Eindelijk een dag zonder regen?

De zon scheen de hele dag en deze avond zouden we samen alu gobi (op mijn manier: ik voeg er nog gehaktballetjes aan toe) klaarmaken. Gezellig (maar vrij pittig nog voor mij, dat uurtje rechtstaan aan het aanrecht - ik vind zittend kokkerellen echter nog lastiger).  Het was heel lekker, ik genoot volop en sloot mijn ogen voor de rommel in de keuken. We hoorden de telefoon rinkelen in de werkkamer en vlak voor Roger ging opnemen, zei ik nog tegen hem: 'Eindelijk een dag zonder regen!'

Achterbuurjongen L. was aan de lijn. We babbelden vrij lang, hij vertelde me over zijn examens, zijn studieplannen en we lachten hartelijk toen hij mij vertelde over grappen die klasgenoten tijdens de lessen hadden uitgehaald.

Roger had me pas gezegd dat ik hem zeker niet hoefde te helpen met de afwas toen mijn (pas weer eens opgeladen, want bijna  versleten) gsm een "plop" liet horen. En een kwartier later viel er weer regen uit de lucht! 

Een uitstapje

Als ontspanning maakte ik vandaag nog eens een uitstapje. Het was "slechts" virtueel maar heel aangenaam: ik heb een dik uur rondgelopen in Antwerpen. Wat een mooie stad en wat een prachtige gebouwen! 

Ik herinner me wel dat we vroeger, toen we er woonden, niet altijd de kans kregen om ze te bewonderen: we moesten onze ogen te vaak op de grond gericht houden om de hondendrollen te vermijden! Maar die leken er volgens het filmpje niet meer te zijn.

Ondertussen regent het weer (en Roger heeft de kachel weer aangestoken deze avond): het houdt maar niet op!

Die rommel!

Ik vind het erg maar ik kan het blijkbaar niet laten: Roger zijn rommel verwijten. Nu ik wat meer rondloop in huis, bots ik overal op spullen die niet op hun plaats liggen. Uiteraard wil ik ze dan meteen opruimen maar ik doe (of kan) het nog niet (of toch meestal niet: toen ik het eens wel deed, klaagde Roger daarna dat hij iets niet meer terugvond dat hij op tafel had laten liggen - en dat ik dus op zijn gebruikelijke plaats had teruggelegd).

Ik weet dat Roger rommel genereert (het is trouwens over iets dat niet "opgeruimd" was dat ik struikelde begin april) maar ik weet ook dat wat ik "rommel" noem voor hem geen rommel is. En dat ik hem kwets telkens als ik klaag over die "rommel" terwijl hij al weken alles doet om mij het leven aangenaam te maken ondanks alle beperkingen waar ik mee te maken had. 

Ik ga voorlopig dus niet meer klagen (of toch proberen niet meer te klagen), verder genieten van Rogers lieve hulpvaardigheid en, naargelang mijn mogelijkheden, stilletjes aan zelf wat beginnen op te ruimen. 

Wat ik wel nooit meer zal proberen op te ruimen, zijn de plekken die Roger zichzelf heeft toegeëigend, zoals bijvoorbeeld dat deel van het poortgebouw! 😒

Mijn oom Gusty is overleden

Deze ochtend een telefoontje van mijn volle nicht Chantal. Haar vader, de jongste broer van mijn vader, is overleden. "Nonkel Gusty" (hij heette eigenlijk Gustave) is 93 jaar geworden. Hij heeft op vrij jonge leeftijd zijn heel jonge echtgenote Anne-Marie, moeder van Chantal, verloren en is nooit hertrouwd. Chantal was pas één jaar toen haar moeder aan de gevolgen van brandwonden overleed en heeft uiteraard geen enkele herinnering aan haar. Gusty heeft (met de hulp, eerst van zijn zus Béatrice, en na haar overlijden van gouvernantes) constant gezorgd voor zijn dochter en tot het einde waren Chantal en haar vader onafscheidelijk. Mijn nicht vertelde me dat hij heel rustig en sereen is ingeslapen. 

