Ontmoeting

Wekelijkse boodschappen vandaag. We ontmoetten een nicht van Roger en haar man, die we al heel lang niet meer gezien hadden. Zij is precies een jaar ouder dan Roger. Vroeger zagen we elkaar minstens één keer per jaar op een mosselfeest in Bommershoven en kwamen we ze af en toe tegen tijdens een wandeling. Echt wandelen doen we niet meer (en zij ook niet, vertelden ze ons) en ik weet zelfs niet of dat jaarlijkse mosselfestijn nog bestaat.

Dat werd dus een poosje bijpraten op de parking van het grootwarenhuis. Gezellig maar het ging opvallend vaak over ziekten en ouderdomskwaaltjes. En er werd helemaal niet afgesproken om samen nog eens iets te gaan drinken of elkaar binnenkort terug te zien. Dat hoort waarschijnlijk ook bij het ouder worden? 

Een vleugje nostalgie en een blik op de toekomst

Vandaag heb ik nog eens enkele uren besteed aan het nalezen van de drukproeven van de volgende "Oostland" van de KVLS. Het wordt opnieuw een sterk nummer (en ik heb opvallend weinig moeten verbeteren).

Toen ik daarmee klaar was, was het hoog tijd om te beginnen koken. Na een wortel-pompoensoep aten we selder met balletjes volgens een (heel gemakkelijk maar heel lekker) recept van mijn grootmoeder "marraine". Nee, het is niet het klassieke recept met tomatensaus, wel met een witte saus op basis van het kookvocht. Telkens als we dat eten voel ik me teruggeworpen in de tijd: marraine wist dat ik dat heel graag at en maakte dat vaak klaar toen ik vroeger met Roger bij haar op bezoek kwam (gelukkig vindt Roger het ook heel lekker).

Deze avond kreeg ik een heel bijzondere mail van Hendrik. Hij had bij wijze van experiment twee AI-systemen (Chat GPT 5 en Claude Sonnet 4.5) een discussie laten voeren over of ze al dan niet een bewustzijn (kunnen) hebben en dat bleek echt een fascinerende discussie te zijn geworden! 

Verloren traditie

Ik schreef gisteren dat we vroeger elk jaar, begin september, met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken. Dat begon telkens met een mis, gevolgd door een bezoek aan zijn graf op de begraafplaats in 's Gravenwezel, waarna we naar de flat van mijn moeder Nany in Schoten trokken. Daar werden we vergast op belegde broodjes (meestal klaargemaakt door mijn zus), wijn, bier en koffie.

Heel eenvoudig, maar ook heel gezellig was die herdenking. Daarom had ik na het overlijden van Nany even voorgesteld die traditie verder te zetten, voor onze beide ouders. Het enige antwoord dat ik meteen kreeg (van wie, dat weet ik niet meer) was: 'Toch zeker niet weer met een mis?'. En ik heb niet meer aangedrongen.

Maar nu vind ik het jammer dat ik niet zelf voor een jaarlijks herdenkingsmoment heb gezorgd. Hoewel... nu besef ik ook dat ik er niet meer toe in staat ben met die polyartritis!  

Stille Allerheiligen

Het was een rustige 1 november! 

Begraafplaatsen bezoeken is er niet meer bij: Nany en mijn vader liggen in 's Gravenwezel (waar we woonden toen mijn vader overleed), nog verder dan Schoten, dat Roger tegenwoordig al zo ver vindt. Het graf van Roger zijn ouders is verdwenen. En ik vraag deze dag niet aan Roger om het graf van mijn marraine en Nononc te bezoeken, omdat dat te pijnlijk is voor hem (dat doen we dus wel op een andere dag). 

Ik dacht vandaag vaak aan vroeger, toen ik met mijn ouders de kerkhoven in Leuven en Brussel (en soms in Hoksem) bezocht en we dan altijd even langsgingen bij mijn twee grootmoeders. Later, met Roger (en nog later onze kinderen) bezochten we het graf van zijn vader en dat van mijn vader en gingen we dan ook even langs bij zijn moeder en bij mijn moeder. En de laatste jaren bezochten we enkel nog het graf van Rogers vader en dat van marraine, omdat 1 november anders te druk werd (in ons al zo drukke leven), en we elk jaar begin september toch al met de hele familie samenkwamen om mijn vader te herdenken.

Dat is allemaal voorbij! Onze kinderen hebben geen enkele reden om vandaag hier "even langs te komen": hun grootouders liggen niet in deze contreien. Als ze die traditie al in ere houden, want hun leven is nog drukker dan het onze vroeger!

Een heel rustige, stille en regenachtige dag werd het dus, met veel lectuur, een mailtje van Eva en een telefoontje van Roger aan de aannemer, wiens gekneusde spier al veel beter is.

Na een opgeruimd terras toch geen opgeruimd gevoel!

Ik klaag geregeld over de rommel in en rondom ons huis maar Roger kan het blijkbaar niet laten: een lege plek moet opgevuld worden. Binnen lukt het me nog om de rommel een beetje in toom te houden (behalve in de kamers die Roger zich helemaal heeft toegeëigend). Maar het poortgebouw is een ramp sinds ik me er niet meer mee bemoei (uit schrik te struikelen over een van de spullen die Roger er opstapelt).

Ik heb ook nooit opgehouden te klagen over ons terras dat maar niet opgeruimd geraakt. Hoewel Roger geregeld herhaalt dat gewoon op het gras gaan zitten "even gezellig" is, bleef ik aandringen en zagen. En  onlangs eiste ik dat we tegen volgende zomer opnieuw van dat terras kunnen genieten. Daarom sprak Roger enkele dagen geleden af met de aannemer die ons vandaag eindelijk kwam verlossen van dat afbraakmateriaal. 

Ondertussen keek ik dat schoolwerk van L. na, zette ik koffie en maakte ik al plannen om het terras opnieuw te gebruiken. 

Ik was blij... tot de aannemer en zijn kompaan na het werk even koffie kwamen drinken in de keuken. Ik vernam toen dat de aannemer bij een vorige opdracht een spier had bezeerd en ik merkte dat het vrijmaken van ons terras die spier helemaal geen deugd had gedaan. En toen voelde ik me schuldig!

Taalonderwijs vandaag?

Vandaag heb ik nog maar eens de keuken schoongemaakt (bijna drie uur heb ik daaraan besteed, weliswaar met om het uur een vrij lange rustpauze voor mijn rug; en opnieuw zonder de binnenkant van de kasten onder handen te nemen). Wat heb ik toch een hekel aan dat soort werk! En zeker nu al die karweien nog langer duren dan enkele jaren geleden! 

Deze avond (nadat we nog eens spinazie met kikkererwten en zalm aten - heel lekker!) wilde ik nog enkele bladzijden uit mijn dagboeken overtypen toen er een mail van buurjongen L. aankwam. Of ik nog eens zijn schooltaak wilde nakijken.

Dat bleek een hele boterham te zijn! Ik antwoordde hem dat ik daar morgen zal voor zorgen, maar ik bekeek toch al een deel van de opgave. En daar las ik onder andere: 

"Lees de zinnen hieronder en plaats ze bij de juiste categorie van het armoedeweb (...)

- Liam heeft geen plaats op zijn kamer om te studeren (...) waardoor hij soms slechte punten behaald"

Zulke fouten vanwege een leerkracht maken me telkens toch zo kwaad!

Onder de scanner

Vergadering van de werkgroep WO I-II vandaag. Er waren twee leden afwezig wegens ziekte, en Ludo D. had voor ieder van ons een exemplaar van de Erfgoedkrant bij, met een artikel over onze werking: "WO II onder de scanner". Hij had ook voor mij zijn tweede laptop bij, zodat ik iets meer actief kon meewerken. Soms vind ik het jammer dat Roger zijn oude laptop niet meer online kan.

We hebben goed gewerkt maar er ligt nog veel werk voor de boeg: soms bevatten de steekkaarten die we controleren echt te weinig gegevens (en ik vrees dat we ons zullen moeten verontschuldigen voor de volgende vergadering die gepland is in een voor ons al heel drukke week). 

Vandaag hebben we de vergadering ook al een halfuurtje voor het einde moeten verlaten: Roger moest immers een nieuwe koptelefoon kopen nadat zijn vorige gisteren plotseling de geest gaf! 

Anesthesie

Eigenaardig: ik zoek al lang en vaak naar een heel verstaanbare en volledige uitleg over anesthesie (twee keer heb ik daar een heel slechte herinnering aan overgehouden) maar nooit vond ik een uitleg die me voldeed. 

Deze avond laat echter, viel ik heel toevallig (?) op een heel duidelijke video over dat onderwerp!

Ik kijk dus nog even verder voor het slapengaan!

"Onverwachte gedachten"

Vandaag vonden we weer een geschenk in de brievenbus. Een zeer poëtisch geschenk: een bundel van Ivo Hermans, "Onverwachte gedachten". 

