We zijn opnieuw onder ons

Onze vrienden zijn vertrokken kort na het middageten (dat we begonnen te nuttigen rond 14:30 uur, zomertijd).
André had blijkbaar zin om nog wat langer te blijven maar vermits ze een poosje moesten rijden...

We spraken in juli af bij hen, deze keer weer samen met hun dochter Nanou en echtgenoot (die waren dit weekend niet vrij).

Ondertussen was de tekst van de volgende monografie van de KVLS aangekomen en mijn bedoeling was daar te beginnen aan werken maar ineens voelde ik me zo ontzettend moe (die overgang naar de zomertijd hé)!
Ik heb dus alleen nog een beetje gelezen nadat ik de leefkeuken, die smerig was geworden - vandaag was het weer vrij koud en we verbleven er de hele tijd -  even had  onder handen genomen en de wasmachine laten draaien.

Deze middag had ik iets heel lekkers in elkaar geflanst in de wok, met veel broccoli, koolzaadolie, veel look, een paar aardappelen en vrij veel peper en kurkuma. Daarbij serveerde ik roodbaars gebakken in olijfolie.

Deze avond aten Roger en ik kliekjes van gisteren en deze middag en later keken we samen naar een aflevering van Wallander.

Het is nu 0:20 uur, dus eigenlijk 1 april, maar naar mijn gevoel is het 23:20 uur en nog steeds 31 maart. Nog even voor facturen zorgen en dan verder lezen in "Trots en Vooroordeel" van Jane Austen.

Eigenlijk wilde ik deze avond nog bellen naar mijn moeder Nany maar dat stel ik uit tot morgen: ik heb genoeg gebabbeld dit weekend (en dan mag ik niet klagen: ze zijn zeldzaam de vrienden bij wie je je kunt permitteren van uren te zitten lezen in hun gezelschap!).

Lectuur en gezelligheid

Na ons middagmaal besloten we vandaag samen op het terras te zitten lezen. Het was heel mooi weer, soms zelfs op het randje van te warm (we droegen alle vier nog winterkleren), onze oude vriend viel even in slaap, vogels floten, de eerste paardenbloemen zijn uitgekomen en er komen jonge blaadjes aan de bomen.
Toen ik het boek van Chandler uit had, sprak Chantal me over twee boeken die ze onlangs had herlezen en die ik nog nooit heb gelezen. Roger ging kijken in onze bibliotheek, we blijken ze te hebben: "Trots en vooroordeel" van Jane Austen en "Qu'elle était verte ma vallée" van Richard Llevellyn.

Ik begon net te lezen in "Trots en vooroordeel" toen André wakker werd.
Een wandeling maakten we niet (ik had het even voorgesteld maar ik drong niet aan, want lopen begint duidelijk moeilijker te worden voor onze vriend).

En toen was het tijd om te beginnen zorgen voor het avondeten. Weer dronken we een glas sherry terwijl er samen werd gekookt (deze avond aten we alu gobi).

Tijdens het eten spraken we nog over ons verblijf in Congo destijds, over politiek - en dan gaan Roger en André niet altijd akkoord; ik meng me er niet in, want ik ben echt te weinig onderlegd op dat gebied - over hun vele reizen en over de vele koren waarin Chantal meezong.

Weer gingen onze gasten rond 23 uur naar bed... en weer denk ik dat we hun voorbeeld zo snel mogelijk zullen volgen, want morgen schakelen we over op de zomertijd (tegen mijn zin).

Eigen foto's

Zo gezellig, deze dag!

Onze oude (hij wordt 92 binnenkort en ik ken ze sinds 1964 - eigenlijk was dat laat, want hij was de collegevriend van mijn vader, maar ja, eerst zijn mijn ouders naar Congo vertrokken en nadat wij terugkwamen, vertrokken zij naar dat land) vrienden zijn pas gaan slapen.

Ze kwamen aan rond 16 uur, net toen ik me al een beetje zorgen begon te maken (ik wist hoe laat ze bij hen thuis waren vertrokken - gsm hé!). Maar ze hadden zich alleen even vergist onderweg. Ze brachten ons, naar goede gewoonte, wasté en enkele plaatselijke vleeswaren.

Uiteraard begonnen we met een vieruurtje: koffie of thee, wasté en de overschot van de heerlijke pralines die we twee weken geleden kregen van onze dochters schoonouders. En bijpraten natuurlijk: over overlijdens in onze families en vriendenkring, over de kinderen en kleinkinderen, enzovoort.

Later, bij een glas sherry (oloroso voor Chantal en ons, fino voor André), enkele olijven en kerstomaatjes, bereidden we samen het avondeten: na seldersoep met noten, gegratineerde venkel (volgens een eigen recept).

Tijdens en na het avondmaal gingen onze gesprekken over literatuur, onze recente lectuur en zelfs politiek. Zij haalden herinneringen op aan hun jeugd en toen vond ik het jammer dat ik die verhalen niet kon opnemen.

We zien elkaar maar ongeveer twee keer per jaar maar telkens is het zo gezellig, ontspannen en "sans façons" dat het lijkt of we elkaar pas de dag voordien nog hebben ontmoet.

Zij en wij worden wel ouder. Daar waar we in de jaren 90 van vorige eeuw op onze ontmoetingen soms tot 's ochtends bleven praten, zijn zij vandaag nu pas gaan slapen en gaan Roger en ik weldra hun voorbeeld volgen.

O ja, vlak voordat onze vrienden aankwamen, kreeg ik een mail van de vroegere uitgeverij "Free Musketeers" die later "Lecturium" heette: ze eindigen hun bedrijfsactiviteiten. Weer het einde van een tijdperk! En, vroeg ik me heel egoïstisch af, zullen de twee boeken (eentje samen met mijn zus Bie geschreven) die ik bij hen uitgaf nu nog wel ergens te verkrijgen zijn?

Klasseren van digitale documenten

Elie Missotten, Georges V., Benny P., Roger en ik hadden ons via de werkgroep WO I/II Heers voor deze avond ingeschreven op een cursus "ordenen van digitale bestanden", georganiseerd door Erfgoed Haspengouw.

De cursus vond plaats in het kasteel Mariagaarde, in Hoepertingen. Roger en ik reden er al meteen na het avondeten naartoe en maakten voor de les nog een wandeling in het kasteelpark.
Elie en Benny zagen we daarna eigenaardig genoeg niet opdagen.

De cursus was heel interessant (we kregen vooraf koffie of thee en een stukje heel lekkere cake) maar ik merkte al vrij snel dat mijn mappen goed zijn gestructureerd. Alleen werd ons aangeraden in hun benaming geen spaties te gebruiken maar wel een underscore. Daar heb ik nooit rekening mee gehouden!

Dus wilde ik, toen we iets over 22 uur thuiskwamen, meteen de namen van mijn mappen wijzigen. Tot Roger me zei dat Hendrik hem ooit had uitgelegd dat die underscore niet meer nodig is en dat een spatie wel toegelaten is.  Morgen even aan Hendrik vragen. Geen namen hoeven te wijzigen zou voor mij immers veel tijdswinst betekenen!

De rest van de dag heb ik vooral besteed aan nog wat (vrij oppervlakkig) schoonmaken: morgen verwachten we immers weer heel goede vrienden (die we al lang niet meer hebben gezien) en ik kijk daar echt naar uit!

Werk inhalen

Veel mensen begrijpen niet dat ik vertaalwerk niet kan uitstellen om het werk bijvoorbeeld de volgende dag in te halen. Ook Wiemla had daar blijkbaar moeite mee toen ik eergisteren geen tijd vond om nog even na te praten. Maar, beste mensen, probeer het eens te begrijpen: de teksten van maandag bijvoorbeeld moesten dinsdagavond ten laatste worden geleverd, en dinsdag gingen we babysitten. Wanneer anders zou ik die moeten vertaald hebben dan maandagavond laat?

Huishoudwerk kun je meestal wel even uitstellen (al doet dat mijn rug geen deugd omdat ik dan vaak meer moet schoonmaken dan één kamer per dag).

Vandaag haalde ik dus wel huishoudwerk in (eergisteren en gisteren kreeg ik immers geen tijd voor het huishouden).