"Nonkel Gusty" was mijn laatste oom nog in leven... Sic transit...

Vandaag deden we onze wekelijkse boodschappen en voor de eerste keer sinds lang vergezelde ik Roger weer! Gezellig maar ruim voldoende voor mij als "oefening"! 😅

En weer kregen we regen op deze vrij frisse lentedag!

Leren relativeren

Ik moet echt leren meer te relativeren!

Eigenlijk was ik niet tevreden over mijn vorderingen. Ik voelde aan dat ik nog een hele poos met de rollator zou lopen (niet tegen mijn zin, maar ik vermoedde dat van mij meer werd verwacht). En dan krijg ik vandaag (nadat mijn heup werd "gefotografeerd") van de chirurg te horen dat alles perfect is. De wonde is mooi genezen, ik loop "opvallend goed", het bot is volledig hersteld.  'Nog enkele maanden geduld en rustig verder oefenen, mevrouw, en als u ooit zonder rollator wilt lopen, best toch een wandelstok of kruk blijven gebruiken'.  Precies wat ik van plan was: waarom die eerdere ontevredenheid dan? Omdat ik weer eens was vergeten dat ik geen dertig jaar meer ben?

Ik liep vandaag dus heel wat meer rond dan de vorige dagen (een heel eind heen en terug naar de "radiologie" in het ziekenhuis, daarna een hele afstand van de parking tot aan de praktijk van de chirurg en terug, maar ook in huis). En ik merk dat ik moet weerstaan aan de neiging om te beginnen opruimen! Heb ik onlangs niet gezegd dat ik "Roger enkel het allernoodzakelijkste laat doen in het huishouden en dat dat oké is"? Waarom vind ik dat plotseling niet meer voldoende en ergert de rommel me weer zo? Omdat ik me er nu (verkeerdelijk) voor verantwoordelijk voel? Ach, ik heb voldoende geoefend vandaag: de rommel mag nog even aanhouden! En het stof even blijven liggen (Roger zal deze avond de kachel weer aansteken, want het blijft opvallend fris).

Eigenaardig contrast

Ik hoorde en las vandaag in de media over het zo vaak ziek zijn van poetshulpen. Omdat, zo las ik bij de VRT bijvoorbeeld: "Bij poetshulpen gaat het doorgaans om fysiek zware jobs en is het moeilijk om aangepast werk te organiseren dat beter aansluit op de capaciteiten van iemand. Ook omdat er vaker een taalbarrière is. En er is het mentale aspect. Huishoudhulpen werken meestal alleen, zonder contact met collega’s of bij klanten die hen niet altijd erkenning geven."

Dat is allemaal waar maar eigenaardig genoeg heb ik dat nooit gehoord over huisvrouwen die gratis werken, vaak niet echt gewaardeerd worden en voor wie de job ook vaak te zwaar is, maar die geen bevallingsverlof kunnen nemen en worden verondersteld zelfs met een griepje voor de kinderen èn het volledige (en dat is veel meer dan louter schoonmaken) huishouden te blijven zorgen. Maar huisvrouwen brengen natuurlijk niets op aan de staat!

Cadeaus

Heel goed gezind stond ik niet op: het is weer wachten voor ik weet wat ik wel of niet mag met dat linkerbeen. Niet dat ik van plan ben ineens veel risico's te nemen (mezelf kennende, weet ik zelfs dat ik integendeel voortaan heel voorzichtig ga zijn en misschien zelfs die rollator nog langer gebruiken - ik besef nu pas dat die heel nuttig zou geweest zijn bij veel van mijn verlammende RA-pijnen). Maar er was die ontgoocheling hé!

Maar dan vonden we in de brievenbus een envelop vol kaartjes en bladwijzers versierd met tekeningen gemaakt door die Franstalige vriend die ik slechts één keer heb ontmoet in Vresse (ter gelegenheid van "L'art au fil de l'eau"). Een prachtig en zo lief geschenk!