Buiten onze deze week bijzonder uitgebreide boodschappen had ik nog enkele klusjes op mijn programma staan maar daar is niets van in huis gekomen. Mijn enkel deed te fel pijn (reuma) en ik heb dus, na het beantwoorden van een paar mails, mijn tijd verder besteed aan het lezen van Ivo's gedichten. Ze spraken mij heel fel aan, ze voelden zelfs als voedsel voor mijn nostalgische aard!

Les pipelettes

Vandaag is het al twee jaar geleden dat Rogers nicht Jeannine voor euthanasie koos! Weer heb ik de indruk dat het nog maar pas geleden is! 

Over vandaag valt verder niets speciaals te vertellen, behalve misschien dat ik een heel plezant kanaal heb gevonden op YouTube: Les Pipelettes (de kletskousen). En dat ik viel op een interview met dokter Charbonnier over NDE. En dat was geen geklets!  

Filmavond

Het was een vrij druk weekend voor mij. Nee, we hadden geen enkele afspraak. Maar buiten een paar aangename taken zoals een lang telefoongesprek met Hendrik die Roger hielp met een computerprobleem, het beantwoorden van enkele mailtjes van Eva, het overtikken van enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken en het koken, heb ik mijn tijd vooral besteed aan huishoudelijke taken. Ik moest zoveel werk inhalen dat ik zelfs vandaag (op een zondag - dus tegen mijn gewoonte in!) enkele uren heb besteed aan de was.

Maar nu is het tijd voor een filmavond. Ik ga kijken naar "Mon fils, cet inconnu". De film (met Engelse ondertitels) werd me voorgesteld door YouTube en ik denk dat ik ervan zal genieten!

P.S. Voor het slapengaan. De film was heel goed maar echt genoten heb ik er niet van: ik vond hem akelig! Het ging onder andere over opvoeding, de rol van ouders (en de problematiek waar ik vroeger al eens over schreef). Wij hebben - gelukkig - nooit te maken gehad met dat soort gedrag bij onze kinderen (maar tijdens mijn studies heb ik wel vrienden gehad met drugsproblemen - en inderdaad, hun ouders waren telkens druk bezig met hun eigen "carrière"). Hoewel, ik weet het, je mag nooit veralgemenen!

Een rijke luie dag

Storm Benjamin heeft ons vandaag aan huis gekluisterd en toch werd het nog een vrij luie dag. Roger wilde eigenlijk ergens naartoe rijden maar stelde het elk uur uit wegens te felle windvlagen en/of te veel regen. Ik was van plan de wasmachine aan het werk te zetten maar dat stelde ik ook telkens uit, "want misschien zouden we het nog geen uur later toch riskeren om naar buiten te gaan". En we laten de wasmachine niet graag draaien als we niet thuis zijn. 

Ik had natuurlijk ondertussen al de keuken kunnen schoonmaken (dat stond eigenlijk pas voor morgen op het programma) maar daar had ik niet veel zin in. Dat gebeurt dus zoals gepland morgen terwijl de wasmachine draait.

Ik heb wel even getelefoneerd met straatgenote V. die me vertelde dat haar man volgende maandag al 88 jaar wordt! En met vriendin Liliane met wie we binnenkort afspreken om samen mosselen te gaan eten. Ik heb ook geantwoord op enkele mails van onder andere onze kinderen en Eva (die vond dat de wind vandaag "nog te doen was"), en van die vriendin die me een lange mail zou sturen, me een maand later zei dat ze het gewoon was vergeten, en me gisteren een korte mail had gestuurd om zich te verontschuldigen voor die vergetelheid!

Uiteraard heb ik toch volop genoten van zo'n luie dag! Ik heb nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en veel gelezen, onder andere dit heel interessante artikel van Mattias Desmet over de evolutie van onze maatschappij. En ook onder andere gekeken naar deze niet echt opbeurende video over armoede bij Franse gepensioneerden. Maar zelfs dat paste eigenlijk bij de sfeer van vandaag: rustig, nadenkend, zonder haast. Er zit eigenlijk meer rust dan luiheid in zo'n dag!

Geen uitstap voor ons

Onze werkgroep (en dus ook Heemkunde Groot Heers) heeft voor morgen een uitstap naar Bastogne georganiseerd: 

"De Werkgroep WOI & WOII organiseert samen met de Heemkunde Groot-Heers en de Zonnestraal een leuke uitstap naar Bastogne op donderdag 23 oktober 2025. Busreis, inkom musea en middageten zijn inbegrepen in de prijs van 64€.

Hebben jullie zin om mee te gaan dan kan je inschrijven door een mailtje te sturen naar zonnestraal@mail.com of te bellen naar Toon Royackers op nummer 0476/029660. Je ontvangt dan een verzoek tot betaling.
Programma:
08.00 uur vertrek in Heers aan de Zonnestraal (Steenweg 204)
09.30 uur ontvangst met koffie
10.00 uur Bezoek aan het ‘Bastogne War Museum’ (met audiogids)
12.30 uur Middagmaal: keuze uit gehaktballetjes of vidé, telkens met röstis. Nadien een dessert.
13.45 uur Bezoek van de Bastogne War Rooms met audiogids
15.00 uur Geleid bezoek aan het slagveld in het Bois Jacques, bus rondrit door Bastogne
16.30 uur terugkeer naar Heers"

Roger en ik hebben lang getwijfeld of we er zouden aan deelnemen (als leden van Heemkunde Groot Heers kregen we zelfs een korting van 10 euro). We waren een beetje bang dat het te zwaar zou worden, niet voor mijn gewrichten - ik heb immers mijn rollator - maar voor Rogers hart. Uiteindelijk besloten we om niet mee te gaan. 

Tijdens de vergadering van deze middag hoorden we dat nog andere oudere heemkundeleden om dezelfde reden hadden afgehaakt maar dat het programma eigenlijk niet te zwaar zou zijn, behalve misschien dat bezoek in het "bois Jacques". En we kregen een beetje spijt van onze beslissing. 

Ach, ik zal morgen dan maar beschouwen als een rustdag zeker? Of ga ik dan toch proberen al wat achterstallig werk in huis in te halen (en eindelijk een paar mensen opbellen zoals ik al lang van plan ben)?  

Herinneringen en soldatendossiers

Vandaag is het al drie jaar geleden dat mijn moeder Nany en onze vriend René overleden. Ongelooflijk: ik heb echt de indruk dat het maar enkele maanden geleden is! 

Onlangs zei ik nog tegen Elena dat ik sinds de Covidperiode de indruk heb dat de tijd sneller gaat, en dat dat waarschijnlijk met ouder worden te maken heeft. Zij antwoordde me dat het een welbekend fenomeen is, het zogenaamde "covideffect"!?

Deze middag was het vergadering van de werkgroep WO I-II (Roger is gisterenavond net op tijd klaar geraakt met zijn soldatendossiers). Het was een vruchtbare bijeenkomst maar er zijn nog heel veel dossiers te verwerken (want onder leiding van Elie bekijken we elke steekkaart grondig en we vinden soms nog kleine  onjuistheden of mankementen). Dat wordt dus nog ettelijke keren samenkomen om daaraan verder te werken. Gelukkig is de sfeer altijd opperbest!

Nieuwe column van Maj

Tussendoor las ik vandaag in "De Standaard" de jongste column van vriendin Maj. En dat was echt geen goed nieuws! 

Roger is deze avond, na onze "kindjesdag", nog druk bezig geweest met zijn deel soldatendossiers, en ik vrees dat hij daar morgen nog enkele uren moet aan besteden als hij niet echt overdreven laat wil klaar zijn.

Maar daarna zou ik echt willen dat we tijd maken voor een bezoek aan Maj. Ik klaag wel dat onze vrienden erg verspreid wonen, maar zij woont eigenlijk vlakbij. En zelfs om haar te bezoeken vinden we de tijd niet. 

Ik weet het, dat komt omdat we zelf ouder en trager worden, maar toch!  

Slecht georganiseerde kindjesdag

Vandaag was het de bedoeling dat wij Eva oppikten, zorgden voor haar vieruurtje, en zodra Elena en Matthias thuis waren gekomen, Eva naar de dansles van 17 uur brachten. Elena en Matthias zouden dan een halfuurtje alleen thuis zijn tot hun mama thuiskwam tegen 17:15 uur. Wij zouden meteen terug naar huis rijden nadat we Eva hadden afgezet en om 18 uur zou dochterlief haar afhalen terwijl ik de saus en het water voor de spaghetti opzette.

We pikten Eva dus op terwijl ze naar huis liep, ze at snel een appel en een koekje en leerde haar les Frans die ik nog snel overhoorde. Ik zette het vieruurtje van Elena en Matthias klaar tegen dat ze thuiskwamen, had nog snel de tijd om met Elena te spreken over het boek "Troje" dat ik haar terugbracht (en heel graag heb gelezen) en toen vertrokken we met Eva.

