En ineens… ging het niet meer!

Ik heb het deze keer bijgehouden: ik vertaal gemiddeld drie volle A4’s per 2 uur (er was een tijd dat ik er twee per uur deed maar dat blijkt, hoorde ik van andere vertalers, heel uitzonderlijk te zijn).

Vandaag heb ik na onze brunch twee uur gewerkt (inderdaad: drie bladzijden), daarna deden we onze boodschappen. Bij Colruyt kochten we onder andere persimmons, een vrucht die Nany mij onlangs liet proeven en die ik heel lekker vond.

Thuis borg Roger de boodschappen op zodat ik zelf weer meteen voor twee uur aan de slag kon. Weer drie bladzijden vertaald.

Roger zorgde voor het avondeten (heerlijke mosselen) en in plaats van daarna even te liggen lezen in de relax, werkte ik nog een dikke drie uur (weliswaar met een paar korte onderbrekingen).

Er waren nog enkele bladzijden te gaan (waarvan een paar waarin ik veel vroegere zinnen kan kopiëren) maar ineens kreeg ik m’n klop. Niets ging meer: ik tikte fout na fout, ik klikte per vergissing op “tekst centreren” enzovoort.

Ik besloot op te houden, stuurde mijn werk naar onze dochter voor als… (jullie weten wel wat) en keek naar een aflevering van “De smaak van De Keyzer” en… stelde vast dat dit weer een Vlaamse serie is waarin iets niet klopt. Het speelt zich af in Hasselt (Limburg), maar de taal die erin gesproken wordt, is volgens mij Brabants: veel te vaak hoor je “die dat” waar “die” had volstaan.

Zondagsrust en spanning

Ik heb ooit met mezelf afgesproken dat ik op zondag zo weinig mogelijk werk. Vandaag dacht ik daar een uitzondering op te maken maar dat was absoluut geen goed idee: ik had die zondagsrust blijkbaar echt nodig! Uiteindelijk heb ik, alles bij elkaar en tussen alle ontspannende lectuur door, ongeveer drie bladzijden vertaald.

Ook geen wandeling wegens een bijna constante regen en de hele dag een felle wind die alles door elkaar schudde in de tuin en in het poorthuis. Ook geen mails gelezen (en dus ook niet beantwoord): van die drie bladzijden deden mijn vingers al pijn genoeg en mijn geest was nog veel te suf ten gevolge van mijn prestatie van gisteren.

O ja, ik beantwoordde toch wel één enkele dringende mail van mijn zus Bie die me vroeg hoe we het zouden regelen voor de  imminente bevalling van onze dochter. Wel, ik heb ook even gebeld naar het Leuvense en de afspraak is dat tussen 18 en 6 uur Roger en ik paraat staan (desnoods worden we wel wakker gebeld) en dat tussen 6 en 18 uur de schoonouders van onze dochter worden opgebeld. Als het heel dringend blijkt te zijn, springt een buurvrouw even in.

Ik stuur al elke avond mijn vertaling door naar onze dochter zodat ik desnoods bij haar er voort kan aan werken, op haar pc. Ik zou het natuurlijk kunnen doen op ons netbook maar echt praktisch is dat niet; gewoonlijk staan hier minstens drie schermen open: een met de oorspronkelijke tekst, een met de vertaling en een waarop ik opzoekingen verricht. Begin daar maar eens aan op het kleine scherm van een netbook!

Onze dochter vertelde me echter dat ze een wachtwoord heeft, en ik: ‘Zorg dat je het klaarlegt voor mij tegen dat we eventueel aankomen of ik bel je op in de verloskamer om dat wachtwoord te krijgen!’

‘Zeg, je gaat toch niet ‘s nachts werken zeker?’, vroeg ze mij.

‘Als dat nodig is wel: ik moet deze vertaling immers tegen eind volgende week afkrijgen,’ legde ik uit, ‘en desnoods werk ik er  inderdaad ‘s nachts aan’.

Spannend! Nee, niet zozeer de vertaling (hoewel!) maar te weten dat we volgende week sowieso onze jongste kleindochter zullen verwelkomen!

Begin van bladzijde 39 bereikt!

Ik heb mezelf overtroffen! Nu, ik moet  er wel bijzeggen dat de tekst een volledige CAO bevat waarvan ik de Franse vertaling integraal online vond: die 4 bladzijden heb ik overgeslagen nadat ik wel in mijn tekst de klant erop attent maakte dat hij de vertaling op die bepaalde URL kan vinden. En, eigenaardig genoeg, bleken twee andere bladzijden al vertaald. Dat betekent dus dat ik vandaag “maar” 18 bladzijden heb vertaald.

Dat is heel flink maar zelfs dan krijg ik het werk moeilijk op tijd klaar als ons kleinkind zich te vroeg aankondigt. Dit ritme kan ik immers niet aanhouden: ik voel me meer dan doodmoe deze avond!

Voor de rest niet veel gedaan vandaag: een telefoontje met Nany, een korte wandeling in Heers (het was weer zo ijskoud en het waaide – en het waait nog steeds – zo fel!) en deze avond, na de rest van de soep van gisteren, gezorgd voor een hoofdgerecht met zalm en courgette.

