Koud en Congo

Het was echt koud vandaag (en dat zal nog een aantal dagen duren als ik de weerman mag geloven). Dus, geen wandeling in de sneeuw. Maar des te meer gewerkt.

Om te beginnen voor mijn facturen gezorgd. Daarna gestreken. Ik moet echt eens leren niet zoveel was bij elkaar te laten komen. Oké, ik strijk echt alleen het allernoodzakelijkste, maar omdat dat werk mij helemaal niet ligt, durf ik het soms weken na elkaar uit te stellen. Met als gevolg dat als ik er mij uiteindelijk toch aan zet, ik uren nodig heb om de job te klaren.

Daarna een groot deel van mijn Word-documenten omgezet in PDF-documenten. Ik leerde gisteren immers dat dit de beste manier is om te garanderen dat ze binnen pakweg 50 jaar (misschien) nog leesbaar zullen zijn. Al mijn afgesloten dagboeken, droomboeken (een relaas van mijn frequente dromen), en mijn brieven zijn al omgezet. Maar er blijven nog heel veel andere bestanden over te zetten.

Even naar Nany gebeld. Ze was zaterdag naar een toneelstuk gaan kijken waarvan eerdere toeschouwers haar hadden gezegd dat het op niets trok. Zij vond het wel goed. Heeft me enkele verhaallijnen verteld (want blijkbaar bestond het stuk  uit verschillende korte verhaaltjes. En misschien was het dat waardoor de meeste vrienden van haar het niet goed vonden: echt traditioneel was het niet).

En deze avond, na het eten,  genoten van ‘Congo’. Het boek (non fictie) leest echt als een roman. Natuurlijk ben ik nog niet heel ver in dat boek van 680 bladzijden, maar er  borrelden al geregeld herinneringen op. Soms aan heel triviale dingen, maar ook dat was heel plezant.
Zo vergelijkt de auteur, David Van Reybroeck, de kaart van Congo met een ballon. In onze kamer in Matadi hing tegenover mijn bed de kaart van Congo. Op klare avonden viel ik dus in slaap terwijl ik naar die kaart keek. Een ballon heb ik er nooit in gezien als kind, wel twee profielen. Eentje van een man met een heel dunne nek, open mond en prominente neus, en eentje van een behaagzieke vrouw met een vooruitstekend kapsel. Ik herinnerde me dat ik dikwijls in slaap viel terwijl ik probeerde, door mijn gezichtspunt te veranderen, van het ene profiel naar het andere over te stappen. Heel oude herinneringen!

Cursus digitaliseren en de eerste sneeuw

Roger en ik hadden ons ingeschreven voor een cursus ‘Digitaliseren en digitaal archiveren voor heemkundigen’ die deze avond door Heemkunde Vlaanderen vzw werd ingericht in Tessenderlo.

Kort na de middag begon het hier te sneeuwen. Tegen dat we moesten vertrekken, lag er al een laagje van enkele centimeters, ook op straat. Er was duidelijk nog niet gestrooid en ik vroeg me af of we niet beter thuis zouden blijven. Maar Roger wilde het riskeren, hoewel op de radio werd gewaarschuwd voor mogelijke gladde wegen.

Tijdens de hele rit naar Tessenderlo heb ik dus met angst in de auto gezeten (ik ben vaak heel bang in de auto, een van de redenen waarom ik destijds, toen dat zo maar kon, niet mijn rijbewijs ben gaan halen – hoewel ik wel degelijk rijlessen had gekregen).

De cursus, gegeven door Francis Vlieghe,  was heel interessant, zeer duidelijk gestructureerd, goed gestoffeerd met interessante voorbeelden, en duurde niet te lang. Ik heb op korte tijd vrij veel bijgeleerd dat ik ook voor andere zaken dan heemkunde kan gebruiken. Ik was dus wel blij dat Roger toch had willen gaan.

En in het terugkomen voelde ik me veel geruster. Hoewel de radio nog steeds waarschuwde voor gladde wegen bleek er overal gestrooid te zijn, zelfs in onze straat.

O ja, gisteren zagen we weer een grote bonte specht op de stam van de moerbeiboom. De winter, het seizoen waar ik het minst van hou, lijkt aangebroken!

Feest

Hendrik verjaart in oktober, Elvira en ik in november, Zeger in december en Roger in januari. Sinds de ‘kindjes’ volwassen zijn, geef ik geen verjaardagsfeestje meer voor hun vrienden: daar zorgen ze nu wel zelf voor. Maar ergens in november probeer ik toch elk jaar een weekend vrij te houden om onze verjaardagen te vieren.  De vorige jaren werd Roger zijn ‘ jaartje ouder worden’ die dag niet bedacht, want dat gaf me de kans om in januari, na de nieuwjaardrukte, nog eens iedereen te verzamelen. Dit jaar heb ik gezegd dat we ‘deden alsof Roger ook verjaarde’, want in januari hebben we wel wat anders te vieren!

Dit jaar vierden we gisteren ‘onze verjaardagen’. Hendrik kwam met de trein in Tongeren aan rond 17 uur. Ik ging hem niet mee afhalen, want toen was ik al een uurtje druk aan het koken.

Terwijl we op de andere kinderen wachtten, hebben we gezellig bijgepraat. Anneke (ja, ja, ze hoort weer bij ons!) kon Hendrik niet vergezellen, want ze moest werken.

