Wandeling in Klein Gelmen, koken en lectuur

De overschot van de paella had ons gisteren heel erg gesmaakt, maar toch kregen we niet alles op. Ik had nog voldoende over voor een maaltijd. Dus hoefde ik weer niet te koken vandaag. Dat gaf ons voor  het avondeten de tijd voor een wandeling van een klein uurtje in de buurt van Klein Gelmen.

Eerst talmden we even voor een te koop staande, enorme boerderij.

 

 Foto’s Roger

Roger zei al lachend dat we alles wel vol zouden krijgen en daar twijfel ik niet aan!  Dus maar beter niet verhuizen!

Daarna wandelden we een perenplantage in. En zagen we de reuzenbovisten die we vorig jaar op 22 augustus ontdekten ((ik ken de naam van die paddenstoelen dankzij een reactie op mijn post van toen) .

En verder heel veel klaprozen en kamille.

 Foto Roger

We maakten een lus, even langs de steenweg Luik-Sint-Truiden, en daarna weer door plantages en langs tarwevelden.

Deze avond was de lucht een beetje opgeklaard. Gelukkig, want de grijze lucht die we gisteren de hele dag en deze ochtend geserveerd kregen, maakte mij echt depressief. Wat een rotzomer!

Ik had de middag toch doorgebracht met koken. We hebben onlangs ossenstaart gekocht en ik wilde die voor morgen klaarmaken op dezelfde wijze als de rabo die we dit jaar in Malpartida hadden gegeten. Ik vond op het Internet een recept dat erop leek en heb dat dus zo goed mogelijk gevolgd:

Ingredienten: • rabos, 3 unidades • cebollas, 1 kilo • patatas, 1 kilo • laurel, 2 hojas • vino tinto, 1/2 litro • fondillón, 1 copa • aceite de oliva, 1/4 litro • agua, 1/2 litro • pimienta, al gusto • sal, al gusto

Bereidingswijze: Poner al fuego una olla con el agua y el laurel. Aparte, en una sartén, echar el aceite y freír el rabo, previamente troceado y salpimentado. Una vez frito, pasarlo a la olla. Seguidamente, filetear la cebolla y freírla en el mismo aceite; incorporarla también a la olla. Retirar el aceite sobrante de la sartén, agregar los vinos y poner a hervir para desprender los jugos que hayan quedado en la sartén; incorporando también a la olla. Tapar y dejar hervir unos 30 minutos. Destapar, probar de sal, añadir las patatas, previamente troceadas y a medio freír. Dejar que hierva unos 10 minutos más, dejar reposar y servir.

De ingrediënten hierboven gelden voor zes personen. Ik heb alles gereduceerd in verhouding tot 1 enkele staart. Maar (we hebben nog niet geproefd) ik heb de indruk dat het gerecht te vloeibaar is uitgevallen. Misschien gaan de aardappelen morgen bij het opwarmen nog wat vocht absorberen?

En deze avond ben ik begonnen Ivo Hermans te volgen in zijn mystieke en mysterieuze tocht in La Rioja. Ik heb het natuurlijk over zijn boek “Maskers van de zon”. Ivo schrijft heel goed, het verhaal is boeiend, interessant en meeslepend, getuigt van veel kennis en eruditie… Maar hij verwart “transfiguratie” met “transsubstantiatie”!

Uitstap naar Leuven

29 juli 2011, vrijdag

Deze avond hadden we in Leuven afgesproken met leraar-kunstenaar Jos Caes en zijn echtgenote Daisy. We hebben die mensen leren kennen via het internet toen ze foto’s zochten van Dirk Lambrechts. Jos wilde immers op een van zijn tentoonstellingen een hommage brengen aan onze overleden vriend die hij door het lezen van “Fado, de tranen van de Taag” had ontdekt. Het is op die prachtige tentoonstelling dat ik voor het eerst weer enkele mensen, die elkaar hebben leren kennen in het zog van Dirk, hier heb uitgenodigd. En het is op die eerste een beetje geïmproviseerde bijeenkomst hier dat we afspraken geregeld samen te komen.

Roger en ik gingen echter al veel vroeger naar Leuven en spraken in een café af met de broer van Dirk, de vriend van Colette zaliger. Het werd een aangenaam weerzien, hoewel overschaduwd door triestige herinneringen aan de ziekte van Colette.
Elvira wist dat we in Leuven zouden zijn en had ons gevraagd ook bij hen langs te komen. Dat deden we nadat we met onze vriend een datum voor een volgende ontmoeting hadden afgesproken.
En Geert en Elvira trakteerden ons op pas gebakken appeltaart. Ik heb Elena nog even mogen eten geven (en ik vond dat het er vlot inging ondanks het feit dat haar mondje constant ‘dada’ wil zeggen!) voor we naar de Koerier van Navarra vertrokken.

We hadden al vaak van die gelegenheid gehoord, maar dit was de eerste keer dat we er aten. Niet alleen Jos en Daisy, maar ook veel van onze Leuvense vrienden (waaronder Dirk zaliger, een goede vriend van de uitbater Ivo Hermans) hadden met zoveel lof over de Koerier van Navarra gesproken dat ik echt benieuwd was. En ze bleken allemaal gelijk te hebben. Nooit heb zo’n lekkere paella gegeten als daar! En wat een sfeer! En hoeveel heb ik wel bijgeleerd! Want het eten wordt bereid, met de nodige uitleg,  terwijl de eters toekijken met een aperitief in de hand. 

 Foto Roger

Na paella à volonté met een lekkere rode wijn,  boeiende gesprekken met Jos en Daisy, een hernieuwde kennismaking met Ivo – we hebben hem één keer ontmoet, zeker tien jaar geleden, bij de presentatie van een van Dirks boeken – en na heel veel herinneringen opgehaald te hebben voor Jos en Daisy die pas van Dirk hoorden na zijn overlijden, nadat ik met Daisy buiten twee keer een sigaret was gaan opsteken, dronken we nog een prachtige Malaga en kreeg wie het verlangde een kopje thee gratis. Jos had destijds voor zijn tentoonstelling enkele foto’s van Roger vergroot. En nu had hij daarvan een viertal exemplaren bij voor ons. Gratis, belangeloos, voor niets, zoals Dimitri Van Toren zou zingen. En dat was niet de enige verrassing! Toen we wilden vertrekken, gaf Ivo ons nog enkele cadeaus: een fles  Oloroso (jaja, droge! Die hij in Brasschaat vindt). En… een van zijn boeken: “Maskers van de zon”.