Dat betekent dat ik, na onze wekelijkse boodschappen en een bezoekje aan onze bank in Sint-Truiden, de keuken grondiger dan vorige week heb schoongemaakt (amai, hoeveel spinnenwebben hingen er niet aan het plafond - normaal gezien vind ik een paar webben niet erg, maar nu vond zelfs ik het overdreven). Daarna heb ik de salon even in orde gebracht (nee, weer niet grondig : dat kon mijn rug niet meer aan).

Omdat ik vond dat Roger te weinig had bewogen, maakten we nog een wandeling. Ik had ergens gelezen dat er in de buurt van de kapel van Helshoven al kerselaars in bloei staan maar die hebben wij niet gevonden! Alleen de sleedoorn en sommige pruimenbomen beginnen te bloesemen maar er hangt duidelijk, ondanks de nog relatieve kou, wel een lentegeur.

Het werd een mooie wandeling, van achter de kapel richting Mettekoven. Alleen konden we geen lus maken (of het zou veel te laat worden voor ons avondmaal en trouwens, zouden onze oude  gewrichten die afstand aangekund hebben?) en moesten we op een zeker ogenblik rechtsomkeer maken. Roger heeft enkele foto's gemaakt maar heeft ze nog niet op zijn pc geladen: ik kan er dus niet aan.

Thuis was het tijd om voor het avondeten te zorgen... en weer blijft er zoveel over dat we al eten hebben voor morgen!

Tussendoor heb ik nog even gebeld met mijn moeder Nany (en dat "even" werd weer meer dan een halfuur): ze had me gisteren een berichtje gestuurd waar ik, door gebrek aan tijd, heel kort had op geantwoord, en vermits Nany geen internet heeft...

Eigen foto (de vaas is een geschenk van overbuurvrouw Marie-Claire en de rozen hebben we gekregen van Maj en Charlie)

Nany had het onder andere over de cadeautjes die ze me vorige maandag gaf. Ik denk dat ik niet heb vermeld dat daar ook enkele heel mooie sjaals bij waren, die vroeger toebehoorden aan marraine of aan groottantes. De bedoeling was dat ik aan dochterlief zou vragen of ze daar iets kon mee maken (de sjaals dus verwerken tot bijvoorbeeld een jurk) maar eigenlijk vond ik ze zo prachtig dat ik eergisteren er al meteen één legde op de salontafel (zie foto hierboven).

Ik was eindelijk even aan het lezen in de relax (nog steeds Chandler) toen ik me herinnerde dat ik al heel lang mijn strijkwerk had uitgesteld. Dat haalde ik dus deze avond ook in (ongeveer drie kwartier werk: ik mag eigenlijk niet klagen).

Daarna kwam interessanter inhaalwerk: ik had immers al enkele dagen geen tijd gevonden om mijn vroegere dagboeken verder over te typen.
Daar was ik deze avond een dik uur mee zoet (of droevig). Hendrik had ons onlangs Transkribus aangeraden. Het lijkt heel interessant om handgeschreven teksten te digitaliseren maar ik wacht toch tot een van de kinderen nog eens hier is om het te gebruiken (zodat ze mij wat kunnen helpen).

En dan kwam eindelijk de ontspanning. Roger stelde voor nog eens samen naar een aflevering van Wallander te kijken. Boeiend zoals meestal maar weer heel gewelddadig!

Het blijft druk

Nadat ik enkele huishoudtaken had verricht (onder andere voor die wasjes gezorgd) en nog snel een nieuwe heel korte tekst had vertaald, was het na de middag tijd om naar het Leuvense te rijden.

Eerst een bezoekje aan Rogers oudste zus waar we wat bijpraatten en herinneringen ophaalden.
Na een uurtje namen we afscheid (Roger bracht een zoveelste stoel mee om te herstellen) en reden we naar de school van de kindjes.

Weer hadden ze veel te vertellen onderweg naar huis. Over knutselwerkjes, over hun vriendjes en over een reis die ze binnenkort gaan maken met hun andere grootouders (ik was van plan ze een paar dagen hier te vragen tijdens de Paasvakantie, maar dat zal dus niet doorgaan).

"Thuis" (de werken vorderen goed) was het weer haasten om op tijd in de dansles te zijn. Eva wilde niet meekomen - ze was te moe en bleek trouwens te slapen in de speelkamer toen we terugkwamen.
Matthias ging wel mee en terwijl Elena danste, speelden wij getweeën spelletjes.

Matthias raapt de speelkaarten op die hij op de grond heeft laten vallen

Eigen foto's

Een uurtje later reden we terug naar "huis" waar dochterlief ons kort daarna verliet om les te geven. We aten nadat ik een laatste hand had gelegd aan het avondmaal... maar Eva kregen we niet wakker.
Zelfs toen Elena en Matthias daarna naar tv mochten kijken (wegens de verbouwingswerken zijn tv en sofa nog steeds in de speelkamer opgesteld), bleef Eva rustig doorslapen.

Kort daarop kwam schoonzoon eraan, hij maakte haar wakker... maar daar werd het meisje heel slecht gezind van. Ze klaagde dat ze honger had maar lustte zogezegd het eten niet.

Toen Roger en ik terug naar Haspengouw vertrokken, was schoonzoon nog steeds bezig haar te proberen te doen eten!

En hier... wachtte nog wat werk op mij.

Zware dag

Ik heb pas twee vertalingen geleverd na voor de rest ook al een zware dag.

Hendrik en Debby hadden ons nodig in het Antwerpse tegen 18 uur. 'Oei, dan zitten we net in het spitsuur op de E313', zei Roger. En ik: 'Dan moeten we misschien al na de middag naar Antwerpen rijden en mijn moeder Nany verrassen'.

Dat deden we dus, maar wat was het al vreselijk druk op die snelweg!
Nany was heel blij verrast (Roger had nog geopperd: 'En wat als ze niet thuis is?' maar ik wist dat ze nooit heel ver van thuis kon zijn... en tegenwoordig hebben we allemaal een mobieltje hé).

Nadat ik bij een kopje bamboekoffie was bijgekomen van de stress gegenereerd door die 313 (ik begrijp niet hoe Roger daar kan op rijden) en door de trappen naar de flat van Nany, waarop ik heel erg last  heb van hoogtevrees, en we wat bijgepraat waren, gaf Nany me weer een vijftal bloesjes cadeau, alsook een heel oude, zwarte, gehaakte sjaal van mijn grootmoeder "marraine"  zaliger, waar ik me onlangs nog van afvroeg waar die was gebleven (er hangen voor mij heel veel herinneringen aan vast).

Daarna gingen we samen boodschappen doen... en kwam er een vertaling aan. Ik beloofde de klant daar nog deze avond voor te zorgen.
Toen kreeg ik een bericht van Wiemla (moeder van Debby): zij en haar echtgenoot kwamen ook naar Debby en Hendrik en of we daarna samen iets gingen drinken. Helaas, daar zou ik geen tijd voor hebben (en Wiemla leek ontgoocheld).

We brachten Nany terug naar haar flat, Roger hielp haar de boodschappen naar boven te dragen waarna wij vertrokken naar de andere kant van Antwerpen, waar we Hendrik, Debby en haar ouders zouden ontmoeten. Weer was het stresserend druk onderweg!

Terwijl we deden waarvoor we naar het Antwerpse waren gereden, kwam er een tweede vertaling aan. Ook tegen morgen.

Roger en ik waren terug thuis rond 21 uur (jawel, na weer die vreselijke E313 te hebben getrotseerd). Roger warmde zich een bord vissoep op (ik had onderweg een banaan, een stukje kaas, een hardgekookt ei en een mandarijntje gegeten) en ik begon meteen te vertalen.

Zopas heb ik de twee teksten geleverd. Ze waren niet te lang en niet echt moeilijk, alleen was er een bij die zo slecht was opgesteld dat ik niet zeker ben dat ik alles goed heb begrepen.

Eigenlijk wilde ik deze avond nog een paar keer de wasmachine aan het werk zetten, maar die job stel ik uit (ja, ik weet het, "wassen" is tegenwoordig, net zoals Roger zegt, enkel was sorteren, in de machine stoppen en op een knopje drukken, maar je moet daarna die was wel te drogen hangen): ik ben te moe en vind het dus hoog tijd voor een beetje ontspanning (lectuur waarschijnlijk).

Rustgevende zondag

Dat doet deugd, zo'n rustige dag!