Rond kwart voor acht kwamen Zeger, Elvira en Geert aan . Zeger had immers gewerkt tot 18:30 uur.

Dat jaarlijks feestje gaat niet gepaard met toeters of bellen. Het komt er gewoon op neer dat we samen gezellig aperitieven, lekker eten en drinken, bijpraten, kortom het gaat gewoon om het samenzijn.

 (Foto’s Roger)

Roger en Zeger, allebei  bezig met fotografie, vergeleken hun toestellen, en soms werd er echt over en weer geflitst.
En uiteraard werden er weer veel herinneringen opgehaald aan de tijd toen onze ‘volwassenen’ nog ‘kindjes’ waren, aan ons huis in Antwerpen. Zeger is een model van het huis aan het renderen, heb ik gehoord. Waar je virtueel zou in kunnen rondlopen. Volgens Hendrik wordt het heel realistisch. Ik ben  benieuwd!

Roger zocht na het eten nog naar een audio-opname die we van Zeger hebben gemaakt op zijn 3 jaar. Hij vond die niet terug op zijn pc. Hendrik, Elvira en Zeger hebben helpen zoeken, vonden wel andere ‘kindjes’-opnames die ons deden schateren, maar niet diegene die we eigenlijk zochten.

Iets over 1 uur deze nacht, zijn Geert, Elvira en Zeger weer richting Leuven vertrokken (Zeger moest vandaag werken). Ik heb echt genoten van de avond en ik hoop jullie ook, ‘kindjes’!

Hendrik bleef hier slapen, en uiteraard wilde die nog even ‘filosoferen’ bij een laatste drankje en wat muziek.

Deze ochtend zijn we vrij laat opgestaan. Na de brunch wilde ik even een bezoekje brengen aan de tentoonstelling in de mooi gerestaureerde hoeve van Gerda Steegmans. We waren daar onlangs uitgenodigd op de vernissage, maar die dag had ik te veel werk. En voor of na ons bezoekje zouden we even wandelen, stelde ik voor. Helaas, om te wandelen bleef er geen tijd over. Het was trouwens vreselijk koud!

Ons bezoek heeft vrij lang geduurd: we kregen deskundige uitleg bij alle kunstwerken die geëxposeerd waren, resultaten van het verblijf van Gerda en 10 andere landgenoten in China. En we mochten ook een filmpje bekijken over dat verblijf.

Enkele kunstwerken spraken me heel fel aan, onder andere eentje van Gerda dat bij mij een herinnering teweegbracht aan bepaalde nachtmerries van kleine Hendrik: ‘alle mama’s veranderen met de tijd in een boom’. Hijzelf vond datzelfde werk maar niets: misschien om dezelfde reden?

Na nog een lekker avondmaal (maar deze keer bereid door de microgolfoven: ik wist immers op voorhand dat ik deze avond niet heel veel tijd zou hebben), hebben we Hendrik naar het station in Tongeren gebracht.

Toen we weer thuis kwamen, heb ik even ‘Congo’ van David Van Reybrouck ingekeken (Boek gekregen van Elvira en Geert). Heel eigenaardig toeval weer. Onlangs, toen we naar een vergadering van de KVLS  reden, gaf Boudewijn Knevels mij een krantenknipsel: een interview met die David over dat boek. Nadat ik dat gelezen had, bedacht ik dat ik het boek misschien eens moest gaan halen in de bibliotheek. En nu krijg ik het van ons meisje en Geert. Ik heb alleen nog maar de inleiding gelezen, maar die vond ik prachtig geschreven! Dus, dat belooft!

Ik had pas Mary-Anne van Daphne du Maurier uitgelezen en vroeg me eergisteren af welk boek ik nu ging beginnen lezen tijdens mijn dagelijks ‘op papier’-leesuurtje, vlak na het eten, in een relax terwijl een stukje bittere chocola op mijn tong smelt. Met deze pil van een boek heb ik weer leesvoer voor enkele maanden.

Sint-Truiden, verdwenen museum en oude fruitsoorten

Vandaag wilde Roger nog eens naar het landbouwmuseum in Sint-Truiden. Het heette in feite  ‘Hoevemuseum’. We hadden het terloops bezocht twee jaar en half geleden, en toen had hij amper drie foto’s gemaakt (we dachten immers dat we er wel heel gauw opnieuw zouden komen).

 

(Foto’s Roger, van maart  2008)

Voor mij was dat oké. Een wandeling, ook in een stad, blijft een wandeling (hoewel ik toch liever op de buiten ben). Hij zou dus zijn dagelijkse beweging hebben. En die hadden we inderdaad! Sint-Truiden vind ik een aangename stad, vrij levendig en toch niet te druk. Maar het parkeerprobleem wordt telkens erger: we moesten onze auto nogal ver van dat museum achterlaten.

Toen we eindelijk aankwamen aan het museum, bleek dat opgedoekt te zijn. Het had plaatsgemaakt voor 'het ‘Huis van Sinterklaas’.

We liepen daarna nog even naar het Toerismebureau en daar bevestigden ze ons dat het museum niet meer bestond. Echt jammer!

Maar waarom wordt de opening van een museum in alle kranten aangekondigd en de sluiting ervan niet?  Althans, ik had er nergens over gelezen!