En deze avond, na weer een uitstekend avondmaal bereid door Roger (spitskool en worst), stelt YouTube me een bezoek voor aan het kasteel van "La verrerie", het kasteel dat we zo vaak hebben gezien (maar nooit bezocht) toen we in Aubigny waren!  Nu ga ik even dat kasteel bezoeken! 

Het werd dus uiteindelijk toch een toffe dag, ondanks de regen die maar blijft aanhouden!

P.S. En wat vernam ik tijdens dat (veel te korte) bezoek aan het kasteel van "Verrerie"? Dat Alain Fournier zich onder andere door dat kasteel liet inspireren voor zijn "Le Grand Meaulnes"!

Uitstel

Een uur voor ik bij de chirurg werd verwacht, belde ik zijn secretariaat over een detail waar ik me nog vragen over stelde. En kreeg ik te horen dat ik op dat moment werd verondersteld in het ziekenhuis te zijn voor een foto van mijn heup, om een uur later, zoals afgesproken, op consultatie bij de chirurg te komen. 

Van die radiografie een uur voor de afspraak was mij niets gezegd! Uiteraard was ik niet goed gezind, boos zelfs: nu moest de afspraak bij de chirurg uitgesteld worden! 

Ik kreeg twee nieuwe afspraken, deze keer voor de foto en voor de raadpleging, sakkerde nog wat in mezelf en legde me dan bij het onvermijdelijke neer. En bedacht toen dat het nog een geluk was dat ik dat telefoontje pleegde! Anders waren we tevergeefs naar Sint-Truiden gereden.

Laatste prik

Laatste bezoek van verpleger J. vandaag voor een laatste antitrombose-injectie. Het voelde een beetje als een afscheid: zal ik die bezoekjes gaan missen? 😉 

Daarstraks (terwijl Roger even in de tuin werkte) was ik aan het dagdromen. Morgen, na het bezoek aan de chirurg, doen we samen gezellig een terrasje, plande ik. Om daarna helaas meteen de realiteit onder ogen te zien: een terrasje met dit rotweer? Deze avond gaat immers de kachel weer aan!

Rustige dagen

Ik ben er nog hoor, maar er valt niet veel te vertellen. 

Het blijft opvallend fris maar de beloofde regen hebben we vandaag nog niet gekregen. Er wachtten vrij veel mails op een antwoord en dat werd dan ook, buiten een paar telefoontjes plegen, mijn voornaamste vrijetijdsbesteding de laatste dagen. Roger zorgde voor de boodschappen en kookte (nog steeds lekkere zaken, zoals de zuurkool die we vandaag aten) en is nu essenhout gaan zagen om de kachel mee aan te steken.

P.S. Op het moment dat ik dit wil posten, begint het te regenen!

Oostland

Ik kreeg vandaag weer een telefoontje van Jan Gerits, die me vertelde dat het bestuur van de KVLS hem in een mail heeft gemeld dat Oostland niet meer op papier zou worden uitgegeven maar een digitaal tijdschrift zou worden. Jan vond dat een heel slecht idee en ik vermoed dat hij gelijk heeft gezien de leeftijd van de meeste leden (oude mensen dus, soms zelfs niet in het bezit van een pc - of zijn die oudste leden misschien al overleden ondertussen?). 

Ik heb zelf eigenaardig genoeg (ik ben immers nog steeds lid van de redactieraad terwijl Jan officieel niets te maken heeft met dat tijdschriftje) nog geen bericht daaromtrent gekregen. 

Pinksteren

Wat een triestige pinksterdag! Het blijft fris, ik hoorde daarnet donderslagen in de verte en straks komt er weer regen! Uiteraard prijs ik me gelukkig dat we hier geen last hebben van overstromingen maar ik word dat slechte weer stilaan beu!

Normaal gezien zouden de kindjes hier logeren dit weekend maar helaas, ik kan zo'n logeerpartij nog niet aan (gelukkig hebben ze nog een ander paar grootouders). 