We zijn laat opgestaan (afijn, nog later dan gewoonlijk), hebben snel opgeruimd en de vaatwasser een paar keer laten draaien, veel gelezen en een mooie lus gewandeld naar het kasteel van Heers en terug.
Daarbij volgden we een hele poos de straat naast het park van het kasteel en het was opvallend hoe stil het daar was (op de eenden na, die heel veel lawaai maakten in de vijvers van het kasteeldomein).

Deze avond nog gegeten van de vissoep van gisteren gevolgd door een beetje kaas met het lekkere brood dat Koen onder andere bij zich had.

O ja, Roger had voor gisterenavond ook speltbrood gebakken, maar we hadden tevens gewoon volkoren brood gekocht. Vandaag bekeken we de ingrediënten van dat gekochte brood: er zitten onder andere dextrose (suiker), wei en geharde palmolie in! Zelfs doodgewoon brood bevat dus ongezonde ingrediënten.

Deze avond nog eens samen gekeken naar een aflevering van Wallander. Heel boeiend!

Boeiende avond

Ik had er lang naar uitgekeken: eindelijk nog een avond met Maj, Charlie, Bernadette, Juan én deze keer Koen De Cauter en Jopie Jonkers. Jopie kwam echter niet, haar auto was defect (én ze woont in Eindhoven).

Ik heb ontzettend genoten van de avond en ik durf te geloven dat onze gasten dat ook deden.

Na enkele hapjes en een glaasje Oloroso aten we in de bibliotheek de vissoep die ik deze middag had klaargemaakt. En we praatten.

Koen, Juan en wij hadden het vaak over vroeger en Dirk Lambrechts zaliger, wat maakte dat we soms heel veel over ons gezamenlijk verleden moesten uitleggen aan Maj en Charlie. Langs de andere kant moesten we Koen heel veel vertellen over ons leven hier.

Er waren ook filosofische gesprekken, en zelfs over het voor of tegen abortus of euthanasie zijn. Eigenlijk stonden op dat moment alleen Roger, Koen en ik aan dezelfde kant (wij blijven bijvoorbeeld abortus moord vinden). Een beetje onenigheid mag, zolang de sfeer goed is, dus die discussie maakte voor mij de avond nog gezelliger.

Bij kaas en/of fruit vroegen we aan de muzikanten of ze iets wilden spelen. Juan weigerde categoriek (hij wil ook nooit meer optreden) en Koen weigerde uit respect voor Juan die hij een betere muzikant vindt dan hijzelf (hoewel ik Koen een virtuoos vind).

Jammer... maar dat maakte onze avond gelukkig niet kapot. We praatten verder over onze projecten, literatuur, het ouder worden (Koen en ik zijn daar heel gevoelig voor; hij is dan ook precies één jaar jonger dan ik: we verjaren allebei op 22 november), muziek, zelfs politiek en nog Dirk Lambrechts zaliger. Er werden zelfs enkele boeken bijgehaald en het werd vrij laat.

Maar het was zo gezellig allemaal!

We leren het niet af!

Voor de dagelijkse wandeling stelde Roger voor nog eens naar Sint-Truiden te gaan. Uiteraard omdat hij langs de Kringwinkel wilde... en we leren het blijkbaar maar niet af:

Eigen foto

Morgen zou het weer kouder worden: het is dus toch nog geen lente!

Lente?

We haalden de 18°C vandaag!

De vertalingen zijn geleverd, we hielden voldoende tijd over om de "bibliotheek" een (oppervlakkige) beurt te geven (overmorgen zijn we met z'n achten en dan wordt het wat krap in onze nochtans* niet zo kleine keuken) én we hebben een klein uur gewandeld.

Dat was achter de kapel van Helshoven. De fruitbomen stonden nog niet in bloei maar voor de rest deed alles al lenteachtig aan.

Foto's Roger

Vandaag zou de echtgenoot van zus Bie 69 jaar zijn geworden als hij niet was overgegaan.

* Ik weet dat de standaardtaal "nochtans" wil vervangen door "toch" maar ik voel een verschil in betekenis tussen de twee woorden.

Wat was ik verkeerd!

Ik hou op met vertalen voor vandaag (hoewel ik dat heel graag doe: maar ik ben echt te moe).

Daarstraks, toen we terugkwamen van onze wandeling in Borgloon en we, bij het binnenrijden in het poorthuis (daar parkeren we onze auto), weer eens geconfronteerd werden met onze stallen die op instorten staan, zei ik tegen Roger dat ik het echt lang vind duren voor we nieuws krijgen van de afbreker die we hebben aangesproken op aanraden van zijn jongste zus.

 'Ach, hij heeft het waarschijnlijk te druk', opperde Roger en ikzelf ging daar niet echt op in (als ik aan het vertalen ben, ben ik zelfs tijdens mijn vrije tijd bezig met taal in mijn gedachten).

Maar nu ik alles wat taal betreft even van mij heb afgezet, vraag ik me weer af of we niet opnieuw te maken hebben met iemand die de job ofwel niet aankan, ofwel niet aandurft, ofwel niet wil verrichten omdat er een architect aan te pas moet komen en dat daardoor het werk misschien niet "in het zwart" kan gebeuren.

Had ik toch maar, van in het begin dat we hier woonden, Roger gelijk gegeven. Hij wilde meteen al die stallen laten afbreken, samen met de achterkeuken die vervangen werd door onze huidige keuken.

Ik verzette me daartegen omdat ik die stallen een goede opbergplaats vond voor al de rommel die Roger van nature lijkt te genereren en ik tegelijk dacht dat een deel ervan kon dienen als speelkamer (dat heeft het trouwens ook een poosje gedaan, vooral voor Zeger en de jongste zoon van buurvrouw Marie-Claire).

Maar al die (heel oude en op zich lelijke) stallen betekenen uiteraard nog meer te onderhouden gebouwen en daken. Ik begrijp nu dus waarom Roger er al in het begin van af wilde geraken.

Het is te laat: nu zitten we met stallen die op instorten staan (Roger kan ze niet meer onderhouden, en zeker de daken ervan niet meer) en aannemers weigeren blijkbaar er iets aan te doen!

Sorry, liefje, ik was toen blijkbaar helemaal verkeerd!

Roger werkt grondig!

Eindelijk nog eens heel veel vertaalwerk vandaag.
Omdat ik toch een uurtje wilde gaan wandelen, vroeg ik aan Roger of hij in mijn plaats de salon onder handen wilde nemen. Hij deed dat... veel "grondiger" dan ik!

Eigen foto

Daarna maakten we dus nogmaals een lentewandeling in Borgloon, waarbij we ook de begraafplaats aandeden en even halt hielden bij het graf van Rogers grootouders van moederskant.

Deze avond zorgde Roger ook voor onze zuurkool. Ik heb dus goed kunnen doorwerken. Nu nog een dik uur vertalen zodat ik, zoals afgesproken, mijn werk ten laatste morgenavond kan leveren.

Frédéric Saldmann

Dat is de naam van die dokter over wie ik zonet schreef. Hij is trouwens ook de auteur van verschillende boeken die me heel boeiend lijken.
Eigenaardig dat ik die vandaag pas ontdek. Maar... ik ben wel blij dat ik hem ontdekt heb, onder andere omdat hij duidelijk veel zin heeft voor humor.

Ik keek zopas nog naar een interview met hem en af en toe schoot ik in een schaterlach die Roger (hij is naar een of ander politiek programma aan het kijken) van achter zijn pc en koptelefoon deed opschrikken.

Het is jammer genoeg wel allemaal in het Frans, maar als je denkt het te zullen begrijpen, kijk maar eens zelf en verneem bijvoorbeeld waarom masturberen voor de maaltijd gezond is, welke de beste manier van vrijen is... en ook hoe je tien jaar aan je leven kunt toevoegen door minstens 12 keer per maand seks te hebben of hoe je je achterwerk moet afvegen na het schijten om sommige ziekten te vermijden!

Allemaal heel grappig (tja, het is een uitzending van een Franse televisiezender, vandaar hé) maar steunend op  wetenschappelijke studies die me heel interessant lijken.

Hij raadt wel aan water te drinken in plaats van wijn, maar, zelfs als je de raadgevingen van een dokter volgt, ben je niet verplicht ze allemaal te volgen, of wel? 😇

Misschien koop ik nog wel eens een boek van die Saldmann!

Weer een geschenk

Deze middag lag er een grote enveloppe in de brievenbus. Weer een geschenk van die Franstalige vriend die ik lang geleden in Vresse heb ontmoet, met wie ik via e-mail ben blijven corresponderen maar die ik daarna nooit meer heb gezien. Een heel mooie tekening: klaprozen.

