ook een verjaardagskaart posten voor een vriendin. Eigenlijk was ik van plan daarna een wandeling voor te stellen ondanks de relatieve kou voor het seizoen… Maar het begon te regenen.

Dus maar terug naar huis gegaan, met een omweg via het gemeentehuis om de “beschilderde Heerse helm” te fotograferen (hij verhuist immers na 3 mei naar Bokrijk en hem daar gaan bewonderen kost wel wat).

 Foto’s Roger

De helm staat vol symbolen over de Grote Oorlog maar eerlijk gezegd vond ik het voorstel op papier mooier dan het resultaat op de betonnen helm.

Het bleef maar regenen. Ik begon te lezen in het boek dat we gisteren van vriendin Martine cadeau kregen en begreep meteen waarom Nany en vriendin Lily er niet in werden opgenomen: hun verhaal was veel minder boeiend dan bijvoorbeeld de herinneringen van Martine’s moeder. Ondanks dat “gemis” werd ik zelf heel nostalgisch bij die lectuur!

Nadat we rond 17 uur soep hadden gegeten, stelden we vast dat de zon eindelijk door de wolken brak en maakten we een wandeling van  bijna een uur rond het dorp. Buiten een haas en een roofvogel, niets of niemand ontmoet: ik kwam echt tot rust.

Maar… Ineens begon het weer te regenen. Dus haastten we ons terug naar huis waar ik voor een heel klassiek maar lekker avondmaal zorgde (lamsvlees met prinsesboontjes).

Na het eten moest Roger even weg en ik heb nog een uurtje verder gelezen in dat boek (de vaatwasser vullen behoort immers tot Rogers taken!).

Op een bepaald moment had ik helemaal geen zin  meer om voort te lezen: ik word er te triestig van (die nostalgie van mij hé!). Gelukkig kwam Roger net rond die tijd thuis en kon  ik voort met mijn leven van nu!

Nieuw boek over de Koran

Er is een boek over de Koran verschenen dat ik zou willen kopen: Le Coran Révélé par la Théorie des Codes. Hoewel, volgens de website hierboven is het al vorig jaar verschenen; ik las er nu pas iets over. Het is wel redelijk duur: misschien eens zoeken of ik een tweedehands exemplaar vind?

Over de taalvaardigheid van Elena

Vlak voor ik wilde gaan slapen, bedacht ik dat ik nog iets moest vertellen over de taalvaardigheid van Elena, want die valt echt op.

Deze middag, terwijl we van de school naar de auto liepen (om daarna Matthias af te halen bij Lutti), was ze van alles aan het vertellen en ik beantwoordde haar uiteraard. Ik heb bewust twee nieuwe woorden gebruikt, in twee aparte antwoorden: “ondanks” en “weliswaar”. Zij bekeek me telkens even, herhaalde de vraag op een toon van ‘Wat zeg je?’, en antwoordde daarna met een zin waarin ze het nieuwe woord op de correcte plaats gebruikte. Het deed me denken aan de Berlitzmethode!

Op een bepaald moment, na al dat spelen, kreeg ik heel fel rugpijn. Zij tegen haar opa, Matthias en vriendinnetje Anna: ‘Oma heeft vaak pijn hé? Maar ja, ze is al heel oud!’ En daarna, nadat ik Roger had verweten dat hij mij niet had geholpen Matthias ergens op te tillen: ‘Oma, opa kan toch niet altijd bij jou zijn!’.

Terwijl we in de tuin speelden en de bloemen bewonderden: ‘Oma, van deze “vogeldruiven” (ze heeft haar eigen benamingen voor de bloemen) mag je niet eten, of je wordt dood. En ik wil nog niet dood worden. Wil jij dood worden?’ (sic)

En ik: ‘Nee, ik wil liever nog niet dood zijn, want dan kunnen we niet meer samen spelen, maar eens gaan oude mensen dood’. ‘Dan gaan we nu nog veel spelen hé, oma!’ was haar antwoord, en dat hebben we dan maar gedaan, met Matthias.