In het terugstappen naar de auto kwamen we een kruidenierswinkel tegen die oude fruitsoorten verkoopt: kweeperen, ‘court-pendu’-appelen, grijze renetten, mispels, enzovoort.   

 

 

 

 (Foto’s Roger)

En wij hebben een overvolle kist kweeperen moeten wegsmijten! We hebben er zoveel mogelijk uitgedeeld, maar dan bleven er nog zoveel over van onze oogst. En zelf kweepeergelei maken zat er dit jaar niet in: we hebben nog héél veel bokalen van vorige jaren. Ik ben immers geen zoetebek. Ik gebruik die gelei alleen in mijn yoghurt  ‘s ochtends.

Verjaardag

Vandaag wordt Elvira 31 jaar. Proficiat, meisje!

Vergaderingen, talen en winter

Uiteraard is de vergadering doorgegaan deze avond. Gelukkig begon het pas echt te winteren in het terugkomen (in Borgloon zagen we de eerste strooiwagens, en auto’s bedekt met een laagje sneeuw).

We hebben geprobeerd om tijdens de redactievergadering bij ons onderwerp te blijven, maar af en toe lukte ons dat niet. Nederlands is dan ook zulke moeilijke taal. Ik begrijp bijvoorbeeld niet altijd waarom twee woorden soms aan elkaar en soms los van elkaar geschreven worden (bijvoorbeeld ‘van op’ versus ‘vanop’). Raymond probeerde het me uit te leggen, maar doordat ik in het Frans ben opgevoed, moet men bij mij niet afkomen met ‘Je voelt toch dat enzovoort’. Ik wil duidelijke regels. Nu, ik wist al langer dat die er niet echt zijn in het Nederlands, wat de taal dan ook zo moeilijk maakt om aan anderstaligen aan te leren.

Is het daarom dat veel Franstaligen hun taal zo superieur vinden? In hun taal zijn de regels wel heel duidelijk. Met de nodige uitzonderingen, oké, maar als je een beetje logisch kunt denken, valt het aanleren ervan heel goed mee.

Over dat superioriteitsgevoel van Franstaligen las ik vandaag trouwens een heel interessant stukje (en trouwens, heel die blog, die Roger me pas heeft leren kennen,  vond ik boeiend).

Uiteraard hebben Roger en ik, nog voor Boudewijn mij kwam afhalen (en niet ‘uithalen’, lieve Limburgers), onze dagelijkse wandeling gemaakt. Het werd maar een korte uitstap, in Borgloon. Het was immers berenkoud en de lucht was dreigend bewolkt. Na onze wandeling van een goed halfuurtje begon het trouwens te regenen.

Borgloon is een prachtig stadje. Maar wat rijden de auto’s daar snel in de toch vrij smalle straten!  Ze geven je bijna de kans niet om over te steken!

Vergaderingen

Soms zijn ze nodig, maar vaak kunnen ze tegenwoordig vervangen worden door allerlei communicatiemiddelen.

Deze avond ging Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Die begon om 19 uur en nu, om 23 uur is hij nog steeds niet terug. Ik weet dat die vergaderingen vaak uitlopen. Niet omdat er zoveel stof is om over te vergaderen, maar omdat er nogal eens wordt afgeweken van de agendapunten.

Morgen avond moet ik dan weer naar een redactievergadering van de KVLS. Elk redactielid heeft op voorhand de drukproeven van het volgend nummer van Oostland nagelezen, zijn correcties aangebracht en per e-mail doorgestuurd naar onze voorzitster. Behalve enkele twijfelgevallen (bijvoorbeeld zinswendingen die volgens mij niet correct zijn, maar die punten kunnen ook via e-mail, of zelfs telefonisch, besproken worden) vraag ik me telkens af waarom we daarover nog moeten vergaderen? Oké, samenkomen is op zich wel gezellig, maar daar gaat het op zulke bijeenkomst niet echt om.

Deze avond kreeg ik een mail van Boudewijn Knevels, die mij normaal gezien morgen zou komen afhalen voor de vergadering in Heusden. En hij uitte dezelfde bedenkingen. Heusden is niet bij de deur, en er worden winterse buien voorspeld voor morgen avond.

De mail was gericht aan alle leden van de redactieraad. Benieuwd wat het antwoord van onze voorzitster zal zijn.

Ten slotte vergaderen Jan Gerits en ik ook nooit voor de Limburgse monografieën. Alles gebeurt per e-mail of per telefoon.

Rapport van experts over interculturaliteit

Ik wilde al lang een blogje schrijven over dat ‘rapport’, maar de tijd ontbrak telkens. Vandaag las ik dit en vermits dat stukje ongeveer zegt wat ik denk, kies ik de gemakkelijke weg. Lees maar zelf!

Heks, Vechmaal, pens met appeltjes, kaartjes, kerstroos en zoveel meer!

Roger had me kort na ons bezoek aan Liliane en Paul gevraagd wat ik wilde doen op mijn verjaardag. Eigenlijk niets. Ik wilde er een zo gewoon mogelijke dag van maken. Wel zou ik geen werk aannemen, en had ik heel veel zin in gebakken appeltjes met pens (Roger krijgt dat zelden van mij wegens te vet).
En om die pensen te verantwoorden, wilde ik eerst zeker een fikse wandeling maken.