60 volle A4-bladzijden ASAP

Ze kwamen rond 11 uur aan. Normaal gezien zou ik er een tiental per dag proberen te vertalen (wat al veel is) maar aangezien we binnenkort misschien moeten inspringen bij onze dochter en ik dan een paar dagen zal “verliezen”, heb ik er vandaag al maar 14 vertaald. En dat is meer dan genoeg: mijn vingers doen er pijn van en mijn hoofd is suf!

Gelukkig heeft Roger in mijn plaats gekookt deze avond (groentesoep gevolgd door bloedworst en appeltjes) zodat ik me toch een wandeling van een half uur kon permitteren. In de velden rondom het dorp. Jammer dat het zo koud is.

Vrienden, ik ga deze avond jullie mails niet meer beantwoorden, sorry!

Lectuur en een verjaardag

Wat moet ik vertellen over de twee laatste dagen? Over vertalingen mag ik  niet veel loslaten, met details over het huishouden wil ik jullie niet te vaak lastig vallen… En het is zo koud dat onze wandelingen zich beperken tot het dorp. Het is winter. Ik heb een hekel aan dat seizoen en zelfs de roodborstjes en de koolmeesjes in de tuin of de vleermuizen in het poorthuis kunnen me niet troosten.

Veel gelezen heb ik, dat wel. Onder andere Dorothy Sayers en het interessante “De malaise van de multiculturaliteit” van Wim van Rooy.

Vandaag ook even met onze dochter gebeld: ze wordt 36 jaar. Van harte proficiat, meisje!

Drukte en vergetelheid

Of we deze middag even wilden langskomen, had onze dochter ons vorige zondag gevraagd: zij moest na schooltijd naar een ouderavond van 16:50 tot 17:30 uur.

Dat zouden we dus doen maar eerst wilde ik zoals elke dag wat opruimen na onze brunch. Toen kwamen er enkele te vertalen A4’s binnen. ‘Daar ga ik eerst voor zorgen,’ besloot ik, ‘anders moet ik dat nog deze avond na het babysitten doen’.

‘Ik wil onderweg wel het een en ander doen’, opperde Roger.

‘Geef me twee uur, dan krijg ik dat klaar’, antwoordde ik.

Ik heb heel snel gewerkt en na anderhalf uur waren de teksten geleverd. We vertrokken: eerst bier kopen, dan langs de verzekeringsmakelaar en uiteindelijk tanken. Onderweg naar het Leuvense was het heel druk en er viel constant sneeuwregen uit de lucht. Omdat de kleintjes door hun mama zouden opgehaald worden, reden we meteen naar hun huis.

Kort daarop kwamen Elena, Matthias en hun moeder eraan. Elena toonde me haar laatste tekeningen en Matthias vroeg me mee te spelen met zijn trein… en (voor de eerste keer) met hun winkeltje. Elena begon daarna aan een nieuwe tekening…voor buurmeisje Anna. ‘Ik maak er een voor jou als ik terugkom van bij Anna, oké, oma?’ beloofde ze me. En weg was ze terwijl ze in zichzelf herhaalde: ‘Om halfzes terugkomen’.

 Foto Roger

Matthias bleef afwisselend met zijn trein en met zijn winkeltje spelen. Roger las de krant en onze dochter maakte zich klaar voor de ouderavond. Ikzelf ging een sigaret opsteken op het terras: het regende nog steeds en het voelde heel koud aan.

 Foto Roger

Daarna begonnen onze dochter en  ik aan het avondeten, onze schoonzoon kwam thuis en vertrok met onze dochter naar de school van de kindjes. Ik werkte verder aan het eten dat ik stipt om 17:30 uur wilde klaar hebben: onze schoonzoon moest om 18 uur alweer naar een vergadering.

Om 17:25 uur was de tafel gedekt, de lamsfilet stond te garen in de oven, Matthias speelde nog steeds met zijn trein en Roger zat nog altijd te lezen. Tot Matthias hem bij zich vroeg… om te vertellen dat hij het in zijn broek had gedaan. Ik werd erbij geroepen, berispte (vriendelijk) de kleine jongen, die antwoordde: ‘Sorry, oma, volgende keer echt op WC’.

Roger bracht hem naar de luiertafel waar ik hem een nieuwe onderbroek aantrok terwijl ik probeerde in het oor te houden wat er gebeurde in de keuken: rond dat uur zou Elena immers via de tuin terugkomen van bij Anna.

Matthias begon weer te spelen en Elena kwam er maar niet aan. Dus stuurde ik Roger naar de buren (het was al pikdonker geworden). Elena, Roger, onze dochter en haar man kwamen praktisch tegelijk aan, we gingen aan tafel… en ik merkte dat ik de medicijnen van Roger was vergeten mee te brengen.

Na het eten, en nadat hun papa weer vertrokken was, begon Elena aan een tekening voor mij en ging Matthias spelen. Deze keer was het weer de winkel die zijn voorkeur kreeg.

Onze dochter, Roger en ik dronken nog een kop koffie of thee terwijl we de bevindingen van de ouderavond bespraken. Alles was oké, behalve dat Elena blijkbaar niet zo goed gedijt in een te grote groep. Haar mama maakte zich daar wat zorgen over maar ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen: ik herken dat gevoel zo goed!

We besloten niet te lang te wachten om naar huis te rijden zodat Roger zijn medicamenten zo snel mogelijk kon slikken, maar moesten nog even wachten tot Elena haar tekening klaar had. ‘Ik vind tekenen heel plezant’, legde ze ondertussen uit. En ik: ‘Ik ook’. 