Weerzien met Martine na het babysitten

Na een hele middag druk spelen met Elena en Matthias (en een poosje met buurmeisje Anna erbij), zodra onze schoonzoon thuiskwam, reden we deze avond naar Tervuren. We waren er uitgenodigd op de presentatie van het boek “Ik was jong en leefde in Congo” van Dominique De Mets. Hoewel de interviews met Nany en Lily er niet zijn in opgenomen (dat vermoedde ik al, anders waren ze wel uitgenodigd geweest) wilde ik het boek kopen, en vooral: ik wist dat vriendin Martine daar zou zijn met haar echtgenoot (en dat een foto van haar moeder de kaft van het boek siert).

Gelukkig was het de bedoeling Martine te verrassen (ik wist immers niet zeker of onze schoonzoon op tijd thuis zou zijn) want het heeft niet veel gescheeld of we waren onverrichter zake terug naar huis gereden. Een omleiding, file op de E40, en toen we uiteindelijk, na anderhalf uur rijden en meer dan drie kwartier te laat, aankwamen nergens een parkeerplaats te bespeuren. Uiteindelijk stapte ik uit en ging Roger verder zoeken waar hij de auto kon achterlaten.
Martine en haar man zagen me meteen (voor de rest kende ik er niemand), het werd een blij weerzien, en na een paar Cava’ s en twee hapjes (van de termietensoesjes – jawel, die waren er ook! – hebben we niet durven proeven), zijn we, zodra Roger er ook aankwam, samen iets gaan drinken in een café in de buurt. Lang bijgepraat en een babbeltje gemaakt met een vroegere lector van Van Halewyck (die onze boeken had opgemerkt).

Ik schrijf “onze boeken”: wij hebben ons exemplaar van Martine cadeau gekregen en haar man stond er absoluut op onze consumpties te betalen. Martine en Eddy, nogmaals bedankt! Deze keer wacht ik niet meer zo lang: we zullen een van de volgende weken na het babysitten afspreken in Leuven en dan trakteren wij!

Vandaag wordt mijn broertje 52 jaar! Proficiat, jongen!

Op stap met Karel

Om 11 uur haalden we onze Leuvense vriend Karel af aan het station van Sint-Truiden. We reden eerst naar Landen, dan naar Zoutleeuw waar we een poosje rondliepen en iets gebruikten in een gezellig cafeetje, reden terug naar Sint-Truiden waar we iets aten in het chique maar te dure Nieuwscafé (het eten was zelfs zijn prijs niet waard – relatief te veel brood en frieten - al was de wijn heel lekker) en daarna een koffie dronken op een van de meer bescheiden (en dus aangenamere) terrassen op de Grote Markt. Van daar  reden we naar het domein Nieuwenhove waar we nog een wandeling maakten, een biertje dronken (blonde Bink voor mij) en naar de stilte en de vogels luisterden.

We hebben bijgepraat, veel gelachen, veel herinneringen opgehaald, waren soms heel nostalgisch bij het denken aan Colette, de overleden partner van  Karel, aan zijn broer Dirk zaliger en andere overgegane vrienden, en aan onze jeugd maar wat deed zulke dag me weer deugd! Jammer dat het niet echt warm was. Iets over 20 uur namen we afscheid van Karel aan het station.