Een paar dagen later bedacht ik dat vermits ik die dag geen vertaalwerk zou aannemen, en ik toch iets heel eenvoudigs wilde klaarmaken, ik die dag voldoende tijd zou hebben om Liliane en Paul hun invitatie te ‘retourneren’. Zo gedacht, zo gedaan, als ze tenminste van pens en gebakken sterappeltjes hielden. Uiteraard zei ik er niet bij dat ik die dag verjaarde. Ze leken het een goed idee te vinden.

Vorige vrijdag avond kwam er toch wel een grote vertaling aan zeker! Zou ik die toch maar aannemen of niet? Ik had nog wat ander werk dat af moest, en ik mailde naar de opdrachtgeefster dat ik aan die nieuwe job jammer genoeg pas volgende dinsdag (dus morgen) zou kunnen beginnen. Dat bleek geen probleem te zijn.

Vorige vrijdag kwamen de eerste wenskaartjes al aan. Gisteren avond volgden de eerste telefoontjes. En vandaag was het een overrompeling: kaartjes, sms-jes, telefoontjes, e-mails, wensen op Facebook (ja, akkoord, daarvoor is Facebook inderdaad uitstekend). Van vrienden, vroegere vrienden, collegae schrijvers, kennissen,  (soms verre) familie, onze ‘kindjes’, enzovoort. Ik voel me dan altijd een beetje verlegen, want ik heb de onhebbelijke neiging om verjaardagen te vergeten!

De eerste mail die ik vandaag ontving was van de opdrachtgeefster voor wie ik morgen dus aan die vertaling begin. ‘Ha,’  schreef ze, ‘Nu begrijp ik waarom ik tot morgen moest wachten op dit job!’. Zij had dus ook die datum ergens genoteerd. In feite wordt het hoog tijd dat ik hetzelfde doe!

We zijn zwarte en witte pensen gaan kopen (appelen produceert onze tuin voldoende), en daarna hebben we langer dan 1 uur gestapt: van Heks naar Vechmaal en terug. Door beemden, weiden, akkers, veldwegen. Het was koud maar droog. En de lucht was weer zo mooi bewolkt. Een roofvogel cirkelde op een zeker ogenblik boven ons, we liepen langs nu bijna helemaal kale sleedoornstruiken, kregen veel prachtige vergzichten te zien, het was gewoon zalig.

En dan wachtten we op de komst van Liliane en Paul. In overleg met Roger verborg ik voor even alle wenskaarten die ik had gekregen. Ik nodigde die mensen immers niet uit om mijn verjaardag te vieren!

Stipt om 18 uur kwamen onze genodigden aan, en het eerste wat ze mij zeiden, terwijl ze mij een prachtige kerstroos en een schattige kaart overhandigden, was: ‘Gelukkige verjaardag!’. Zij wisten blijkbaar ook dat ik vandaag een jaartje ouder word!  Ik vertelde hen over de ‘verborgen kaartjes’ en de sfeer zat er meteen in.

Het werd dus een aangename avond, met interessante gesprekken, onder andere over politiek. Telkens opnieuw sta ik paf als ik Roger sommige politieke toestanden hoor uitleggen. Hij zou een uitstekende leraar zijn!

Slachthuis en abattoir

In mijn postje over de klopjacht sprak ik over het slachthuis.
Ik herinner me dat ik dat woord eens gebruikte bij vrienden uit Amsterdam en dat die in de lach schoten. Zij zeggen immers ‘abattoir’. Wat mij dan weer deed schaterlachen: dat is immers een Frans woord!

Ik weet dat Nederlanders veel Franse woorden gebruiken daar waar wij die net proberen te vermijden.  Maar hier was de uitleg van onze vrienden echt super komisch! Ze vonden ‘slachthuis’ zo cru klinken. ‘Abattoir’ was beschaafder, vonden ze. Nu, ‘abattoir’ is in feite nog meer cru dan slachthuis. In het ‘Vlaamse’ woord is er tenminste nog sprake van een ‘huis’. In het ‘Franse’ abattoir ontbreekt dat begrip. Het is gewoon een ‘slachterij’!

Hindegebraad met knolselderpuree

Ik hoop zo dat ons hindegebraad niet het gevolg was van een klopjacht!

Toen we van onze wandeling thuiskwamen vandaag, heb ik eerst een beetje verder gewerkt aan een vertaling. Om ondertussen te beseffen dat ik gisteren was vergeten mijn gebraad te laten marineren.

Maar, zo bedacht ik, met een lekker sausje erbij, zou dat gebraadje ook wel smaken.
Dus ging ik aan de slag. Gebraad versierd met een paar kruidnagels, een laurierblad, zout en peper, en overgoten met een klein scheutje olijfolie.
Zo ging het in de oven voor bijna een uur (ik had een gebraad van 1 kg, dus daar zullen we verschillende dagen van eten. Eigenlijk had ik het gekocht met het idee dat Zeger misschien hier zou zijn vandaag, maar hij had vandaag een personeelsfeestje).

Ondertussen heb ik even verder vertaald en na een half uurtje ben ik begonnen aan de knolselderpuree. Gewoon gekookte aardappelen en stukjes selder gepureerd en aangemaakt met een scheutje sojaroom, peper en nootmuskaat.