Een recept van "oma"

Weer kou, regen en zelfs onweer vandaag: het houdt echt niet op! Maar ik wil het hier over iets anders hebben.

We trachten elke dag lekker te eten zonder het koken te moeilijk of ingewikkeld te maken voor Roger. En vandaag had ik voorgesteld te proberen iets heel lekkers te bereiden dat zijn moeder vaak klaarmaakte: "stoemp" met veldsla. 

Roger schilde en kookte de aardappelen (natuurlijk eten we af en toe wel aardappelen 😀!), bakte spekreepjes en ik haalde de steeltjes van de veldsla. Daarna heeft Roger alles bij elkaar gedaan, er een "stoemp" (stamppot) van gemaakt en er een scheutje azijn aan toegevoegd. 

En o wonder, het resultaat smaakte even heerlijk als de "stoemp" van zijn mama ("oma") destijds. We hebben gesmuld!

Luie, koude en natte dag

Het giet al de hele avond. Ik lees over opnieuw wateroverlast in Frankrijk en in Voeren. En het blijft veel te fris. Roger heeft zelfs de kachel aangestoken, en, al geniet ik van de lekkere essengeur, ik kijk absoluut niet uit naar het stof dat morgen weer de meubels zal sieren! 

Het was een vrij luie dag voor mij: buiten wat lectuur en typewerk, enkel een paar berichtjes beantwoord en even gebeld met zus Bie. Roger zorgde weer voor een eenvoudig maar heerlijk avondmaal: spruitjes met look in olijfolie gebakken en worst!

Bij de post waren er wel twee brieven waar ik al een poosje op wachtte, een van Eva en een van Elena: ze beantwoorden staat voor morgen in mijn agenda! 

Pierre Barnérias aan het woord

Barnérias is de regisseur van "Les survivantes". 

Weer heel toevallig (?) kreeg ik deze avond laat een kort interview met hem voorgesteld door YouTube. Hij vertelt onder andere dat zijn film heel waarschijnlijk niet via de mainstream media zal (of mag?) aangeprezen worden en dat hij vooral wilde slachtoffers van gruwelijke kindermishandeling eindelijk vrij laten getuigen (hij zegt erbij dat hij oorspronkelijk contact had met meer dan 50 vrouwen maar dat slechts een achttal het aandurfden om openlijk te getuigen). 

Zou zijn film toch eindelijk zoden aan de dijk kunnen brengen?

Spelen na de gruwel

Toevallig (?) kreeg ik vandaag een mail van Crèvecoeur, verwijzend naar een video die hij pas had opgenomen. 

Hij vertelt er over een film die een paar dagen geleden in Nanterre werd voorgesteld: "Les survivantes" (het is weer allemaal in het Frans maar tegenwoordig zijn een paar klikken genoeg om te vertalen). Jean-Jacques Crèvecoeur vertelt in die video onder andere over zijn onderhoud met de vrouwen die in de film getuigen over hun vroegere ervaringen in pedocriminele netwerken (de "survivantes" of "overlevenden" dus). En dat lijkt allemaal heel fel op wat de "getuigen x" in de zaak Dutroux vertelden! 

Ik werd er echt niet goed van (ik vermoedde al lang dat Dutroux slechts een van de "leveranciers" was maar ik vrees, in tegenstelling tot Crèvecoeur, steeds meer dat de volledige waarheid nooit aan het licht zal komen - omdat er te belangrijke mensen bij betrokken zijn).  

Dan maar weer een beetje gespeeld om mijn zinnen te verzetten (en mij weer afgevraagd waarom ik in dat soort spelletjes zo stuntelig ben terwijl Matthias onlangs gezwind van het ene niveau naar het andere oversprong)! 😒

Klusjes, literatuur en chansons

Vergadering van de werkgroep WO I-II deze middag. Ik had ons verontschuldigd maar zei tegen Roger dat hij er gerust naartoe mocht (weliswaar pas na het dagelijkse verplegersbezoek, waardoor hij sowieso iets te laat zou zijn). Hij verkoos echter bij mij te blijven (zodat hij me desnoods met het een of ander kon helpen maar... er wachtten ook enkele dringende klusjes in huis).