Eigen foto

En later, na onze uitgebreide boodschappen, een tweede geschenk, "uit de hemel" deze keer: eindelijk liet het weer opnieuw een vrij lange wandeling toe. Dat deden we in Borgloon en wat deed dat deugd! De sleedoornstruiken staan in bloei, evenals enkele pruimenbomen.

We merkten er wel dat, sinds de laatste keer dat we daar wandelden, enkele gebouwen zijn afgebroken. Eentje daarvan is het cafeetje waar we ooit zaten met onze vrienden Anny, Els en Ad, die alle drie kort daarna zijn overleden. Sic transit...

Voor de rest vandaag onder andere samen met Roger nog gekeken naar een aflevering van Wallander... en weer een interessante geneesheer ontdekt op het internet.

Over onder andere familie, lectuur en roet

Na enkele huishoudtaken belde ik vlak na de middag met Nany. Ze had zich gisteren niet zo goed gevoeld maar ik hoorde aan telefoon haar stem levendiger worden naarmate de tijd verstreek. Waarschijnlijk monterde het praten haar op.

Daarna gingen we eindelijk nog eens op bezoek bij Rogers nicht (in de betekenis van "cousin") Jeannine. Mijn bedoeling was dat bezoek te combineren met een wandeling (het weer was veel mooier dan gisteren). We bleven er echter zo lang (Jeannine kreeg ook bezoek van haar nichtje - in de betekenis van "niece" - en er viel heel veel bij te praten) dat het daarna echt tijd was om voor het avondeten te zorgen.

Ik had gisteren met een restje bloemkool en selder een soep in elkaar geflanst die heel lekker bleek. Daar aten we deze avond nog van.

Later, terwijl ik tilapia en prinsesbonen klaarmaakte, had Roger een petroleumlamp aangestoken. Ineens begon die te roken... en, voor we het beseften, lag de keuken vol roet. Na ons avondmaal moest ik dus elk oppervlak in de keuken, met inbegrip van de vloer, schoonmaken.

Niet fijn... maar kom, daarmee beschouw ik de keuken als "klaar" deze week en hoeft dat dus niet meer tegen zaterdag (we krijgen die dag bezoek van vrienden).

Ondanks dat schoonmaakwerk vond ik na het avondmaal nog tijd voor lectuur. Roger had me onlangs Raymond Chandler aangeraden en we hebben enkele werken van hem (weliswaar in Franse vertaling). Roger heeft gelijk: Chandler schrijft heel goed.

Terwijl ik in de relax lag te lezen, kreeg ik felle niesbuien: zelfs mijn neus bleek vol roet te zitten!

O ja, ik heb vandaag ook nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Rond deze tijd lag er sneeuw in 1966!

Geen wandeling vandaag maar wel "Bruno"

Weer koud en veel wind, regen, hagel en smeltende sneeuw vandaag.
Op een zeker ogenblik, na de middag,  leek het even rustiger te worden en een poosje droog te zullen blijven. Ik had ergens gelezen dat alle winkels vandaag open waren in Sint-Truiden en, omdat Roger zelf vaststelde dat we weinig bewogen, stelde ik voor daar naartoe te rijden (niet omdat ik graag shop hé! Roger echter houdt daar wel van).

Ja maar... onderweg er naartoe begon het weer te hagelen. 'Ach, straks gaat dat wel weer over', zei ik nog en we reden verder.
Nadat we de auto aan de rand van de stad hadden geparkeerd, ik al was uitgestapt, mijn capuchon had opgezet en wilde naar het centrum lopen, merkte ik dat Roger in de auto was blijven zitten.

'Door die regen loop ik niet!' antwoordde hij me toen ik weer ik de auto kroop. We wachtten een tiental minuten maar het bleef pijpenstelen regenen. Toen besloot Roger: 'Kom, we rijden terug naar huis'.

Weer geen wandeling dus vandaag. We hadden uiteraard een biertje kunnen gaan drinken in "ons" cafeetje maar daar had ik niet veel zin in. Waar is het immers gezelliger dan thuis als het regent?

Thuis nog wat gelezen en daarna nog eens gekeken (op mijn pc) naar een radio-uitzending met die"Bruno" die me zo intrigeert.  Wat zou het fijn zijn mocht ik die man kunnen ontmoeten, want, dat weet ik nu zeker, hij zou beamen dat mijn "Nononc" er nog altijd is, zoals ik aanvoel!

Eigenlijk heb ik daar zelf Bruno niet voor nodig natuurlijk... maar ik weet dat, als de boodschap enkel van mij komt, de meeste mensen ze niet geloven.

Docteur Delabos

Na de gezellige avond met Maria en Michel keek ik voor het slapengaan nog even naar dit  op mijn pc.

Dat is die dokter van de "chrononutrition" die beweert dat je 's ochtends moet brood en kaas eten, 's middags vlees, groenten en een beetje koolhydraten, rond 16 uur fruit en desnoods iets zoets, en 's avonds vis en groenten. Hij is het ook die beweert dat soep eten 's avonds geen goed idee is omwille van de vele mineralen erin.

Nu zegt hij zelfs dat yoghurt eten geen goed idee is omdat er toch nog te veel lactose (een vorm van suiker) in zit. Zeggen dat ik bijna elke ochtend yoghurt eet!

Maar... die dokter Delabos is (op het moment van de opname) even oud als Roger en ik vind hem er veel ouder uitzien! Als onze voeding inderdaad ook invloed heeft op ons uiterlijk heb ik moeite om hem te geloven!😕

Welkom India

Vandaag kregen we Maria en Michel, de schoonouders van dochterlief, op bezoek. Na een heel gezellige babbel bij een drankje en enkele hapjes reden we naar Borgloon waar we hadden gereserveerd bij "Welkom India".

Eigen foto

Het is niet de eerste keer dat we eten in dat kleine restaurant maar ik vind het er telkens lekkerder dan de vorige keer! Deze avond waren de gerechten weer superlekker! Heel vriendelijke bediening, gezellig kader, aangename conversaties: het werd een hele fijne avond! Die we thuis afsloten met nog een drankje, koffie of thee en pralines die onze gasten hadden meegebracht.

Voor mij een avond met af en toe wel een nostalgische toets: de laatste keer dat we aten in "Welkom India" was dat met mijn Nononc zaliger en (tante) Françoise.

O ja, terwijl we zaten te eten in 'Welkom India" kwam er een carnavalstoet voorbij. 'Nu nog?' vroegen wij vier ons af. Duurt carnaval nu al de hele vasten?

Over onder andere broertje en koolhydraten

Nee, ik ga jullie niet weer lastig vallen met verhalen over vertalingen (waar ik toch niets mag over vertellen) of over het huishouden (dat me telkens frustreert: we zijn eindelijk klaar met schoonmaken maar eigenlijk zouden we morgen al moeten herbeginnen).

Ik wil het wel even hebben over koolhydraatarm of -vrij eten.

De laatste dagen mailde ik wat over en weer met mijn broertje (we proberen af te spreken maar dat lijkt maar niet te lukken, zo druk hebben we het allebei) en had hij het onder andere over hun manier van eten.

Blijkt dat hij en schoonzusje ("zusje" want ze scheelt in jaren evenveel met mij als ik met mijn moeder Nany) helemaal geen brood, pasta, aardappelen en suiker meer eten. Roger en ik eten nog wel één aardappeltje en/of een à twee sneetjes brood per dag (wat mezelf betreft is dat vaker "of" en slechts één of geen sneetje brood). Ik eet nog steeds twee koffielepels vruchtenmoes in mijn yoghurt 's ochtends en elke avond geniet ik van een blokje bittere chocola.

Eigenlijk was mijn bedoeling oorspronkelijk, na het lezen van "De Voedselzandloper" van Verburgh, te eten zoals broertje dat doet... maar mijn chocola heb ik nooit willen opgeven, Roger heeft graag zijn "patatjes" (hij klaagt geregeld dat ik er te weinig heb gekookt) én zodra je elders eet, krijg je gegarandeerd suiker, pasta, rijst, brood en/of aardappelen voorgeschoteld.

Broertje is geen brievenschrijver, ik bedoel: zijn mails zijn meestal nogal kort. Hopelijk geraakt hij binnenkort toch eens in Haspengouw zodat ik hem mondeling kan vragen hoe zij dat doen om overal en altijd al die koolhydraten te vermijden!