Maar toen het gebraad uit de oven kwam, en door Roger werd in sneetjes gesneden, moest ik heel snel een sausje bedenken om erbij te serveren. Ik heb mijn fantasie én mijn neus carte blanche gegeven en Roger vond de saus, het gebraad én de puree overheerlijk!

Ik probeer me te herinneren wat ik heb gebruikt voor de saus:

- het braadvocht van het gebraad

- een goede scheut sojaroom (tja, misschien is het nog lekkerder met echte room, maar ik let op Roger zijn gezondheid)

- een scheutje balsamico-azijn

- 2 koffielepels pruimenconfituur

- vrij veel peper (om de zoete, vanille-achtige smaak van sojaroom te verdoezelen)

- een heel klein snuifje zout  ‘herbamare’

- en een heel klein snuifje nootmuskaat.

Klopjacht in Kortessem

Vandaag heb ik lang zitten vertalen, even naar Nany gebeld en lekker gekookt (hindegebraad met knolselderpuree).

Maar het was heel zonnig weer: we zijn ook een uurtje gaan wandelen.
In de buurt van het ‘Belle-Vue’ bos in Kortessem. Waar ik merkte dat niet alle maïsvelden geoogst zijn! Daar stond de maïs nog. Waarschijnlijk werd die niet op tijd binnengehaald, en hebben de felle regens de oogsters verrast?

 (Foto’s Roger)

We hebben weer niemand ontmoet (behalve enkele buizerds in de lucht die zich verrieden door hun geroep, een kolonie vinken en een ree die we zagen lopen tussen de bomen), maar we hoorden wel veel gepraat, lawaai en schoten in het bos zelf.

 (Foto’s Roger)

Daarom durfde ik het bos niet ingaan. Roger vertelde me dat het, aan het lawaai te horen, om een klopjacht ging.  En hij legde me uit hoe het er aan toegaat bij zulke jacht. Ik had daar natuurlijk al over gelezen in romans, maar nog nooit kreeg ik een zo duidelijke uitleg. 

Roger eindigde zijn betoog met de woorden: ‘Ik vind dat geen edele sport, hoor!’

Ik vind het zelfs een laffe bedoening: op die manier krijgen de dieren geen enkele kans vermits ze op een valse manier naar de vuurlinie worden gedreven. Als iemand in zijn eentje probeert een konijn te schieten, heeft het dier tenminste nog meer kans om te ontsnappen dan in het slachthuis. Bij een klopjacht geen enkele kans voor het dier als de jagers een beetje kunnen schieten! En het dier heeft dan al zoveel stress moeten verwerken voor het geschoten wordt!

En waarschijnlijk heeft een van de vuurschoten die we hoorden dus die rennende ree getroffen!

Wat we wel tegenkwamen, in een gracht, was sluikstort.

 (Foto’s Roger)

Waarom doen mensen dat toch?

Interessant debat (?)

Wij kijken dus nooit tv, maar blijkbaar missen we zo interessante debatten! Zoals dit onlangs op ‘Reyers laat’.

Wat zaten ze daar toch te zeveren? Betalen we daarvoor belastingen?

Vlaming voor België?

Bij de vorige post heb ik, zoals meestal, foto’s van Roger gevoegd. En terwijl ik zijn kiekjes uitkoos, viel ik ook op onderstaande foto die hij ooit maakte (ik weet niet meer precies waar of wanneer).

Klik op de foto om ze te vergroten. Surrealistisch niet, die Vlaamse namen op een brievenbus die via een sticker mensen ronselt voor België?

Corswarem

Voor onze dagelijkse wandeling wilde ik vandaag graag naar Berloz gaan, en meer bepaald naar de deelgemeente Corswarem, waar mijn vroegere cursiste aan het einde van haar leven in een molen woonde. Waarschijnlijk, zo dacht ik, zouden we haar graf vinden op het kerkhof.

We liepen eerst een pad in dat bleek uit te geven op een immense boerderij. Te koop. Weer begon ik te dromen over wat wij allemaal zouden kunnen doen met al die gebouwen.

 (Foto’s Roger)

Maar er kwam gauw een einde aan mijn dagdromen, want ik merkte dat het lawaai van de autosnelweg overal in het dorp hinderde. Ongelooflijk hoe dat geruis in sommige gemeenten de vroegere rust is  komen verstoren.

 (Foto Roger)

Daarna liepen we naar de kerk via een paadje dat dwars door een beemd loopt (we hadden het enkele jaren geleden al ontdekt). Een verlicht pad (in Wallonië hebben ze blijkbaar de middelen om zulke paadjes te voorzien van straatlantaarns ), waarschijnlijk omdat veel dorpsbewoners het ook op donkere winterdagen gebruiken om naar de zondagsmis te gaan.

We liepen een poosje rond op het grote, nogal rommelige kerkhof, maar vonden nergens de naam van mijn cursiste zaliger. Nu, misschien ligt ze daar niet eens natuurlijk.

Het was heel koud en de lucht bleef de hele dag grauw. Onze wandeling heeft dan ook niet langer dan 40 minuten geduurd.

Buurvrouw en de rand van Hasselt

Vandaag moesten we even in het industriepark van Hasselt zijn. Hasselt is een stad die me tot nu toe weinig kon inspireren. Waarschijnlijk omdat ik ze niet goed ken, omdat ik er telkens maar een paar uurtjes vertoef, omdat ik er mij nog niet thuis voel dus.