Ik vroeg hem natuurlijk waaraan we dat verdiend hadden. En Ivo: ‘Om jullie te bedanken dat jullie eindelijk eens naar hier zijn gekomen! Dirk sprak zoveel over jullie!’

Maar dat was niet het einde van de verwennerij: er restte wat over van de paella, en ofwel Jos ofwel Roger mocht dat mee naar huis nemen. Jos en Daisy hadden andere plannen voor morgen, dus staat die rest nu in onze koelkast. Morgen wordt dat opgewarmd volgens de richtlijnen van Ivo (we kregen ook een kopie van zijn uitleg over het bereiden van paella mee)!

Die Koerier van Navarra is echt een aanrader!

En… Is het toeval of niet? Vandaag zou Dirk Lambrechts 67 jaar zijn geworden.

Uitvaart Frans Lenaerts, koffietafel en gebrek aan adressen

Roger heeft een heel uitgebreide familie. Elza, zijn oudste nicht (in de betekenis van “cousine” in het Frans) is zes jaar geleden overleden, en was ongeveer 32 jaar ouder dan Roger zijn jongste zus, de jongste nicht van de hele familie.

Gisteren belde Roger even naar zijn nicht Jeannine om te vragen hoe het nu gaat met haar broer (eigenlijk gaat het nog niet zo goed) en zijn nicht dacht dat hij wilde afspreken voor de begrafenis vandaag van Frans Lenaerts, de weduwnaar van Elza. Wij wisten zelf niets over dat overlijden! (En nee, deze keer heb ik ook niets “gevoeld'”; ik kende Frans immers amper, weliswaar als zijnde een heel vriendelijke man, van nu bijna 86 jaar).

Gisteren avond vroeg Roger  zich geregeld af of we nu wel of niet naar de uitvaart zouden gaan. Uiteindelijk besloten we er naartoe te rijden.

En we kwamen te laat aan. In een bomvolle kerk herkenden we alleen Jeannine en haar tweede broer, en … onze Leuvense vriend Dirk Armée! Hij bleek een vroegere collega van de, in bepaalde kringen, vrij bekende dokter, specialist longziekten, Frans Lenaerts te zijn geweest.

Ik heb gebeden. Voor Frans. Ik heb het al gezegd, de enkele keren dat ik hem heb ontmoet, vond ik hem toch zo ongelooflijk vriendelijk! En ik had destijds van tante Laure, de moeder van Jeannine, gehoord dat hij het overlijden van zijn vrouw zo moeilijk te boven kwam. Ik hoop zo dat Hendrik ongelijk heeft en dat Frans nu verenigd is met zijn vrouw, zijn daarna overleden oudste dochter en zijn nog later overleden kleindochter (wat heeft die man veel moeten doorstaan in zijn laatste jaren!).

Maar… Daarna wilde Jeannine ons meetronen naar de koffietafel. Ik voelde zoveel schroom. Wij waren immers niet “uitgenodigd”!  Jeannine drong zo fel aan dat we het wel deden. Ikzelf heb me een beetje op de achtergrond gehouden. Maar wel veel geobserveerd.

Eerst werd er nog over de overgegane gesproken. Even, want daarna was iedereen weer bezig over zijn eigen zaken. Ik zat naast enkele vrouwen die ik niet kende en die druk aan het praten waren over hun opeenvolgende “poetsvrouwen”. En alle andere gesprekken die ik een beetje kon volgen, leken me even oppervlakkig!

Op een zeker ogenblik zag ik de tweede oudste dochter van Frans en Elza, die met haar broer (of man? Ik ken de kinderen en kleinkinderen van Elza echt niet)  stond te praten, naar Roger en mij wijzen. Het was duidelijk dat ze hadden begrepen dat er ongenode gasten aanwezig waren!

En nog later, toen Jeannine afscheid nam, en wij dus ook, en Jeannine vertelde aan de dochter van Frans en Elza wie wij waren, vroeg die vrouw ons of we dan een “doodsbrief” hadden ontvangen. Natuurlijk zei ik de waarheid: we waren op de hoogte gebracht door Jeannine. De dochter van Frans verontschuldigde zich: ze hadden echt alleen het adres van Jeannine gevonden en, of wij wilden de rest van de familie op de hoogte brengen. Graag!

Maar nog steeds vraag ik me af of wij eigenlijk welkom waren op de koffietafel!

En… Hoe ik het er zal van afbrengen de dag dat Nany overgaat. Van meer dan de helft van mijn nichten en “kozijnen” heb ik ook geen adres!

Een voor ons nieuw wandelpad in Berlingen

We reden vandaag naar Berlingen. Roger volgt daar immers de reconstructie van een vakwerkhuis, en het was heel lang geleden dat we nog eens waren gaan kijken hoe de werken vorderen.

 Foto Roger

Daarna gingen we eerst even rondhangen op het kerkhof (Roger zijn grootvader is afkomstig van deze gemeente) en wilden we een kleine lus wandelen door de velden, kwestie van onze dagelijkse oefening te hebben.

Vlak voor een gebouw dat een beetje verscholen ligt in het groen, merkten we vandaag een wandelpad op dat we eerder nooit hadden gezien.  Natuurlijk sloegen we dat in!

Het bleek ons te voeren, via de achterkant van het ons reeds bekende gebouw, dat bleek een vroegere molen te zijn, langs een beek (later zouden we zien dat het ging om de Herk).

 

 Foto’s Roger

Het drassige wandelpad dat de rivier volgde (weldra zagen we dat de waterloop veel breder was dan een beekje) liep verder naast een bosje. Heel veel vogelgezang, en aan de waterkant heel veel hoge distels met prachtige paarse bloemen.

 Foto Roger

Na een poosje zagen we een bord dat ons duidelijk maakte waar we ons eigenlijk bevonden: de Meersbeemden.

 Foto Roger

En vlak daarna beklommen we trappen naar een vroegere spoorwegberm.

 Foto Roger

Met ongeveer in het midden van onze beklimming deze eigenaardige ontdekking:

 Foto Roger

Een soort keldertje dus, onder de berm. Van daar had je ook een mooi zicht op de Herk die we al die tijd gevolgd hadden.