Deze avond laat nog gezellig samen met Roger gekeken naar een aflevering van Wallander maar ik werd er niet goed van. Het betrof "De Koerier" en ik vond het te gewelddadig.

En ondertussen blijft het hier regenen en waaien!

Interessante ontspanning: vlog over optische illusie in de kunst

Om deze avond af te sluiten keek ik nog even naar dit. Heel boeiend, kijk maar zelf!

Communicatie

Nadat we de salon hadden schoongemaakt vandaag (opruimen en stof afnemen is mijn taak, daarna stofzuigt Roger waarna ik dweil, en daar zijn we samen een paar uur mee bezig), belde ik eindelijk naar V. uit onze straat.

Ze leek mijn telefoontje te verwachten. Wat is dat toch moeilijk: soms kom je zo ongelegen als maar zijn kan en soms heb je de indruk dat je al veel langer had moeten bellen!

Op dat gebied is het nu toch gemakkelijker (niet voor sommige mensen ouder dan wij, ik weet het): je stuurt een mail en, zodra het past voor de bestemmeling, krijg je een antwoord van hem of haar. Heb ik vandaag nog meegemaakt met zus Bie, vriendin Bernadette en zelfs broertje die niet zo vaak mailt. Chatten vind ik meestal niet zo praktisch, want je moet dan, net zoals bij telefoneren, "paraat" staan (of zitten).

Maar kom, terwijl ik met V. belde, heb ik, zoals gewoonlijk tijdens het telefoneren, in huis rondgelopen en dat gaf me een beetje van de beweging die ik miste. Vandaag immers weer geen wandeling wegens weer heel felle maartse buien!

O ja, deze avond (maar, vrees ik, dat heeft niets meer met "communicatie" te maken - hoewel... het is omdat ik aan mijn "marraine" dacht dat ik op het gerecht kwam) met een halve selder, die ik overhad van onze osso bucco van vorige zondag, selder met balletjes klaargemaakt op de manier van mijn grootmoeder "marraine".

Hoe een dag gevuld geraakt

Voor, tijdens en na onze brunch telefoneerde Roger vandaag met zijn zussen en broer (ik spreek altijd over een "brunch" omdat we vrij laat ontbijten en Roger dat uitgebreid doet maar voor mij betekent dat enkel een potje volle yoghurt met een klein beetje abrikozenmoes, tenminste als Roger niet zorgt voor een lekker gebakken ei).

Er moeten immers belangrijke familiale beslissingen worden genomen en inderdaad, daarvoor is een telefoon heel praktisch. Voor de vorige beraadslagingen moest Roger telkens naar het Leuvense rijden (meer dan 120 kilometer heen en terug) en verloor hij veel meer tijd dan de bijna drie uur die hij vandaag heeft besteed aan telefoneren.

Terwijl ik ondertussen en daarna zorgde voor enkele huishoudtaken, keek Roger zijn mails na en las hij de kranten online.

Dan reden we naar Sint-Truiden voor onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Er stond heel veel wind, het was nog heel fris en we waren bijna drie uur zoet met die taak.

We waren pas terug thuis en ik was onze aankopen aan het opbergen toen het begon te hagelen en te donderen. Roger ging even naar zijn houtbewerkingsatelier. Daar hebben de rukwinden immers een tiental dagen  geleden (nee, dus niet tijdens de laatste storm) dakplaten verschoven en Roger moet de toestand echt in het oog houden, want een lek zou daar helemaal niet welkom zijn. Ik denk trouwens dat we binnenkort een dakwerker zullen moeten aanspreken... maar eerst wil ik wachten op een antwoord van de man die onze stallen zou afbreken (morgen is het twee weken geleden dat hij op bezoek kwam en we wachten nog steeds op een telefoontje van hem).

Het werd 17 uur en ik belde naar Nany. Ik vond immers dat ik gisteren te weinig tijd voor haar had uitgetrokken. Nany heeft altijd veel te vertellen: het werd weer een telefoontje van meer dan een halfuur en het was daarna hoog tijd om te beginnen koken.

Ondertussen nog even over en weer gemaild met zusje Bie, een berichtje beantwoord van Matadi-vriendin Anne over onze bijeenkomst in april en een mail van Roger Beeckman beantwoord.

Na het avondmaal maakte ik tijd voor een uurtje lectuur in dat boek dat ik gisteren cadeau kreeg. Wat is dat mooi zeg! Ongelooflijk subtiele woordkeuze, mooi opgebouwde zinnen en een poëtische inhoud die tot dromen aanzet!

Roger stelde daarna voor nog eens samen te kijken naar een aflevering van Wallander. Uiteraard stemde ik toe: ik vind die momenten altijd zo gezellig!
En het was een heel goede aflevering, vond ik!

Maar... als ik zo mijn dag naga, zat die blijkbaar weer vol met verplichtingen (behalve dat uurtje lectuur en Wallander dus).

Hoe deed ik dat vroeger toch, om tussen de zorg voor kinderen en echtgenoot, het onderhouden van een immens huis en veel meer vertalingen dan nu, nog tijd te vinden om meer te schrijven dan wat ik tegenwoordig aan mijn dagboek toevertrouw? Ja, ik weet het, toen was ik nog jong... en had ik minder verplichtingen vermits Roger nog werkte en zelf minder vrije tijd had.

Uiteraard, als ik vandaag een vertaling had gekregen (nee dus: weer niets; het wordt weer een magere maand!), dan had ik geen tijd gestoken in bepaalde werkjes die ik nu wel verrichtte en misschien zelfs niet naar mijn moeder Nany gebeld.

Maar toch: het is ongelooflijk hoe snel een dag vol geraakt zonder dat je tijd krijgt om met je eigen zaken bezig te zijn!

O ja, op mijn "te doen-lijst" stond vandaag ook "even bellen naar straatgenote V.".  Dat heb ik echter niet gedaan: er was al genoeg getelefoneerd, vond ik. Morgen misschien?

Over een geschenk, de kindjes en een vertaling

Vlak voordat we naar het Leuvense vertrokken, vond ik een boekje in de brievenbus. Cadeautje van die Franstalige vriend die ik slechts één keer heb ontmoet in Vresse. Hij had er ook een mooie bladwijzer bij gemaakt.

Eigen foto's

Ik nam het boekje mee naar het Leuvense met de bedoeling er in te beginnen lezen terwijl de kindjes speelden.

Onderweg bladerde ik erin en ik weet nu al dat ik die twee poëtische verhalen mooi ga vinden. De stijl staat me echt aan.

In de auto spraken we ook over mijn vertalingen. Dat het op dat gebied heel mager was vorige en deze maand. 'Misschien moet je er niet meer op rekenen', opperde Roger. Misschien... maar dan wordt het wel krap met ons pensioentje en worden we verplicht nog veel soberder te leven dan nu.

Op de speelplaats was het weer Eva die als eerste naar ons kwam gelopen. Ze werd weldra gevolgd door Elena (die de tafel van 6 had geleerd) en Matthias (die over de wind had geleerd).
"Thuis" moest alles weer snel gaan: Elena had immers dansles.

Deze keer heb ik niets gezien van het dansen. Ten eerste waren de strategische plaatsen ingenomen en daarbij wilden Matthias en Eva spelletjes spelen. Van lezen in "L'envol suivi de Panier de fruits" van Philippe Delerm kwam dus ook niets.

Terwijl de kindjes en ik een "Piraatspel" speelden, kwam er een mail van een klant binnen. Eindelijk nog eens een (dringende) vertaling. Ik vroeg of tegen morgenochtend oké was. Dat was het.

"Thuis" reed dochterlief net weg naar haar werk, had schoonzoon de tafel gedekt en de gekochte (er zijn nog steeds werken bezig in de keuken) maar heel lekkere lasagne opgewarmd en konden we meteen aan tafel gaan.

Vlak na het avondmaal zijn Roger en ik teruggereden naar Haspengouw.

We waren pas thuis of ik kreeg een telefoontje van mijn moeder Nany. Onder andere om te vragen of het hier ook nog steeds zo fel waaide. Ja zeg: ik vrees dat ik binnenkort dat poorthuis opnieuw onder handen zal moeten nemen! Gelukkig bleven we tot nu gespaard van schade!

Ik maakte het vrij kort aan de telefoon, want ik moest dringend aan die vertaling beginnen. Die is ondertussen pas geleverd en ik denk dat ik nu eindelijk wat ga lezen in dat geschenk!