Terwijl hij voor die klusjes zorgde, keek ik onder andere naar een boeiend interview van Simenon door Pivot en las ik daarna verder in "Chanson". 

Jammer dat het internet én dat boek nog niet bestonden toen ik nog Franse les gaf: wat zou ik daar graag van gebruik gemaakt hebben!

Het dagelijkse leven

Nee, de bezoekende verpleegkundigen (en ondertussen zijn het er al meer geweest dan AM en J.) hinderen me op zich helemaal niet! Ze zijn stuk voor stuk supervriendelijk en hulpvaardig. Mijn enig probleem is dat ik nooit weet hoe laat precies ze zullen langskomen en dat ik dus weinig durf te plannen (ik weet het: veel valt er voor mij niet te plannen in deze periode maar ik wil bijvoorbeeld liefst niet aan het eten zijn of op het wc zitten net als ze aankloppen). 

Dat is nog iets dat ik niet gewend ben trouwens: meestal kloppen ze gewoon op het raam van de salon in plaats van te bellen en dus moet je zorgen dat je in de buurt bent, of je hoort het niet. Of ze komen gewoon binnen langs het poortgebouw als de poort open is en verschijnen plotseling in de werkkamer waar ik vertoef.  

Tja, ik zit inderdaad meestal in die werkkamer, ofwel te lezen ("De voedselzandloper" heb ik ondertussen uit en ik was blijkbaar helemaal vergeten dat volgens Verburgh, buiten suiker, witte rijst, aardappelen, wit brood, pasta en melk, ook yoghurt best vermeden wordt), ofwel te schrijven (dagboeken overtikken vooral). En... natuurlijk weekmenu's op te stellen vlak voordat Roger, zoals vandaag, voor de wekelijkse boodschappen zorgt. Ik blijf het zeer eigenaardig vinden dat je zo slecht (en ongezond) eet in een ziekenhuis tegenwoordig terwijl je duidelijk voor vrij weinig geld eenvoudige en gezonde maaltijden kunt klaarmaken!

En... er is iets dat me blijft verwonderen: ik heb nog steeds geen enkel "reumapijntje" gevoeld! 

Ontgoocheling

Ik had gerekend op zes weken (na de operatie dus) en die zijn binnen drie dagen voorbij... 

Maar de verpleegkundigen die elke dag zorgen voor een "antitrombosespuit" en helpen met de "antitrombosekousen" zeggen me dat ze moeten blijven komen tot wanneer ik een nieuwe afspraak heb met de chirurg... en dat is pas een week later! Wat een ontgoocheling!

"La dernière d'Apostrophes"

Ik heb ernaar gekeken! Hoe komt het toch dat we 34 jaar geleden die aflevering hebben gemist? Maar kom, ik heb er vandaag volop kunnen van genieten! En er kwamen heel veel herinneringen aan vroegere afleveringen naar boven, met telkens Pivot als uitstekende moderator! 

Een tachtigtal aanwezige en evenveel geëvoceerde (vaak al lang overleden) schrijvers kwamen aan bod, even verschillend als talrijk maar allemaal opvallend verliefd op hun taal. En met als gemeenschappelijke kenmerken ook: veel humor en diepzinnigheid, en vaak een spirituele dimensie. 

Weer een verrassing!

Ik doolde zopas nog even rond online vlak voor het slapengaan, had helemaal geen zin in het Eurovisie songfestival, kwam weer op YouTube terecht en ontdekte daar een "heruitzending" van de allerlaatste uitzending van "Apostrophes" met Bernard Pivot. Een aflevering die Roger en ik nooit gezien hebben (hoe komt dat?)! 