We maakten deze dag wel een korte wandeling in de buurt van dat industriepark, en misschien moet ik mijn mening over de stad  herzien. Maar eerst ooit wat verder dat mooie bosje inlopen(vandaag hadden we de tijd niet: ik moest onder andere het volgend nummer van Oostland nalezen) dat we hebben gevonden in de buurt van de spoorweg!

 (Foto Roger)

 (Foto Roger)
Ik heb het al eens gevraagd: wie weet welke bessen dat zijn hierboven?

In het terugkomen zagen we een buurvrouw op de bus staan wachten. Uiteraard hebben we haar opgepikt. Onderweg praatten we wat en ze vroeg me of ik nog met een boek bezig was. Ik moest toegeven dat ik er bijna geen tijd meer voor vind. Als ik er al eens twee opeenvolgende dagen enkele uren kan aan besteden, volgen daarna weer superdrukke dagen (en nee, niet alleen door vertalingen, ook in het nalezen van Oostland of een Limburgse monografie bijvoorbeeld kruipen heel veel uren). Zij (die heel mooie dingetjes knutselt, aan bloemschikken doet, enzovoort) antwoordde dat ze ook veel minder tijd ‘vond’ voor haar hobby. En misschien lag dat aan haar leeftijd, vervolgde ze. Zij wordt heel binnenkort 52 en ik op dezelfde dag 61. Ze zou dus wel gelijk kunnen hebben!

Moeten

Gisteren, nog voor we naar de vergadering in Genk reden, had ik nog een binnengekomen recensie op Leespunt gezet. Omdat de recensie geen uitgever vermeldde en omdat uit de tekst bleek dat de bundel werd verdeeld door de auteur, had ik erbij geschreven dat de uitgave in eigen beheer was gebeurd.

Dat bleek echter niet het geval te zijn. Ik kreeg vandaag een mail van de recensent met een rechtzetting. En ik heb onmiddellijk bij ‘Uitgever’ de correcte naam ingevoerd. Tot daar geen enkel probleem.
Wat mij echter wel tegen de borst stootte, was iets dat  ik las in die mail van de recensent. Nee, niet vanwege hemzelf, wel in een doorgestuurde mail van de uitgever die er achteraan bengelde:  “(die van Leespunt) MOETEN INDERDAAD DAT ‘EIGEN BEHEER’ METEEN VERWIJDEREN”.

In hoofdletters nog wel, alsjeblieft! Dus in feite schreeuwden ze tegen Leespunt dat meteen moest gebeuren wat zij opdroegen!

Bij zulke ongelikte uitgever zal ik nooit aankloppen met een typoscript!

KVLS, het gewone leven en de Islam

Deze avond, na een drukke dag, weer een bestuursvergadering van de KVLS. Deze keer pikten wij Boudewijn Knevels op.

De eigenlijke vergadering hebben we proberen zo snel mogelijk af te handelen (en dat bewonder ik echt aan onze voorzitter Edith Oeyen: ze kan echt een vergadering leiden). Maar toch werden we weer geconfronteerd met het verdriet van bepaalde leden.

Ik ga hier natuurlijk niet ingaan op  de reden van de traantjes die soms verschijnen (maar ik ben blij dat die leden hun tranen de vrije loop laten, want dat betekent dat ze zich ‘goed’ voelen in het gezelschap). Maar ik geef toe dat we mensen met problemen niet altijd kunnen helpen!

Deze avond had ik veel te veel ‘na-vergadering-werk’  om mails te beantwoorden (hierbij wil ik me ook verontschuldigen bij de mensen die nog een antwoord verwachten). En dus zeker geen tijd om zelf te schrijven.

Ik heb nu alles nagelezen wat ik had geschreven over ‘Onze Lieve Heer die geen Vlaams kent’, maar nu ik moet verder schrijven, vind ik daar blijkbaar geen tijd voor.

En ben ik eigenlijk begaan met heel andere zaken dan het Nederlands dat door Franstaligen als minderwaardig werd ervaren. Nu ben ik meer bang van de Islam!

Misschien klinkt dit weer ongelooflijk ‘politiek niet correct’ , maar ik kreeg  vandaag dit filmpje van een vriendin die toch aan de wieg heeft gestaan van ‘Flair’: http://www.youtube.com/watch?v=6-3X5hIFXYU.

Wat mij toch nog meer deed nadenken! Ikzelf kan op mijn leeftijd niet meer voor meer kinderen zorgen. Maar waarop wacht onze overheid om het jonge vrouwen gemakkelijker te maken? Ach, waarschijnlijk is het al veel te laat!

Heks

Vertaaldag weer vandaag, maar tegen dat de schemering inviel, gingen we toch nog een half uurtje wandelen in Heks.
Wat een mooie naam, niet? En het is ook een mooi dorp.

Maar wij liepen een pad in dat ons voerde langs een beemd.

 

 

 (Foto’s Roger)

Het was weer zo rustgevend en mooi, die prachtige lucht, die roestkleurige bladeren op de grond, dat kappelletje (dat vroeger aan een nu omgekapte boom hing), de eenzame merel die zijn avondlied zong. Ik begrijp niet (maar ben er blij om) dat je op zulke idyllische plekken nooit iemand ontmoet. Voor mij is dat telkens een spiritueel bad.