Nostalgie

Ik heb deze avond toch nog op een heel fijne manier geëindigd.

Nadat ik mijn  vroegere dagboek had gesaved, viel ik in mijn map "dagboeken" op verschillende "familiefilmpjes" (bedankt, Hendrik!). En daar koos ik het vormsel van dochterlief uit en herbekeek ik na zoveel jaren het document. Het is zwaar beschadigd, af en toe zie je niets meer... maar voor mij was er nog voldoende te zien om heel nostalgisch te worden.

28 jaar geleden (in 1991 dus) was Oma, de moeder van Roger, er nog (ze is wel in december van hetzelfde jaar heengegaan), leefde de echtgenoot van zus Bie ook nog, was "onze" zieke nog in topvorm, mijn broertje nog piepjong, waren onze kinderen nog kinderen en wij allemaal nog heel mooi en jong.

Ons huis in Antwerpen was niet "af" (maar dat is het nooit geraakt en als ik de Joden mag geloven, is dat goed, want, heb ik eens gelezen, Joden beweren dat als je huis klaar is, het tijd is om deze wereld te verlaten) maar toch slaagden we erin iedereen gezellig te ontvangen en vooral: al dat volk in de (vrij grote) living te laten plaatsnemen. Hier zou dat onmogelijk zijn.

Er werd ook gefilmd in de kerk, tijdens de plechtigheid zelf en toen ik dat zag, kreeg ik heimwee naar onze pastoor aldaar, Soetewey, met zijn steeds overvolle kerk en zijn prachtige plechtigheden waar ik geregeld mocht aan mee schrijven.

Het is kwalitatief echt geen goed filmpje waar ik naar keek maar ik zal het zeker bijhouden. Je kunt zelfs soms de emoties of gedachten van de gasten aflezen van hun gezicht.
Herinneringen en nostalgie: ik kan niet zonder maar tegelijk word ik er zo weemoedig van!

Huishouden

Roger en ik hebben vandaag samen het poorthuis schoongemaakt. Daar hebben we enkele uren aan besteed (en ondertussen is de wind er opnieuw stof en bladeren aan het in jagen)!

Daarna, terwijl mijn rug een beetje bekwam en nadat ik de wasmachine in gang had gezet, even over en weer gemaild met zus Bie (die vandaag verjaart) - de storm had schade berokkend aan haar dak - en een mail van vriendin Denise - over boeken van Nicci French die ze me aanraadt - beantwoord.

Nadat ik de was had te drogen gehangen, heb ik de keuken onder handen genomen. Dat wil zeggen, snel en vrij oppervlakkig, want mijn rugpijn was nog niet helemaal verdwenen.

Toen was het al bijna tijd om te beginnen koken. Eerst gingen we nog even brood kopen (ik weet het, normaal gezien bakken we ons brood zelf, maar na de rit naar Antwerpen gisteren had Roger daar helemaal geen zin meer in). Het regende weer en er stond opnieuw een felle wind. In de AD-Delhaize kwamen we onze Italiaanse achterbuurvrouw tegen (schoondochter van straatgenoten V. en T.). Zij hebben schade geleden door de storm. Wij bleven gelukkig gespaard!

We aten deze avond, na een rijke groentesoep, spek met gebakken eigen appeltjes. Na daarna nog een uurtje lectuur beantwoordde ik een mail van Bernadette die al wachtte sinds  8 maart en typte ik een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over.

Als ik zo mijn dag overloop, heb ik de indruk dat ik die praktisch volledig heb besteed aan het huishouden. Ik weet het, ik heb een beetje gelezen enzovoort maar toch... 😒

Snelle kroniek van drie volle dagen

Vrijdagavond, vrij laat, kwamen Debby en Hendrik aan in Sint-Truiden. Roger en ik waren goed op tijd aan het station aangekomen om ze op te vangen: we hadden immers eerst een dik halfuur rondgewandeld in de stad, die me op dat uur eigenaardig doods leek. Volgens Roger lag dat aan het late uur én aan de relatieve kou.

Ik had alu gobi klaargemaakt. Normaal gezien doe ik daar vleesballetjes bij (eigen toevoeging, het eigenlijke recept bevat die niet). Deze keer had ik die vervangen door vegetarische balletjes (Debby eet geen vlees). Dat was wel lekker... maar ik las in de ingrediëntenlijst dat die balletjes behalve een klein beetje soja veel tarwe en zonnebloemolie bevatten en dat is niet ideaal!

Gisteren na de middag gingen we op bezoek bij de ouders van Debby. Lekker gegeten, schilderijen van haar vader bewonderd en gezellig gebabbeld.
Debby bleef daar, Hendrik kwam met ons mee terug naar Haspengouw.

Vandaag, na een lange nacht, stormde het stevig. Ik heb dus niet zoals gepland het poortgebouw schoongemaakt terwijl onze osso bucco sudderde. De vraag is nu wel wanneer ik daar tijd ga voor vinden (want het is echt nodig).
Hendrik heeft me wel geholpen mijn btw-lijst online in te dienen. Het is gelukt en daar ben ik heel blij om, want ik zag er heel erg tegen op.

Tijdens ons (heel lekker, al zeg ik het zelf) avondmaal hoorden we op de radio dat het treinverkeer gestoord was door de storm. We keken het na: de eerste treinen naar het Antwerpse waren al afgeschaft en de volgende dreigden afgeschaft te worden.
We besloten Hendrik naar huis te rijden: een rit van ongeveer drie uur heen en terug!

Rapunzel

Ik keek daarnaar met de kindjes onlangs. Zij hadden uiteraard alleen aandacht voor het verhaal, ik keek naar de onderliggende boodschap. En ik merkte dat het vooral ging over moeders die hun volwassen kinderen niet kunnen loslaten (al gaat het in dit sprookje eigenlijk over een kind dat werd gestolen door een hebberige heks die zich als moeder van Rapunzel voordoet).

Ik heb daar deze avond weer naar gekeken en eigenlijk krijg ik heel veel zin om nog meer sprookjes opnieuw te lezen! 😉

Maartse buien

Al heel de dag horen we de wind gieren, takken zwiepen, poort, golfplaten en deuren kletteren. En tussendoor kregen we geregeld regenbuien. Uiteraard gingen we niet wandelen: we zijn al bang genoeg dat er een tak van een es zou afwaaien in de wei, dus gingen we zeker niet riskeren een tak op ons hoofd te krijgen.

Normaal gezien zouden we vandaag het poorthuis schoonmaken maar dat heeft geen zin: tegen morgen heeft de wind er opnieuw volop takjes, bladeren en stof in geblazen. Misschien dat werk dus beter tot zondag uitstellen, terwijl de osso bucco op mijn manier, die ik dan wil klaarmaken, suddert.

Ja maar, Roger kreeg dus wel niet voldoende beweging. Ikzelf heb enkele huishoudtaken verricht, enkele keren de wasmachine laten draaien en eindelijk nog eens met mijn moeder Nany gebeld. Ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl ik telefoneer en dat heb ik precies 41 minuten gedaan vandaag: zo veel had Nany weer te vertellen. Eigenlijk was ik oorspronkelijk ook van plan naar onze straatgenote V. te bellen: onlangs belde zij ons om onder andere te vertellen dat ze ziek was maar vooral omdat ze al zo lang niets van ons had gehoord. Mijn euro was gevallen: zoals zoveel mensen kijkt ze dus uit naar een telefoontje af en toe. Dus zou ik daar vandaag tijd voor maken... maar na die bijna drie kwartier babbelen met Nany had ik helemaal geen zin meer om nog te telefoneren. Dat is werk voor een van de volgende dagen.

Terwijl ik later zat te lezen, stelde Roger ineens voor naar de Action te rijden, kwestie van daar onze benen even te strekken. Ik ging uiteraard akkoord, al is die winkel gevaarlijk voor onze portemonnee. We hebben daar ongeveer een half uur rondgelopen (en ach, uiteindelijk hebben we slechts enkele blikken kikkererwten gekocht).

Deze avond aten we dan onze gerookte zalm met witloof en daarna las ik verder terwijl Roger de vaatwasser vulde. Ik heb "De verborgen glimlach" van Nicci French bijna uit (straks lees ik de laatste bladzijden) en vind het boek nog steeds erg spannend.