 Foto Roger

We volgden een hele tijd de spoorwegberm.

 Foto’s Roger

Om daarna terecht te komen in een perenplantage (de vruchten zijn nog niet rijp) en op een landweg die we van vroeger herkenden. Roger wist zelf  te zeggen dat in een wei enkele appelbomen waren gesneuveld  sinds de laatste keer dat we daar wandelden.
We kwamen daarna weer uit op de weg naar Berlingen, liepen weer langs dat gebouw waarvan we niet wisten dat het een vroegere molen achter zich verborg, langs het begin van het wandelpad dat we gevolgd hadden en kwamen uiteindelijk weer bij onze auto aan.

Persmededeling met betrekking tot het zinloze geweld in Noorwegen

Ik kreeg vandaag volgende persmededeling via e-mail aan. Natuurlijk heb ik er nooit aan getwijfeld dat er geen enkele link bestaat tussen Anders Breivik en de “Tempeliers” waarvan enkele van onze vrienden lid zijn, maar omdat ik weet dat andere mensen in mijn omgeving begonnen te twijfelen, neem ik de tekst hier even over:

De OSMTH Priorij van België, het nationale orgaan van de Internationale Orde van de Tempel van Jeruzalem (Tempeliers) sluit zich heel uitdrukkelijk aan bij de belangrijke (Engelstalige) open brief die de Internationale Orde verspreid heeft op 24 juli ll., waarvan de tekst in bijlage, tezamen met een vertaling in het Nederlands en waarvan de inhoud hierbij integraal als opgenomen beschouwd wordt.

De terrorist van Noorwegen, de heer Anders Breivik,  heeft geen enkel uitstaans met onze Orde OSMTH.

In zijn manifest “2083 A European Declaration of Independence” van ruim 1.500 bladzijden beweert hij blz. 812 en volgende lid te zijn van een Tempeliersgroep met de naam PCCTS (Pauperes Commilitones Christi Templique Solomonici), die hij wel bladzijden lang in detail beschrijft, maar hij noemt geen enkele naam van andere zogenaamde leden, noch nationaal, noch internationaal. Hij noemt hen allen “Anonymous”.

De terrorist vermeldt in zijn manifest het zogenaamde “Croix Patée”, een Tempelierskruis uit de middeleeuwen, en een foto van zichzelf met op zijn kleding iets wat moet doorgaan als Tempeliermedailles. Vaststaat dat dit géén OSMTH medailles zijn.

De leden en het bestuur van onze Priorij zijn van oordeel dat de bevolking in ons land moet weten dat OSMTH geen enkele binding heeft met de heer Breivik’s beweringen, doelen en daden. Hij is NU geen lid van onze Orde en is ook nooit in het verleden lid geweest van OSMTH – Knights Templar International.

Het zou ons verheugen als U deze persmededeling zou willen opnemen.

Steeds bereid tot het verschaffen van eventuele gewenste aanvullende inlichtingen.

Met vriendelijke groeten,

Chev. Leo Thys, GOTJ

Prior, Priorij van België VZW

Vlinderweg 19

2360 Oud-Turnhout

Telefoon: 014/70.42.17

thys.leo@telenet.be

Website: www.osmth.org

Non Nobis, Domine, Non Nobis, Sed Nomini Tuo Da Gloriam

(psalm 115, vers 1)

Recept voor een restje mosselen

We hadden van ons avondmaal gisteren een twintigtal mosselen over, en die wilde ik niet wegsmijten. Mijn Marraine had me dat ingelepeld: eten smijt je niet weg!

Maar ik heb wel mijn hoofd gebroken over wat ik zou kunnen klaarmaken met die enkele mosselen. En dan heb ik weer mijn fantasie de vrije loop gegeven.

En wij beiden vonden het een heerlijk voorgerecht.

Dit heb ik ermee gedaan:

Ik heb de overblijvende mosselen ontdaan van een van de schelpen. Een deel van het kookvocht heb ik vermengd met olijfolie, ui dat had gediend voor de bereiding van gisteren, veel look en peterselie, en – omdat ik geen paneermeel in huis had – gekneusde voltarwebeschuitjes met sesamzaadjes. Ik legde op elke halve (met een mossel gevulde) schelp die bereiding en schoof alles een tiental minuutjes in de oven, tot er zich een korstje vormde boven de mosselen. Het resultaat bleek ongelooflijk lekker!

Broekom

Bij wijze van dessert na onze mosselmaaltijd gingen we deze avond een klein uurtje wandelen in de buurt van Broekom. In feite komen we er te zelden: de velden bieden daar prachtige vergezichten op de streek. En… Vaak kun je er lekkers plukken van wilde fruitbomen die langs de veldwegen staan. Deze avond snoepten we van (nog iets te zure) appels (Roger kende naam van de – oude - soort niet) en van massa’s mirabellen (soms wel al te rijp).

Ik doe het zelden, omdat mijn foto’s de vergelijking met de foto’s van Roger niet aankunnen, maar deze avond voelde ik me in de stemming om het fototoestel, dat ik van Roger heb geërfd nadat hij een beter exemplaar kocht, van mijn schouder te halen.

Hieronder dus enkele impressies, deze keer zowel van Roger als van mezelf.

 

 Eigen foto’s (met het vroegere toestel van Roger)

 Foto’s Roger

Heks en Horpmaal

Vlak voor het avondeten gingen we nog een klein uurtje wandelen in en rond Heks. Voor de eerste keer zag ik, ondanks het niet bijster goede weer, mensen zitten op het terras van het enige café. Allemaal mensen die naar buiten gejaagd worden als gevolg van het nieuwe rookverbod?

Onze wandeling was niet zo heel interessant (al kwamen we een mooi paard tegen, dat een wei deelde met een ezel; en blijkbaar konden ze het goed met elkaar vinden!).

Ik schrijf wel “niet zo interessant”, maar voor mij hoeft zelfs dat niet. Als ik maar rust vind. En die vond ik.

Daarna stelde Roger voor een biertje te gaan drinken in de hoeve Renwa, in Horpmaal. Deze keer hebben we mijn achter-achter-neef niet ontmoet. En de schaarse zonnestralen waarvan we tijdens onze wandeling hadden genoten, waren verdwenen: het was echt koel op dat binnenplein.