‘Teken jij dan ook vaak?’ vroeg Elena. ‘Niet vaak meer, want ik heb te weinig tijd voor mezelf’, was mijn antwoord en daar moest ik zelf toch even over nadenken: bijna geen tijd meer om te schrijven, bijna geen tijd meer om te tekenen! Wat is er gaande in mijn leven?

Onze dochter gaf ons nog een speeltapijt mee dat we zouden repareren voor haar, ik verzamelde onze spullen (onder andere het boek dat ik bijhad maar waar ik niet had kunnen in lezen), we gaven elkaar kusjes en we vertrokken… En onderweg besefte ik dat ik de tekening van Elena niet bijhad.

Het werd weer een helse rit: regen, regen en nog eens regen, en heel veel verkeer. Thuis gaf ik Roger onmiddellijk zijn geneesmiddelen en mailde snel naar onze dochter dat ze het kunstwerk van Elena voor ons moest bijhouden.

Veulen

Na een vrij lang telefoontje met Nany (ze was gisteren ook uitgenodigd maar liet verstaan dat ze vorige zaterdag na ons vertrek nog andere plannen had met Lily en Roger: misschien zag ze op tegen de drukte hier?) heb ik vandaag wat verder opgeruimd en de wasmachine nog een keer in gang gezet.

Rond 14:30 uur vond ik het echter tijd voor een wandeling. Het werd Veulen waar we de felle kou trotseerden. Eerst ging het naar de kerk die gesloten bleek. Ik dacht dat die voortaan open zou zijn voor het publiek?

Op de hoek van de Veulenstraat en de Nieuwe Steenweg wordt een flatgebouw opgericht en we vroegen ons af of de Lourdesgrot, waar Veulen zo fier op is, zal moeten verdwijnen:

 Foto Roger

We maakten een lus langs de Kerkstraat en het kasteel van Veulen en vroegen ons af of het nog steeds te koop staat.

 Foto Roger

Daarna voerden onze stappen ons langs de “Witte kapel” waar we merkten dat er een jonge beuk werd geplant om de vroegere boom, die lang geleden door de bliksem werd geveld, te vervangen.

 Foto Roger

Nog voor ik thuis aan het avondeten begon, zocht ik op Google naar het kasteel van Veulen en inderdaad, het staat nog steeds te koop. De vraagprijs is serieus gedaald maar…  nog steeds enorm hoog!

Ik maakte toen ook even tijd om de binnengekomen mails te lezen (sorry, vrienden, ik was wel te lui om nog te antwoorden). En vond onder andere dit interview, me doorgestuurd door de vriend die ik in Vresse leerde kennen. Niet echt opbeurend!

Ons avondmaal bestond uit restjes.

Grapjas Hendrik

Terwijl ik deze avond in de keuken de was op ons droogrekje  te drogen hing en ondertussen naar het journaal luisterde, was Hendrik ik weet niet wat aan het doen op de pc van Roger, die zelf op dat moment een dutje deed in de salon.

Ineens hoor ik Hendrik roepen: ‘Mama, kom nu eens kijken wat er op dit moment in Parijs gebeurt!’

Ik loop van de keuken naar onze werkkamer en wat ik zie maakt me zo angstig dat ik even denk dat ik het aan mijn hart ga krijgen (tja, ik ben bang van die IS en zoals Zeger zei vandaag: ‘als ik een terrorist was, zou ik mijn actiegebied op dit moment verleggen naar bijvoorbeeld een dorpje, of weer Parijs’). Daarbij kwam nog dat ik gisteren nog de tijd had gekregen om ergens (ik weet niet meer waar) te lezen dat IS dreigde de Eiffeltoren neer te halen.

Kortom: ik voelde me ontzettend angstig en ik zei tegen Hendrik: ‘Hoe is dat mogelijk? Ik heb pas naar het nieuws geluisterd en daar werd er niets gezegd over die aanslag!’

‘Tja, je ziet wel hé, dat gebeurt wel nu hé, op dit moment’, zei Hendrik heel serieus. En toen had ik het ineens door: het was een uittreksel uit een film dat hij mij serveerde!

Verjaardagsfeestje

Zeger, zijn zus en schoonbroer én Elena en Matthias kwamen stipt om 12:30 uur aan. Daarvoor had ik al ruim anderhalf  uur besteed aan het opruimen van de sporen van onze lange praatavond en aan het opvouwen van de gewassen en gedroogde kleren van Hendrik. Ik had wel nog geen tijd gehad om de tafel in de bibliotheek te dekken. Daarom vroeg ik aan (deze keer “koningin”) Elena en aan Matthias of ze me daarmee wilden helpen… En toen merkten we dat Sinterklaas daar was langs geweest.

 Foto’s Roger

Er werd bewonderd, gespeeld, een aperitief gedronken en gebabbeld. Uiteindelijk werd de tafel toch gedekt en aten we, na pompoensoep, boeuf stroganoff.

 Foto Roger

Elena had onder andere een step gekregen van Sinterklaas en zij en ik gingen even oefenen op het binnenplein (wat was het winters koud!) waar Elena mij ineens vroeg waarom we van Antwerpen naar hier waren verhuisd. ‘Ik had geen zin meer om in een stad te wonen’, zei ik.