Telkens als ik geniet van een echt goed geschreven boek heb ik heimwee naar de tijd dat ik zelf romans produceerde. Ik ging zo fel op in elk stadium daarvan: het verzinnen, het schrijven, het herschrijven, het fatsoeneren, het schaven, het schrappen en het uiteindelijk een laatste keer herschrijven en herlezen. Dat is jammer genoeg voorbije tijd. Omdat ik - paradoxaal genoeg - te weinig tijd heb tegenwoordig maar ook en vooral omdat ik ontgoocheld ben door die kleine uitgeverijen. En in eigen beheer uitgeven lijkt me in mijn geval helemaal geen goed idee.

Ik lees nu verder... en de wind raast ondertussen voort!

Werkgroep WO I/II Heers

Deze ochtend eindelijk opnieuw een vergadering van de werkgroep WO I die herdoopt werd in "WO I/II Heers". Gelukkig begon die pas om 10 uur, want na die twee bijna slapeloze nachten had ik mijn slaap echt nodig.

Het is beslist: we beginnen documentatie te verzamelen over Heers tijdens de tweede wereldoorlog (vandaar die naamaanpassing). Uiteraard met de bedoeling er weer een boek over te schrijven. Dat wordt nog meer werk... maar boeiend werk!

Na de vergadering en een snelle lunch (ons ontbijt kon je vandaag geen brunch noemen), deden we onze uitgebreide boodschappen. Wat een wind zeg! Deze avond hoor ik hem trouwens nog gieren in de tuin achter onze werkkamer.

Als avondmaal wilde ik eerst gerookte zalm met rauwe witloof serveren toen ik vaststelde dat er nog vrij veel zuurkool overbleef. We aten dus tomatensoep met balletjes (rest van eergisteren) en zuurkool met Zwan worstjes opgewarmd in de microgolf.

Daarna nog even over en weer gemaild met Zeger die goed nieuws heeft (maar daarover later meer) en gechat met Wiemla, de moeder van Debby. Maar nu ga ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen, een mail van Bernadette, die al enkele dagen wacht, beantwoorden en nog wat lezen.

Louis Brans

Ik weet echt niet waarom ik deze avond zo vaak terugdacht aan KVLS-lid Louis Brans zaliger. Toen ik echter even naar hem googelde, kwam ik eerst op een eigen post terecht. Waarop ik de link volgde en zo weer kon genieten van Oud-Rekem en een paar wijze woorden van Louis Brans.

Korte nacht voor ons en Eva

Toen Eva gisterenavond wakker werd, klaagde ze over pijn. Na een poosje en een plasje brachten we haar terug naar bed maar een half uur later moest ze opnieuw plassen en weer huilde ze. Terug naar bed maar deze keer ontstond er ruzie. De ene wilde zonder nachtlampje slapen, de andere met. Dus Eva maar terug naar de salon gebracht en op de sofa gelegd waar ze eerst in slaap viel en dan weer begon te huilen.

We belden de dokter van wacht. Ze kwam nadat Eva op mijn schoot al een hele poos naar Nijntje had gekeken op mijn pc-scherm. Eva werd onderzocht, er leek niets loos te zijn, de dokter vertrok na ons aangeraden te hebben haar desnoods een pijnstiller te geven. Alleen hebben wij die niet in huis. Maar, nadat ze nog een hele poos op mijn schoot had gezeten, een koekje had mogen eten en we nog enkele geheimen hadden uitgewisseld, leek alles weer in orde en vroeg Eva of ze op de sofa mocht blijven slapen... en of ik bij haar bleef.

Ik herinner me dat Eva iets over 2 uur deze ochtend in slaap viel, dat Roger daarna naar onze slaapkamer trok en dat ik me met een plaid installeerde op de tweede sofa.

Om 7:30 uur hoorde ik Elena en Matthias praten en lachen in hun slaapkamer. Ik ging ze halen en na een snel toilet maakte ik Roger wakker. Eva werd ook wakker en we ontbeten.

Daarna werd er gespeeld tot aan het middagmaal maar het was duidelijk: Eva, Roger en ik waren doodmoe. We grepen de minste gelegenheid aan om te gaan zitten of liggen en wat te dutten.

Vlak voor het vieruurtje kwamen dochterlief en schoonzoon aan. Eva was toen pas in slaap gevallen op de sofa.
We dronken koffie of thee, de kindjes aten wat en iets voor 17 uur vertrokken onze gasten, nadat we Eva hadden wakker gemaakt en ze een koekje had gegeten.

Nadat Roger en ik het speelgoed hadden opgeruimd (we waren weer vergeten aan de kindjes te vragen om dat te doen) en na ons avondmaal (zuurkool), was mijn eerste idee: en nu nog even dutten! Maar ik besloot toch eerst eindelijk verder te lezen in "De verborgen glimlach" van Nicci French en... de vermoeidheid ging over.

Gezellige dag ondanks rukwinden en regen

Vannacht werd ik eerst wakker van de gierende wind, en vlak daarna begon Eva te wenen. Ik ging kijken: ze moest naar toilet. Daarna bleven de rukwinden aanhouden, viel Roger (die ook half wakker was geworden) toch in slaap en begon hij te snurken (en dan geraak ik niet meer in slaap), werd Eva weer wakker, ik vermoed deze keer door de wind, maakte ze Matthias wakker, ben ik weer opgestaan om ze te vragen stil te blijven (Elena bleek nog heel vast te slapen), ging ik weer naar bed, werd Roger even wakker en viel toen weer in slaap en begon weer te snurken... en net toen ik het gevoel had dat ikzelf eindelijk weer in slaap zou vallen, hoorde ik via de babyfoon de drie kindjes babbelen en lachen. Ik stond op (met het gevoel slechts twee uur geslapen te hebben). Het was 7:30 uur.

'Je had toch gezegd dat we pas om 8 uur zouden opstaan,' zei Elena, 'en het is pas 7:30!'.
'Tja, ik was toch wakker en hoorde jullie praten', loog ik half.

Vermits de rukwinden aanhielden en het ook nog begon te regenen, bleven we de hele dag binnen. Er werd veel gespeeld (in keuken, salon en bibliotheek, met de legoblokjes, met kaarten, Eva verzorgde haar pop die ziek was, enzovoort), nog meer getekend (dochterlief en schoonzoon, hier wachten dus veel "kunstwerken" op jullie!) en naar enkele filmpjes gekeken.

Na de middag zat Eva op een zeker moment samen met eerst Matthias en daarna Roger naar "Bambi" te kijken op ons televisiescherm. Matthias (toen dus vervangen door Roger) en Elena zaten later in de salon "raadseltjes" te tekenen (Roger en ik moesten raden wat ze wilden uitbeelden). Het was tijd voor een vieruurtje en alle bezigheden werden onderbroken.

Na het vieruurtje wilde Eva verder kijken. Deze keer ging ik met haar mee naar de bibliotheek (waar ons televisiescherm dus staat). Ik merkte dat Roger net voor het vieruurtje een groot deel van de rommel, die Eva en Matthias hadden geschapen terwijl ze samen naar een deel van "Bambi" keken, had opgeruimd. Toen de film was afgelopen, wilde ik meteen terug naar de salon gaan met Eva... maar ze begon ineens ook op te ruimen: 'Opa heeft dat niet goed gedaan, hij heeft één pop bij de knuffels gelegd en één knuffel bij de poppen'.
Ze deed dat opvallend goed, dat opruimen. Ook een spel dat nog rondslingerde, stak ze in de juiste doos, over een paar spullen die te groot zijn (zoals de schommel-eland) vroeg ze me, nadat ze die aan de kant had geschoven : 'Zo mogen die wel blijven staan, hé, oma?'
Ik stond echt versteld!

Eva is heel fier over haar opruimwerk! (eigen foto's)

Van de salon liep ze meteen door naar Roger, die aan zijn pc zat in de werkkamer, om hem uit te leggen wat hij verkeerd had gedaan!

Tegen dat het avondeten bijna klaar was, vertelde Eva ons dat ze moe was. Het was toen 18 uur en ik vroeg haar of we het eten een beetje moesten uitstellen zodat zij even kon rusten, maar nee, ze wilde meteen eten. Helaas, de spinaziepuree met gebakken ei en een restje hamburger van gisteren lustte ze niet (de groentesoep had ze goed opgegeten). Koppige Eva wilde alleen het ei opeten maar ik zei haar dat ze dan geen recht zou hebben op een ijsje na de maaltijd (ik weet het, een dessert mag eigenlijk geen beloning zijn). Ze beloofde toen drie dikke happen (die ik haar moest toedienen en ik zorgde er wel voor dat ze zo dik waren dat ze er een hele poos moest op kauwen) te verorberen.
Haar broer en zus aten wel opvallend goed en veel!
Uiteraard kregen ze alle drie een ijsje.