Toen Roger de parking aan het station wilde verlaten, reed hij eerst even achteruit. En ik hoorde een zachte bons. ‘Je rijdt ergens tegen’, zei ik. Hij stapte uit, ging kijken en inderdaad, een meisje stond daar hysterisch te tieren dat het ongehoord was: zo maar tegen hun auto botsen. Ik vroeg of er schade was, ze moest toegeven dat ze niets zag, we excuseerden ons (gemeend: we vonden het gebeuren al dom genoeg). Toen we opnieuw wilden vertrekken, werd er op de ruit gebonkt. De vriend van dat meisje. Er was wel schade. Ik vroeg waar en werd met mijn neus op de motorkap geduwd waar ik, ondanks mijn bril, niets op zag. ‘Jawel, er zijn schrammen’, blafte de jonge heer. Afijn, we hebben dan maar zo’n aanrijdingsformulier ingevuld en dat duurde me weer veel te lang. Het was immers de allereerste keer dat wij zoiets invullen én toen was het al echt koud (ik heb thuis nog lang zitten narillen). De blaffende jonge man leek dat formulier veel beter te kennen dan wij! Een ervaringsdeskundige?

Thuis nog snel wat opgeruimd en na een lang telefoontje eindelijk nog even tijd besteed aan ons huiswerk voor de werkgroep WOI.

O ja, en we vonden in de bus de geboorteaankondiging van Liv, dochter van Rogers petekind Annelies (dochter van zijn jongste zus). Welkom op deze wereld, meisje!

Traagheid

Na onze boodschappen vulden we vandaag een formulier in voor de ziekteverzekering (zodat ik, ondanks het feit dat ik nu gepensioneerd ben, ten laste van Roger mag blijven – normaal gezien zou ik nu  een aparte ziekteverzekering moeten nemen). Dat betekende allerlei bewijzen verzamelen voor het feit dat ik maar heel weinig inkomsten heb (een belachelijk laag pensioen én door mijn vertalingen maar net genoeg om mijn onkosten te dekken). Dat duurde me echt veel te lang, ook al omdat Roger alles dubbel wilde checken én van alles een kopie maken. Het ging immers weer over geldzaken en ik word daar bloednerveus van. Dus kunnen zulke zaken voor mij niet snel genoeg afgehandeld worden.

Gelukkig vonden we daarna, voor het avondeten dat bestond uit restjes, de tijd voor een wandeling naar Heers en terug. We horen tegenwoordig ongelooflijk veel spechten lachen, ook in onze schapenwei! Maar ze zien doe je bijna nooit!

Deze avond, terwijl Roger zijn pc vanop afstand liet overnemen door Hendrik die een paar probleempjes zou oplossen en daar op dit uur (23:30 uur) nog steeds mee bezig is (weer eens fel bedankt, zoontje!), beantwoordde ik eindelijk de vorige maand per post aangekomen brief van mijn “Matadi-vriendin zonder pc”. En… ik ondervond dat de traagheid van die correspondentie mij wel aanstaat. Eerst dacht ik nog zenuwachtig aan alle mails die ik moest beantwoorden maar gaandeweg genoot ik van het rustig schrijven, goed wetende dat ik pas over een maand of zo antwoord zal krijgen.

Ik stel dus vast dat ik een evenwicht moet vinden. Als ik aan het vertalen ben, zou weken moeten zoeken naar de vertaling van één woord of uitdrukking echt niet te doen zijn, maar de contacten met vrienden  zouden wel gebaat zijn met een beetje meer traagheid. Denk ik toch.

Dus, vrienden die wachten op een mail van mij: nog even geduld! We willen immers veel te snel leven tegenwoordig!

Dat stel ik trouwens vast sinds Roger op pensioen is. Vroeger, in Antwerpen, toen Roger nog werkte, deed ik met onze kindjes tijdens de vakanties hoogstens één zaak per dag: een bezoek aan de dierentuin, een ontdekkingstocht in Antwerpen, enzovoort. Daar trokken we toen een hele dag voor uit. Nu lopen we van het ene evenement naar het andere, beantwoord ik soms tientallen mails op één avond, terwijl ik vroeger één avond per week besteedde aan brieven beantwoorden; nu wil ik per dag zoveel mogelijk kranten online lezen, vroeger las ik soms dagenlang geen krant.

Ik moet echt leren traagheid weer een plaats te geven in mijn leven!