Dus wilde ik daarnaar kijken... maar het duurt twee uur en half: ik zal dat maar best tot morgenochtend uitstellen zeker?  Wel een heel prettig vooruitzicht!

Lectuur

Uiteraard lees ik nog steeds veel, ook "op papier", en zeker tijdens deze "bijna vakantie"! 

Vandaag bijvoorbeeld heb ik, buiten het overtikken van nog enkele bladzijden uit mijn dagboeken, het uitwisselen van enkele mails met Eva en Zeger en een telefoontje met Jan Gerits, vooral afwisselend zitten lezen in "Chanson, een gezongen geschiedenis van Frankrijk" van Bart Van Loo en "De voedselzandloper" van Kris Verburgh, twee boeken die ik meer dan tien jaar geleden las en die ik al heel lang wilde herlezen! 

Ze blijken me nog steeds te boeien (en ik ben blij dat ik er eindelijk voldoende tijd voor heb)!

Over oude mensen...

Terwijl Roger vandaag buurjongen L. en zijn vader bijstond die zo lief waren onze wei nog eens onder handen te nemen, belde ik even met zus Bie. We hadden het onder andere over onze moeder, Nany, die vandaag 93 jaar zou zijn geworden en over hoe snel ze achteruit ging de laatste maanden van haar leven.

Ik weet niet waarom precies maar daarna begon ik te kijken naar een reportage over het leven in een rusthuis (in Frankrijk). Niet echt opbeurend!

En dan kwam Roger terug binnen, zorgde voor het eten (een gratin van courgettes) en verwees me daarna naar een prachtige tekst van Maj die hij in de Standaard had gevonden (ik had gisteren even gekeken of er een nieuwe column van haar was verschenen maar vond er toen geen). Proficiat met jullie 55ste huwelijksverjaardag, Maj en Charlie!

Roger maakte een paar foto's vandaag:

Een beetje vakantie?

Soms schaam ik me een beetje de jongste dagen! Nadat de verpleegkundige is langsgekomen en ik aan Roger heb uitgelegd welke huishoudtaken vandaag weer op hem wachten, heb ik alle tijd om me bezig te houden met wat me boeit!

Vandaag weer: na een telefoontje met zus Bie, nam een vriendin me via een mail virtueel mee op stap naar Santiago de Compostella, en deze avond, na het journaal op televisie, keek ik naar een aflevering van Blckbx today (waarin ik veel details vernam die niet aan bod kwamen in het journaal). En daarvoor heb ik ook nog gekeken naar een (eigenlijk verontrustende) reportage over ontsporingen in Europese rusthuizen.  

Het lijkt wel een beetje vakantie!

Verrassing!

Ik begon deze avond zo stilaan te denken aan gaan slapen maar eerst wilde ik nog even naar het journaal kijken. Ik viel echter eerst op dit! Een documentaire over de "Bereklauw" in het Leuvense (de link zal slechts een jaar werken). 

Ik herinner me hoe blij verwonderd ik was toen ik, lang geleden, die woongemeenschap ontdekte tijdens een wandeling met dochterlief en schoonzoon en hoe het me allemaal herinnerde aan mijn jonge jaren in Leuven! Ik beeldde me zelfs in dat ik ooit, in plaats van in een rusthuis, mijn leven in zulke gemeenschap zou kunnen eindigen (helaas, nu besef ik dat het onmogelijk is). 

Ik kijk nog even naar die documentaire en dan ga ik slapen (en dromen van een huisje in de Bereklauw)!

Hommage aan Bernard Pivot

Na nog een telefoontje met Hendrik en het beantwoorden van enkele mails had ik deze avond heel veel zin om Bernard Pivot zaliger nog eens bezig te horen. Ik zocht een beetje op YouTube en viel op dit interview van drie jaar geleden.

Pivot spreekt er over oud worden, vriendschap, seks, ziekte, vrijheid, literatuur, vroegere stommiteiten, kookkunst, taal en genieten. Prachtig! En ik heb genoten!