‘O, ik zou wel graag in een stad wonen,’ antwoordde ze me, ‘dan kan ik gemakkelijk naar winkels gaan kijken!’

Voor het dessert maakten we een wandeling door het dorp, Elena uiteraard op haar step. En Matthias mocht haar kroontje dragen. ‘Ik ben nu koning’, vertelde hij ons.

De wandeling duurde niet heel lang: het was echt veel te koud. Na nog een ijsje en koffie (voor onze dochter en mij lekkere thee die ze mij had cadeau gegeven) vertrokken de kindjes, hun ouders en Zeger naar het Leuvense. Terwijl Roger en ik afruimden, ik nog een wasmachine liet draaien, verzamelde Hendrik zijn gerief. Daarna praatten we nog een poosje na alvorens hem naar het station van Hasselt te brengen.

We kwamen bijna te laat aan, dus lieten we hem uitstappen terwijl wij de auto gingen parkeren. Een paar minuten later wandelden we zelf het station binnen. We zagen Hendrik niet meer en gingen er dus van uit dat hij zijn trein had gehaald maar liepen toch nog naar het perron. We werden aangesproken door een dakloze jonge dame die ik van ziens ken, ik deed teken dat ik nu geen aalmoes zou geven, we haasten ons verder en kwamen op het perron aan net toen de trein vertrok. Terwijl ik wat geld uit mijn portefeuille haalde, kreeg ik een berichtje van Hendrik dat hij op de trein zat. We liepen terug naar de uitgang van het station met de bedoeling deze keer wel iets te geven aan de dakloze… Maar ze was verdwenen.

Etentje met Nany en Beeckman

‘Mijn moeder en ik denken eraan op 21 november naar jouw moeder te gaan,’ had Matadi-vriendin me gezegd, ‘kom je ook?’

Normaal gezien zou ik niets hebben aangenomen vandaag: morgen verwachten we immers de andere kinderen en ik wilde op mijn gemak een feestmaal klaarmaken. Maar Rachel (de moeder van Sabine) is pas 90 jaar geworden, dus vond ik het aangewezen er wel bij te zijn. We spraken af, ook met Lily en Roger Beeckman en ik waarschuwde meteen dat wij ten laatste rond 15 uur al weer zouden vertrekken. Nany reserveerde een tafel bij de Chinees.

Enkele dagen geleden kreeg ik een berichtje van Sabine: “door omstandigheden kunnen wij niet komen”. Gezien de leeftijd van Rachel maakten we ons een beetje zorgen, maar alles bleek oké met haar. Roger en ik besloten toch maar naar de afspraak te gaan.

Het werd dus een etentje voor Nany, Lily en Roger, Hendrik en wij.

 Foto’s Roger

Heel lekker en heel gezellig, ondanks het feit dat de gesprekken vaak over de terreurdreigingen gingen, zo gezellig dat we pas rond 16 uur zijn vertrokken en dat ik thuis nog tot bijna 20 uur heb staan koken voor morgen.

 Foto’s Roger

Morgen is het immers feest: zoals elk jaar vieren we al onze verjaardagen samen. En, vermits het zusje van Elena en Matthias begin december wordt verwacht, heb ik gezorgd dat Sinterklaas deze nacht al langskomt.

O ja, terwijl ik kookte, is Roger nog eens naar Jos V. gereden, van waar hij thuiskwam met een eend die nu in de diepvriezer ligt.

Gisteren

Roger moest ‘s ochtends vroeg op controle bij de cardioloog (alles bleek in orde) en daarna zouden we even rondlopen in Sint-Truiden. Helaas, onderweg kwamen er veel dringende vertaalopdrachten aan, dus van dat tweede kwam niets.

Ik werkte tot ongeveer 16 uur, even onderbroken door Boudewijn die eindelijk de boekhoudingsdocumenten van de KVLS kwam halen , daarna maakten we toch een korte wandeling in Heers en reden we naar Heks waar we een pas geslachte eend zouden afhalen bij Jos V. Jos gaf niet thuis, dus reden we maar naar huis waar ik aan het avondeten begon. 

Rond 19 uur kwam Hendrik eraan, met een cadeautje van vriendin Jeannine (heel fel bedankt, Jeannine en ook bedankt, jullie andere vrienden die me een kaartje stuurden voor mijn 66 jaar morgen).

Na nog een boeiende praatavond ging ik niet te laat slapen, want vandaag werden we verwacht bij Nany.

Zuid-Nederlands

De laatste tijd kijk ik vaak naar Vlaamse tv-series en de taal daarin valt mij telkens op. Meestal een mengeling tussen AN en dialect, maar zoveel zachter van klank dan de taal van onze meeste noorderburen!

Ik zei deze avond tegen Roger dat ik het jammer vind dat Zuid-Nederlands niet de standaardtaal is geworden (en dan heb ik het uiteraard niet over onze dialecten): het klinkt zoveel mooier dan Noord-Nederlands! Dat zeg ik als eigenlijke Franstalige en ik weet dat de meeste Franstaligen “echt” Nederlands afschuwelijk vinden klinken!

Misschien net daardoor?

IS, KVLS en werkgroep WOI

‘Waarom spreekt men nu eens van IS, dan weer van ISIS en soms ook van Daesh?’ vroeg ik aan Roger tijdens de brunch. ‘Ik weet het ook niet’, antwoordde hij.