Wat een verkeer en hoeveel files onderweg! Maar kom, na een halfuur rijden en een tiental minuten lopen van de parkeerplaats naar de danszaal, kwam Eva nog net op tijd aan. Wij liepen terug naar de auto.

De rit naar huis duurde iets langer dan een halfuur (het was nog drukker geworden) en toen we aankwamen, stond dochterlief al op het punt te vertrekken om Eva te gaan halen. Elena was nog aan het studeren en Matthias zat te lezen.

Ik zette na een poosje het water en de saus op het vuur, en ongeveer een halfuur later kwamen Eva en haar mama thuis. Toen kwam Elena ook uit haar kamer en konden we aan tafel gaan. 

Waar we eindelijk wat konden praten en nieuwtjes uitwisselen. En waar we afspraken dat we het een volgende keer anders zullen organiseren: het is te gek dat op het moment dat wij thuiskomen nadat we Eva hebben weggebracht, het al tijd is om haar weer te gaan halen!

Correspondentie (2)

Ik wacht nog steeds op de lange mail die een vriendin me meer dan een maand geleden voor de volgende dag beloofde. En ik begin te denken dat ik die nooit zal krijgen, dat die vriendin, zoals zoveel anderen, me nog wel een wens zal sturen op mijn verjaardag en af en toe een kort berichtje, maar geen mails meer. Had ik trouwens al niet opgemerkt dat haar laatste echte mail geen antwoord was op mijn schrijven, alsof ze mijn laatste bericht verloren of vergeten was en niet meer wist waarover we eigenlijk aan het discussiëren waren? 

Heel waarschijnlijk speelt haar leeftijd hier een rol. Ik herinner me trouwens ook dat toen vriend André ophield me (papieren) brieven te schrijven, dat weliswaar was toen ik begon mijn brieven te vervangen door e-mails, maar dat hij toen ook ongeveer even oud was als die vriendin nu. Ik herinner me ook dat zijn echtgenote jarenlang via e-mail heeft gecorrespondeerd met haar zus die in Italië woont, maar dat de laatste keer dat we elkaar zagen, ze me vertelde dat zij en haar zus veel minder vaak naar elkaar schreven. 

Ik heb het al gezegd, ik mis die correspondentie, vooral omdat onze vrienden en familie een beetje overal in België wonen en elkaar in levende lijve ontmoeten nog moeilijker wordt dan elkaar schrijven!

Daar dacht ik vandaag aan na een telefoongesprek met zus Bie die gisteren wel naar die begrafenis is gegaan en me vertelde dat op haar leeftijd lange autoritten ook al een hele opgave beginnen te worden. 

Over begrafenissen en ouder worden

Morgen vindt de uitvaart plaats van schoonzus haar vader. Ik voelde heel goed aan dat Roger opzag tegen de rit via de drukke 313 naar Schoten (waar ook Nany woonde) en heb daarom niet aangedrongen: we zullen niet aanwezig zijn op die begrafenis, behalve in gedachten. 

De laatste keer dat Roger naar Schoten reed, was in 2023. Toen was het "nog maar" iets meer dan een half jaar geleden dat mijn moeder Nany overleed. Tot dan reed hij minstens elke maand daarnaartoe maar blijkbaar is het nu echt te lang geleden (en is hij uiteraard nog wat ouder geworden).

Eigenlijk is het een "geluk" dat Nany er niet meer is! 

Een spraakwaterval

We spraken deze middag nog eens af met Zeger in het Leuvense. Deze keer aten we in de Lunch Garden: helemaal niet slecht voor een heel democratische prijs. Na ongeveer twee uur nieuwtjes uitwisselen, namen we afscheid van Zeger en reden we naar schoonzus L. 

Er zat vrij veel volk in de cafetaria van het rusthuis maar we vonden nog een vrije tafel aan het raam. Roger bestelde een wit wijntje, een biertje en thee en we praatten wat bij. Op een zeker moment wijst L. me een andere bewoner aan en ze zegt me dat die van Wellen afkomstig is. Ik vraag nog hoe het dan komt dat hij in een rusthuis in Leuven is beland, maar dat wist L. ook niet.

Nog geen vijf minuten later staat die man uit Wellen aan onze tafel en vraagt ons of hij bij ons mag komen zitten. Vermits L. hem lijkt te kennen, knikken Roger en ik samen instemmend van "ja". 

En dan heeft die man me net geen uur zitten vertellen over zijn leven, zijn studies, zijn ziekten, zijn bezigheden, zijn familie, zijn kinderen, zijn overleden vrouw, zijn vriendin, enzoverder. Hij bleek onze nicht Jeannine Leduc en haar moeder, "tante Laure" goed gekend te hebben. Morgen wordt hij 94 jaar en hij keek vol enthousiasme uit naar het "verrassingsfeest" dat zijn kinderen voor hem in Wellen hadden voorbereid (maar een van hen had het verklapt en het was dus geen echte verrassing meer, maar daar zou hij niet over reppen). Hij haalde ook veel herinneringen op aan de tweede Wereldoorlog (en ik bedacht dat als we een dergelijke man in Heers zouden vinden, die herinneringen zeer welkom zouden zijn voor ons boek over WO II). Het enige wat ik niet te weten kwam, was hoe hij in een rusthuis in Leuven was beland. Uiteraard heb ik een paar keer de vraag willen stellen, maar ik had te maken met zo'n ongelooflijke spraakwaterval dat ik er geen speld tussen kreeg.

Ik merkte wel vanuit mijn ooghoeken dat Roger en zijn zus het "gesprek" niet zo boeiend vonden en dat ze ook niet echt luisterden. Maar zelf zeiden ze helemaal niets en het feit dat ze zelfs de man uit Wellen niet aankeken leek hem niet te deren. Mij verplichtte dat, vond ik toch, om des te aandachtiger naar zijn verhalen te luisteren.

Toen hij uiteindelijk opstapte, leken Roger en L. opgelucht. De man uit Wellen sprak redelijk stil en ze bleken bijna niets te hebben verstaan van wat hij had verteld. Ze schrokken wel toen ik hen vertelde dat hij morgen 94 jaar werd (hij zag er veel jonger uit) en dat hij enkele maanden geleden nog ten dode was opgeschreven. 

Toen was het tijd om L. terug naar de eetkamer te brengen en ik bedacht dat we bijna niets tegen elkaar hadden gezegd tijdens dit bezoek!

"Consent"

Ik keek deze avond nog eens naar "De Afspraak" op de VRT. Het ging onder andere over "jongeren die het moeilijk vinden om toestemming te vragen bij seks" en over de campagne van Sensoa rond "consent".

Mag ik eerlijk zijn? Ik vind zo'n campagne belachelijk! Uiteraard mag je niemand verkrachten, maar intuïtief van elkaar aanvoelen wat goed is of niet, vertrouwen op het spel van de hormonen, mag dat dan niet meer? 

Als vroeger een jongen me had gevraagd: "Mag ik je zoenen" of "Mag ik verder gaan", zou mijn spontane reactie zeker zijn geweest: "Laat het al maar!".

Waar blijft de spontaneïteit die jonge mensen vroeger kenmerkte? 

Cultuurschok

 Ik viel vandaag heel toevallig op deze interessante video over een bijzondere cultuurschok. Echt heel tof!

Al zeven jaar!

 Het is al zeven jaar geleden dat "Nononc" ons verliet!

MEHA

Eigenlijk wilde ik eerst niets posten vandaag. Maar, vermits ik voor mezelf had besloten dat ik later meer wil te weten komen over "MEHA", kan ik evengoed even vertellen waarover het gaat. 

Ik luisterde (en keek) vandaag even naar een uitzending van "Tocsin", waarin dokter Perronne en dokter Fouché het hebben over onder andere de huidige verplichting voor artsen om een vastgesteld protocol te volgen en dus het gemis aan vrijheid voor die artsen, met als gevolg onder andere een gebrek aan artsen, én over de oprichting van MEHA ("Make Europe Healthy Again").

En ja, zoiets wil ik graag opvolgen.

48 jaar al!

Vandaag verjaart Hendrik: 48 jaar wordt hij al! Debby had een heleboel verrassingen voorbereid, het zal voor hem dus ongetwijfeld een mooie verjaardag zijn geweest.

Voor ons werd het, buiten de wekelijkse boodschappen, de normale huishoudtaakjes en een lang telefoongesprek met straatgenote V., een rustige dag. 

O ja, ik heb ook nog een tweede telefoontje gepleegd vandaag, maar ik had de indruk dat ik ongelegen kwam. Een goede vriendin schreef me precies een maand geleden dat ze me de volgende dag een lange mail zou sturen. Omdat ik die nog steeds niet gekregen had, begon ik me zorgen te maken (vriendin is vier jaar ouder dan ik en zowel zij als haar echtgenoot hebben enkele gezondheidsproblemen). Op aanraden van Roger toetste ik vandaag dus eindelijk haar telefoonnummer in. Ze nam op en vertelde me doodgemoedereerd dat ze gewoonweg was vergeten me te schrijven!