We hadden een gesprekje met een van de kelners, die vroeger werkte voor Chateau de la Motte, en die ons herkende. Gisteren, terwijl wij bij Anneke waren, zou het hier vreselijk geregend hebben volgens hem!

Over Mormel, Minkel en Bruce

Mormel, Minkel en Bruce zijn drie katten die me nauw aan het hart liggen.
Bruce vooral omdat ik hem van heel dichtbij gevolgd heb tijdens het schrijven, in samenwerking met mijn zusje Bie, van zijn “dagboek”. Het gaat niet goed met Bruce, mailt mijn zus, de “bazin” van Bruce, mij geregeld. Hij eet praktisch niet meer en de dierenarts vindt maar niet wat er loos is. Gisteren, bij onze Matadi-vrienden Roger en Lily, opperde Nany dat Bie hem misschien beter liet inslapen. Maar daar is mijn zus voorlopig niet voor te vinden. Bruce lijkt geen pijn te hebben, hij vertoont alleen het gebrek aan appetijt waar veel oude mensen ook last van hebben. Natuurlijk zwakt Bruce af, net als die ouderen die minder beginnen te eten. Moet men ze dan maar allemaal euthanasiëren? 

Minkel en Mormel zijn de katjes van Hendrik en Anneke, die nog steeds bij Anneke verblijven. Ze zijn de ouders van mijn lieve Osama die ongelooflijk fel op zijn vader Mormel leek!

Ik heb ze gisteren eindelijk teruggezien. Hoe mensenschuw zijn ze toch!  Maar na een kort poosje kwam Mormel toch even langs mijn benen wrijven en mocht ik hem strelen. Minkel (haar naam heb ik gebruikt in mijn boek “In de schaduw van de moerbeiboom”) was minder sociaal: het heeft veel langer geduurd voor ik haar mocht strelen! Volgens Anneke is Minkel echt verliefd op Hendrik en trekt Mormel meer naar haar!

Ik heb wel gemerkt dat Hendrik veel gezag heeft over hun katten! Mormel (en inderdaad, vooral hij) probeert geregeld op het aanrecht of op een tafel te kruipen. Een vingerknip van Hendrik volstaat dan om het diertje van zijn plannen te doen afzien!

Ampersand-partij

Deze namiddag, bij Roger en Lily, praatten we natuurlijk over de laatste gebeurtenissen op politiek vlak in ons land. Iemand zei dat de V van de CD&V geen reden van bestaan meer had. Ik opperde dat de C al lang niet meer van toepassing leek, waarop iemand anders vond dat de D ook al niet meer bij de partij paste. En daarop zei Hendrik: ‘Dus alleen de ampersand blijft over!’.

‘Ha, ja,’ zei onze vriend Roger, ‘partij Ampersand dus!’

Bruisende dagen met de kinderen

Woensdag avond met Zeger was al zo gezellig, en dan voegden zich daar donderdag de andere kinderen bij. Elvira, Geert en kleine Elena kwamen kort na de middag aan. Nadat Elena haar fruitpapje had gegeten, maakten we met z’n allen een wandeling in het begijnhof van Tongeren. Daarna haalden we Hendrik en Anneke van de trein af in die stad.
Volgde een heel gezellige avond. Elena (die nu haar stembanden oefent) werd natuurlijk in de watten gelegd door haar twee “nonkels'” en haar tante Anneke.
Nadat Elvira, Geert, hun dochtertje en Zeger terug naar huis waren gereden, volgde nog een lange praatnacht met Hendrik en Anneke. Vooral voor Roger en Hendrik werd het weer heel laat (eigenlijk heel vroeg de volgende dag).
Vrijdag, toen iedereen eindelijk wakker was, langs de badkamer was gepasseerd en ontbeten had, reden we naar Herstappe waar we eindelijk de lus maakten die we vorige zondag niet hadden kunnen voltooien.   We stapten ongeveer anderhalf uur, eerst naar Rutten en daarna terug naar Herstappe. Weliswaar met enkele haltes, onder andere om even te schuilen voor een regenbui, en omwille van een gekwetste buizerd. We vroegen ons af of we niets voor het arme beestje konden doen, maar dat leek ons onmogelijk. De vogel had een gekwetste vleugel…

 Foto Roger

Na voor mij een korte vertaling en voor Hendrik rijlessen met Roger en Anneke, volgde nog een lange avond gevuld met gesprekken over filosofie, politiek en muziek. 
Gisteren gingen we eerst, met Anneke en Hendrik, op bezoek bij onze Matadi-vrienden Lily en Roger.  Nany was daar ook en, vermits de zon even van de partij was (wat is het hier een rotzomer dit jaar!) hebben we gezellig zitten praten op het terras, met een drankje en hapjes. Rond 18 uur brachten we Nany naar huis en reden we verder naar Antwerpen. Anneke nodigde ons immers uit op een etentje in haar nieuwe flat.  Een prachtige duplex in hartje Antwerpen, heel ruim, heel licht, heel smaakvol ingericht, met een groot dakterras van waar je een adembenemend zicht hebt op de daken van Antwerpen en op de kathedraal.

Foto’s Roger

Na een aperitief met kaasblokjes en chips serveerde Anneke ons een heel lekker maal: soep van witloof en knolselder en deegwaren met gerookte zalm en spinazie (recept vergelijkbaar met mijn pasta en pesto-recept, alleen moet je natuurlijk de pesto vervangen door spinazie met room en werd hier geen courgette maar wel ui gebruikt én de gerookte zalm even in de olijfolie gebakken). Ik ga dat zelf zeker ook eens klaarmaken!

Hendrik toonde ons nog een heel mooie foto-montage die hij gemaakt heeft over zijn jaren met Anneke. Echt mooi: soms ontroerend, soms komisch, vaak nostalgisch.

Rond 1:30 uur deze ochtend zijn we weer naar huis gekeerd. Hendrik en Anneke stelden ons voor te blijven slapen, maar Roger slaapt liever in zijn eigen bed als het enigszins kan.  En misschien was hij ook wel bang dat, als we zouden gebleven zijn, het weer een bijna slapeloze nacht zou worden?  Rond 3 uur waren we thuis.

Het enige negatieve punt van deze avond was dat ik serieus last had van hoogtevrees op de steile trappen naar de flat van Anneke!