Na een half uurtje naderden we weer het ingeslapen dorpje. Hieronder twee kiekjes van de kerk van Heks die we van tussen de bomen ontwaarden.

 (Foto’s Roger)

Het was niet de eerste keer dat we dat pad volgden, maar deze keer hebben we het op een zeker ogenblik verlaten voor een zijpadje. Dat uitgaf op een steeg die liep langs achtertuinen. Met soms de typische naïeve kabouters (en er bleek zelfs eentje omgewaaid door de wind van de laatste dagen).

 (Foto Roger)

En toen we weer de ‘bewoonde’ wereld bereikten, bleken we in de straat te zijn waar we onze auto hadden achtergelaten.

Gezellige middag en avond met Elvira, Geert en Zeger

Terwijl een groot deel van Vlaanderen te kampen kreeg met wateroverlast, gingen wij naar Elvira en Geert. Eerst pikten we Zeger op in Leuven.

Wij hebben van de hele namiddag geen regen gehad en konden dus een drie uur durende wandeling maken, van Herent naar Winksele en terug. Het verwonderde me echt hoe mooi het landschap was zo dicht bij de autosnelweg. Eerst ging het door velden, met echt mooie vergezichten, daarna volgden we een poosje de autosnelweg. Dat stukje van de wandeling was wel heel lawaaierig: constant dat geruis!

Maar daarna liepen we de bossen in en de rust keerde weer. Onderweg heeft Zeger de meeste foto’s gemaakt, en die heb ik dus niet bij de hand. Roger haalde zijn fototoestel pas van zijn schouders toen we in Winksele aankwamen.

Vroegere pastorie in Winksele

Winksele, kerk

(Foto’s Roger)

We kregen dan wel geen regen, maar we hebben wel door de modder moeten ploeteren, en geregeld schoof iemand uit!

In het terugkeren naar Herent, kwamen we, midden in het bos, een eigenaardig huis met  bijgebouwen tegen. We werden verwelkomd door blaffende honden en loslopende eenden en geraakten in gesprek  met (dat heb ik later op het Internet gevonden) de stichter van een anarchistische leefgemeenschap. Zeger heeft kiekjes gemaakt van de wel zeer opvallende gebouwen, maar die mag ik natuurlijk niet zomaar hier publiceren. Maar op het Internet vond ik ook dit. Met die man hebben we dus gesproken. 

Na een vrij lang gesprek (die man bleek Politieke en sociale wetenschappen gestudeerd te hebben in Leuven, en was twee jaar voor mijn aankomst in Leuven aan die studie begonnen), liepen we voort richting het heel gezellige huis van Elvira en Geert. Ik zei tegen ons meisje: ‘Dat zou mij wel aanstaan, wonen zoals die man!’. En, mij en haar vader kennende, beaamde ze dat lachend. Maar nadat ik gelezen heb waar de eerste link hierboven naar verwijst, twijfel ik er een beetje aan.

Het begon al serieus te schemeren en onze kinderen merkten dus niet wat wij ineens weer ontdekten naast het bospad. Terwijl Roger een foto maakte, riep ik de ‘jeugd’ die al een heel eindje voorop liep, terug. Nu zouden ze immers met eigen ogen kunnen zien dat ik niet lieg als ik beweer dat wij opvallend veel schoenen tegenkomen tijdens onze wandelingen. En deze keer lagen ze nog in een schoenendoos!

 (Foto Roger)

Toen we ‘thuis’ kwamen, ben ik eerst een sigaret gaan roken op het terras. En daarna, bij een aperitiefje,  hebben Elvira en ik gekookt. Afijn, allerlei dingen opgewarmd die ik uit onze diepvriezer had meegebracht. Dat heeft ons weliswaar veel tijd uitgespaard, maar héél lekker was het niet. Een volgende keer zullen we maar iets minder lang wandelen, en echt zelf koken!

Tussendoor maakte ik even onderstaande foto. Gisteren, tijdens de gesprekken met Liliane en Paul, besefte ik ineens dat ik geen enkele foto heb van zwangere Elvira. En geef toe, is een zwangere vrouw niet héél mooi?

 (Eigen foto)

Ondanks het niet superlekker eten was de avond nog heel gezellig. We hebben veel gepraat, en vooral veel gelachen!

Metalen dozen, taart en herinneringen

Weer een regendag. Maar vandaag waren wij, evenals zuster Godwine en haar medezusters, uitgenodigd bij Liliane en Paul.

 (Foto Roger)

In juli van dit jaar, ter gelegenheid van de kermis, had Liliane ‘open deur’ gehouden, zodat iedereen die het wenste haar indrukwekkende collectie metalen dozen kon bewonderen. Wij waren toen op reis en hadden het dus gemist. En zuster Godwine en haar medezusters bleken de krant niet grondig genoeg gelezen te hebben, want ze wisten het niet.

Maar vandaag mochten we de collectie ook zien. Ongelooflijk! Rond de 1500 dozen, in alle maten en vormen. En vaak buitengewoon prachtige exemplaren.

Liliane had ook taarten gebakken.