Hoe doen alleenstaanden dat?

Vandaag opnieuw veel lectuur voor mij, terwijl Roger verder werkte aan zijn soldatendossiers, een telefoontje met zus Bie, een interessante video over een nieuw boek van Bazin dat ik, hoewel ik er zin in heb, niet zal kopen omdat ik niet meer weet waar ik met onze boeken moet blijven, en uiteraard gekookt.

We aten deze avond, net zoals gisteren, een rijke en heerlijke pompoensoep met geraspte kaas. Ik wilde die laten volgen door een kalfsblanquette, maar na twee borden soep bleken we helemaal geen honger meer te hebben. De kalfsblanquette ging dus de koelkast in voor morgen en het gerecht gepland voor morgen verschuift naar maandag. Wat is dat toch moeilijk, koken voor slechts twee mensen! Hoe doen alleenstaanden dat?

Een verhaal van liefde en oorlog

Het was een vrij rustige dag en deze avond, terwijl Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde ging, kreeg ik alle tijd om verder te lezen in "Troje, een verhaal van liefde en oorlog". Boeiend maar al die namen onthouden is onmogelijk voor mijn gebrekkige geheugen. Gelukkig hanteert de auteur, Stephen Fry, een speciale stijl die hier heel handig is. 

Over het algemeen heb ik niet graag als de auteur persoonlijk tussenkomt in zijn verhaal maar dit boek leest alsof je luistert naar een leraar die bijzonder goed kan vertellen en die af en toe je eraan herinnert hoe al zijn personages heten, hoe ze met elkaar verwant zijn en waar ze op welk moment verblijven. 

Ik heb dus het grootste deel van de avond besteed aan die lectuur. En toen Roger terugkwam van de vergadering, had hij weer een geschenk bij: een butternutpompoen gekregen van Ludo D. Dat wordt weer smullen morgen!

Drukke dag met een leuk einde

Gisterenavond laat heeft Hendrik vanop afstand nog gezorgd voor het upgraden naar Windows 11 van mijn computer. Dat verliep heel vlot maar toen ik deze voormiddag mijn pc wilde starten, leek het scherm geen verbinding te kunnen maken met de computer. Net toen ik, na bijna een kwartier proberen, begon te panikeren, lukte het eindelijk.

Buiten een mailtje van Eva, dat ik snel beantwoordde, vond ik een mail van buurjongen L. met de vraag of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat moest echter even wachten, want kort daarop vertrokken Roger en ik naar een vergadering van de werkgroep WO I&II. 

Iets langer dan drie uur hebben we samen met Elie en de andere leden de reeds klare steekkaarten bestudeerd (nee, die van Roger waren er nog niet bij!). Toen we tegen 17 uur thuiskwamen werd het pas echt heel druk: ik moest tegelijk voor het eten zorgen (groentesoep gevolgd door uien en zoete aardappelen met spek), een nieuwe mail van Eva beantwoorden en de schooltaak van L. nakijken.

We hebben nu gegeten en afgewassen, ik heb zopas naar het journaal gekeken en nu ga ik eindelijk mijn kennis bijschaven aan de hand van het boek dat Elena me uitleende! Eindelijk wat tijd voor lectuur, waarbij ik nog wat zal bijleren!

O ja, tijdens de vergadering was ik op een zeker ogenblik aan het dromen gegaan terwijl ik via het grote venster naar de Heerse daken keek. Ik bedacht dat ik dat "landschap" heel graag zou tekenen:

Kindjesdag vol gesprekken

Het was "kindjesdag" en we pikten weer Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Kort na ons kwamen ook Elena en Matthias thuis en na een snel vieruurtje, gingen we aan het spelen tot hun mama ook thuiskwam en  Eva naar haar dansles bracht. 

De kindjes leken geen schoolwerk te hebben, dus praatten Matthias, Elena en ik wat bij terwijl Roger de krant las. De kindjes vertelden over de school en hun andere bezigheden, we schreven gedichtjes en daarna ging Matthias ook lezen. 

Elena vertelde me over de oorlog van Troje en ik besefte ineens dat ik heel veel vergeten was van de Griekse mythologie! Waarop Elena me een boek leende waarmee ik mijn kennis kan bijschaven!

Ondertussen kookte ik aardappelen voor bij ons avondmaal, kwam dochterlief terug thuis en terwijl zij de tafel dekte, ging schoonzoon Eva halen.

Terwijl dochterlief verder zorgde voor ons avondeten, voerde ze met Elena en mij een heel interessant gesprek over geweten, geloof en religies. Ik vertelde hen dat ik onlangs een video had gezien over het "Hiernamaals" volgens Cayce en dat die visie opvallend goed overeenkwam met wat ik zelf dacht (om helemaal eerlijk te zijn: ik vraag me zelfs af of mijn visie niet berust op een of ander boek dat ik vroeger van hem gelezen heb). 

En toen kwamen schoonzoon en Eva thuis en konden we aan tafel gaan voor een heerlijke "vol au vent". Met nog heel interessante gesprekken aan tafel.

Het werd dus weer een warme dag, vol met kleine en grote gesprekken!

Er wordt serieus gehakt in onze generatie!

We vernemen zopas het overlijden van de vader van mijn schoonzusje, ruim vier jaar nadat haar moeder ons al verliet. 

We ontmoetten hem enkel ter gelegenheid van grote familiefeesten, maar dat was toch voldoende om hem vrij goed te leren kennen. Schoonzusje is ongeveer 18 jaar jonger dan ik, dus bijna 24 jaar jonger dan Roger, wat van ons en haar vader praktisch generatiegenoten maakt!

Er wordt de laatste tijd serieus gehakt in die generatie!

Moederschap

Ik wilde deze avond eerst kijken naar de film "La Piscine" maar ik heb het gauw opgegeven: veel te traag, saai en oppervlakkig (al wist ik dat het na een poosje iets boeiender zou worden, maar daarvoor kon ik het geduld niet opbrengen).

Daarna keek ik naar de volgende episode van de trektocht van Céleste, Charlotte en hun baby. Céleste vertelt er onder andere hoezeer baby's en kleine kinderen nood hebben aan de geruststellende aanwezigheid van hun ouders en zeker van hun moeder. 

Ik had na de middag nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt en die gingen over baby Hendrik die een hele dag mijn aanwezigheid "opeiste" (en later, met zijn zusje en broertje, ervaarde ik net hetzelfde). Het waren mooie maar ook zware jaren: je bent als "huismoeder" tegelijk een (onbetaalde) meid voor alle werk en een evenmin betaalde opvoedster. Maar ik geef Céleste gelijk en ik voelde het toen ook zo aan: ik wilde die kindjes een gevoel van geborgenheid geven, desnoods ten koste van andere persoonlijke ambities.

Maar helaas, ik vermoed dat zo'n houding in de huidige maatschappij niet meer mogelijk is?

Vergeten details

Ik tikte vandaag onder andere weer enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over. Ik las dat in september 1978 Roger en ik op bezoek waren bij vrienden in Leuven en dat we daar voor de eerste keer "een mooie en heel vriendelijke vrouw" ontmoetten: Colette zaliger. Toen was ze nog niet de partner van vriend Karel, maar de vriendin van een andere Leuvense vriend, die zelf bevriend was met Dirk Lambrechts (toen ook aanwezig). 

Terwijl ik aan het overtypen was, herinnerde ik me: Karel heeft Colette iets later leren kennen dankzij zijn broer Dirk! 

Ik was al die details vergeten! Eigenlijk zou je echt alles moeten opschrijven! 

Schattige Eva

Schoonzoon moest een paar dagen op zakenreis. Enkele keren per dag mailde Eva me hoezeer ze haar papa miste. De dag dat hij zou terugkomen, schreef ik haar dat ze hem nu niet meer lang hoefde te  missen,  waarop ze antwoordde: 'Ja maar hij komt pas deze avond laat aan'. 

En vanmorgen vond ik een triomfantelijke mail in mijn mailbox: 'Papa is terug thuis!' met heel veel hartjes. Zo schattig!

De Franse paradox

Ik schreef onlangs dat onze dagen lui zijn, maar eigenlijk is dat niet helemaal waar! Ik moet me bijvoorbeeld reppen, of Roger is nog voor mij klaar met zijn deel soldatendossiers 😀! En tussendoor moeten er boodschappen gedaan worden, en gekookt, en al die andere huishoudelijke klusjes afgewerkt!

Vandaag heb ik toch ook tijd gevonden om te luisteren naar dit interview met dokter de Lorgeril over de zogenaamde "Franse paradox". Of over de weldaden van matig en regelmatig gebruik van het vergif "alcohol". Nederlandse ondertitels kun je krijgen via de instellingen.