CD&V is gezwicht!

Zeger is al hier! De andere kinderen volgen morgen!

Na enkele afleveringen van “Friends’, vlak voor Zeger ging slapen (hij voelde zich wat ziekjes)  hoorde ik dat de CD&V is gezwicht.

Ik weet niet veel af van politiek. Daar zorgde mijn vader wel voor: ik mocht als kind van een “nieuwe” Franstalige (in feite waren zijn ouders dat, hij sprak oorspronkelijk praktisch alleen Frans) zeker niet flamingant worden. Dus werd mij ingelepeld dat Vlamingen toch echt onredelijk waren: ‘Laat toch iedereen de taal spreken die hij verkiest’, herhaalde mijn vader constant. En als Franstalig kind dat verplicht werd dat moeilijke Nederlands te leren, gaf ik hem volkomen gelijk. Tot ik op de KUL (waar ik me had ingeschreven tegen de zin van papa die verlangde dat ik naar de UCL zou gaan) mensen ontmoette die me een beetje meer uitleg gaven over de werkelijke problemen, tot ik via de peter van mijn vader, “nonkel Theo”, begreep dat wij niet van alle tijden Franstalig waren geweest, en papa begon in te zien dat ik dikwijls de kant van die toch zo vreselijk veeleisende Vlamingen begon te kiezen.  Hij heeft me proberen af te brengen van die afschuwelijke neiging, maar ik ging steeds meer nadenken en besefte toen pas hoe vaak papa  Vlamingen ertoe had gebracht Frans met ons spreken. En hoe slecht onze Franstalige vrienden over het algemeen Nederlands spraken, dit in tegenstelling tot mijn Vlaamse vrienden die allemaal behoorlijk Frans spraken, maar tegelijk volgens mij te veel aan hun dialect vasthielden.

Ik besef ineens dat ik hierboven ongeveer het boek resumeer dat ik wilde schrijven over “Onze Lieve Heer kent geen Vlaams”. Maar nu weet ik ook dat er nog meer zaken in het spel zijn dan de taal (Roger heeft me een beetje politiek begrip bijgebracht).

En eerlijk: ik had van in het begin de indruk dat Di Rupo probeerde van de NVA af te geraken. Dat is hem gelukt, op een elegante, subtiele, Franse (of Italiaanse?) manier. Daarna leek de CD&V even te twijfelen… Maar ik vermoedde al van in het begin dat de partij zou zwichten… voor de postjes?

En nu een vraag van de politiek-onwetende die ik eigenlijk nog steeds ben: is het normaal dat er in deze “democratie” een regering wordt gevormd zonder de NVA?

P.S. Zusje, ik weet dat je bij het lezen van deze post zult terugdenken aan hoezeer jij als Franstalige hebt afgezien (veel meer dan ik) in die Vlaamse school in Merksem. Over die vernederingen zou ik ook  geschreven hebben in dat boek van mij! Maar hoe erg het ook was voor ons, ik begrijp het nu! Ik heb het je al gezegd en geschreven: die Franstalige familie van ons deed amper moeite om Nederlands te spreken. En dat mag je uitbreiden tot bijna heel de Francofonie in België. Maar Vlamingen moesten wel veel moeite doen om de taal van hun zuiderburen te spreken. En daarbij nog veel geld aan hen afgeven. Die problemen voelden Vlamingen al aan in onze kindertijd. En het is menselijk, maar niet goed volgens mij, dat men dan reageert door kleine meisjes, zoals wij toen waren, te intimideren en te kleineren!

Toeval?

Ja, zou Hendrik antwoorden. Ik geloof niet in toeval.
Deze avond, al surfend, kwam ik terecht op de blog van…  De mama van Marie-Rose Morel! Ze schrijft mooi en aangrijpend: het lezen van haar herinneringen ontroerde me heel fel.

Ik weet het, Marie-Rose hoorde bij het Vlaams Belang, en was dus, zeker voor Walen, “persona non grata”.  Maar, zoals ik een hele tijd geleden schreef naar mijn Waalse “bewonderaar” die me een stukje opstuurde waarin Marie-Rose nogal verguisd werd, ze was een bewonderenswaardige vrouw met heel veel charisma. Ik ken Marie-Rose Morel niet persoonlijk, maar ik denk dat ze ook een goed mens was.

Vandaag kreeg ik een telefoontje van de vrouw die ons voor onze reis een mail stuurde over Barney. Het werd een boeiende babbel. Ze is 8 jaar jonger dan ik, was dus nog in Leuven als studente Germaanse filologie toen ik al een poosje Roger naar Antwerpen had gevolgd, heeft in de periode dat we even geen contact hadden met Dirk Lambrechts, wel contact met hem gehad, heeft ook Colette zaliger gekend, en volgt nu dus de optredens van The Dubliners op de voet (en schrijft er ook over voor de website van The Dubliners).

We spraken af elkaar binnenkort te ontmoeten, samen met onze vriend fotograaf Jan De Vijver (het is via hem dat ze ons gevonden heeft). Allemaal toeval? Of ligt het aan het feit dat ons landje zo klein is?

En dit dan: gisteren was ik aan het denken dat ik eigenlijk de “kindjes” nog eens moest samen uitnodigen, maar ik weet dat ze het zo druk hebben en wil me niet opdringen. Terwijl ik daar aan dacht, kreeg ik een telefoontje van Elvira. Of ze allemaal welkom waren op 21 juli (dat is de nationale feestdag, en dus heeft iedereen die dag vrij. Elvira grapte zelfs: of ze België mochten komen vieren volgende donderdag!)

Weer toeval? Misschien… Maar dan zorgt het toeval toch goed voor mij!

Herstappe

Ondanks de dreigende donkere, maar prachtige lucht gingen we vandaag even wandelen in de buurt van de tweetalige gemeente Herstappe.

We verlieten het piepkleine dorp in de richting van het “Heilig Huisje” van waar we een prachtig zicht hadden op de streek: uitgestrekte akkers, een mooie vallei, en in de verte Rutten en Tongeren.

 Foto Roger

Het “Heilig huisje” is een kapel die gebouwd werd in de 15e eeuw ter nagedachtenis aan de veldslag bij Othée (23 september 1408). Tijdens kruisdagenprocessies werd de gewijde altaarsteen van de kapel gebruikt, een oude plaatselijke traditie. De kapel werd ook bezocht door bedevaarders die hier bescherming kwamen vragen voor ziektes van hun vee.