Erfgoeddag Haspengouw

Ondanks de regen gingen we naar Heks waar Jos V. ons een deskundige en boeiende uitleg gaf over de geschiedenis en het erfgoed van de mooie kerk.

 Jos V. en Tony, de secretaris van Heemkunde Groot Heers

 Ik zit hier te wachten op het orgelconcert (deze foto om te bewijzen dat kleuren van mijn haar nog niet meteen aan de orde is . Een pruik misschien wel om mijn haarverlies te verdoezelen )

 Foto’s Roger

Na het prachtige concert gingen we naar het lokaal van Heemkunde Groot Heers waar een tentoonstelling aan de gang was, met vooral oude objecten uit de collectie van een andere Jos V.

 Jos weet niet waarvoor het kistje op de drie laatste foto’s dient. Ons deed het vaag denken aan het kistje dat Spaanse schoenpoetsers destijds bij zich hadden, alleen staat de versiering op het schuine oppervlak dan wel in de weg van de te poetsen schoenen. Weet iemand wat dat kan zijn? (Foto’s Roger)

Nadat we iets hadden gebruikt in de cafetaria achter ons heemkundelokaal vertrokken we naar het klooster van Colen in Kerniel. Waar we zochten naar het schilderij waar Katrien Houbey het over had in haar lezing van 9 april.

 Foto Roger

En dan was het tijd om naar huis te gaan. Waar ik nu, na het koken, het avondeten, een uurtje lectuur (jawel, met een blokje zwarte chocolade smeltend op mijn tong) en de kranten online doornemen, ga kijken  naar een aflevering van Star Trek .

Grijze haren

Hendrik vertelde me vlak voor hij de trein terug nam naar het Antwerpse dat ik al veel meer grijze haren heb dan het viertal grijze haren dat ikzelf al heb ontwaard. Roger moest lachen omdat ik daar heel blij mee leek te zijn. Maar kom, het is toch normaal dat je op 65 jaar grijze haren krijgt? Er maar enkele hebben op mijn leeftijd leek me op de duur echt abnormaal!

Nu stelt zich echter de vraag: ga ik mijn haar laten kleuren? Ik zei altijd dat ik dat nooit zou doen, heb het tot nu toe ook nooit gedaan (hoewel ik vroeger soms henna gebruikte) maar ik weet dat de overgang van kastanjebruin naar wit vaak heel lelijk is: meestal zijn de haren eerst vaalgrijs voor ze uiteindelijk mooi wit worden.

Ik zei ooit: ‘Nooit’ maar nu vraag ik me dus af of het misschien “ooit” wordt? Zeg dus nooit “nooit”!

Kroniek van drie dagen

Vorige donderdag gingen we babysitten. Schattig was Matthias’  enthousiasme toen we bij Lutti aankwamen. Ik kreeg weliswaar slechts een snelle zoen, maar hij sprong in de armen van Roger en begon hem te knuffelen, steeds herhalend: ‘Opa, o opa!’.

Tot wanneer we Elena van school gingen halen, kreeg hij onze exclusieve aandacht en daar genoot hij van!

 Eigen foto’s

Elena had weer veel te vertellen. Na een snel vieruurtje kwamen de buurtjes Lionel en Anna spelen. We sloegen hen gade vanop het terras.

 Foto’s Roger

Om 18 uur kwam de babysit: wij zouden immers Hendrik afhalen aan het station van Leuven. En om 20 uur zaten we in het auditorium van De Twee Bronnen te kijken naar improvisatietoneel met De Reizende Reiger (en Zeger dus). Weer was het een groot succes en hebben we tranen gelachen.

 Foto’s Roger

Hendrik kwam mee naar hier en, u raadt het al, we gingen veel te laat slapen.

Gisteren heeft Roger het gras afgereden terwijl Hendrik nog snoeisel opruimde. Ik genoot voor het eerst sinds lang nog eens op ons terras van het prachtige weer.