En kort daarop: ‘Hier lees je een antwoord op jouw vraag!’

Dat was terwijl ik met de boekhouding van de KVLS op Boudewijn wachtte. Nog even later rinkelde de telefoon. Boudewijn, die niet kon komen. Ik mailde  hem dan maar alle documenten door, met de nodige uitleg.

Kort na het avondeten vertrokken we naar een vergadering van de werkgroep WOI. Er werden interessante beslissingen genomen maar zoals zo vaak vond ik dat er werd getreuzeld: twee uur duurde het terwijl volgens mij alles op een half uur kon gezegd worden.

Geen wandeling vandaag: het heeft de hele dag geregend.

Spelen met Elena en Matthias

‘Gaan we na het eten naar het speelpleintje?’, vroeg Elena deze middag. Er stond een felle wind maar het regende niet en het was nog relatief zacht (16°C al voelde het iets frisser aan).

 Foto’s Roger

We reden er dus naartoe, met een “picknick”: bananen, druiven en koekjes. En we haalden ons hartje op!

 

 Foto’s Roger

Terwijl ik later zorgde voor het avondmaal, kreeg ik een e-mail van Roger zijn broer en schoonzus: hun zoon en schoondochter zijn vandaag papa en mama geworden van een kleine Rik.

Roger en ik zijn praktisch meteen na het avondeten vertrokken: thuis wachtte nog werk. En ik vond er, opgestuurd door een vriend, een link naar “Tien sleutelwoorden over de Islam”. Heel interessant, alleen zou ik liever de Koran zelf lezen, wat me maar niet lukt: zegt dat iets over de Koran of over mij? 

Weer geen tijd voor mezelf vandaag!

Ik vrees dat ik er mij moet bij neerleggen: ik krijg bijna geen tijd meer voor mezelf (laat staan om voor mezelf te schrijven)!

Ik weet natuurlijk aan wat het ligt: sinds Roger op pensioen is, gebruiken we de auto heel vaak en plannen we daardoor veel te veel op één dag terwijl ik voordien op mijn benenwagen moest rekenen om ergens te geraken (met of zonder de kinderen) als Roger op kantoor zat. En toen was één “opdracht” per dag voor mij ruim voldoende!

We reden vandaag naar Hasselt (door de regen) en verkochten Subaru 1 aan een opkoper van oude auto’s. Voor een schappelijke prijs, denk ik. We konden er iets meer van krijgen van een particulier maar dat zou betekend hebben: kopers zoeken, ontvangen, testritjes maken en de speciale (dure) keuring voor verkoop betalen.

De koper was zo vriendelijk ons een lift te geven naar het station van Hasselt waar we de bus terug naar Heers zouden nemen.

We moesten echter bijna een uur wachten op de bus en besloten in het stationsbuffet een soepje te eten (nee, geen biertje besteld: het regende nog steeds en het was echt koud). Ik was nog nooit in dat buffet geweest: ik vond het er gezellig… En er is een grote ruimte voorbehouden aan rokers!

Ondertussen kwamen er mails binnen. Onder andere van Jan Gerits die nog iets wilde veranderen aan de jongste Limburgse Monografie. En las ik, bij wijze van afwisseling voor het observeren van mensen rondom mij, de kranten online op mijn smartphone.

En… herinnerde ik me dat onze vrienden vorige zaterdag nogal schrokken toen ik zei dat ik al lang een IS-aanslag “in de buurt” had verwacht. Zij beweerden daar nooit iets over gelezen te hebben en even vroeg ik me af of ze dan andere kranten lazen dan ik, maar nee, zelfs in Knack had ik het gelezen. En zelfs deze avond opnieuw gelezen.

De bus kwam eraan: weer veel schoolkinderen die (echt!) veel rustiger waren dan wij destijds tijdens de busrit van school naar huis.

Daarna wilde Roger meteen de autonummerplaat inleveren in Heers zelf, en nog daarna reden we met Subaru 2 terug naar Hasselt waar we iets hadden besteld in de garage.

Toen we uiteindelijk thuis kwamen, kreeg ik een telefoontje van Nany (die ook al gebeld had vlak voor we de eerste keer naar Hasselt vertrokken): er zijn zaken veranderd aan onze afspraak van volgende zaterdag, maar daarover later meer.

Ik kookte in een recordtempo: een soepje met veel groenten en kikkererwten, een restje gratin opgewarmd, en zwarte pens (een restje van de hapjes van vorige zaterdag) met gebakken appeltjes.

Eigenlijk moest ik na het avondmaal meteen naar Jan Gerits terugbellen maar ik stelde het uit. Dus lieg ik in de titel van deze post: ik heb uiteindelijk toch een half uurtje echt aan mezelf kunnen besteden, in de relax, met een boekje en een blokje zwarte chocolade.

Daarna getelefoneerd naar Jan Gerits en de monografie eindelijk helemaal in orde gebracht en doorgestuurd naar Edith om naar de drukker te brengen.

Na nog enkele chatberichten met andere mensen, ook nog eens gewerkt aan de boekhouding van de KVLS: een van deze dagen komt Boudewijn het eindelijk van mij overnemen.

Daarna was ik echt moe: ik heb naar een aflevering van “Van vlees en bloed” gekeken. En die vond ik echt niet slecht!