 (Foto Roger)

Van die echte Limburgse vlaaien, zoals je er bijna nergens meer vindt. Die taarten zijn de lekkerste die ik ooit geproefd heb, maar je krijgt dus nog zelden de kans om ervan te genieten. We hebben gesmikkeld!

Het werd een heel gezellige namiddag met de oude nonnetjes (de oudste is 95 jaar). Leuk gekeuveld, met zuster Godwine weer herinneringen opgehaald aan Congo, ook wat gepraat over diepzinnigere dingen. En tegen de avond zorgde Liliane nog voor broodjes met beleg en een lekkere fles wijn.
Daarna vertrokken de nonnetjes, want ze wilden voor de duisternis in hun klooster zijn (maar dat is niet gelukt, vrees ik).

En wij zijn nog even blijven napraten en nieuwsjes uitwisselen over onze kinderen. Als ik Liliane en Paul hoor vertellen over hun kleinkinderen, kan ik bijna niet wachten tot januari.

Ze vertelden ons ook over een nieuw restaurant in Antwerpen, twee huizen verder dan ons vroeger huis. We googleden een beetje en vonden er foto’s van, evenals van ons vroeger huis dat nu een kledingwinkel blijkt geworden. Ik kreeg wel heimwee toen ik het zag. Niet zozeer naar Antwerpen zelf, maar naar bepaalde vrienden, en zeker naar het huis waar Roger zoveel werken had in uitgevoerd. Ik besefte dat ik vroeger, toen we daar woonden, niet inzag hoe groot het huis (een vroegere opslagplaats) wel was. En ik dacht terug aan de tijd toen de kinderen nog ‘kindjes’ waren en ze daar, in hun immense speelkamer,  ‘ravotten’.

Winterkarweitjes

Sinds gisterenochtend is het vreselijk fel aan het waaien, en bijna de hele tijd regent het. Het water hield zelfs geen half uur op uit de (toch mooie) lucht te vallen. En dan krijg ik Roger niet warm voor een wandeling!

Dus heb ik, buiten mijn gewone werk, een beetje schoongemaakt. Was wel nodig: ik ben immers niet de goede huisvrouw die elke week heel haar huis een beurt geeft. Ik ben ook aan het herlezen wat ik al geschreven had voor dat boek over Nederlands en Frans. Als ik er verder wil aan schrijven (en tegenwoordig heb ik daar steeds meer zin in), dan is die stap (herlezen wat ik al ‘had’) onontbeerlijk.

Maar ik hoor (en lees) dat voor veel mensen in dit seizoen ‘(afgewaaide) bladeren bijeen rijven’ ook een job is. Daar hou ik me eigenaardig genoeg bewust niet mee bezig. Want ik vind het juist mooi, al die bladeren uitgestrooid op de grond.

Misschien heb ik wel ongelijk, hoor. Misschien is het niet zo goed voor het gras als die blijven liggen? Maar vermits wij geen gazon hebben en onze tuin in feite een ‘puur natuur’ weide is, vermoed ik dat de natuur daar ook wel zelf allemaal voor zorgt.
En ondertussen zorgt ze dat ik kan genieten van prachtige kleuren!

Bloedbad in Iraakse Katholieke kerk

Waarom heb ik dit verslag nergens gelezen in onze media?

Groot-Gelmen

 (Foto Roger)

Bovenstaande foto werd eergisteren gemaakt in Gelinden. Toen we tijdens onze korte wandeling op een grotere landweg uitkwamen, zagen we deze eigenaardige kapel.

Vandaag was echt regenachtig. Toch wilde ik rond 15 uur, toen het even droog leek te blijven, gaan wandelen. We reden naar Groot-Gelmen en parkeerden onze auto op een landweg die in de richting van het gehucht Helshoven loopt. Daar werden we verwelkomd door een prachtig vinkenconcert. Roger heeft een paar vogeltjes kunnen fotograferen, maar in feite was het een hele kolonie die ons opwachtte!

 

 

 (Foto’s Roger)

Wij stapten richting Rijkel. Ondanks de heel bewolkte lucht was  het kasteel van Rijkel goed zichtbaar in de verte:

 

 (foto’s Roger)

 

 (foto Roger)

Bij bovenstaande foto schreef Roger: ‘subsidies binnenrijven’. Al die zonnepanelen spreken inderdaad voor zich!

Uiteraard verlieten we weer het wandelpad om een plantage te dwarsen. Waar we op een zeker ogenblik een hol tegenkwamen. Van een fret, dachten we. Daar heeft Roger geen foto van gemaakt…

 

 

 

 (Foto’s Roger)

We plukten er achtergelaten peren. Ik vraag me steeds af, als ik zulke eenzame vruchten aan een boom zie hangen, waarom ze niet geplukt werden. Werden ze niet opgemerkt? Of was er een gebrek aan pluktijd? Wij hebben er alleszins van genoten!

Eigenlijk was het niet zo heel erg koud vandaag en ik was blij dat ik ondanks de bijna constante regen heb aangedrongen op dat uitje. Want wat hebben we hier in Haspengouw toch prachtige en inspirerende landschappen! En weer zijn we droog gebleven!

Hieronder nog een foto van de landweg die loopt van de ‘galg’ in Groot Gelmen naar Sint-Truiden.

 (Foto Roger)

Dat was het einde van onze lus: toen we daar aankwamen, waren we nog maar op amper 500 meter van de auto.