 Foto’s Roger

We liepen daarna verder langs de mooie vallei  van de Ezelsbeek, richting Rutten.

 Foto’s Roger

Daar zijn we echter niet geraakt: het begon te regenen en we maakten rechtsomkeer.

Zodra het weer beter wordt, zou ik graag de wandeling overdoen, en dan een lus maken: Herstappe, Rutten, Herstappe.

Over Nederlands, Frans en dialecten

Toen we onlangs bij Jeannine Leduc waren, vroeg ze me hoe ver ik stond met mijn boek over Vlaams en Waals. Ik was al vergeten dat  ik haar had verteld over mijn mogelijk volgend boek.

Wel, ik heb het al gezegd, ik weet echt niet of ik verder ga schrijven. Omdat:

1/ Ik veel mensen ga kwetsen, zowel Franstaligen als Nederlandstaligen.

2/ Ik vrees dat de trend die ik wilde aanklagen niet meer om te keren is: je ziet hem in zoveel talen opduiken (enfin, toch wat Spaans, Engels, Duits en – al is het daar minder algemeen - Frans betreft).

3/  Ik te weinig weet over die tendens om er serieus over te schrijven (en te weinig tijd heb voor research).

4/ Ik dus vrees dat een boek dat alleen gaat over mijn eigen ervaringen met Frans en Nederlands niet zo interessant is voor de meeste mensen.

Onze nicht sprak echter over een boek dat zou gaan over Vlaams en Waals, en daar was ze verkeerd: ik wilde het hebben over Nederlands en Frans. En over Nederlandse dialecten van Vlaanderen. En ik wilde bewijzen dat wij geen respect krijgen van Franstaligen omdat wij die dialecten blijven gebruiken terwijl zij massaal Frans als taal hebben aangenomen. 

Want, geef toe, als een buitenlander (zoals onze Spaanse schoonbroer bijvoorbeeld) Nederlands leert en daarna geconfronteerd wordt met Leuvens, Limburgs, West-Vlaams en Antwerps, wat kan die dan nog aanvangen met het Nederlands dat hij geleerd heeft? Niets! Dat was ook één van de verwijten van mijn cursisten Nederlands: dat de taal die ik ze aanleerde niet de taal was die ze hoorden bij hun bazen (fruitboeren die Limburgs spreken).

Enkele steden hebben dat probleem proberen op te lossen door dialectlessen te subsidiëren. Maar is dat geen waanzin? Ik geloof dat een Nederlandstalige in deze tijd vooral de standaardtaal zo goed mogelijk moet kennen, en daarnaast – misschien – zich opnieuw mag wagen aan dialecten.

En wat ik het ergste vind: de radio – van de televisie weet ik het niet omdat we nooit kijken, hoewel: series als “Katarakt” werden gesproken in “verkavelingsvlaams” – doet mee aan de versnippering van Nederlands.  In een recente publiciteit bijvoorbeeld hoor je verschillende dialecten om daarna te horen dat het niet nodig is de “plaatselijke taal te kennen” om de “plaatselijke gerechten te proeven”.

Ook het KVLS-bestuur heeft in de vergadering van juni (waar ik dus niet op aanwezig was) gesproken over “iets doen rond dialecten”. Ja, maar… Gaat er dan niet veel te veel energie gestoken worden in iets dat volgens mij de tweede of derde plaats zou moeten innemen op taalgebied? Wij Vlamingen zijn volgens mij nog absoluut niet klaar voor een nieuwe taalversnippering. We kennen onze standaardtaal immers nog niet voldoende!

En trekt onze taalversnippering Franstaligen aan? Absoluut niet! Nederlands is zo al een moeilijke taal voor hen, laat staan als elke stad zijn eigen “taal” spreekt!

Zij, die nog bijna allemaal proberen Standaard Frans te spreken, gaan ons alleen minachten daarvoor!

Problemen met Word opgelost

Gisteren avond deed mijn Word het weer niet!

Maar dat is nu opgelost, zonder de hulp van onze experts!

Ik dacht er deze ochtend immers aan dat de snelkoppeling waarschijnlijk nog steeds voerde naar de vroegere Word. En dat klopte. Het volstond die vroegere Word van de PC te halen, de snelkoppeling te linken aan het opnieuw geïnstalleerde programma, en alles bleek in orde! Hoewel het feit dat ik (we) daar gisteren niet aan dacht(en) blijk geeft van domheid, ging onze neus toch krullen!

Woordenboek Spaans-Frans

Ik las daarnet op een Spaanstalige site: “Diez consejos para escribir contraseñas seguras” en vroeg me af wat “contraseña” betekent. Dat woord had ik nooit geleerd. Ik zocht het even op “Google vertalen”, en het blijkt “wachtwoord” te betekenen (eerlijk gezegd, als ik op de titel van het stukje had geklikt en verder had gelezen, zou ik de vertaling ook wel geraden hebben dankzij de context! ).

Ik dacht toen terug aan wat ik dit jaar op een camping meemaakte: ik wilde het wachtwoord voor Internet vragen, maar kende het woord niet. Ik gebruikte het Engelse woord en de uitbater antwoordde: “Si, le doy el código”. Ik onthield dat woord, gebruikte het op andere campings, maar was ervan overtuigd dat ik ooit ergens een ander woord had gehoord – en dus niet geleerd, want wat ik één keer hoor, onthoud ik bijna nooit. Andere jaren heb ik altijd een klein Spaans-Nederlands-woordenboek bij, maar dat was ik dit jaar vergeten. In feite omdat ik er niet aan dacht dat mijn smartphone in het buitenland niet online zou geraken (daar had Zeger voor gezorgd, omdat dat veel te duur zou zijn, volgens hem) en ik dus “google vertalen'” niet zou kunnen gebruiken.
Nu, ik weet niet of in dat oud woordenboekje, dat helemaal niet compleet is, dat woord voorkwam (en ik heb nog geen tijd gevonden om het te verifiëren). Roger en ik zeiden tegen elkaar dat het praktisch zou zijn als ik op de smartphone ook woordenboeken zou hebben staan.