 Eigen foto’s

Daarna maakten we een lange wandeling in Manshoven (Heks) en dronken daarna een biertje op het terras van De Horne.

 Foto Roger

Terwijl het vandaag regende, heeft Hendrik ervoor gezorgd dat onze pc elke dag automatisch een back-up maakt. Daarna (het werd weer droog en zonnig maar minder warm dan gisteren en eergisteren) reden we naar Tongeren waar we een halfuurtje rondliepen en dan Hendrik op de trein hebben gezet.

Roger en ik gingen uiteindelijk nog een dik halfuur  wandelen in Widooie.

Net toen we thuiskwamen, wandelde buurvrouw Lis voorbij. Ze vertelde ons een eigenaardig verhaal over Paul B.: hij zou nu in het rusthuis van Heers wonen. Misschien moeten we hem eens gaan bezoeken?

Afspreken is toch zo moeilijk!

Vandaag een mail van een van mijn Franstalige neven (kozijns in het Vlaams). Hij nodigt ons uit op het verjaardagsfeestje voor zijn vader. De datum ligt echter moeilijk voor ons: het is in de buurt van Nany’s verjaardag en ik weet nog niet wanneer we die zullen vieren.
Daarna een mail van onze Leuvense vriend Paul. Hij en zijn partner Lut zouden eens hier komen eten en ik had hem gevraagd enkele data voor te stellen. Geen van de voorgestelde data past voor ons!

Deze avond bestuursvergadering van de KVLS. Boudewijn kwam mij afhalen omdat Roger zelf naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers moest. Onderweg probeerden Boudewijn en ik een datum af te spreken waarop hij naar hier zou komen om te leren omgaan met mijn rekenblad voor de boekhouding van de KVLS (hij wil het penningmeesterschap wel overnemen ). We geraakten er niet uit en ik heb hem beloofd alle vrije en mogelijke dagen op te sturen in een mail (moet ik trouwens nog voor zorgen).

Dan de vergadering deze avond (veel hapjes gekregen van de uitbaters van De Ploeg in Diepenbeek – waar ik moeilijk kan aan weerstaan als ik niet mag roken: oei mijn lijn!) waarop we ook enkele data wilden vastleggen. Hoe moeilijk weer! Iedereen lijkt het superdruk te hebben!

Weer geen wandeling ondanks het prachtige weer

We hebben wel, na enkele huishoudelijke taken, spullen naar het containerpark gebracht, Roger heeft de tuin zo goed als opgeruimd (maar was daarna te moe om het gras af te rijden en zelf mocht ik het niet doen. Normaal: een nieuw speelgoed wil hij altijd zelf “inwijden”: we hebben die grasmaaier vorig jaar gekocht maar nog niet gebruikt).

Ikzelf begon te koken terwijl hij in de tuin bezig was… En in tegenstelling tot andere dagen vergat ik te kijken naar wat er nog in de koelkast staat. Resultaat: ik maakte soep om na het eten vast te stellen dat we eigenlijk nog voldoende soep overhadden. Dat wordt morgen een wel heel bijzondere soep! Nu, smaaklozer dan wat Roger als soep kreeg in het ziekenhuis van  Bourges is onmogelijk: ik denk dat ze daar alle restjes groenten bij elkaar kapten.

Na het avondeten moest Roger naar een vergadering van de Heerse cultuurraad (als afgevaardigde van Heemkunde Groot Heers). Ik ruimde ondertussen op (maar de vaatwasser vullen liet ik aan Roger over: hij krijgt er veel meer in dan ik), ik las het nieuwste nummer van “Alternatif Bien-être” dat gisteren was aangekomen, en de kranten online. In “Het belang van Limburg” viel ik op dit nieuwe boekenruilsysteem (dat al in enkele Waalse gemeenten bestaat). Heel goed idee: ik denk dat Roger en ik daar wel zullen van gebruik maken!