Rustige zondag en toch niet alles gedaan wat ik wilde doen

Ik vergat te zeggen dat Roger voor ons avondmaal van gisteren niet alleen notenbrood had gebakken maar ook krentenbrood (allebei met speltmeel). Aan dat krentenbrood had hij geen suiker toegevoegd en echt: dat smaakte heerlijk bij paté of kaas!

Nadat we vandaag wat hadden opgeruimd (en in het poorthuis alle oud papier, dat de wind er had verspreid, opgeraapt) maakte Roger Subaru 1 schoon: is wel nodig als we die ooit willen verkopen. Ikzelf las ondertussen de kranten online en herinnerde me dat onze vrienden gisteren zich niet te veel zorgen leken te maken over dat dichterbij komen van de IS-aanslagen. Mij maakt die hele toestand wel erg bang!

Daarna voegde ik de foto’s, die Jan Gerits me had doorgestuurd, aan de jongste Limburgse monografie toe en las ik het laatste tekstje van Oostland na. Bij sommige auteurs had ik weer de indruk gekregen dat hun tekst niet één keer was nagelezen! 

Na het avondeten (restjes van gisteren) en een uurtje lectuur in de relax, keek ik naar de film “Dagen zonder lief” waar ik echt heb van genoten.

Helaas heb ik weer geen tijd gevonden om mails te beantwoorden!

Vrienden op bezoek

Vandaag waren Paul en Annemie vrij. We hadden ze uitgenodigd (in april konden ze immers niet naar de poëtische bloesemwandeling van de KVLS komen), samen met Dirk en Linda… en Annie en André, onze vrienden uit Ronse. Deze laatsten hebben Paul, nog voor zijn huwelijk met Annemie, vaag gekend in Antwerpen; Dirk en Linda kenden ze niet. Het was dus weer hopen dat het zou klikken.

Na de kennismaking reden we naar Kerniel waar we ondanks de grijze lucht en tussen twee regenbuien door een mooie lus maakten van het klooster Mariënlof naar de kerk en terug via de prachtige vallei. Paul gaf deskundige uitleg bij planten en bomen, we lachten veel en genoten van de heel mooie site.

We waren pas terug thuis toen het weer begon te regenen en te waaien. Bij een aperitiefje en enkele hapjes haalden we herinneringen op aan ons verblijf in Antwerpen en praatten we over politiek, ecologie, maatschappelijke problemen en ook een beetje over de aanslagen in Parijs.

Ik serveerde een fel geapprecieerde butternutsoep (bedankt, Liliane en Paul!), gevolgd door een doodgewoon maal: brood, sla, tomaten en toespijs. Na nog een ijsje voor wie het wilde, volgde een “appelproeverij”. Paul en Annemie hadden immers, buiten zelfgemaakt appelsap, allerlei appelen van eigen kweek meegebracht, alsook peren en mispels.

 Foto’s Roger

Vlak voor ze vertrokken, nodigden Annie en André het hele gezelschap bij hen thuis uit in maart 2016: het klikte dus!

Annie had voor mij een plant bij  “voor jouw verjaardag volgende week” en Dirk en Linda een fles Champagne die we waarschijnlijk ter gelegenheid van die verjaardag zullen opdrinken, Roger en ik.

Een doodgewone dag… En dan dat!

Ik heb vandaag nog wat schoongemaakt (mijn rug kan niet meer dan een kamer per dag aan), we reden naar mijn oogarts (alles is oké met mijn ogen en mijn beginnende glaucoom blijft nog steeds onder controle), we deden enkele boodschappen (morgen krijgen we bezoek).

Ik belde met Nany over onze bijeenkomst volgende week, en zij maakte zich veel zorgen: ‘Houdt Rachel wel van Chinees eten? Zal de zieke zus van Lily tegen dan niet overleden zijn? Zullen we te voet naar het restaurant wandelen of rijden we er naartoe? Wie betaalt wat? Moet ik een drankje voorzien voor we samen gaan eten? Wat doe ik, nadat jij en Roger vertrokken zijn, met die mensen?’ (Rachel is wel een van haar beste vriendinnen).

Eerlijk gezegd, ik werd er niet goed van, want tegelijkertijd moest ik een mail van Jan Gerits beantwoorden in verband met de jongste Limburgse monografie die ik pas had herlezen, en ook Oostland nalezen. Volgde een telefoontje met Jan Gerits om de jongste monografie helemaal op punt te stellen. En uiteraard mijn koken voor deze avond.

Waarbij, ik geef het toe, ik een beetje bitsig werd: ‘Een vrouw moet toch hard werken’, zei ik tegen Roger terwijl (ik geef weer toe) koken het enige is wat ik graag doe in het huishouden. Trouwens, Roger vond mijn gegratineerde flageolets bijzonder lekker!

Jan Gerits mailde me deze avond laat dat de monografie volgens hem nu in orde is (nadat ik er toch nog weer een half uurtje aan had besteed: de tekst stond afwisselend in Times New Roman en in Calibri – en noch hij noch ik gebruiken dat: eigenaardig).

Ik begon pas Oostland na te kijken toen Roger zei: ‘Heb je het gelezen?’

‘Wat?’, vroeg ik. En vlak daarna kreeg ik een chatbericht van Hendrik, met dezelfde vraag. 

Dat dus!

Mijn spontane antwoord was: ‘Het is begonnen!’.