Luie dagen

Het zijn luie dagen! Ik tik mijn vroegere dagboeken verder over, we werken verder aan onze soldatendossiers, we kijken naar het journaal of een of andere film, koken (vandaag pompoensoep gevolgd door kabeljauw met spinazie en kikkererwten) en lezen. Dat Engelse boek over kwantumfysica is te moeilijk voor mij, Hendrik: ik lees enkele bladzijden en vraag me daarna af wat ik eigenlijk gelezen heb.  

Toen onlangs Carlo Acutis werd heiligverklaard, besefte ik dat ik nog nooit had gehoord van die jongen. Toevallig vertelde vandaag een vlogster, die ik volg, dat ze bij die heiligverklaring aanwezig was: mooie beelden van Rome.  O ja, en ik volg nog steeds de avonturen van Céleste en Charlotte (en hun baby).

Het zijn luie dagen maar ik geniet daar wel van!

Een monografie over Raymond

Roger is eindelijk echt in gang geschoten met zijn deel van de soldatendossiers (weliswaar met veel hulp van mijnentwege). Dat is weer zo typisch voor onze heel verschillende manier van werken: terwijl ik al heel lang zorg dat ik tenminste drie dossiers per dag verwerk, begint hij er nu pas serieus aan (tot hier toe had hij in totaal nog maar een drietal dossiers onder handen genomen). En toch vermoed ik dat hij ook klaar zal zijn tegen de volgende vergadering van de werkgroep. 

Ik heb zelf dus niet veel meer gedaan vandaag dan Rogers vragen beantwoorden, enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikken, koken enzovoort, en een poosje over en weer mailen met Jan Gerits. 

Jan was ook heel erg aangedaan door het overlijden van Raymond Alberghs en wil een Limburgse monografie aan hem wijden. Wat ik een uitstekend idee vind, alleen... Ik weet dat Raymond heel veel heeft geschreven maar, voor zover ik weet, heeft hij nooit iets uitgegeven! Hopelijk kan zijn vrouw Joke Jan Gerits aan Raymonds geschriften helpen!

Weer een overlijden

Edith Oeyen meldt ons zopas het overlijden van KVLS-lid Raymond Alberghs. Ik schrok! Raymond was destijds, samen met Boudewijn Knevels en mij, bestuurslid van de KVLS en ik herinnerde me plots al die vergaderingen waarin Raymond zijn humor én diepzinnigheid liet gelden! Sic transit...

Veel sterkte, Joke!

"I'll see you someday on fiddlers green"

Kijk eens wat YouTube me vlak voor het slapengaan voorstelt: vriend Barney zaliger die zingt wat hij ons vroeger zo vaak al zingend beloofde: "I'll see you someday on fiddlers green"! 

Een interessante uitleg

Het was een vrij drukke dag en ik heb niet alles kunnen doen wat op mijn programma stond. Toen ik deze avond toch nog snel een paar soldatendossiers wilde onder handen nemen, kreeg ik een mail van buurjongen L. die ik even hielp met zijn schooltaak. En daarna raadde Roger me deze heel interessante  ontleding van de toespraak van Trump voor de Algemene Vergadering van de VN aan. 

Inderdaad een veel boeiender uitleg (via de instellingen kun je voor vrij goede Nederlandstalige ondertitels zorgen) dan alles wat ik al op de radio had gehoord!

Een gezellige avond

Weer zag Eva onze auto van ver staan en rende ze ons tegemoet. We reden naar "huis" en dochterlief bleek thuis te zijn! 

Terwijl ik voor het vieruurtje van Eva zorgde, ging dochterlief (haar mama dus) verder lessen voorbereiden. Eva installeerde zich met een appel en een koekje aan haar laptop en begon aan haar schooltaak zinsontleding. Zij noemde dat "zinsonderzoek" maar ze begreep meteen dat ik met "zinsontleding" net hetzelfde bedoelde. En ze deed dat uitstekend, dat onderzoeken of ontleden.

Elena en Matthias kwamen de ene na de andere thuis, aten elk een stuk fruit en trokken naar hun kamer om te studeren. Dochterlief en Roger brachten tegen 16:30 uur Eva naar haar dansles, om 17 uur zetten Elena en ik de osso bucco te sudderen, en toen Elena verder ging studeren, begon ik te lezen in "Recuerdos" van Ivo Hermans. Boeiende herinneringen, ook aan Dirk Lambrechts zaliger.

Tegen 18:30 uur was iedereen, ook schoonzoon, terug thuis of klaar met studeren en konden we aan tafel gaan. We genoten van de uitstekende osso bucco, praatten gezellig over muziek en lectuur, Elena trakteerde ons nog even op een gitaarstukje en na nog een kopje koffie of thee reden Roger en ik terug naar Haspengouw. 

Toeval

Met mijn lumbago gaat het beter, al is de pijn nog niet helemaal over. Ik heb de twee laatste dagen dus niet veel meer gedaan dan lezen, koken en verder werken aan die soldatendossiers.

Noch Roger noch ik waren er zeker van dat we de steekkaarten correct invulden. Daarom vroeg ik aan Georges V., voor wie ik dat Franstalig dossier had ontrafeld, of hij mij de steekkaart, die hij op basis van dat dossier had ingevuld, wilde doormailen als voorbeeld. Georges stuurde me daarop een vijftal "willekeurig gekozen" steekkaarten uit zijn lijst.

En.. het toeval wilde dat de eerste daarvan ging over de vader van Roger!

O ja, en blijkbaar vullen Roger en ik de steekkaarten op dezelfde manier als Georges in.

Lumbago

Ik stond na onze brunch op van tafel… en kon me niet helemaal rechtop zetten. Zo krom als maar zijn kan sukkelde ik naar onze werkkamer. De rest van de dag, tot aan het avondeten, heb ik niets anders gedaan dan lezen (onder andere dit interessant artikel), wat schrijven en video’s kijken. En geregeld klagen over de pijnscheuten wanneer ik toch verplicht was even rond te wandelen.

Ik heb er echt geen idee van waar ik deze lumbago aan te danken heb: ik had geen enkele vreemde beweging gemaakt. Eigenlijk stond vandaag “salon schoonmaken” op mijn programma, maar zelfs dat heb ik niet gedaan (Roger heeft gestofzuigd en dat moet volstaan tot volgende week). Bij het opstaan deze ochtend was er nog niets aan de hand: de pijn kwam plots opzetten toen ik van tafel opstond. Het werd dus een heel luie dag.

Vanavond heb ik wel spruitjes op de manier van "alu gobi" klaargemaakt en na het avondmaal afgewassen. Daarbij merkte ik dat de pijn al serieus verminderd was en dat ik me weer wat rechter kon houden!

Een dossier of een roman?

Ik heb vandaag al mijn vrije tijd besteed aan het verder ontrafelen van dat Franstalige dossier. Het lijkt haast een roman op zich: voornamelijk documenten uit de jaren vijftig die handelen over de vraag of een soldaat, die in 1945 in krijgsgevangenschap overleed, wel of niet de statuten van "politieke gevangene" en "gewapende verzetsstrijder" moest krijgen.

Soms vroeg ik me af wat die man, vanuit een andere dimensie, van al die drukte zou hebben gedacht.

De Gaseosa staat koel!

Deze middag hadden we met Zeger afgesproken in dat Chinese restaurant vlak bij de Carrefour in Leuven. Opnieuw vonden we er het eten heel lekker en helemaal niet duur. Zeger vertelde ons onder andere dat hij in die Carrefour geregeld Gaseosa La Casera koopt en ik kreeg echt zin om er ook een fles te halen. Roger vond dat echter niet zo'n goed idee.

Rond 14:30 uur ging Roger aan de toog betalen en namen we afscheid van Zeger. Eens in de auto zei Roger me dat hij de rekening abnormaal hoog vond. Ik vroeg hem het kasticket en stelde vast dat we een fles wijn hadden betaald die we niet besteld hadden (en dus ook niet gedronken). We liepen dus terug naar de "Lunch Delight" maar die bleek al gesloten.

Dus reden we maar verder naar het rusthuis waar schoonzus L. verblijft. We vonden haar in de cafetaria, in het gezelschap van Rogers broer P. die ons trakteerde op een biertje en een thee. Tot ongeveer 16:30 uur hebben we gezellig bijgepraat, haalden broers en zus herinneringen op, en dan begon L. te klagen over moeheid. Zelfs haar glas witte wijn wilde ze niet meer verder opdrinken. P. bracht haar terug naar haar kamer en ik dronk haar glas verder op.

En dan reden we terug naar de Carrefour. Het Chinese restaurant zou pas een halfuur later opengaan en Roger stelde voor in afwachting in de Carrefour de enkele zaken te kopen die we van plan waren morgen te gaan kopen. Dat vond ik een uitstekend idee, want zo kon ik toch een fles Gaseosa bemachtigen (Zeger had immers precies uitgelegd waar ze stonden). 