Eva wilde meteen naar bed na het eten (om 19 uur). Terwijl Elena naar een filmpje keek op mijn pc en Matthias een trein bouwde met legoblokken, zorgden Roger en ik voor een snel avondtoilet en legden we haar in bed.

Ik ruimde daarna de keuken wat op (de tafel afruimen en de vaatwasser vullen doet Roger) alvorens even te gaan zitten in de relax. Elena en Matthias waren nog steeds druk bezig. Uiteraard was het mijn bedoeling even te lezen... maar ik viel praktisch meteen in een halve slaap. Niet lang, want Matthias begon me vrij snel uit te leggen wat hij allemaal had gemaakt. Het was toen iets over 20 uur en ik besefte dat als de kindjes minder laat in bed moesten liggen dan gisteren, het tijd was om te denken aan het avondritueel.
Zij wilden meteen naar boven gaan maar ik (de rugpijn indachtig die ik al de hele dag voelde na wat opruimwerk) zei dat ik deze avond niet van plan was al het speelgoed zelf op te ruimen zoals gisteren.

Ongelooflijk: onmiddellijk gingen Elena en Matthias aan de slag en in een mum van tijd lag alles in de juiste doos of tas!

Uiteraard hadden ze voor het slapengaan nog recht op een verhaaltje, dat ik voorlas in de salon om Eva niet wakker te maken.

Eva is wel wakker geworden, maar dan nadat Elena en Matthias al lang lagen te slapen met een glimlach op hun gezicht. Onze grote meid moest plassen!

Een hele fijne dag

Dochterlief en schoonzoon zouden tegen 16 uur Elena, Matthias en Eva brengen. Om 14 uur kregen we een telefoontje: of ze ook wat vroeger mochten aankomen. 'Nee, dit huis gaat pas open om 16 uur', grapte ik. Uiteraard mochten ze vroeger komen!

Iets voor 15 uur belden ze aan, net op het moment dat ik via telefoon een afspraak regelde voor deze maand met de ouders van schoonzoon.

We aten boekweitpannenkoeken, praatten - onder andere over Elena haar eerste communie, over religie, over de bijbel, God, Jezus en de Heilige Geest, maar ook over school, de stofontwerpen van dochterlief en de verbouwingswerken. Matthias speelde met de legoblokjes en toonde mij een helikopter die hij had gemaakt, Eva speelde met de poppen en samen speelden ze verstoppertje.

Matthias toont me zijn creatie (eigen foto)

Rond 17 uur begon ik het avondeten te bereiden (groentesoep met balletjes, broccolipuree en hamburger) terwijl we een aperitiefje dronken. We aten, onze kinderen namen afscheid van ons en van de kindjes en Elena, Matthias, Eva en ik begonnen een gezellige gezamenlijke tekensessie terwijl Roger de tafel afruimde en het buiten heel fel begon te waaien!

Iets later vroeg Eva spontaan om te gaan slapen. Haar broer en zus zouden nog even naar een film kijken, Matthias op de pc van Roger en Elena op de mijne.

Eigen foto's

Zopas brachten Roger en ik ze naar bed. Nee, dochter en schoonzoon, ik zeg niet hoe laat dat was: dat is een geheim!😉

Goed nieuws en schoenen met hakjes

De afbreker, die schoonzus ons aanraadde, heeft deze ochtend gebeld. Hij gaat zelf contact opnemen met de gemeente Heers om na te gaan welke regels hij moet volgen. Goed nieuws lijkt me dat!

Mijn schoenen met (heel lage) hakjes zijn gerepareerd: die kan ik dus opnieuw dragen (maar dat zal niet heel vaak gebeuren); mijn bruine wandelschoenen konden niet hersteld worden. De schoenmaker heeft ze geplakt maar waarschuwde dat zodra ik er echt mee ga stappen, ze weer zouden scheuren. We betaalden 6 euro voor de zwarte schoenen en voor de bruine moesten we niets betalen, wat ik heel fel apprecieer!

Al kan ik ze dus niet opnieuw aantrekken om te gaan wandelen, ik kan die schoenen wel bij gewone aangelegenheden aandoen onder bijvoorbeeld een spijkerbroek: buiten die nu (voorlopig?) onzichtbare scheur vind ik ze niet voldoende versleten om ze weg te smijten. Overdreven spaarzaamheid misschien? Ik weet het niet... zulke zaken maken volgens mij ook deel uit van een doordacht huishouden maar jammer genoeg besteden de meeste mensen vooral aandacht aan huishoudtaken die ikzelf dan minder belangrijk vind.

Eigen foto's

Ik weet het, de meeste mannen (ook Roger) vinden hakken sexy... en waarschijnlijk met reden, want vrouwen ogen er groter en slanker mee, hun benen lijken fijner en hun kuiten meer benadrukt (ik zocht een vertaling voor "jambes galbées" maar vond er geen en kan het zelf niet anders uitdrukken/beschrijven dan door wat ik pas schreef).

Ik echter kan het echt niet meer aan om de hele dag op zulke schoenen rond te lopen! In tegenstelling tot de vrouwen die opdraven in het programma waar ik deze avond bij wijze van ontspanning via mijn pc naar aan het kijken ben (en waar ik, eigenaardig genoeg, toevallig op viel).

IJverige dag na een heel luie dag

Gisteren voelde ik me ellendig. Nee, het was geen griep, het had eerder te maken met een buikwandbreuk die ik lang geleden heb overgehouden aan een chirurgische ingreep. Waarschijnlijk, dacht ik, had ik onlangs iets te zwaar opgeheven.

Daarbij voelde ik me doodmoe en rillerig (en toch had ik geen koorts). Ik heb de dag doorgebracht al rondlopend telkens als de pijn opkwam en al slapend voor de rest. Van de hele dag heb ik niets gegeten. In de loop van de middag voelde ik dat de pijn stilaan begon af te nemen. Dan maar verder zo veel mogelijk toegegeven aan die vermoeidheid, loomheid en slaperigheid die me overmanden (voor mij typische reacties als homeopathie begint te werken. Het is niet zo dat ik mijn homeopathische korreltjes opnieuw had geslikt: zolang ze niet worden "antidoteerd", blijven die immers werken).

Zelf maakte ik me vooral zorgen omdat heel binnenkort de kindjes komen logeren en ik bang was dat de logeerpartij niet zou kunnen doorgaan.

We zouden gisteren het poorthuis opruimen (schoonmaken is voor een andere dag): Roger heeft immers de neiging elke lege plek die hij vindt vol te stouwen. Dat werkje hebben we dus maar uitgesteld.

Roger heeft wel de "nieuwe" afbreker ontvangen terwijl ik in de relax lag te slapen. Die zou binnenkort iets laten horen. Hopelijk is dat weer geen leugen!

Vandaag, na een hele lange nacht, was ik opnieuw de oude. We hebben eindelijk dat poorthuis onder handen genomen. Dat wil zeggen: ik, die nu wel paste om zware spullen te heffen, zei tegen Roger wat weg mocht, hij laadde - vaak met tegenzin: hij wil immers alles bijhouden - de auto. Daarna reden we naar het containerpark.

Van daar gingen we enkele boodschappen doen voor het weekend. Geen wandeling wegens opnieuw veel te koud en omdat Roger toch voldoende beweging had gekregen.

Dus droeg ik weer schoenen met hakjes... en Roger krijgt gelijk. Met wat oefening lukt het me weer daarop te lopen... tenminste zolang ik niet probeer zijn ritme te volgen.
Bij gevolg hoef ik die enkele schoenen met hakjes van mij niet weg te doen: we brachten een paar dat stuk is en klaar lag om weg te smijten naar de schoenmaker die beweerde dat hij ze nog kon repareren, en zelfs dat hij zou proberen mijn gemakkelijke bruine stapschoenen te herstellen (hoewel hij voor dat paar niet honderd percent zeker is dat het zal lukken). Benieuwd!

Nu ga ik nog even lezen (zelfs dat heb ik gisteren niet gedaan!).