Over onder andere vroeger en “dikke Martha”

Voor we de kindjes van school afhaalden, wilde Roger even wandelen in Neerijse. Daar woonde immers lang geleden een nicht van hem en haar Franse man in het huis van haar ouders, de oom en tante van Roger. Ik ben er enkele keren op bezoek geweest: het was een prachtig huis met heel veel grond. De nicht van Roger is overleden in 1995, haar echtgenoot is teruggekeerd naar Parijs, de zussen van de vroegere bewoonster zijn nu ook overleden (het is over een van haar zussen dat we het hadden onlangs) en het huis is helemaal aan het verkommeren. Ik denk dat het geen aangenaam terugkeer naar het verleden was voor Roger!

Gelukkig werden we door Elena en Matthias meteen terug in het heden geworpen.

‘Oma, we spelen thuis eerst samen “dikke Martha”, daarna verstoppertje, en dan maak ik een tekening voor Anna en ga ik even bij Anna spelen, oké?’ stelde Elena meteen haar avondprogramma voor nadat ze mij een zoen had gegeven. ‘Oké, maar dan moet jij mij wel uitleggen hoe we dat spelen en gaan we nu eerst Matthias zoeken’, antwoordde ik.

En, terwijl we naar Matthias zochten op de speelplaats, legde Elena de spelregels uit. Eerlijk gezegd begreep ik er niet veel van en dus (we zijn pas thuis) heb ik deze avond een beetje gegoogeld: ik denk dat ze “Dikke Bertha” bedoelde. Een soort variatie op ons vroeger “Schipper mag ik overvaren”.

“Thuis” werd er dus gespeeld volgens de “spelregels” van Elena. Matthias leek het allemaal niet zo leuk te vinden en verkoos al gauw zich in zijn eentje in de zandbak bezig te houden… Tot Elena besloot dat het tijd was om verstoppertje te spelen.

Anna kwam eraan net toen Elena aan haar tekening wilde beginnen. Dus tekenden ze alle drie rond de keukentafel. En dan ging Elena inderdaad naar het huis van Anna. Matthias bleef thuis, speelde een poosje met zijn trein en zei me ineens: ‘Ik ook bij Anna pelen’ (hij gebruikt steeds meer woorden). Ik deed hem zijn jasje aan, begeleidde hem tot aan de grens van de twee tuinen en vroeg (riep dus) nog even aan (naar) de papa van Anna, die hem binnenliet,  of drie kinderen niet te veel waren voor hem. Dat bleek niet het geval. Ik kon aan het avondeten beginnen!

Om 17:30 uur, het met Elena afgesproken terugkeer-uur, bleek het ineens heel donker te zijn geworden. Daarom stuurde ik Roger naar de buren en ik hoorde ze alle drie (de kindjes en Roger) al lachend en proestend terugkeren.

Onze dochter kwam thuis, we aten, onze schoonzoon kwam – laat - thuis en hij at (verwarmde eerst zijn portie in de magnetron), Roger en ik hielpen onze dochter en schoonzoon de kinderen naar bed te brengen (snel toilet, verhaaltje, kusje) en de ouders van Elena en Matthias vertrokken naar “waar de baby geboren zal worden” voor een “inlichtingenavond”. Daarna ging ik naar het terras en stak daar een sigaret op!

Ik was moe!

De geur van vers gebrande cichorei

We maakten vandaag, ondanks het grijze weer, een vrij lange wandeling in Oreye. Daar rook ik de hele tijd vers  gebrande cichorei, komende van deze fabriek. Een lekkere geur maar minder lekker dan die van vers gebrande koffie die we destijds vaak roken in Antwerpen. Hardnekkige geur ook, want een half uur nadat we terug thuis waren, zat hij nog in mijn neus.

Een ex-moslim: ‘Het is wel de islam, meneer Obama’.

Een vriend stuurt me zopas dit door. Luister eens! De spreker is “Brother Rachid”.

Van de kapel van Helshoven naar de Tjenneboom

We maakten vandaag een wandeling van een klein uur: van de kapel van Helshoven naar de Tjenneboom en terug, met enkele omwegen door de velden.

Ik werd er heel rustig van (mijn gewrichten minder) en genoot van de herfstpracht en de sereniteit: alleen een paar landbouwers ontmoet.

 ‘Kijk eens hier,’ zei Roger, ‘een vlinder in november’! Het bleek een blad te zijn!

De Tjenneboom

Terwijl we terug naar de kapel van Helshoven liepen, merkten we dat aan het standbeeld van “Tjenne” het gedicht van Boudewijn Knevels was verdwenen. Wat is er gaande?

 Foto’s Roger

Nog even over K3

Ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over denk: dit las ik zopas. 

Postmodernisme

Nog voor onze boodschappen vandaag zei Roger – die lang voor mij was opgestaan – dat hij dacht een antwoord gevonden te hebben op de vele vragen die ik mezelf de laatste tijd stel. En hij stuurde me naar dit. Ik las die recensie gretig (en had eerst zelfs heel veel “goesting” – sorry, Nederlanders, dat woord zegt volgens mij meer dan “zin” - om het boek, waarover het gaat, te proberen uit te lenen in een bibliotheek).

Maar  ik las verder en besefte dat ik eigenlijk nog steeds geen echte definitie kreeg van “postmodernisme”.