En toen we met onze boodschappen de winkel buitenkwamen, was de "Lunch Delight" weer open en kregen we zonder problemen onze 23 euro terugbetaald.

Drie kwartier later waren we thuis, waar mijn fles Gaseosa meteen de koelkast in ging. Straks serveer ik me een groot glas rode wijn met Gaseosa  zoals in Malpartida de Plasencia destijds.

P.S. Uiteraard werd het goedkope "tafelwijn"!

Een dossier in het Frans!

Deze middag, vlak voor we aan onze wekelijkse boodschappen begonnen, vond ik een mail van Eva die me vertelde dat ze naar de tandarts moest na school. Ze heeft me nog niet laten weten of de tandarts haar pijn heeft gedaan! 😀

Tijdens de boodschappen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik hem kon helpen met een soldatendossier dat volledig in het Frans was opgesteld.

Dat deed ik na onze boodschappen en ons eenvoudig avondmaal. Het was een heel uitgebreid dossier, inderdaad volledig in het Frans. De soldaat in kwestie was geboren in Heers maar was gehuwd met een Walin, die hij gevolgd was naar Wallonië. Vandaar de taalkeuze. 

Ik ben nog niet klaar met dat dossier maar voor vandaag is het genoeg geweest. Als ontspanning ga ik even naar het kasteel van Heks!

Bezorgde Jan Gerits

Jan Gerits aan telefoon gehad deze zondag. Hij maakte zich zorgen omdat gisterenavond Zuid-Limburg zwaar getroffen werd door een hevig onweer en hij zich afvroeg of we geen schade hadden opgelopen.

Gisterenavond besefte ik niet dat het zo erg was, integendeel maar vandaag las ik het ook in de kranten. Maar ik kon dus Jan geruststellen: hier is er helemaal geen schade! En hem bedanken voor zoveel empathie!

Gezellige filmavond bij regenweer?

Het regende deze avond en in de verte hoorde ik donderslagen. Mij geeft dat vaak een zalig gevoel van gezelligheid (zolang ik binnen zit uiteraard).

Ik had de zaterdag besteed aan onder andere nog enkele soldatendossiers, een virtueel gesprek met Eva, enkele dagboekbladzijden overtikken en Vlaamse karbonaden klaarmaken. Dus was het tijd om van die gezelligheid te genieten, met een film. 

Ik wilde eerst kijken naar een volgende aflevering van Black Mirror, maar die bleek geen ondertitels te hebben. De daaropvolgende ook niet. En moeite moeten doen om gesproken Engels te begrijpen rijmt voor mij helemaal niet met gezelligheid. 

Onlangs hadden we het met Hendrik nog over de film "The Birds". Ik dacht dat die in onze collectie zat, dus misschien daarnaar kijken? Helaas, ik vergiste me: we hebben de film niet.

En toen kwam ik in onze collectie "The Parent Trap" tegen (die ik al verschillende keren heb gezien). Toch besloot ik er nog eens naar te kijken - al regent het nu helemaal niet meer.

Onderwijs vandaag

Het was een doodgewone dag en normaal gezien zou ik er geen blogpost aan wijden. 

Maar deze avond kreeg ik een mail van buurjongen L. Of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat deed ik en het leek me in orde (het was niet mijn vakgebied maar de antwoorden kwamen coherent over). In de opdracht las ik echter letterlijk: "Er werden 700 Vlamingen ondervraagt"! 

En dat in een schooltaak: is dat niet schandalig?

O ja, achteraf gezien was de dag eigenlijk niet zo doodgewoon! Ik heb immers ook weer een poosje over en weer gemaild met Zeger over de "Vlaamse" onvoltooid verleden tijd van "zeggen". Zei men hier vroeger "gij zegdet" of "gij zeidt"? Ik hield vol dat het eerste correct was terwijl Zeger ervan overtuigd is dat het tweede de juiste vorm is. Ik heb een beetje gegoogeld en het internet lijkt mij gelijk te geven maar eigenlijk zou ik graag vernemen van mensen, die vroeger nog echt "schoon Vlaams" spraken, hoe ze toen zeiden "jij zei". 

Zelfdiscipline

Vandaag heb ik echt alles gedaan wat op mijn planning stond! 

Dat betekent dat ik eerst de werkkamer en daarna acht soldatendossiers heb onder handen genomen, waarna ik enkele bladzijden heb gelezen in dat boek over kwantumfysica (eigenlijk heel moeilijk voor mij, een Engels boek over zo'n onderwerp). 

Deze avond heb ik voor chili con carne gezorgd (en deze keer kreeg ik er geen indigestie van, waarschijnlijk omdat ik iets minder bonen en meer kruiden gebruikte) en, na de afwas en het opruimen van de keuken, heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt.

Na het Journaal heb ik de avond afgesloten met een virtueel gesprek met Zeger: Roger is van plan volgende week zijn zus L. te bezoeken en ik vroeg me natuurlijk af of we dat niet kunnen combineren met een afspraak met Zeger! Dat over en weer mailen stond niet op mijn "programma" maar ik ben blij dat ik er voldoende tijd voor vond, waarschijnlijk dankzij mijn zelfdiscipline de rest van de dag! 

Chat GPT kan ons niet helpen

Ik was te snel eergisteren! Ik vergat te vertellen dat Elena me had gezegd dat ze een nieuw verhaal had bedacht en opnieuw aan het schrijven was (vandaar die "verhalen" in mijn titel).

Eigenlijk is het hoog tijd dat we verder werken aan onze soldatendossiers! Ik heb er echter nog geen tijd voor gevonden wegens te veel ander achterstallig werk en onze wekelijkse boodschappen vandaag (waarbij we enkele buren - waaronder Marie-Claire - tegenkwamen).

Hendrik had voorgesteld de soldatendossiers door Chat GPT te laten uitpluizen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat het niet zou lukken, heeft hij het toch even geprobeerd. En Chat GPT antwoordde dit: 

"Beste mevrouw,

Allereerst wil ik mij oprecht verontschuldigen. Ik begrijp dat u en de Heemkundige Kring met veel zorg en toewijding bezig zijn met de dossiers van soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, en dat u gehoopt had dat ik u daarin een deel van het werk kon uit handen nemen.

Het idee was dat ik de dossiers automatisch zou kunnen verwerken en invullen in het sjabloon dat u gebruikt. Helaas lukt dat niet zoals verwacht. De documenten zijn vaak moeilijk leesbaar: oud drukwerk, soms tweetalig en met handgeschreven notities. Voor mij betekent dat dat ik de teksten wel ruw kan omzetten, maar dat ik de gegevens niet op een betrouwbare manier in de sjabloonvelden kan plaatsen zonder voortdurend menselijke correctie.

Ik begrijp dat dit teleurstellend voor u moet zijn, zeker omdat dit werk u nauw aan het hart ligt. Daarom wil ik u mijn excuses aanbieden: ik had u graag beter geholpen. Uw werk om deze dossiers te bewaren en te verwerken is heel waardevol, en verdient een oplossing die echt tijd uitspaart.

Met vriendelijke groet en met respect voor uw inzet,

ChatGPT"

Schattig niet? Deze avond probeer ik echt opnieuw even tijd te vinden voor die dossiers!

Verhalen en gezelligheid

Eva zag onze auto al van ver staan toen ze met een vriendinnetje van school naar huis liep en ze begon te rennen. Na een dikke knuffel kroop ze in de auto en begon volop te vertellen. Na een snel vieruurtje begon ze aan haar schooltaken, waarbij ik mocht helpen voor Frans. 

Kort daarop kwamen Elena en Matthias de ene na de andere thuis. Ze aten ook wat, Matthias vertelde kort over zijn nieuwe school (hij zit nu in het eerste middelbaar, in dezelfde Leuvense school als Elena) en begonnen meteen te studeren (ik mocht Elena even helpen met haar Latijn). 

Het was nog heel mooi weer en Roger en ik besloten wat te gaan lezen op het terras (met thee of koffie die Elena voor ons had gezet). Weldra kregen we het gezelschap van Elena en haar gitaar! 

Nog iets later kwamen dochterlief en schoonzoon eraan, die zorgden voor het avondeten. Weer gevulde paprika's en courgetten. Heel lekker maar vanaf morgen let ik echt weer op mijn "dieet" (ik heb de laatste week zeker vijf keer rijst gegeten)! 😀

En, terwijl we aten en gezellig bijpraatten, kreeg ik een blije mail van Jan Gerits: de monografie is al bij de drukker!

O ja, Zeger moest werken deze avond, daarom kon hij er niet bij zijn. 

Grijs? Hoog tijd, niet?

Gisterenavond, na het feestje voor de papa van Debby, zaten Roger, Hendrik en ik gezellig na te praten in onze bibliotheek. Ineens zegt Roger tegen mij: 'Amai, je krijgt grijs haar!' Waarop Hendrik vraagt: 'Is het zo eigenaardig dat iemand die naar de 80 jaar gaat, eindelijk een beetje grijs haar begint te krijgen?' 