Vorig weekend spraken we Zeger daarover aan, en hij toonde me waar ik woordenboeken kon downloaden. En nu heb ik op die GSM een gratis woordenboek Spaans-Frans (Spaans-Nederlands heb ik niet gevonden). Veel completer dan ons vroeger reis-woordenboekje!

We zijn dus klaar voor een volgende reis naar Spanje!

Zes maanden geleden werd Elena geboren

Gisteren belde Elvira mij op: of we geen zin hadden om deze avond bij hen te komen eten: Zeger zou ook komen om zijn geschenk in ontvangst nemen (ze hadden iets voor hem gekocht omdat hij tijdens hun vakantie het gras was komen afrijden). Ik had geen vertalingen voor de boeg, op mijn programma voor vandaag stond alleen strijken, dus waarom niet?
En toen bedacht ik dat Elena vandaag precies 6 maand werd. Een half jaar al, stel je voor!

Wat was ze weer veranderd op die enkele weken! Nu zit ze heel goed recht (in haar kinderstoel, maar ook op haar speeltapijt), speelt ze met plastic blokjes die ze afwisselend in haar mond en in een doos stopt, uit ze heel veel ‘brrrr’s’ en ‘dadada’ of ‘bababa’. Ze maakt ook verwoede pogingen om te kruipen, maar heeft niet door dat ze haar buikje moet optillen. Dus geraakt ze waar ze wil zijn  al schuivend, en met veel moeite. Echt schattig allemaal!

 Foto’s Roger

Uiteraard hadden we pruimen meegenomen. En toen stelde Elvira voor een pruimentaart te bakken voor het dessert, én die te versieren met een half kaarsje. Maar hoe zorg je voor een half kaarsje? Ik vond het een beter idee er een zesde “vermaanddag'” van te maken en er dus zes kaarsen op te prikken. 

We gebruikten wel een kant en klare bodem voor de taart, anders was die nooit op tijd klaar geweest. En dat deed me bedenken dat ik dat misschien zelf ook vaker moet doen. Pruimentaart lust Roger heel graag, we hebben pruimen in overvloed, maar ik heb geen tijd om een taartbodem klaar te maken. En, ik heb het nagekeken, die gekochte taartbodems zijn echt niet te vet (tenzij je een hele taart opeet natuurlijk).

Na Geert zijn thuiskomst, nadat Zeger druipend nat van de regen was aangekomen en na ons stoofvlees – winterkost, oké, maar het heeft vandaag de hele dag geregend en we hebben net de 15°C niet gehaald – kwam de taart op tafel.

 Foto Roger

Wel leuk, zo’n geïmproviseerde “vermaanddagsfeest”!

Echt jammer dat Hendrik en Anneke er weer niet bij waren! Waarom wonen jullie ook zo ver van ons, “kindjes”? Ik weet het, jullie stellen je de vraag waarom wij Antwerpen niet trouw zijn gebleven!

Toen we thuiskwamen, wilde ik even chatten met Hendrik (we moeten eens afspreken, jongen, en je hebt het blijkbaar te druk om mijn mails te beantwoorden). Bleek toch dat Skype niet werkt!

En… Word doet het ook weer niet. Hetzelfde probleem als voor dat ik het programma opnieuw installeerde. Nu weet ik echt niet meer wat te doen. Zodra een van de kinderen hier is, zou die eens moeten kijken of eraan kan verholpen worden. Want voor mijn vertalingen ben ik voorlopig aangewezen op de PC van Roger of onze laptop. En mijn andere geschriften… Daarmee kan ik doen wat Roger voorstelt: in EditPad werken. Ja, maar ik zie ook wel graag wat ik daarvoor al heb geschreven!

België-Zwitserland: zoek de verschillen

http://www.politiek.net/iskander/35928

Bezoek aan Jeannine Leduc, B-post, stents en regen

Deze middag gingen we op bezoek bij Roger zijn nicht Jeannine Leduc. Ze bleek ons kaartje uit Spanje niet ontvangen te hebben. Ik had alleen een kaartje gestuurd naar vrienden die ofwel niet over Internet beschikken ofwel daar praktisch nooit gebruik van maken. Postzegels worden immers belachelijk duur! De post (die sinds kort B-post heet) ontgoochelt mij heel erg: hoe meer ze de prijs van hun diensten verhogen, hoe slechter die diensten blijken te zijn: brieven of kaartjes die niet aankomen, boeken die we voor de KVLS versturen die niet op hun bestemming geraken, belangrijke verzendingen die verloren gaan, enzovoort! Ik herinner me dat ik onlangs zeldzame doodsprentjes (bedoeld om opgenomen te worden in een Limburgse Monografie) die ik had opgestuurd gekregen van Jan Gerits weer naar hem zond met de post. Ze zijn nooit aangekomen!

Jeannine vertelde ons dat haar broer (die net zoals zij had meegeschreven aan het jaarboek van Heemkunde Groot Heers) een “stenttrombose” had gekregen en nu, half verlamd, in een revalidatiecentrum ligt. Hij zou een hartinfarct hebben voelen aankomen, zou zelf nog gezorgd hebben dat hij in een ziekenhuis geraakte, waar men preventief 5 stents plaatste. En toen is het misgelopen!

Ik wist dat een stent plaatsen niet altijd zonder gevaar is (een nicht van mijn vader is overleden tijdens die ingreep), maar wat er precies kon mislopen, daar had ik geen idee van. Ik heb het deze avond even opgezocht: het gebeurt dat bloed in contact met het metaal van de stent klonters vormt. Zeggen dat ik zelfs niet aan dat soort gevaar dacht toen Roger naar Leuven ging voor wat ik dacht een snelle behandeling te zullen worden, maar uitliep op een serieuze operatie!

Terwijl we bij onze nicht waren, begon het te regenen. Niet lang. Maar kort nadat  we weer thuis waren, regende het pijpenstelen. En ik hoorde op de radio en las in de kranten online dat er hagel werd verwacht. Onlangs had Marie-Claire ons gezegd dat we hier meestal gespaard bleven van hagel dankzij de hagelkanonnen die fruittelers gebruiken. Ik stelde mij daar de vraag bij: hoe kan een kanon die hagelvorming verhinderen?  Maar ja, ook Ford Genk zou deze avond een hagelkanon ingezet hebben om beschadiging van zijn autoproductie te verhinderen!