Bernard Pivot overleden

Terwijl hier een eerste lenteonweer losbarst, verneem ik dat Bernard Pivot op 89 jaar is overleden! Sic transit... 

Wat keken en luisterden Roger en ik graag naar zijn "Apostrophes" in de jaren 80 en 90 van vorige eeuw!

Frisse lentezondag

Het blijft fris voor de tijd van het jaar!

Buiten een telefoontje met zus Bie die voor enkele spannende dagen staat, vandaag achterbuurjongen L. op bezoek gekregen. Niet zo maar voor een "babbeltje" zoals ik verwachtte, maar met een heuse huistaak die we samen oplosten. Het ging over de aankoop van een auto, het brandstofverbruik op 5 jaar tijd en een ritje met vrienden naar de  Ardennen waarbij de kosten verdeeld worden. 

Na die inspanning keek ik bij wijze van ontspanning naar een interessant betoog van psychiater Christophe Fauré over bijna  doodervaringen. Hij is de zoveelste die zegt dat alles er op wijst dat, in tegenstelling tot de huidige wetenschappelijke opvatting, ons bewustzijn niet wordt voortgebracht door onze hersenen. 

En deze avond maakte Roger lekkere spekjes met kikkererwten klaar! 

Telefoneren

Ik geloof dat ik nog nooit zoveel tijd aan telefoon doorbracht als de jongste weken! Of toch wel: tijdens de coronacrisis was het telefoonverkeer zo druk dat ik mijn pijnlijke polsen eerst daaraan weet!😏

Zo druk is het dus nog niet! Vandaag toch heel lang getelefoneerd met straatgenote V. en daarna even met haar kleinzoon L. die me beloofde binnenkort langs te komen. Met L. praat ik zelf wat, met V. is het telkens vooral luisteren. Het is wel bijzonder: over vroegere dorpsbewoners, intriges, avonturen, onderwijs, gewoontes en het dorpsleven in het algemeen. Het herinnert me telkens aan onze bezoeken aan de tante Laure van Roger en haar boeiende verhalen over vroeger!

Lekker!

Er valt niets speciaals te vertellen over deze koude lentedag, behalve misschien dat Roger zichzelf overtroffen heeft: deze avond trakteerde hij mij op heerlijke "Vlaamse karbonaden"!

Regenachtige dag

Het regent weer! En niet weinig! 

Hier binnen kon ik me echter perfect bezig houden! Deze middag kwamen er twee omslagen met de post: de zo lang verwachte brieven van Elena en Eva! Waar ik zopas al op  antwoordde.

En daarvoor ben ik enkele uren zoet geweest met het nalezen van een volgende Limburgse monografie van  de hand van Jan Gerits, over de Limburgse auteur Pieter Hubert Creten. Heel interessant en leerrijk!

Belangrijk bezoek

Ik keek er al een paar dagen naar uit: vandaag kregen we de kindjes en hun ouders op bezoek. 

Na een wandeling in en rond Borgloon waarbij ze genoten van het eindelijk mooie weer én van de (nu wel héél druk bezochte) "doorkijkkerk", kwamen ze hier aan. Bij een verfrissend drankje praatten we bij waarna Roger en dochterlief frieten gingen halen terwijl schoonzoon het heel lekkere vlees bakte dat ze hadden meegebracht en de sla en appelmoes klaarmaakte. Elena vertelde me enthousiast over Griekse mythen en sagen, Eva vond tussen onze boeken een sprookjesboek waarin ze gretig begon (voor) te lezen en Matthias speelde met veel succes Balaxie op mijn pc.

Dan gingen we aan tafel, smulden en praatten nog. Na nog een afwasje moesten ze ons verlaten (morgen is het school) met de belofte geregeld een berichtje te sturen (en binnenkort zou er een brief per post van Eva én van Elena moeten aankomen).

Ik heb genoten! En nu is het tijd voor het (tragische) vervolg van "Jean de Florette", namelijk "Manon des sources"!