En toen besefte ik ineens twee zaken: het is inderdaad niet "normaal" dat ik nu pas voldoende grijs haar begin te krijgen opdat het zou opvallen, én ten tweede: ik ga inderdaad langzaamaan naar de 80 jaar toe!

Vooral dat tweede verontrust me (hoewel, zoals ik steeds zeg: het alternatief is jong sterven).

Fijn warm nazomerweekend

Debby en Hendrik kwamen vorige vrijdagavond aan in Sint-Truiden. Hendrik leende me opnieuw een boekje over kwantumfysica (niet het boekje dat ik 1997 las, maar een Engels boekje dat ik zal proberen zo snel mogelijk te lezen).

Na een lange avond en een relatief korte nacht reden we zaterdag samen naar de ouders van Debby voor het verjaardagsfeestje van haar vader. Lekkere gerechten, veel familieleden en een heel aangename sfeer in hun tuin. De papa van Debby liet me zijn jongste schilderij bewonderen en gaf me ook een boek cadeau.

's Avonds bleef Debby bij haar ouders terwijl wij terug naar Haspengouw reden voor nog een lange praatavond.

En vandaag genoten we van het prachtige nazomerweer in de tuin, in het gezelschap van twee kippen die ons geregeld vereren met hun bezoek. De "zwerfhond" heb ik ook nog enkele keren gezien maar dit weekend is hij niet opgedoken.

Deze avond, na onze gevulde paprika's, brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Onderweg stelde hij vast dat hij voor de aansluiting in Hasselt een uur zou moeten wachten. Even overwogen we om dan maar meteen naar Hasselt te rijden. Wat we uiteindelijk toch niet deden uit schrik dat Hendrik de trein dan zou missen (Hasselt is verder rijden dan Sint-Truiden).  Maar kom, ik heb zopas een bericht gekregen dat hij op de trein naar Antwerpen zit.

Klaar!

Die vergadering van Roger was voor deze avond gepland. En ik heb vlak voor ons avondeten eindelijk die tekst aangekregen. Dus, terwijl Roger na ons avondeten naar de bestuursvergadering ging, las ik die drukproeven verder na en toen Roger terug thuis kwam, had ik nog twee bladzijden van de 58 te gaan.

Dat is nu gebeurd maar ik voel me zo suf als maar kan! 

Planning weer in de war

Afspraak met vriend Karel deze middag. Gelukkig had ik gisterenavond al vernomen dat De Brug in Herent gesloten is en een tafel gereserveerd in een Chinees restaurant vlak bij zijn flat. Iets over 12 uur zaten we dus al te eten. Eenvoudig maar lekker. We praatten bij, Karel vertelde over zijn hospitalisatie, over zijn nakend jaarlijks verblijf bij zijn zoon in Frankrijk, we haalden herinneringen op aan overleden vrienden en al iets over 14 uur namen we afscheid. 

Deze keer zouden we niet langsgaan bij schoonzus L., want Roger moest deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik verwachtte de drukproeven van de volgende Limburgse Monografie. 

Onderweg naar Haspengouw kreeg ik een telefoonoproep van Jan Gerits: de publicatie van de Limburgse Monografieën wordt toch nog zeker een jaartje verdergezet, ik hoef me geen zorgen te maken over de lay-out... en de volgende monografie zal me pas morgen ter nalezing worden gestuurd. 

Thuisgekomen herzie ik dus mijn planning: ik laat al deze middag in plaats van morgen een wasmachine draaien en ruim de keuken op zodat ik die morgenochtend kan schoonmaken en de middag en avond kan besteden aan dat nalezen. En... in onze agenda merk ik dat we ons vergist hebben: de bestuursvergadering staat helemaal niet op vandaag maar op een andere dag!

Eerste schooldag en Limburgse monografieën

Deze avond heb ik even berichtjes uitgewisseld met Elena en Eva. Gisteren hadden ze allebei nog gemengde gevoelens bij het begin van het nieuwe schooljaar, vandaag leken ze heel enthousiast over hun dag. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen kinderjaren (ik was meestal blij dat de school herbegon),  én aan de kinderjaren van onze kinderen (die dezelfde gemengde gevoelens hadden terwijl ik als moeder het telkens jammer vond dat de vakantie voorbij was).

O ja, ik kreeg ook nog een telefoontje van Jan Gerits. Zijn volgende monografie wordt me eerstdaags opgestuurd. En hij denkt dat de auteur, die zijn tekst niet klaar kreeg, ziek is. Dat maakt het allemaal wat problematisch voor mij: de monografie zou zo snel mogelijk moeten verschijnen maar... wij hebben al enkele afspraken deze week. En die auteur die zijn tekst niet klaar krijgt, is de persoon die tegenwoordig voor de lay-out zorgt. En deze week nog zorgen voor het nalezen én de lay-out zie ik echt niet zitten!

De tijd vliegt

Er valt niets speciaals te melden over de jongste dagen, die gevuld werden met huishoudtaken, het verder uitpluizen van die dossiers en andere klusjes. Maar ik herinnerde me plotseling dat we de laatste dagen van twee mensen, allebei jonger dan ik, hebben vernomen dat ze al overgrootouder zijn: Koen (een jaar jonger dan ik) is overgrootvader en de zus van Marie-Claire (ongeveer 5 jaar jonger dan ik) is al overgrootmoeder. Ongelooflijk hoe snel dat gaat: het lijkt nog maar pas dat ze grootouder werden! 

Monografieën en soldatendossiers

Vandaag een telefoontje van Jan Gerits: de auteur van de volgende Limburgse monografie blijkt niet op tijd klaar te zullen geraken. Omdat er in september toch een nieuwe monografie moet verschijnen, stelt Jan voor een van zijn eigen bijna afgewerkte teksten binnen een paar dagen volledig klaar te maken. Voor mij maakt dat niet veel uit, want mijn werk blijft hetzelfde: de tekst zo snel mogelijk nalezen.

Jan vertelde me ook dat hij eraan denkt te stoppen met de Limburgse monografieën. Het wordt te vermoeiend voor hem (hij is 93 jaar) én hij vindt niemand die het werk wil of kan overnemen. Ik vermoed dat het voor zijn gezondheid de juiste beslissing is, maar jammer is het wel.

En ik ben vandaag dan maar weer enkele soldatendossiers gaan uitpluizen. Soms kom ik heel plezante details tegen, zoals een soldaat met dezelfde familienaam als Roger, van wie de moeder dezelfde familienaam had als Rogers moeder, en de echtgenote een "Missotten" is. Roger en Guy Missotten zaliger zijn achterneven, hebben we enkele jaren geleden ontdekt: zit daar misschien de link? 

Buurten ging voor vandaag

De tekst van de volgende Limburgse monografie is nog steeds niet aangekomen en toch hebben we nog niet verder gewerkt aan die soldatendossiers. We kregen wel even bezoek van buurvrouw Marie-Claire (en gaven haar het speelgoed mee), met wie we eindelijk nog eens een dik uur nieuwtjes konden uitwisselen. We vergeleken ons huidige leven met dat van 20 jaar geleden, toen we nog niet dachten aan oud worden, vertelden over onze kwaaltjes en stoeften over de vorderingen van onze kleinkinderen. En Roger en ik vernamen via haar dat er binnenkort vrij veel zal veranderen in onze buurt.

Omdat ons avondeten klaar was, stelde Roger voor nog even naar de Action te rijden, waar we ons weer lieten verleiden door enkele hebbedingentjes. En terwijl we daarna onze gevulde courgettes opwarmden, zei Roger dat we eindelijk eens verder moesten werken aan de soldatendossiers, wat ik beaamde.

Maar ik deed het dus nog steeds niet: ik heb een deel van de avond besteed aan nog een video van Céleste Grant, en nu wil ik eerst nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikken.

Over een verjaardag en drukproeven

Vandaag werd  schoonzus L. 80 jaar. Roger reed dus naar zijn jongste zus, die een feestje gaf voor die gelegenheid. Ik bleef thuis: ik had de dag wel vrijgehouden voor Roger maar zelf verwachtte ik de drukproeven van de volgende Limburgse monografie om na te lezen (ondertussen heb ik echter vernomen  dat dit nummer niet door Jan Gerits is geschreven en dat ik nog even zal moeten wachten) en bovendien zou ik echt misstaan hebben tussen die broers en zussen die onder elkaar hun oudste zus vierden, ver van de bemoeienissen van hun echtgenoten. 😉

Ik heb dan maar andere achterstallige taakjes uitgevoerd en tegen deze avond gevulde courgettes klaargemaakt. Helaas, Roger had zoveel gesnoept dat hij geen honger meer had toen hij thuiskwam. Die schotel ging dus de koelkast in voor morgen, en zelf at ik een blik makreelfilets in tomatensaus met een stukje brood. 