En inderdaad, hier hebben we weer geen hagel gezien!

Word en Mettekoven ‘s avonds

Wat zijn wij dom als het op informatica aankomt! Wat doe je als een huishoudtoestel hapert? Je laat het repareren of je vervangt het!

Deze middag kreeg ik Elvira aan telefoon, die me vroeg of ik de oorspronkelijke CD met Word nog had. Uiteraard heb ik die! ‘Installeer Word dan gewoon opnieuw op jouw PC,’ raadde ze mij aan, ‘En als je problemen ondervindt, bel dan even!’. Dat ik daar niet had aan gedacht!

Voor alle zekerheid maakte ik ook een back-up van mijn documenten terwijl we boodschappen deden. Dat was meer dan een jaar geleden, veel te lang!

Nadat ik daarna had gekeken naar de foto’s die een van onze Leuvense vriendinnen had opgestuurd (van een feest dat ze gaf terwijl wij op reis waren),  de salon had schoongemaakt, gekookt (overschotjes van gisteren) en na ons avondeten stelde Roger een avondwandeling in Mettekoven voor.

 

 Foto’s Roger

Ik weet echt niet of het aan het avondlijke uur of aan mij ligt, maar het was niet de eerste keer dat het mij opviel dat ik geuren veel doordringender vind vlak voor zonsondergang. De laatste dagen heb ik al vaker het parfum van kamille opgesnoven tijdens onze wandelingen, maar nu was het soms echt bedwelmend. Ook de geur van mest, terwijl we langs een maïsveld liepen, stoorde meer dan overdag (het was niet de gewone mestgeur waar ik eigenaardig genoeg wel van hou). Op een zeker ogenblik liepen we langs een boomgaard die net werd besproeid. Ook die geur was opvallender dan anders.

En de stilte viel ook veel meer op, hoewel onderbroken door late vogels, door enkele tractoren. Onder weg plukten we kersen die na de oogst waren achtergebleven aan de bomen. En Roger maakte een foto van de uitkijktoren waar hij zo vaak is opgeklommen en die enkele weken geleden is ingestort, als ik me goed herinner, vijf mensen in zijn val meesleurend!

 Foto Roger

Na een klein uur wandelen rond het dorp gingen we een biertje drinken op het terras van het enige café. Daar zaten een tiental  mensen, onder andere een schepen van Heers. Het viel wel op dat de cafébezoekers elkaar praktisch allemaal kenden. Ons leken alleen de schepen en de uitbaatster te herkennen.  Ondanks het gebabbel op het terras was het heel rustig. Af en toe reed een tractor voorbij die van het veld kwam. En ik oefende mijn hobby uit.

Wat mij daar is opgevallen, Elvira? Meestal zijn het de vrouwen die het meeste praten, met veel (onnodige) gebaren. Zij drinken ook meestal koffie terwijl het mannelijke deel van het stel een Trappist of een Abdijbier kiest. Maar er was ook een koppel bij waarvan de vrouw een degustatiebier had besteld en de man een gewone Pils. Er wordt veel geroddeld in de conversaties tussen man en vrouw, vooral door de vrouw. En ik heb de indruk dat de mannen maar half luisteren naar dat gepraat! En… Er wordt dan wel niet meer dialect gepraat, maar het plaatselijk accent blijft goed hoorbaar.

In het café zelf zat niemand. Ik heb gelezen dat misschien 1000 cafés binnenkort hun deuren zullen moeten sluiten, ten gevolge van het rookverbod! Hopelijk zullen de niet-rokers massaal op café gaan binnenkort zodat er geen 1000 faillissementen volgen!

Zondagse barbecue, oldtimers en problemen met Word

Tijdens ons ontbijt vroeg Roger me welke de plannen waren voor vandaag. Ik had geen plan. Alleen wilde ik een rustige barbecue tegen het einde van de middag en hoopte ik dat de aangekondigde regen zou uitblijven!

Hij bleef uit! En iets na 17 uur zaten Roger, Zeger en ik op het terras te genieten van een biertje of Tinto de Verano. Het was druk in ons dorp: we hebben meer dan vijftig oldtimers zien passeren. Waarschijnlijk een reünie in het kasteel?

We hebben lekker gegeten (maar voor mij is een barbecue telkens te copieus: ik had me zo verlekkerd op de worsten enzovoort die we bij uitzondering hadden gekocht, maar ik heb amper 1 halve witte pens opgegeten)! Er werd weer veel gepraat (onder andere hadden de mannen het over Nicola Tesla , van wie ik tot gisteren niets afwist!) en gelachen.  In de tuin deden de vogels (en vooral de merels) hun best, het was echt gezellig! Jaja, broer en zus van Zeger, jullie hebben sfeer gemist!

En daarna was het tijd om Zeger naar het station te brengen.

Gisteren, nog voor Roger Zeger ging afhalen, had ik gebeld naar de vrouw van onze pas overleden vriend uit Congo. Zij geraakt immers niet meer aan de bestanden van Frank, en net daar kon ze mijn mail vinden met de uitnodiging voor onze volgende Matadi-reünie. Ik had haar beloofd de uitnodiging per post op te sturen.

Maar Word vertoonde problemen. Toen ik een eerste tekst wilde opslaan, hing het programma op. Ik kon niets bewaren, niets meer wijzigen, niets meer doen. De PC opnieuw starten bracht geen oplossing: dat heb ik 2 keer geprobeerd, en daarna Roger (die niet leek te geloven dat ik alles al had geprobeerd) nog zeker 2 keer. Ik mailde dus naar onze drie computerspecialisten, hopende dat een van de drie kinderen mij een oplossing zou bieden. Zeger heeft al gemaild dat hij niet wist wat er aan de hand kan zijn. Hendrik en Elvira hebben mijn mail blijkbaar nog niet gevonden. Vervelend, want zonder Word ben ik echt ontriefd (en zeker wat mijn vertalingen betreft)! Even wilde ik de brief, die ik wil per post opsturen naar die weduwe, naar Roger mailen zodat hij die kon printen tegen morgen. Maar toen bedachten we dat er misschien een virus in het spel is, en dan kan ik beter zorgen dat ik die ook niet naar Roger doorstuur! Morgen bel ik wel naar die vrouw. En ik hoop echt dat het probleem met mijn Word snel opgelost zal zijn!