Deze avond googelde ik even en viel onder andere op dit. “Postmodernisme” is een woord dat ik dus nog steeds niet echt begrijp.

En… Ik vermoed dat ik het boek dat ik wilde lezen ook niet zal begrijpen!

Familie gaat (soms) voor

‘Zou er vandaag geen tijd overblijven om naar mijn broer te rijden?’ vroeg Roger tijdens de boodschappen. Ik vond dat geen slecht idee maar helaas hadden we geen tijd. ‘Een van de volgende dagen misschien,’ stelde ik voor, ‘maar misschien toch eerst even bellen? De mensen hebben het zo druk tegenwoordig’.

Dat zouden we doen. Na het avondeten.

Roger was al een poosje vertrokken naar zijn atelier (maar ik wist het niet), ik lag te lezen in de relax (nog steeds Françoise Sagan. Het verhaal op zich is mager maar niet slecht, haar psychologische analyses zijn vaak raak, alleen brengt ze dat alles op een te “gewilde” literaire manier) toen de telefoon rinkelde. De broer van Roger!

Na een paar onbenullige nieuwtjes te hebben uitgewisseld, zocht ik Roger op die ik niet meteen vond (tja, het huis is niet heel klein).

‘Wat een toeval’, zei Roger voor hij de telefoon opnam en er volgde een lange en gezellige conversatie tussen de twee broers: het deed me denken aan de bijna dagelijkse (soms heel korte) mails die mijn zus Bie en ik uitwisselen en die me zo blij kunnen maken.

Nadat hij de telefoon terug op de lader had gelegd, had Roger mij veel te vertellen: we (dat zijn wij en zijn zussen plus onze Spaanse schoonbroer) komen ergens in december bij zijn broer en schoonzus samen… En het eerste kindje van hun zoon wordt binnenkort geboren.

En dan… Bekijk ik onze agenda voor december en merk ik dat er al iets staat op de bewuste datum. Gelukkig had ik nog niet toegezegd voor die activiteit! Ik heb onlangs immers beslist dat familie voortaan (voorlopig?) voorgaat als het enigszins mogelijk is.

Gevonden!

Na een babbeltje met Roger en nog een mailtje naar Hendrik (die me uitlegde hoe ik weer aan die reacties kon geraken) kwam ik inderdaad weer terecht op wat ik zocht en vond ik daar, na lang lezen, eindelijk iemand die ongeveer denkt zoals ik:

“Het blijft me verbazen dat er systematisch nooit onderscheid wordt gemaakt tss het oude en het nieuwe testament. Eigenlijk is dit schandelijk. En ik vind nu dat de nieuwe aartsbisschop in zijn pen moet kruipen ? En war blijft Torfs ? De zoveelste uiting van cultuurelativisme .”  (dit schrijft een zekere Hans Becu die ik niet ken).

Sorry voor de fouten die ik mee kopieerde. Wanneer leren Nederlandstaligen toch echt eens respect hebben voor hun taal?

Over de bijbel, boeken en televisie

Ik was in een dagblad online reacties aan het lezen op een stukje over het nieuwe boek van Dimitri Verhulst. En toen kreeg ik een mailtje van Hendrik (gekeuvel: onder andere over wat hij zou eten deze avond), beantwoordde ik hem en vertelde wat ik aan het doen was.

Vrij meteen stuurde hij mij een link naar de oorspronkelijke uitzending, waarnaar het bewuste artikel en de lezersbrieven verwezen.

Uiteraard besloot ik eerst die uitzending te bekijken (ik weet het, we kijken in principe nooit tv, maar heel soms dus wel, op onze pc).

De uitzending – die niet alleen over dat boek ging maar ook over andere zaken die me boeien - was niet oninteressant maar wel vrij oppervlakkig. Ik vroeg me echter af of iemand zou opperen dat Dimitri Verhulst het alleen heeft over het Oude Testament, een boek waarin het bloed inderdaad rijkelijk vloeit, en niet over het Nieuwe Testament (dat per definitie het oude vernietigt – Joden zullen dit niet graag lezen!) waarin geen enkel geweld voorkomt, behalve van “gewone” mensen tegenover Jezus… En eenmalig, een heel klein beetje, vanwege Jezus tegenover “handelaars in het huis van zijn vader”.

Ik heb lang moeten wachten voor ik iemand die opmerking hoorde maken… En er werd niet op ingegaan (afijn, ik denk van niet, want toen kwam een ander item aan bod en, omdat het me niet interesseerde, heb ik niet verder gekeken)!

Dat was misschien bij gebrek aan tijd maar ik vind het erg. Heel veel mensen kijken immers naar dat soort uitzendingen en krijgen nu de indruk dat de Bijbel in zijn geheel een boek vol aansporingen tot geweld is. Terwijl het Nieuwe Testament juist afstand neemt van al dat geweld!

Zelf heb ik het Oude Testament altijd ervaren als een geschiedenisboek waarvan ik (in tegenstelling tot latere geschiedenisboeken) de verhalen heel gemakkelijk kon onthouden, en het Nieuwe Testament als een heel inspirerend boek.

Uiteraard wilde ik daarna verder lezen in die reacties waarmee heel deze avondhistorie is begonnen. Maar ik had onbewust die website toch wel afgesloten!

Ik zit nu wel met Windows 10 hé, en moet even zoeken waar mijn historiek terug te vinden is!