Uiteraard heb ik te doen met het lot van die bootvluchtelingen maar ik ga daar niet op ingaan: het lijkt me een serieus politiek probleem waar ikzelf niets kan aan doen.

Ik las ook een bespreking van “Soumission” die Roger me gisterenavond laat had doorgemaild.  Die recensie zegt echt wat ik zelf dacht bij het lezen van dat zeer interessante boek. En… ik lees dat de Nederlandse vertaling er gauw aankomt. Er is dus een cadeautje voor jullie op komst, Roger, Hendrik en Zeger! Nee, niet voor jou, dochter van mij: voor vrouwen is dat boek alles behalve rooskleurig!

Net toen ik wilde beginnen kijken naar een aflevering van Star Trek, kwam Roger om halfelf thuis. Hij vulde de vaatwasser en vertelde me daarna over een nieuwigheid in Mettekoven waar hij van gehoord had op de vergadering .

Van Gors-Opleeuw naar Zammelen en terug

Dat was lang geleden!

We klommen langs fruitplantages naar Zammelen. De perelaars zijn volop aan het bloesemen (Roger heeft daar jammer genoeg geen foto van gemaakt). Ik genoot van het subtiele parfum… Tot ik ineens een doordringende mestgeur opsnoof. De oorzaak daarvan vond Roger veel interessanter voor een foto :

 Foto Roger

Vanuit Zammelen liepen we terug naar Gors-Opleeuw via de Mombeekvallei. Het was heel zonnig, vrij warm en heel stil. We hoorden alleen merels, eenden, spechten en fazanten. En zagen pas, tegen dat we bijna terug in Gors-Opleeuw waren, een groepje toeristen op een ander wandelpad in de vallei.

 

 Foto’s Roger

Toen we in Gors-Opleeuw aankwamen, had ik het echt te warm: ik had een vestje aangetrokken tegen de Noord-oostenwind maar met die krachtige zon kon die wind ons niet echt afkoelen. “De Pastorie” was open en ik stelde voor daar iets te gebruiken. ‘Maar er zit niemand!’, stribbelde Roger tegen. Tijdens onze wandelingen vinden we het goed als we niemand ontmoeten, maar op een terras moet er volk zijn: je moet er immers iets te observeren hebben!

We gingen er toch naartoe en bestelden beiden een Blonde Bink. En kort daarop kwam het gezelschap, dat we in de verte hadden ontwaard, er ook aan. We konden er dus onze hobby beoefenen.

 Foto Roger

Thuis moest ik niet koken: er bleken nog overschotjes genoeg te zijn van de vorige dagen. De wasmachine heeft ons deze avond wel tweemaal haar diensten bewezen.

Nog steeds bloesemfeesten in Mettekoven

Roger en ik wilden vandaag de wandeling van gisteren overdoen. Wij (en zeker ik) houden immers van gezelschap maar wisselen “in gezelschap wandelen” graag af met “in ons eentje wandelen”.

Ik heb die “eenzaamheid” echt geregeld nodig omdat ik alleen dan die soort verbondenheid voel met alles rondom mij (vaak een bijna mystiek gevoel, al zijn de compleet mystieke momenten zeldzaam geweest in mijn leven). En nee, Roger hindert me helemaal niet tijdens wat ik beschouw als zijnde een “eenzame wandeling”.

Ja, maar… Zou het niet te druk zijn in Mettekoven? We waagden het erop (met de auto is het niet moeilijk naar een andere gemeente te gaan als de begintoestand je niet aanstaat).

Heel veel volk inderdaad, maar vooral op het dorpsplein. Tijdens onze wandeling maar een paar andere wandelaars ontmoet. Ik heb dus echt genoten, onder andere van het bloesemparfum dat ik gisteren minder duidelijk opving.

De temperatuur was lauw: je kon een jasje gebruiken, maar, na al dat klimmen en dalen, begonnen we toch te zweten.