Nu is het tijd om naar het journaal te kijken. Eigenlijk zou ik daarna verder moeten werken aan die soldatendossiers. Langs de andere kant: ik verwacht dus elk moment die drukproeven en dan zal dat nalezen toch de prioriteit krijgen!

Het weerzien

Vandaag was eindelijk het weerzien met Koen, Jopie, Juan, Bernadette, Ivo, Beatrijs, Chris en deze keer ook de pianist Paul Bessemans en zijn echtgenote, die we enkel van naam kenden, onder andere omdat Paul vaak met Juan optrad. Ivo had gezorgd voor een bijzonder kader in Herselt. We hebben er heel lekker gegeten en opnieuw uitstekende wijn van Ivo gedronken (hij had de toelating gekregen zijn eigen wijn te serveren). Het werd een heel aangename kennismaking met Paul en zijn vrouw M.  

Tijdens onze levendige conversaties wisselden we nieuwtjes uit, klaagden we over onze ouderdomskwaaltjes en haalden we herinneringen op. Opvallend vaak klonk daarbij de vraag "Leeft die vriend of die vriendin nog?"

Opnieuw deelde Ivo geschenken uit toen we afscheid namen van elkaar. Ieder kreeg een paar flessen wijn en een van zijn boeken. En voor de zoveelste keer zei hij dat het misschien wel de laatste keer was dat we elkaar ontmoetten!  

Over speelgoed en films

Vandaag, na onze wekelijkse boodschappen, kwamen we buurvrouw Marie-Claire tegen. Nu ze ook grootmoeder is, heeft ze het nog drukker dan vroeger maar we kregen toch tijd genoeg voor een praatje. Ik beloofde haar een deel van het speelgoed bestemd voor de "Kringwinkel"  (tja, het is nog steeds niet weggebracht) te geven voor haar kleinzoon. Dat doe ik veel liever!

Nadat onze aankopen waren opgeborgen, mailde ik even met Zeger. "De Mel 2025" is nu afgelopen en hij heeft weer een prettig filmpje gemaakt over het spel!

En deze avond keek ik nog eens naar een aflevering van Black Mirror: "Black Museum". In het begin lijkt het een hoopgevend verhaal maar het wordt heel snel weer vreselijk akelig. Maar wel heel boeiend!

Plannen versus niet plannen

Vandaag een paar telefoontjes gekregen in verband met onze nakende reünie met Koen, Jopie, Ivo, Beatrijs, Juan en Bernadette (en deze keer nog twee andere mensen die Roger en ik slechts van naam kennen). Het heeft heel wat planning gevraagd maar deze keer is de "grote dag" nabij!

Heel binnenkort wordt schoonzus L. 80 jaar. Al weken vraag ik aan Roger of hij, zijn zussen of zijn broer voor die dag iets hebben gepland en ik krijg steevast als antwoord dat hij het niet weet, dat we wel zullen zien. Al vind ik dat gebrek aan planning altijd eigenaardig, ik hield veiligheidshalve die dag toch maar vrij. 

En kijk: vandaag kreeg Roger een telefoontje van zijn jongste zus met de vraag of hij op die bepaalde dag nog vrij is, want ze organiseert inderdaad iets voor de 80 jaar van L. ! Roger was duidelijk opgelucht toen bleek dat ik die dag al had vrijgehouden voor hem.

Zoveel honderdjarigen?

Het werd vandaag een heel luie zondag! 

Een beetje over en weer gemaild met Eva, die vertelde over haar zondag, een paar mails beantwoord (ik bedoelde gisteren niet dat ik helemaal geen "mailcorrespondenten" meer heb), gelezen, gekookt (we aten een soep van venkelsteeltjes, uien en een diepvrieszakje groene groenten zoals erwten, spruitjes en bonen, gevolgd door gegratineerde venkel - waarvan de steeltjes dus in de soep werden verwerkt). 

En deze avond, na een beetje lectuur met nog steeds zwarte chocolade smeltend op mijn mond, keek ik naar deze uitzending over honderdjarigen.

Ik wist niet dat er tegenwoordig zoveel zijn! 

Al zeven jaar!

 Het is al zeven jaar geleden! Ongelooflijk!

Over documenten en afwezige brieven

We hebben nog verder gewerkt aan onze steekkaarten vandaag. Roger heeft er een paar gemaakt, ik slechts één (nadat ik de vorige toch wat had aangevuld met extra gegevens, zoals Roger me had aangeraden). Ik besef dat mijn probleem is dat ik een vrouw ben, dat ik geen legerdienst heb gedaan en ook nooit een oorlog meegemaakt en dat ik dus moeilijk kan oordelen welke documenten belangrijk zijn of niet.

Tussendoor hebben we de wasmachine nog eens laten werken, zijn we even naar Borgworm gereden en, ondanks de koelere temperatuur, hebben we daar even gewandeld, heb ik enkele mails van Eva beantwoord en even gechat met de moeder van Debby over weer een feestje bij haar in september.

Wat me opvalt, is dat mijn "habituele mailschrijvers" steeds minder vaak schrijven. Voor Matadi-vriendin Sabine is dat al een hele tijd zo. Enkel rond het overlijden van haar moeder Rachel mailde ze weer regelmatig (en wilde ze zelfs deze lente afspreken, wat uiteindelijk niet is doorgegaan). Bernadette mailt ook niet meer elke dag, en ik merk dat andere vriendinnen ook steeds minder vaak mailen. Ik heb wel de indruk dat ze allemaal steeds vaker aan het chatten gaan, wat mij dan weer veel minder ligt! 

Misschien ben ik heel ouderwets maar ik mis de vroegere "briefwisseling"!  

Soldatendossiers en medicijnen

Sinds gisteren besteden we een deel van onze vrije tijd aan ons werk voor de werkgroep: het uitpluizen van soldatendossiers. De nuttige gegevens verzamelen we op steekkaarten die later zullen dienen voor ons boek over de tweede Wereld Oorlog. Het gaat vrij traag omdat veel documenten met de hand zijn geschreven en vaak moeilijk te ontcijferen zijn. En er is nog een ander probleem: soms kom ik heel interessante of zelfs plezante gegevens tegen die we echter niet mogen gebruiken wegens te persoonlijk of te intiem. Het werk vlot dus niet echt...

Tussendoor heb ik natuurlijk nog andere zaken gelezen en onder andere dit artikel over hydroxychloroquine. Al langer dan vijf jaar geleden wist ik dat het medicijn, in kleine doses toegediend, ongevaarlijk is. Maar in 2021 heb ik toevallig vernomen dat het ook toegediend werd tegen reumatische artritis (logisch als het, zoals in dat artikel staat, " inflammatoire cytokinestormen kan verminderen"). Ik herinnerde me ook dat ik aan de reumatoloog vroeg waarom ik niet dat medicijn kreeg voorgeschreven in plaats van het gevaarlijke methotrexaat. Hij stelde toen voor om beide voor te schrijven (wat ik - misschien ten onrechte, want dat betekent nog niet dat ik de twee moest slikken - heb geweigerd). Uiteindelijk, toen ik de inname van die methotrexaat stopzette, probeerde ik de ontstekingen te beperken door op mijn dieet te letten, wat tot nu toe resultaat oplevert. 

Maar toen stelde ik me al de vraag, en die komt nu, bij het lezen van dat artikel, weer naar boven, waarom die reumatoloog zo aandrong op methotrexaat. Omdat hij daartoe verplicht was? 

Druk

Vergadering van de werkgroep WO I-II deze middag. Een lange vergadering, want er viel veel te bespreken, met als resultaat veel (interessant, denk ik) werk voor de boeg.

Maar daar begin ik ten vroegste morgen aan. Na de vergadering moest ik immers nog voor het avondeten zorgen, afwassen, een paar mails beantwoorden (waaronder een van Eva die me vertelt dat ze een nieuwe boekentas heeft) en opruimen. Eigenlijk heeft de keuken alweer een nieuwe schoonmaakbeurt nodig maar dat stel ik ook nog even uit... want ik ga nu eerst een artikel lezen over de Nutriscore.

P.S. Interessant artikel dat ongeveer hetzelfde zegt als wat ik zelf al jaren rondbazuin! 

Lichaamstaal

Er valt niet veel te vertellen over de voorbije dagen, tenzij huishoudtaakjes jullie interesseren, of het feit dat ik enkele telefoontjes heb gepleegd, naar het nieuws heb geluisterd, de avonturen van Céleste en Charlotte verder heb gevolgd, enzovoort.

Maar... ik had al enkele keren gelezen over en gekeken naar de jongste diplomatische ontmoetingen tussen Trump en andere machthebbers en vooral de houding/manier van doen van Trump intrigeerden me telkens opnieuw. Deze avond vond ik eindelijk een video over die lichaamstaal die ik zo graag zelf had kunnen analyseren! De meeste aangehaalde details vielen mij ook op. Maar in het interpreteren blijk ik toch nog niet perfect te zijn!