Na onze wandeling van een klein uurtje (toch nog dus, hoewel we sneller stapten dan gisteren – toen waren we bijna drie uur zoet – en slechts een paar lusjes meer maakten) had ik zin in een terras. In “centrum Mettekoven” was het echt te druk, “De Kluizenaar” is nog altijd gesloten,  Chateau de la Motte bleek overbezet. Dus reden we maar naar huis waar ik met mijn neus weer op de alledaagse realiteit werd geduwd: verder opruimen (niet veel meer), de vaatwasser leegmaken, koken (weinig werk, want vooral restjes), betalingen verrichten voor de KVLS en enkele mails beantwoorden.

Poëtische bloesemwandeling in Mettekoven

De KVLS organiseert die wandeling elk jaar maar het is telkens een gok: zal het niet regenen, zullen er bloesems zijn, zal het niet te koud zijn? Dit jaar bleek het een schot in de roos. Bijna volop bloesems, zonnig weer. Alleen… Organiseerde de gemeente Heers ook een wandeldag in Mettekoven. We vreesden dus een volkstoeloop maar uiteindelijk viel dat mee.

Roger en ik hadden vroegere buren uit Antwerpen uitgenodigd (beeldhouwer Dirk en zijn lieve vrouw Linda, vriendin Jeannine en haar dochter Sabine met wie ik zo goed kan praten, en Paul en Annemie die jammer genoeg niet konden komen omdat ze vandaag een familielid moesten begraven). Onlangs, toen we aten bij Liliane en Paul vroeg ik hen er ook spontaan bij. Ik liep daarmee natuurlijk het risico dat het niet zou klikken tussen de Antwerpenaren en de Limburgers, maar het heeft geklikt! Het werd een geweldige middag, en denk ik, avond.

Ik zei het al, het bloesemde bijna volop.

Boudewijn Knevels (denk ik toch) had een landbouwingenieur uitgenodigd die zorgde voor de “technische” kant van de wandeling, zoals Dirk het later verwoordde. We hebben veel interessante zaken geleerd over  de fruitteelt!

 Foto Roger

Dat werd afgewisseld door gedichten die werden voorgelezen; een perfecte cocktail dus!

 Foto’s Roger

Ik had het gevoel dat iedereen enorm genoot van de wandeling, ook onze gasten.

 Foto’s Roger

We wandelden in feite rondom Mettekoven. In het teruglopen naar de dorpskern nodigde Boudewijn iedereen bij hem thuis uit voor een drankje: ‘Het zal te druk zijn in het café’ (er is maar één café in Mettekoven).

 Foto Roger

Volgden dus nog een paar heel gezellige uurtjes in de tuin van Boudewijn en Ilonka.

 Foto’s Roger

En dan reden wij naar huis, met in onze zog Dirk en Linda, en  Jeannine en Sabine. Paul en Liliane waren op de fiets naar Mettekoven gekomen, zouden ons voorgaan en bij hen thuis wachten tot ik ze zou opbellen zodra we thuis waren.

Thuis schonk Roger een aperitiefje in terwijl ik dus probeerde onze vrienden via telefoon te bereiken. Tevergeefs. Na zeker tien keer proberen begon ik me serieus ongerust te maken: met de fiets kun je ook verongelukken! Roger stelde voor er even naartoe te gaan (eigenlijk eigenaardig dat ik daar zelf niet eerder aan dacht: het is hoogstens 20 minuten lopen).

Bleek dat hun telefoon plat was! Moderne communicatiemiddelen zijn heel praktisch maar een mens vergeet erdoor dat hij ook zijn benen kan gebruiken als de batterijen plat zijn!

Uiteindelijk waren al mijn gasten hier en ikzelf vond het een heel gezellige avond, ondanks mijn heel eenvoudig maal (soep en spaghetti). We hebben veel gelachen maar ook veel serieuze thema’s aangesneden. Het klikt dus tussen onze Limburgse vrienden en onze Antwerpse vrienden; denk ik toch!